ตอนที่ 745 ผมเชื่อคุณ เชื่อคุณเท่านั้น

แต่เขาก็แค่ไม่อยากจะเชื่อเท่านั้นเอง

ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักจะโกหกเขามาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

หลังจากมองไปที่หน้าจอแล้ว อวี๋เยว่หานยังไม่กดรับสาย แต่หมวดคิ้วมองไปทางผู้ช่วย

ผู้ช่วยรีบก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วรับสายแทนเขา

หลังจากฟังไปไม่กี่วิ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ผู้ช่วยยกหูออกและมองอวี๋เยว่หานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย “คุณชายหานครับ ทางโรงพยาบาลได้ยืนยันมาแล้วว่าเหนียนเสี่ยวมู่เข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาลเนื่องจากได้รับบาดเจ็บเมื่อสามปีก่อนจริงๆ แต่ไม่มีประวัติว่านอนไม่ได้สติ เธอรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ถึงหนึ่งเดือนก็หายเป็นปกติและออกจากโรงพยาบาลไป…”

“ปัง——”

ผู้ช่วยยังไม่ทันพูดจบ อวี๋เยว่หานก็ใช้มือกวาดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงกับพื้น!

แขนทั้งสองค้ำกับโต๊ะด้วยใบหน้าเยือกเย็นที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมน

“คุณพูดมาอีกทีซิ?”

เขาไม่เคยสงสัยคำพูดทุกคำที่เหนียนเสี่ยวมู่เคยพูดกับเขามาก่อน

ตั้งแต่วินาทีที่เขาเห็นวิดีโอ แม้ว่าเขาจะจำได้ว่าคนในวิดีโอเป็นใคร แต่เขาก็ยังคงเตือนตัวเองว่าเมื่อสองปีก่อนเธอนอนไม่ได้สติ และคนที่ส่งเสี่ยวลิ่วลิ่วมาที่บริษัทตระกูลอวี๋ไม่ใช่เธอ

ทว่าตอนนี้ แม้แต่เรื่องหมดสติก็ไม่ใช่เรื่องจริง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรายงานDNAที่ธนาคารเก็บไว้เมื่อสามปีที่แล้ว หรือเรื่องที่ส่งเสี่ยวลิ่วลิ่วมาอยู่กับเขาเมื่อสองปีก่อน ทั้งหมดนี้ไม่ได้มีคนอยู่เบื้องหลัง

คือเธอ

เป็นเธอเองทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ!

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาถึงขนาดสงสัยถานเปิงเปิง แต่กลับไม่เคยนึกสงสัยเธอมาก่อน…

จนกระทั่งได้เห็นวิดีโอเมื่อวาน แต่เขาก็ยังคงเชื่อว่าเรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเหมือนเดิม

เขาพยายามอย่างมากที่ต้องการจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ว่าคนที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เธอ!

แต่ผลคืออะไร?

ถานเปิงเปิงก็เป็นคนของเธอสินะ?

เพราะฉะนั้นถึงได้ร่วมมือกับเธอและสร้างคำให้การเพื่อโกหกได้อย่างราบรื่น

ทำให้เขาคิดมาตลอดว่ามีคนคอยชักใยอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด

แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าคนที่แทงข้างหลังเขาคือเธอ เหนียนเสี่ยวมู่!

ผู้หญิงคนแรกที่เขารัก ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักอย่างสุดซึ้ง

แม่ของลูกสาวเขา…

“คุณชายหาน มือของคุณเลือดไหลแล้ว!” ผู้ช่วยอุทานเมื่อเห็นเลือดซึมที่หว่างนิ้วของเขา

อวี๋เยว่หานกำหมัดแน่น เขามองไม่เห็นว่ามีเลือดซึมตอนที่เขาปัดข้าวของเมื่อกี้นี้ ทั้งยังเป็นแผลที่ได้จากเล็บของตัวเอง ตอนที่เขากำหมัดแน่นคราบเลือดสีแดงสดก็หยดลงบนโต๊ะ

เช่นเดียวกับดอกเหมยบนพื้นหิมะที่สวยงามบาดตา

ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของผู้ช่วย ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องไปที่วิดีโอบนคอมพิวเตอร์และเฝ้าดูผู้หญิงที่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วเข้ามาที่บริษัทตระกูลอวี๋

ภาพตอนหันกลับที่เผยให้เห็นหน้าตรงเหมือนมีกริชแทงเข้าไปในหัวใจของเขา

“เหนียนเสี่ยวมู่ล่ะ?”

