ลู่จิ้นยวนส่งเวินหนิงกลับบ้าน แล้วกลับไปที่บริษัททำงานต่อ

เวินหนิงเปิดโทรศัพท์หาร้านอาหารถูกและดีไม่กี่ร้านที่เมื่อก่อนเธอไปบ่อยๆ อย่างจริงจัง

เธอในอดีต เป็นนักชิมที่ไร้ความกังวล ชื่นชอบที่สุดในการตามหาอาหารอันโอชะเหล่านี้ที่ไม่มีใครเคยพบ

มองเนื้อหาเหล่านั้นในโทรศัพท์ เวินหนิงก็ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นนิดหน่อย

น่าเสียดาย เธอถูกความจริงที่โหดร้ายเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิงไปตั้งนานแล้ว

แต่เวินหนิงก็พบร้านอาหารดีๆ แห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว ดูเมนูอาหารออนไลน์แล้ว เธอก็วางแผนอย่างจริงจังว่าจะพาลู่จิ้นยวนไปทานอะไรดีเมื่อถึงเวลา

……

หนึ่งวันผ่านไปรวดเร็วมาก

ลู่จิ้นยวนเลิกงาน ก็ไปรับที่บ้านพักเวินหนิง

เวินหนิงก็จองร้านอาหารไว้แล้ว ส่งที่อยู่ให้กับเขา ทั้งสองคนขับรถตรงไปที่นั่น

ระหว่างทาง ลู่จิ้นยวนอารมณ์ดี

ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงสถานที่ นั่นเป็นร้านอาหารเล็กมากแห่งหนึ่ง

ลู่จิ้นยวนมอง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ปกติเขามาที่แบบนี้น้อยมาก

เวินหนิงเห็นสีหน้าเขาก็ยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงที่นี่จะเล็ก แต่สะอาดมาก ไม่ทำให้คุณกินแล้วเกิดปัญหาอะไรแน่นอน”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า เดินตามเวินหนิงเข้าไป

เวินหนิงมองร้านอาหารเล็กๆ ที่คุ้นเคยนี้ ความทรงจำในอดีตค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามา

สถานที่ที่เธอเรียนมัธยมปลายห่างจากที่นี่ไม่ไกล ทุกครั้งที่หิวหลังจากเลิกเรียน ไป๋อี้อันก็จะพาเธอมาที่นี่เพื่อทานของว่าง ถือเป็นการปลอบประโลมร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

ความทรงจำเหล่านั้น มันห่างไกลสำหรับเธอมาก แต่ก็ยังมีคุณค่า

ลู่จิ้นยวนเห็นความคิดถึงจางๆ ในดวงตาเธอ ก็ไม่ได้ส่งเสียงขัดจังหวะเธอ

“ทั้งสองท่าน ต้องการสั่งอะไรดีคะ? ”

ในตอนนี้ เถ้าแก่เนี้ยเดินมา เห็นเวินหนิง เธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย “เธอคือ……สาวน้อยที่เมื่อก่อนเคยมากินอาหารที่นี่บ่อยๆ ใช่ไหม? ”

เมื่อก่อนเวินหนิงหน้าตาสวย เป็นสาวสวยสมัยมัธยมปลาย มีเด็กผู้ชายไม่น้อยมาเอาอกเอาใจเธอตอนเธอทานอาหารที่นี่ ตอนนั้นเถ้าแก่ยังพูดติดตลกว่าเป็นสัญลักษณ์ที่มีชีวิตชีวาในร้านอาหารพวกเขา

เวินหนิงก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอไม่ได้มาที่นี่มาสามปีแล้ว ไม่คิดว่าเถ้าแก่เนี้ยยังจำเธอได้?

เธอพยักหน้า “ฉันเองค่ะ ไม่ได้มานานมากเลย”

เถ้าแก่เนี้ยดึงเวินหนิงมาพูดไม่กี่ประโยค ทันใดนั้นก็หันสายตามาทางลู่จิ้นยวน เห็นท่าทางสง่างามนั้นของผู้ชาย แล้วมองชุดสูทอันมีค่าอย่างยิ่งบนตัวเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตบบ่าเวินหนิง

“ดีนะ หาแฟนที่หนุ่มและมีอนาคตแบบนี้ได้ เธอโชคดีจริงๆ ”

เวินหนิงกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แฟนเหรอ ถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันจริงๆ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด

“เรา……”

เวินหนิงกำลังจะเอ่ยปากอธิบาย จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็ขัดคำพูดเธอ “เถ้าแก่เนี้ย ไม่เสียหายที่จะแนะนำจานเด็ดในร้านให้สักหน่อย”

คำอธิบายของเวินหนิงจบลงอย่างกะทันหัน

เถ้าแก่เนี้ยรีบแนะนำอย่างกระตือรือร้น ลู่จิ้นยวนพยักหน้า “งั้นเอาพวกนี้ แล้วขอผักสดสองสามอย่าง แล้วซุปขอรสชาติเบาๆ ”

“ได้เลย” เถ้าแก่เนี้ยตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะไป ก็ไม่ลืมพูดข้างหูเวินหนิง “แฟนเธอดูดีมากจริงๆ เธอต้องจับไว้ให้แน่นๆ นะ ผู้ชายแบบนี้ ต้องมีสาวน้อยชอบเยอะมากแน่ๆ ”

เวินหนิงพยักหน้าอย่างเขินอาย มองเธอจากไป

ลู่จิ้นยวนเป็นที่หมายปองของสาวๆ นับพันคนจริงๆ แต่เธอ……มีคุณสมบัติไหนที่จะได้อยู่ใกล้เขา

