ตอนที่ 447 เหนียนเสี่ยวมู่ ง้อผม! (1)  

 

 

อวี๋เยว่หานตะลึงงัน และกอดเธอขณะที่ยังนั่งอยู่ในทันที  

 

 

สองมือของเขาประคองใบหน้าอึ้งงันของเธอ ก่อนจะหลุบตามองเธออย่างจริงจัง “คุณว่ายังไงนะ”  

 

 

“…”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เงียบอยู่นานมาก ถึงจะส่ายหน้าเบาๆ  

 

 

“ฉันก็พูดไม่ถูก ตอนนี้ต่อสู้กับพวกโจรในวันนี้ อยู่ๆ ฉันก็เห็นภาพที่แปลกมาก แม้ฉันจะจำไม่ได้แล้ว แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่ เหมือนเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแล้ว”  

 

 

หญิงสาวซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา พลางยื่นมือไปกอดเอวของเขาไว้  

 

 

ขณะเดียวกันนั้นก็พิงอกของเขาด้วยความงงงันอยู่บ้าง  

 

 

เธอพยายามคิดอย่างเต็มที่ แต่นอกจากไฟโหมกระหน่ำที่เห็นในตอนนั้นแล้ว ก็นึกอะไรไม่ออกอีก…  

 

 

ยิ่งเธอพยายามคิดเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้น  

 

 

ความรู้สึกเหมือนถูกกองเพลิงกลืนกินนั้น ทำให้เธอถึงกับหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด  

 

 

“นึกไม่ออกก็ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” อวี๋เยว่หานมองใบหน้าซีดขาวของหญิงสาว พลางกล่าวเสียงทุ้ม  

 

 

มือใหญ่ออกแรงกอดเธอไว้  

 

 

“หรือว่าคุณแค่ตกใจกลัว ก็เลยเกิดภาพหลอน” อวี๋เยว่หานวางคางลงบนศีรษะของเธอ กอดเธอไว้ราวกับเป็นความรับผิดชอบของตัวเอง  

 

 

มือของเขารัดหญิงสาวแน่นขึ้นเงียบๆ  

 

 

เมื่อเธอสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เขาก็เตรียมจะอุ้มเธอกลับไปที่ห้อง  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่พลันผลักเขาออกอย่างแรง ก่อนจะพลิกตัวขึ้นไปขี่บนตัวของเขา  

 

 

สองมือของเธอคว้าหมอนมาใบหนึ่ง เพื่อกดลงบนหน้าอกของเขา  

 

 

“อย่าคิดว่าปลอบฉันแค่สองคำ แล้วฉันจะลืมเรื่องนักข่าวสาวนะ!”  

 

 

‘…แฟนสาวขี้อ้อนที่ซบอยู่ในอกของฉันเมื่อกี้ล่ะ ชักจะกลัวว่าเป็นตัวปลอมซะแล้ว’ อวี๋เยว่หานคิดในใจ  

 

 

“เปลี่ยนคนทำงานชั่วคราว ผมจำหน้าตาของเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ”  

 

 

“…”  

 

 

คำตอบนี้ได้คะแนนเต็ม  

 

 

หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัย ราวกับกังขาว่าคำพูดของเขาจริงหรือเท็จ  

 

 

อวี๋เยว่หานยื่นมือไปหนุนหัวของตัวเองอย่างเชื่องช้า พลางกล่าวเสียงเฉยชา “พวกเราไม่เหมือนคนอื่น ที่มีโอกาสเป็นฮีโร่ช่วยสาวงาม”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

“แล้วยังไปดื่มกาแฟด้วยกันอีก” ชายหนุ่มกล่าวเสริมอย่างใจเย็นอีกคำหนึ่ง  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

“แม้แต่คนจะไปแล้ว ยังมีคนมองเขาด้วยความเป็นห่วง แถมยังกำชับนู่นนี่…” อวี๋เยว่หานยังพูดไม่ทันจบ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยื่นมือไปปิดปากเขาไว้แล้ว  

 

 

พร้อมกับยิ้มอย่างใจเสาะ  

 

 

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ! ฉันสวยเก่งขนาดนี้ จะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับนักข่าสาวคนหนึ่งได้ยังไง อีกอย่าง ผู้หญิงที่ชอบคุณก็เยอะขนาดนั้น ฉันหึงคนเดียวคงเหนื่อยแย่ เมื่อกี้ฉันพูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นแหละ”  

 

 

“จริงเหรอ?” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว  

 

 

หญิงสาวพยักหน้าเหมือนตำครก “จริงสิ ฉันเชื่อคุณ ฉันไม่ได้หึงด้วย!”  