“ตอนนี้คุณเหนียนน่าจะกำลังทำงานอยู่ที่แผนกประชาสัมพันธ์ ต้องการให้เรียกเธอมาไหมครับ?” ผู้ช่วยถามอย่างระมัดระวัง

ก่อนที่ผู้ช่วยจะรอคำสั่งของอวี๋เยว่หาน ประตูห้องทำงานท่านประธานก็มีเสียงดังขึ้น

วินาทีต่อมาก็พบว่าเหนียนเสี่ยวมู่ผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก

เธอหอบแฟ้มหลายชุดไว้ในอ้อมแขน พอเห็นคนที่อยู่ในห้องทำงาน ปากก็พึมพำออกมา

“เห็นๆอยู่ว่ามีคน ตอนเคาะประตูทำไมไม่ตอบ? ฉันเกือบจะออกไปแล้ว”

เธอพูดพร้อมกับถือแฟ้มเดินไปข้างหน้า เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว หางของตาเธอก็เหลือบไปเห็นเซียวเวยที่ยืนอยู่ในห้องทำงานท่านประธาน เธอชะงักเล็กน้อย

ตอนนี้เหมือนว่าบรรยากาศในห้องทำงานดูน่าอึดอัดเล็กน้อย

พอเงยหน้ามองไปทางอวี๋เยว่หานก็ถามไปโดยไม่รู้ตัว

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

ตอนที่ 746 คุณมาเป็นน้องชายเสี่ยวลิ่วลิ่วเถอะ!

สายตาเหนียนเสี่ยวมู่ชัดแจ๋ว เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเงามืดและความเย็นชานัยน์ตาเขา

ในไม่ช้าก็เห็นมือของเขามีเลือดออก เธอแทบไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปและดึงมือมาตรงหน้าตัวเอง “ทำไมมือถึงเลือดออกได้ล่ะ? คุณไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลยหรือไง?”

เหนียนเสี่ยวมู่บ่นอุบและหันไปเรียกผู้ช่วยของเขา

“ยังนิ่งอยู่ทำไม ไปเอากล่องยามาสิ!”

“…” พอผู้ช่วยได้สติก็กลับไปที่ห้องพักรับรอง

เหนียนเสี่ยวมู่หันกลับมาดูมืออวี๋เยว่หานอีกครั้ง เธอตบข้อมือเขาเบาๆเพื่อให้เขาคลายกำปั้น

เธอเคยทำงานเป็นพยาบาลมาก่อนจึงเคยเห็นบาดแผลมาทุกรูปแบบ แต่เมื่อเธอเห็นฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของอวี๋เยว่หาน ก็อดไม่ได้ที่ย่นคิ้ว

อาจเป็นเพราะความห่วงใย ดังนั้นตราบใดที่มันเกิดขึ้นบนตัวเขา แม้จะเป็นเพียงบาดแผลเล็กๆก็ตาม แม้จะรู้ว่าไม่ถึงแก่ชีวิต แต่หัวใจเธอก็ยังคงเจ็บปวด

อดไม่ได้ที่จะพึมพำ

“แม้จะเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดแก้ปัญหาไม่ได้ แต่คุณจำเป็นต้องใช้ร่างกายตัวเองระบายอารมณ์เลยหรือไง? คุณคิดว่าพออารมณ์ไม่ดีแล้วทำร้ายตัวเองแบบนี้ ฉันกับเสี่ยวลิ่วลิ่วจะไม่ทุกข์ใจงั้นสิ โตขนาดนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ งั้นก็ไม่ต้องมีน้องชายให้เสี่ยวลิ่วลิ่วแล้ว คุณไปเป็นน้องชายเสี่ยวลิ่วลิ่วเถอะ ดูเหมือนจะอายุแค่สองขวบ เป็นน้องชายให้เสี่ยวลิ่วลิ่วได้พอดีเลย…”

