ตอนที่ 77 ความจริง

 

จี๋ชื่อโอบไหล่ของเฉินเถียนเถียนพร้อมกับถอนหายใจ!

 

เรื่องราวของคนในอดีต เฉินเถียนเถียนคิดว่านางไม่มีสิทธิ์ที่จะถอนหายใจ ดังนั้นจึงได้แต่ก้มหน้าลงโดยไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ !

 

จี๋ชื่อยังคงหยุดปากของนางไม่ได้จึงพูดต่อ “ถึงตอนนั้นข้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้ารู้สึกว่าท่านย่าของเจ้ารู้สึกผิดกับเรื่องบางอย่างต่อแม่ของเจ้า! หลังจากนั้นนางจึง พยายามทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้พ่อของเจ้าแต่งงานกับหลินชวนฮวา นี่ก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกัน!”

 

รู้สึกผิด?

 

แหล่งข้อมูลชั้นยอด!

 

เป็นไปได้ไหมที่ท่านย่าผู้นี้เคยทําอะไรให้นางหยุนเสียใจ? ไม่อย่างนั้นจะรู้สึกผิดได้อย่างไร?

 

จากนั้นไม่นาน เฉินเถียนเถียนก็ถูกจี๋ชื่อจัดแจงให้พักในห้องที่ท่านย่าอาศัยอยู่ แม้ว่าท่านย่าจะนอนซมอยู่บนเตียง แต่บางครั้งก็มีสติชัดเจน บางครั้งก็สับสน!

 

อย่างเช่นตอนนี้ที่นางเห็นใบหน้าของเฉินเถียนเถียน ซึ่งเหมือนกับนางหยุนผู้ล่วงลับ ดวงตาของนางก็ฉายแววความรู้สึกผิดออกมา

 

“จิงเอ๋อ…เป็นแม่เองที่ไม่ดีที่รั้งเจ้าไว้ให้แต่งงานกับผิงอันเดิมที่ข้าอยากให้ลูกชายคนนี้มีความสุข ใครจะไปรู้ว่ามันจะทําร้ายเจ้าและลูกสาวของเจ้า!”

 

หมายความว่าอะไร? หญิงชราที่อยู่ตรงหน้าบังคับให้นางหยุนแต่งงานกับเฉินผิงอันงั้นหรือ?

 

เฉินเถียนเถียนที่สงสัยใคร่รู้เรื่องราว ดังนั้นนางจึงเดินไปพูดกับหญิงชราที่แววตาแตกสลาย “เพราะเหตุใด? เหตุใดท่านถึงต้องการให้ข้าแต่งงานกับเฉินผิงอัน?”

 

แม่เฒ่าเฉินพูดอย่างเลื่อนลอย “เพราะเด็กคนนั้น ชอบเจ้า! ผิงอันเป็นลูกที่ข้ารักที่สุดในชีวิต เขาชอบสิ่งไหนแน่นอนว่าข้าต้องหาวิธีช่วยให้เขาได้มันมา!”

 

อะไรนะ?

 

เฉินผิงอันชอบนางหยุน?

 

ทําไมถึงไม่เคยมองเห็นมันล่ะ?

 

เฉินเถียนเถียนคิดว่าดวงตาของนางยังคงเฉียบคมและ อ่านสายตาของคนไม่ผิด ทุกครั้งที่เฉินผิงอันกล่าวถึงนางหยุนแววตาของเขามีแต่ความเกลียดชัง!

 

“เถียนเถียนไม่ใช่ลูกของเฉินผิงอันหรือ?”

 

แม่เฒ่าเฉินเบิกตากว้างและพึมพําในลําคอ “ไม่ใช่… ข้าช่วยชีวิตจิงเอ๋อไว้ในตอนนั้นจึงเอ๋อมีลูกแล้ว แต่ผิงอันบอกว่าเขาไม่สนใจ! จิงเอ๋อ… ผิงอันบอกข้า เขาบอกว่าจะปฏิบัติต่อเด็กคนนั้นเหมือนลูกของเขาเอง จิงเอ๋อ… ขอแค่เจ้าอยู่ที่นี่!”

