ได้รับช่อดอกไม้ตั้งสองช่อแต่เช้า ก็ทำให้เวินหนิงดังในบริษัท

ช่อแรกเป็นดอกกุหลาบแดงเก้าสิบเก้าดอกยังถือว่าดี แต่ช่อที่สองกลับเป็นลิลลี่จากต่างประเทศเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะทำได้

มีคนไม่น้อยก็กำลังซุบซิบว่ามีคุณชายตระกูลไหนชอบเธอหรือเปล่า กำลังตามจีบ คงจะผันตัวจากพนักงานที่ทุกข์ลำบากแล้วกลายเป็นคุณหญิงที่ร่ำรวย

หลิวเมิ่งเซวี่ยกำลังส่องกระจกในห้องน้ำ สายตาก็เห็นมีดอกกุหลาบหนึ่งดอกวางอยู่บนอ่างล้างมือ กำลังจะเอ่ยชมว่าสมแล้วที่เป็นบริษัทตระกูลลู่ แม้แต่ห้องน้ำก็ยังดูดีขนาดนี้

แต่พอเดินเข้าไปใกล้ สีหน้าก็แปลกไป นี่เป็นดอกไม้ที่เธอเพิ่งเลือกให้หลิวยวนเทาไม่ใช่หรอ แม้แต่โลโก้ก็ยังเหมือนกัน เลยนึกถึงเสียงซุบซิบในบริษัท เธอก็เข้าใจทันที

เวินหนิงสินะ ดอกไม้ที่คนอื่นเอามาให้กลับโยนไว้ในห้องน้ำ แต่ดอกลิลลี่ที่ลู่จิ้นยวนเอามาให้กลับเก็บรักษาไว้อย่างดี ยังจะพูดว่าตัวเองไม่สนใจเขาอีก?

ปลอมมาก

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนส่งดอกไม้ให้เธอ ก็แสดงว่า เขารู้สึกชอบเธองั้นหรอ?

ในขณะเดียวกัน หลิวยวนเทาก็โทรมาเป็น “ยังไงบ้าง? เธอได้รับดอกไม้แล้วซึ้งไหม?”

ซึ้งบ้าอะไรล่ะ ของที่เขาส่งมาให้ จะเทียบกับลู่จิ้นยวนได้ยังไง?

“เธอบอกว่าเธอชอบมาก เดี๋ยวเลิกงานแล้วยังจะไปขอบคุณพี่ด้วยตัวเอง พี่มาหาเธอสิ ถ้าถึงเวลาเธอไม่รู้จะทำตัวยังไง พี่ก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน ยังไงผู้หญิงก็เขินอายอยู่แล้ว”

หลิวเมิ่งเซวี่ยคิดไปคิดมา แล้วมีแผนในใจ

……

เวินหนิงมองเห็นช่อดอกลิลลี่ช่อใหญ่ตรงหน้าตัวเอง ก็รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าดีใจ

ลู่จิ้นยวนทำแบบนี้คงมีความสุขมาก แต่เธอไม่รู้เลยว่าจะจัดการของพวกนี้ยังไง จะวางไว้ที่นี่ก็เกะกะ แถมยังเด่นตามากด้วย

ถ้าวางไว้ที่นี่ ก็จะดึงดูดสายตาคนอื่น จะหาว่าเธอกำลังอวดอะไรบางอย่าง

แต่ว่าเวินหนิงไม่อยากดังในบริษัทเพราะเรื่องนี้

ลู่จิ้นยวนเดินออกมาจากห้องทำงาน ก็เห็นว่าเธอมองเหม่อไปที่ดอกไม้พวกนั้น สีหน้าไม่ได้มีความสุขมาก “ทำไม ไม่ดีใจ?”

หรือว่า ผู้หญิงจะรับดอกไม้ก็ต้องดูว่าใครเป็นคนส่ง?

ลู่จิ้นยวนไม่เคยให้ของขวัญใครเลย เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าเรื่องพวกนี้น่าเบื่อมาก นี่เป็นครั้งแรก

ไม่คิดเลยว่าเวินหนิงจะแสดงปฏิกิริยาแบบนี้

“เปล่า……แค่รู้สึกว่าวางไว้ที่นี่เปลืองพื้นที่”

“พื้นที่กว้างขนาดนี้ จะว่างดอกไม้แค่ช่อเดียวไม่ได้หรอ?” ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว “ยังไง เธอก็ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าให้ผมรู้ว่าดอกไม้นี้วางได้ไม่กี่วันแล้วเธอก็เอาไปทิ้ง”

“แล้วสรุปนายให้ดอกไม้ฉัน หรือว่าให้ฉันเป็นคนดูแลกันแน่?”

เวินหนิงรู้สึกเอื้อมระอา ใครที่ไหนกัน ให้ดอกไม้คนอื่นแล้วยังสั่งให้คนอื่นรักษาให้ดี ห้ามทิ้ง

“นี่เป็นน้ำใจ ผมคิดว่า เธอก็คงจะไม่เหยียบย่ำน้ำใจของคนอื่นหรอกมั้ง”

ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง จากนั้นก็กลับเข้าไปในห้องทำงาน

เวินหนิงมองเห็นแผ่นหลังของเขาเดินไป พูดออกมาได้สบายมาก ถ้าจะดูแลดอกไม้พวกนี้ก็คงลำบาก อยากจะให้มันไม่เหี่ยวก็คงจะต้องให้สารอาหารทุกวัน นี่เขากำลังเสียเงินเพื่อให้คนอื่นลำบากต่างหาก