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานพลันคว้าไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วลุกขึ้นนั่งบนโซฟา จ้องเขม็งไปที่เหนียนเสี่ยวมู่ด้วยดวงตาสีดำขลับ  

 

 

ก่อนจะกล่าวชัดถ้อยชัดคำ “แต่ผมหึง”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

“เหนียนเสี่ยวมู่ ง้อผม”  

 

 

“…”  

 

 

พลาดไปแล้วหรือเปล่า กรุณาลงโทษเธอ!  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ครุ่นคิดอยู่นานมาก ถึงเงยหน้าขึ้นจูบเขาเองครั้งหนึ่ง  

 

 

ใครบอกว่าจูบจะแก้ปัญหาระหว่างคู่รักได้  

 

 

ถ้าเป็นจริงตามนั้น ก็ต้องจูบเพิ่มอีกครั้งหนึ่ง!  

 

 

หญิงสาวเพิ่งจูบเขาเพิ่มอีกครั้งหนึ่ง แต่อยู่ๆ อวี๋เยว่หานก็ยื่นมือมาห้ามเธอไว้  

 

 

เขาดันหัวเล็กๆ ของเธอออก ทำให้เธอมองเขาอย่างงุนงง  

 

 

จบกัน  

 

 

“เหนียนเสี่ยวมู่ ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

อวี๋เยว่หานกวักมือเรียกพ่อบ้าน ฝ่ายพ่อบ้านนำกล่องของขวัญใบหนึ่งทันที ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่ทันที  

 

 

เขาส่งสายตาบอกเธอ ให้เธอลองเปิดกล่องดู  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งเปิดกล่องออก ปลายนิ้วก็สัมผัสโดนผ้าไหมเย็นเฉียบ ทำเอาเธอหวั่นไหวในพริบตา!  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 448 เหนียนเสี่ยวมู่ ง้อผม! (2)  

 

 

เขาคงไม่โมโหจนให้ผ้าไหมสีขาวแก่เธอ แล้วให้เธอผูกคอตายหรอกนะ  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เขย่ากล่องอย่างระมัดระวัง พร้อมกันนั้นก็กัดฟัน และเปิดกล่องตรงหน้าออก  

 

 

ครั้นเห็นชุดราตรีเล็กที่วางอยู่ข้างใน หญิงสาวก็ตะลึงไปเล็กน้อย  

 

 

เธอหันไปมองอวี๋เยว่หาน  

 

 

เขาให้เธอเหรอ  

 

 

เมื่อได้รับสายตายืนยันจากเขา เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยื่นมือไปหยิบชุดราตรีขึ้นมา  

 

 

ชุดราตรีชุดนั้นมีสีดำ การออกแบบของมันทำให้รู้สึกอยากสัมผัสอย่างยิ่ง  

 

 

หลังจากลูบคลำมันอยู่ในมือ เธอรู้สึกสบายใจมาก  

 

 

ทว่าไม่มีโอกาสพิเศษอะไร ทำไมเขาถึงให้ชุดราตรีกับเธอล่ะ  

 

 

“คืนพรุ่งนี้มีงานประมูลการกุศลสำคัญ คุณไปออกงานเป็นเพื่อนปมนะ” อวี๋เยว่หานก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะยื่นมือไปโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก  

 

 

นิ้วเรียวยาวลูบสันจมูกของหญิงสาว พลางกล่าวด้วยความรักใคร่  

 

 

พูดให้มันเร็วหน่อยสิ!  

 

 

เธอกลัวจนหวั่นใจอยู่ตั้งนาน  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งคิดว่าตัวเองโชคดี ก็พลันได้ยินคนตรงหน้าพูดเสียงเข้มอีก  

 

 

“พูดเรื่องสำคัญจบแล้ว ตอนนี้คุณเริ่มง้อผมได้”  

 

 

‘…เมื่อกี้ฉันง้อคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ  

 

 

อวี๋เยว่หานมองเห็นทุกสีหน้าของเธอ พลางเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าของเขาในตอนนี้เหมือนกำลังพูดว่า ‘ไร้เดียงสาเสียจริง!’  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

 

 

 

วันต่อมา  

 

 

งานประมูลการกุศลจัดขึ้นที่ศูนย์ประชุมและจัดแสดงนานาชาติของเมืองเอช  

 

 

แขกที่มาร่วมงานเลี้ยงล้วนเป็นคนมีชื่อเสียงในวงการธุรกิจ และยังมีหญิงสาวชื่อดังและลูกคนรวยควงแขนกันมาออกงานด้วย  