 

เอาล่ะ! เฉินเถียนเถียนเข้าใจแล้ว หญิงชราตรงหน้าบังคับให้หยุนจิงเอ๋อแต่งงานกับเฉินผิงอัน ด้วยบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตหยุนจิงเอ๋อเอาไว้

 

หยุนจิงเอ๋อไม่เคยคิดที่จะประนีประนอมเลยแม้แต่น้อย หรือว่าก่อนหน้านี้จะเคยได้รับความบอบช้ําทางจิตใจ หรือว่าคนรักของนางตายไปแล้ว เหลือเพียงเด็กอาภัพคนนี้ ดังนั้นจึงไม่สนใจที่จะแต่งงานกับชายป่าเถื่อนแบบนี้! 

 

“ในเมื่อเฉินผิงอันชอบข้ามาก เหตุใดเขาจึงทําไม่ดีกับลูกสาวของข้า?”

 

เฉินเถียนเถียนรู้สึกอยู่เสมอว่าหญิงชราตรงหน้ายังรู้ความลับบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้ ดังนั้นใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ดีที่สุด ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ทุกคนต่างออกไปทําเรื่องอื่น ๆ !

 

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้แม่เฒ่าเฉันเริ่มสับสน!

 

“ผิงอัน ผิงอันของแม่! เหตุใดเจ้าไม่มาหาแม่ล่ะ?”

 

อาการของแม่เฒ่าเฉันคงจะประมาณนี้ ตอนนี้ นางกําลังสับสน แม้ว่านางอยากคิดอะไรก็เกรงว่าจะทําไม่ได้แล้ว!

 

เฉินเถียนเถียนทําได้เพียงวางทุกอย่างไว้ชั่วคราว แล้วล้มตัวลงบนเตียงไม้เล็ก ๆ นั้น!

 

ถึงจะนอนบนกองไม้มานานจนชินแล้ว แต่เนื่องจากมีที่ที่นุ่มกว่า เฉินเถียนเถียนจะรู้สึกไม่สบายได้อย่างไร?

 

แม้ว่าจะมีหญิงชราแปลกหน้าอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานความง่วงของตัวเองได้! ในไม่ช้า เฉินเถียนเถียนก็ผล็อยหลับไป

 

หญิงชราพูดพร่ำทั้งน้ําตาและในที่สุดก็ผล็อยหลับไปเช่นกัน

 

วันรุ่งขึ้นเฉินเถียนเถียนตื่นแต่เช้าตรู! ไม่ได้กลับไปที่ ลานบ้านตระกูลเฉินทั้งวัน แม้ว่าในบ้านนั้นจะไม่มีอะไรให้ต้องคิดถึงแต่ถึงอย่างไร นางก็ไม่สามารถปล่อยเรื่อง เฉินเฉินไปได้!

 

แม้ว่าเฉินเถียนเถียนจะไม่สนใจเขาก็ได้ แต่เขาก็เป็นเด็กดีคนหนึ่ง หากแม่ของเขาไม่สนใจ และปล่อยให้อดอยากจนตาย มันต้องแย่แน่ ๆ ด้วยจิตวิญญาณของตํารวจผู้รักในความยุติธรรมจึงทําให้นางปล่อยวางไม่ได้!

 

ตอนนี้หยุนเคอลงจากภูเขาและกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่ง ของหมู่บ้านอย่างเป็นทางการแล้ว แน่นอนว่าเขาก็อยู่ในเหตุการณ์สําคัญเมื่อวานนี้ด้วย!

 

ในตอนนั้น หยุนเคอไม่สามารถยืนหยัดข้างนางได้ ด้วยเกรงว่าจะทําให้หญิงสาวที่เสียชื่อเสียงยิ่งแย่ลงไปอีก!