……

หนึ่งวันที่ไม่ค่อยสงบมากนัก สุดท้ายก็ผ่านไปแล้ว

เวินหนิงเก็บของเตรียมตัวจะเลิกงาน แต่พอเดินออกไปหน้าบริษัท หลิวยวนเทาก็ตามมา “เวินหนิง เดี๋ยวผมส่งเธอกลับบ้าน”

เวินหนิงส่ายหน้าอย่างไม่ต้องคิด “ไม่ต้อง ฉันกลับเองสะดวกกว่า ไม่ลำบากนายดีกว่า”

หลิวยวนเทาเห็นว่าเธอปฏิเสธ ในใจก็ยังรู้สึกไม่แยแส ในเมื่อรับดอกไม้ไว้ แล้วยังจะแกล้งทำตัวเขินอายทำไม ผู้หญิงแบบนี้ปากไม่ตรงกับใจ

“ความจริงผมมีอะไรจะคุยกับเธอ สำคัญมาก เดี๋ยวระหว่างทางที่ส่งเธอกลับบ้านจะคุยด้วย”

เงินเห็นว่าเขายืนยันว่าอย่างนั้น แล้วก็อยากรู้ด้วยว่าเขาจะพูดอะไร ก็เลยตอบตกลง

ทั้งสองนั่งอยู่บนรถ หลิวยวนเทามองเห็นเวินหนองใส่ชุดเครื่องแบบทำงานเต็มยศ เรียวขาที่ขาวแล้วก็สวยงามนั่น ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกกระสับกระส่าย แล้วอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“เวินหนิง วันนี้ได้รับดอกไม้ช่อนั้นหรือยัง? ความจริงผมเห็นเธอแว๊บแรกก็รู้สึกชอบเธอแล้ว ไม่รู้ว่าเธอ……”

เวินหนิงตกใจ ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่หลิวยวนเทาจะพูดเป็นเรื่องนี้ คิดไปคิดมา หรือว่าช่อดอกไม้นั่นเขาก็เป็นคนส่งมาให้?

“ขอโทษนะ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย ช่วงเวลาระยะยาวนี้ก็ไม่คิดที่จะคบกับใคร คือ อีกหน่อยอย่าส่งของมาให้ฉันเลย เปลืองตัง”

เวินหนิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด สถานการณ์ของเธอตอนนี้พิเศษ ในท้องก็ยังมีเด็กที่ยังไม่คลอด จะคบกับคนอื่นได้ยังไง นั่นเป็นการทำร้ายคนอื่นไม่ใช่หรอ?

เมื่อเห็นว่าเวินหนิงปฏิเสธเด็ดขาดแบบนี้ ในใจหลิวยวนเทาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ โดยเฉพาะนึกถึงคำพูดที่น้องสาวพูดว่าเธอได้รับของขวัญแล้วรู้สึกดีใจ ก็เลยรู้สึกว่าเวินหนิงอาจจะเกรงใจ นึกถึงคำพูดของน้องสาว ถ้าจะตามจีบผู้หญิง ผู้ชายก็ต้องเข้าหาก่อน

“เวินหนิง ความจริงเธอไม่ต้องเสแสร้งว่าเขินอาย ความจริงผมก็ชอบเธอเหมือนกัน”

พูดไปด้วย หลิวยวนเทาก็เข้าใกล้มาจะจูบ

เวินหนิงมองเห็นใบหน้าที่เข้าใกล้มาก็ตกใจ ด้วยปฏิกิริยาที่จะปกป้องตัวเองก็เลยตบหน้าเขาไป คิดจะเปิดประตูรถลงไป แต่กลับพบว่าประตูรถถูกล็อคแล้ว

“นายคิดจะทำอะไร บ้าไปแล้วหรอ?”

เธอปฏิเสธได้เด็ดขาดขนาดนั้น แล้วเขายังจะมาจูบเธออีก

“เสแสร้งทำไม คนอย่างเธออยู่ในโซนคนรวยได้ ก็เพราะนอนกับคนอื่นไม่ใช่หรอ? หรือว่ามีแค่คนรวยที่นอนกับเธอได้ คนอย่างผมนอนด้วยไม่ได้?”

หลิวยวนเทาเป็นโสดไม่มีแฟนมาเกือบยี่สิบปี ก็เก็บกดมาตั้งนานแล้ว พอโดนตบไป ความโมโหก็พุ่งขึ้นสมอง ผู้หญิงคนนี้กล้าตบเขา?

เมื่อเห็นว่าเวินหนิงไม่ไว้หน้าเขาแบบนี้ ด้วยความโมโหในใจ ก็เอาสเปรย์ที่เพื่อนมั่วสุมให้ออกมาฉีด

เวินหนิงไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกฉีดอะไรบางอย่างเข้าหน้า ถึงแม้เธอจะรีบกลั้นหายใจไว้ แต่ก็สูดเข้าไปเล็กน้อย

ผ่านไปไม่นาน ก็รู้สึกร่างกายร้อนระอุ มือที่เอาแต่เปิดประตูรถก็หมดแรง

เขาฉีดอะไรออกมา เธอรู้สึกหวาดกลัวแล้วก็กระวนกระวาย กลัวว่าเขาจะทำอะไร ก็กลัวด้วยว่าสารเคมีนี้จะมีผลกระทบกับเด็กในท้อง

เมื่อหลิวยวนเทาเห็นแบบนี้ ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย มือที่สกปรกก็ยื่นไปลูบหน้าของเวินหนิง “เป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้ยังจะปฏิเสธหรือเปล่า?”

เวินหนิงจ้องไปที่เขาแล้วกัดริมฝีปากแน่น มีแต่ความเจ็บนี้ที่สามารถพยุงสติเธอไว้ได้