ลู่จิ้นยวนมองไม่เห็นความคิดในใจเวินหนิง มองการตกแต่งของร้านนี้ เป็นอย่างที่เวินหนิงบอก ที่นี่ถึงแม้จะเล็กมาก แต่ให้ความรู้สึกเหมือนนกกระจอกตัวเล็กที่สมบูรณ์ จัดได้อย่างสะอาดสะอ้าน มีความรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย

“ทำไมอยากมาที่นี่? ”

ลู่จิ้นยวนคิด ที่นี่ต้องมีความทรงจำอะไรบางอย่างของเวินหนิงแน่ๆ ดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถาม

เวินหนิงชี้ไปที่โรงเรียนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล “เมื่อก่อนฉันเรียนที่นั่น มากินข้าวที่นี่บ่อยๆ ”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า มองดวงตาสดใสของเวินหนิง เมื่อเธอพูดถึงอดีต ทั้งร่างเธอเคลือบด้วยความเจิดจรัสโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่ไม่รู้ตัว สายตาเขาก็อ่อนโยนลง ฟังคำพูดของเวินหนิง ก็เกิดความสบายใจที่หายไปนาน

ไม่นาน เถ้าแก่เนี้ยก็มาเสิร์ฟอาหาร ไม่ใช่แค่อาหารที่พวกเขาสั่งเท่านั้น แต่มีเครื่องเคียงที่เธอทำด้วยตัวเองสองสามอย่างเพิ่มมา ถึงจะไม่แพง แต่มันก็น่าสนใจเป็นพิเศษ

เวินหนิงพยักหน้าทานไม่กี่คำก่อน แล้วนึกขึ้นได้ว่าครั้งนี้เธอเลี้ยงเพื่อขอบคุณลู่จิ้นยวน เธอคิดว่าทำแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก

ดังนั้นจึงใช้ตะเกียบคีบหมูตุ๋นที่อร่อยที่สุดในความทรงจำเธอให้เขาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธอชักตะเกียบกลับมา ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเธอใช้ตะเกียบส่วนตัว ที่เมื่อครู่เธอเพิ่งใช้มัน ด้านบนมันอาจจะมีน้ำลายเธอ……

ใบหน้าเธอแดงโดยไม่รู้ตัว เธอร้อนรนใจเล็กน้อย กำลังจะขอโทษ ลู่จิ้นยวนก็ทานสิ่งที่เธอตักให้ราวกับไม่เป็นอะไร

เวินหนิงอดไม่ได้ที่นึกถึงเมื่อก่อนคนรับใช้ตระกูลลู่บอกเธออยู่หลายครั้งว่าลู่จิ้นยวนรักความสะอาด จะไม่ต้องการสิ่งที่คนอื่นเคยสัมผัสมันมาก่อน ไม่คิดว่าเขาจะทานมันอย่างให้เกียรติเธอ

เมื่อคิดว่านี่อาจจะเป็นการจูบทางอ้อม เวินหนิงก็ยิ่งหน้าแดง

ทั้งๆ ที่ทั้งคู่เคยทำสิ่งที่ใกล้ชิดกว่านี้มาก่อน แต่รายละเอียดเล็กๆ พวกนี้ดันทำให้เธอใจสั่นสะท้าน

“ทำไมเหรอ? ” ลู่จิ้นยวนทานอาหารที่เวินหนิงตักให้ รสชาติไม่เลวจริงๆ ด้วย ไม่ได้หรูหราสูงส่งเหมือนโรงแรมห้าดาว แต่เป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ทำเองที่บ้าน

ความรู้สึกนี้ เขาไม่ได้เกลียดมัน แต่กลับค่อนข้างชอบมัน

“ไม่……ไม่มีอะไร” เวินหนิงรีบก้มหน้า ไม่อยากให้เขาเห็นตัวเองร้อนผ่าว ตอนนี้อาจจะหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ

อาหารมื้อหนึ่ง กินอย่างอบอุ่นกลมเกลียว ถึงขนาดมีลมหายใจที่คลุมเครือไหลเวียนในอากาศ

เวินหนิงไปจ่ายเงิน ผลที่ตามมาคือเถ้าแก่เนี้ยดึงเธอไปอีกครั้ง พร่ำสอนทักษะอย่างเอาเป็นเอาตายว่าต้องรักษาผู้ชายเอาไว้ เวินหนิงฟังแล้วอยากจะมุดเข้าไปในรูทันที

ลู่จิ้นยวนเดิมทีรอเธอกลับมา แล้วพาเธอไปส่งอีกครั้ง ไม่คิดว่าโทรศัพท์จะดังขึ้น

มู่เยียนหรานโทรมา “จิ้นยวน ฉันกลับมาก่อนเวลา ตอนนี้อยู่สนามบิน”

ลู่จิ้นยวนมองนาฬิกาข้อมือ เวลาที่มู่เยียนหรานตกลงกันช้ากว่าตอนนี้เยอะมาก ดังนั้นตอนนี้กำลังเวลาชนกัน

“ทำไมเธอกลับมาก่อนเวลา? ”

ลู่จิ้นยวนไม่พอใจเล็กน้อยที่ขัดขวางแผนการเขาด้วยวิธีนี้

“คุณไม่พอใจเหรอ? ฉ-ฉันรีบร้อนอยากกลับมา ฉันคิดถึงคุณ”

มู่เยียนหรานได้ยินความเย็นชาในคำพูดเขา หัวใจก็เจ็บปวดเล็กน้อยทันที ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลู่จิ้นยวนจะต้องมารับเธอโดยไม่พูดอะไรเลย ตอนนี้ไม่คิดว่าเหมือนจะมีท่าทางไม่พอใจมาก

แต่ไม่ว่าจะไม่พอใจแค่ไหน ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ “จิ้นยวน คุณสัญญาแล้วว่าจะมารับฉัน”