 

เขากังวลว่าหญิงสาวอาจจะถูกทุบตีอย่างรุนแรงเมื่อกลับมาถึงบ้าน ดังนั้นเขาจึงหลบซ่อนตัวอย่างเงียบ ๆ อยู่ระแวกบ้านตระกูลเฉิน หากเกิดอันตรายถึงชีวิต เขาจะได้ออกมาช่วยหญิงสาวได้ทัน!

 

ถึงไม่สามารมาจะมาจากผู้ใดคิดเลยว่าบาง

 

หยุนเคอได้แต่สงสัย เขาไม่ใช่คนที่ใจดีนัก แต่เหตุใดเขาถึงไม่สามารถปล่อยเรื่องของหญิงสาวไปได้ เขาคิดว่าทั้งหมดนี้น่าจะมาจากผู้หญิงคนนี้ที่ดึงดูดความอยาก รู้อยากเห็นของตัวเอง แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าบางครั้งก็เกิด ความรู้สึกดี ๆ และหัวใจเต้นแรงจากความอยากรู้อยากเห็นเหล่านี้

 

ดูเหมือนว่าหยุนเคอไม่รู้ว่านางจะไม่กลับบ้านในคืนก่อน แต่ไปอาศัยอยู่ที่บ้านป้าใหญ่จี้!

 

เมื่อเฉินเฉินตื่นนอนขึ้นมา หลินชวนฮวาไม่ได้ออกไปไหนแต่ก็ไม่เหลืออะไรไว้ให้เด็กน้อยได้กิน!

 

เฉินเฉินเดินไปรอบ ๆ ห้องครัวและพบว่าไม่มีใครเก็บอะไรไว้ให้เขากินจริง ๆ เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าแม่ต้องการให้เขาอดอาหาร!

 

หัวใจดวงน้อยของเฉินเฉินทําใจเรื่องความหิวได้นานแล้ว จากนั้นเขาก็คิดว่าถึงเวลาที่พี่สาวต้องสอนเขาอ่านหนังสือ

 

เขาจึงแอบมาที่โรงเก็บไม้ แต่รออยู่นานก็ไม่มีส้มเสียงของพี่สาว แม้กระทั่งผ้าปูที่นอนที่เก่าจนโทรมก็หายไป!

 

เขาหงุดหงิดมากเพราะกลัวว่าแม่ของเขาจะจับพี่สาวแต่งงานกับคนโง่นั่นจริง ๆ จึงรีบวิ่งออกไปอยู่ตรงหน้าหลินชวนฮวา

 

“แม่ พี่สาวล่ะ? พี่สาวอยู่ที่ไหน?”

 

หลินชวนฮวาฉุนเฉียวขึ้นมาทันที ลูกชายที่นางให้กําเนิดมาอย่างยากลําบาก เอาแต่นึกถึงนังเด็กบ้านั้นนี่ไม่เท่ากับ เป็นการตบหน้านางหรือ?

 

ดังนั้นนางจึงยกมือขึ้นตบหน้าเฉินเฉินอย่างแรงจนเด็กน้อยหูอื้อ ปากแตกจนมุมปากมีเลือดซึมออกมา!

 

“ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งหลายปี แต่ใจของเจ้ากลับคิดถึงแต่นังบ้านั่น! ออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!”

 

เฉินเฉินทรุดลงกับพื้น ไม่เคยคิดเลยว่า แม่จะโหดร้ายกับตนเช่นนี้ เขาตกตะลึงอยู่ครึ่งค่อนวัน ลืมแม้กระทั่งจะร้องไห้

 

แต่หลินชวนฮวาหาได้สนใจเขา นางลุกขึ้นและเดินผ่านเฉินเฉินออกไปข้างนอก บางครั้งก็ใช้เท้าเตะเด็กน้อยอย่างรุนแรง

 

เฉินเฉินได้แต่ปิดปากของเขาเอาไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้! เขารู้ว่าในเวลานี้ร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรเฉินผิงอันก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน และไม่มีใครต่อสู้กับหลินชวนฮวา เพื่อปกป้องเขาได้