 

 

สถานที่จัดงานประมูลการกุศลในตอนนี้ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม  

 

 

เมื่อไฟในงานหรี่ลง ค่ำคืนนี้ก็ดูสว่างไสวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  

 

 

รถมินิแวนหรูหราคันหนึ่งจอดที่ทางเข้างาน  

 

 

หลังจากประตูรถเปิดออก อวี๋เยว่หานก็ก้าวขาออกจากในตัวรถอย่างสง่างาม เขามองเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังจะลงจากรถ และก้มตัวลงอุ้มเธอออกมาจากในรถทันที  

 

 

“อวี๋เยว่หาน!” เหนียนเสี่ยวมู่สะดุ้งโหยง รีบยื่นมือไปโอบรอบคอของชายหนุ่มเอาไว้  

 

 

“ฟ้ายังไม่มืดเลย ไปที่ห้องพักผ่อนก่อน” อวี๋เยว่หานอธิบาย พลางอุ้มเธอเดินเข้าไปในห้องพักผ่อน  

 

 

ระหว่างเข้าไปในห้อง เหนียนเสี่ยวมู่ครุ่นคิดอยู่ตลอด ว่าทำไมเขาหึง เธอก็หึง แต่หลังจากเธอหึงจนถึงที่สุด ก็เกือบจะถูกฉีกทึ้งจนถึงกระดูก…  

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอก็เงยหน้าขึ้นกัดคางของเขาครั้งหนึ่ง  

 

 

“ซี๊ด!”  

 

 

ชายหนุ่มแค่นลมออกมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงมองเธอ “อย่ากัดหน้า เดี๋ยวคนอื่นเห็น”  

 

 

“ไม่กลัว ยังไงคนที่เสียหน้าก็ไม่ใช่ฉัน” เหนียนเสี่ยวมู่ร้องเฮอะเพื่อระบายอารมณ์  

 

 

“…”  

 

 

อวี๋เยว่หานมองท่าทางขี้โมโหของเธอ เขาอุ้มเธอแน่นขึ้นด้วยความเอ็นดู แล้วก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปในห้องพักผ่อน  

 

 

ผู้ช่วยเดินช้ากว่าพวกเขาก้าวหนึ่ง พร้อมกันนั้นก็ถือกล่องของขวัญตามเข้าไปด้วย  

 

 

ก่อนจะส่งของขสัญให้เขาอย่างนอบน้อม  

 

 

“นี่คืออะไร” เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นหน้าออกมามองจากในอ้อมอกของเขาด้วยความรู้อยากเห็น  

 

 

กล่องผ้าสีดำ เหมือนกล่องสร้อยคอ  

 

 

ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเพิ่งก่อตัวขึ้นมา อวี๋เยว่หานก็ยื่นมือไปเปิดกล่องเสียแล้ว  

 

 

สร้อยเพชรเจิดจรัส ส่องประกายชวนมองออกมา  

 

 

ชายหนุ่มหยิบสร้อยออกมาจากในกล่อง จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหลังเธอ นิ้วเรียวยาวเขี่ยเรือนผมของเธอขึ้น แล้วสวมสร้อยให้เธอ  

 

 

สุดท้ายเขาจับเธอหมุนตัวกลับมา ก่อนจะก้มหน้าลงมองเธอ  

 

 

ของขวัญชิ้นเล็กสีดำไม่เพียงขับเน้นรูปร่างดีของเธอ ยังทำให้ออร่าบนตัวเธอยิ่งดูสูงส่งและสง่างามมากยิ่งขึ้น  

 

 

รัศมีราชินีที่เดิมทีซุกซ่อนอยู่ในตัวเธอ บัดนี้มีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นอย่างปิดบังไม่ไว้อยู่  

 

 

ประกอบกับสร้อยเพชรเส้นนี้ ทุกอย่างรอบข้างล้วนเธอล้วนไร้สีสันลงไปถนัดตา…  

 

 

เขารู้มาโดยตลอด ว่าหญิงสาวที่เขาถูกตาต้องใจล้ำค่าขนาดไหน  

 

 

แต่เขาไม่เคยรู้เลย ว่าทุกมุมของเธอจะทำให้เขาประหลาดใจได้เช่นนี้  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่สูงส่งและงดงามขนาดนี้ ทำให้เขาหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาของเขาหยั่งลึกขึ้นอย่างหาใดเปรียบ  

 

 

“อวี๋เยว่หาน คุณจะเลิกมองได้หรือยัง…”