อวี๋เยว่หานใจเต้นเล็กน้อยเมื่อจับความกังวลในดวงตาของเธอได้

เขายกมือขึ้นโดยไม่สนใจคราบเลือดที่ยังคงไหลรินจากฝ่ามือ ปลายนิ้วลูบคิ้วของเธอเบาๆ

เมื่อไล้ผ่านหางตาของเธอก็จับจ้องไปที่ความห่วงใยในดวงตาของเธอ

แม้จะแยกไม่ออกว่าจริงหรือเท็จ ก็ยังจนปัญญาที่จะต่อต้าน

เขาติดหลุมพรางเข้าแล้ว

ยิ่งจมลึก ยิ่งเจ็บหนัก

เขาไม่มีความกล้าพอแม้แต่จะเอ่ยถามเธอ

ไม่นานผู้ช่วยก็ถือกล่องยาออกมา เหนียนเสี่ยวมู่รับกล่องยาโดยไม่พูดพร่ำ เธอคว้ามือเขาออกจากใบหน้าตัวเองโดยไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงทำแผลให้เขาก่อนด้วยความเป็นห่วง

หลังจากพันผ้าพันแผลเสร็จแล้ว เธอก็เงยหน้าเก็บกล่องยาและถามในเวลาเดียวกัน

“พูดมาสิ เกิดอะไรขึ้น?”

“……”

อวี๋เยว่หานมองเธอไปตรงๆโดยไม่พูดอะไร

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าอันหล่อเหลา มีเพียงดวงตาสีเข้มที่ตกตะกอนเป็นร่องรอยแห่งความเจ็บปวด ราวกับกำลังสะกดความรู้สึกบางอย่าง

เขาไม่พอใจ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เหนียนเสี่ยวมู่รู้สึกได้

ดวงตาอันชาญฉลาดเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นก็ปิดกล่องยาทันทีและหันมาเอื้อมมือไปกอดเอวของเขา

เธอพิงศีรษะบนหน้าอกของเขา มือตบหลังเขาเบาๆเหมือนปลอบเด็กน้อย

“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป”

“……”

อวี๋เยว่หานร่างแข็งทื่อเล็กน้อยพลางมองเธอด้วยความประหลาดใจ เหมือนอยากจะรู้ว่าเธอสูญเสียความทรงจำจริงหรือไม่

ถ้าไม่ใช่ ประโยคนี้ที่เธอพูดจริงจังใช่ไหม?

ทั้งสองกอดกันอย่างเงียบๆ เหนียนเสี่ยวมู่ไม่พูด อวี๋เยว่หานก็ไม่พูด

ผู้ช่วยและเซียวเวยที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งไม่กล้าพูด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดูเหมือนจะผ่อนคลายลงแล้ว เธอปล่อยเขาและกำลังจะถอยออกเล็กน้อยเพื่อดูว่าเขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างหรือยัง แต่ทันทีที่ขยับ มือที่พยุงกับโต๊ะทำงานก็กระทบกับเม้าและคลิกไปหนึ่งทีโดยไม่ได้ตั้งใจ

วิดีโอที่หยุดชั่วคราวบนหน้าจอคอมพิวเตอร์กลับมาเริ่มเล่นอีกครั้ง…

เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจและเงยหน้าไปดูโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นคนที่ปรากฏอยู่ในวิดีโอ เธอก็ตะลึงไปชั่วขณะและอดไม่ได้ที่จะดูต่อ

วิดีโอแบ่งออกเป็นสองรายการ แต่ทั้งสองรายการอยู่ในเพลย์ลิสต์เดียวกัน

หลังจากที่เหนียนเสี่ยวมู่ดูอันแรกจบก็ข้ามไปเล่นวิดีโอถัดไปโดยอัตโนมัติ…