“น่าอายชะมัด ไอ้คนขี้ขลาดที่ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ด้วยซ้ำ”

ขณะที่เดวิดพูดอย่างมั่นใจ ชายที่เรียกว่าแจ็คข้างๆเขาก็ส่ายหัว

“ ไม่นะ….มีคนเห็นไอ้ตัวแสบนั้นแอบหยิบยานอนหลับจากโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ เขาคงเคยได้ยินข่าวลือที่ว่าคนที่กินมันอาจตายอย่างไม่เจ็บปวดได้ด้วยการกลืนยาทั้งหมดในเวลาเดียวกัน”

“ แสดงว่ามันไม่ได้กินยาเม็ดสักแน่ๆ”

เดวิดเห็นด้วยกับแอนโธนีชายอีกคน

“ฉันก็คิดเหมือนกัน”

“ ให้ตายเถอะ จะวางเดิมพันแล้วหรือยัง? ฉันเดิมพันตั๋วอาหารสิบใบว่ามันเสียชีวิต”

“ ถ้าอย่างนั้นฉันพนันได้เลยว่ามันไม่ทำ”

“เหมือนกัน”

“ งั้นอย่างละ 5 ใบละกัน”

พวกเข้ามองหน้ากันและยิ้ม นักเรียนคนอื่น ๆ ในห้องเรียนมองไปในทิศทางของพวกเขาอย่างไม่พอใจ

ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไรความชั่วร้ายของเดวิดก็ไปไกลเกิน

ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเดิมพันชีวิตคนอื่นได้อย่างง่ายดายขนาดนี้

ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะต่อต้านเขาอย่างเปิดเผย

ไม่ใช่แค่พฤติกรรมของเขาเท่านั้นที่ทำให้บางคนส่วนใหญ่เงียบ

เดวิดมีทักษะที่ดีกว่าและมาจากบ้านที่มีฐานะสูงกว่าพวกเขามาก

แต่นักเรียนดังกล่าวมักไม่สนใจธุระของผู้อื่น

พวกเขาเป็นประเภทที่จะไม่เคลื่อนไหวจนกว่าพรรคของเดวิดจะพยายามฆ่าคนในห้องเรียน

นักเรียนที่เหลืออ่อนแอและหลบเลี่ยงเฟรย์อย่างเงอะงะเพราะกลัวว่าจะตกเป็นเป้าหมาย

บางคนกลับรู้สึกขอบคุณกับการมีตัวตนของเฟรย์ด้วยซ้ำ

ตอนนั้นเองประตูก็เปิดออกซึ่งดึงดูดความสนใจของเดวิดได้อย่างรวดเร็ว หนุ่มหล่อเดินเข้ามาในห้องเรียน

รูปร่างที่เรียบร้อยและการแสดงออกที่สงบของเขาแสดงถึงความไม่แยแส แม้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับความคิดที่ว่างเปล่าเช่นนี้

‘นั่นไม่ใช่เฟรย์เหรอ?’

เขาแทบจะจำเฟรย์แทบไม่ได้ถ้าหากไม่ใช่เพราะผมสีเทาซีดจางอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

“อะไรกัน?”

“ นั่นมันเฟรย์ใช่ไหม?”

นักเรียนคนอื่นๆ ก็เริ่มคุยกันเอง

ดูเหมือนว่าเดวิดไม่ได้เป็นคนเดียวที่สับสนกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเฟรย์

เฟรย์มองไปรอบๆ ห้องเรียนและสบตากับเดวิดอย่างชิวๆ

ในช่วงเวลาสั้นๆ การจ้องมองของพวกเขาก็ถูกล็อคเข้าหากัน

เดวิดคิดว่าการแสดงออกของเฟรย์คงจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเหมือนอย่างเคย

แต่ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่โดยธรรมชาติของมนุษย์แล้วนิสัยไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ

‘หลบสายตาสิไอ้ขี้ขลาด’

เขาเห็นมันหลายสิบครั้ง ท่าทางประหม่าที่ไม่เหมาะที่จะอยู่ในตระกูลเบลด ที่มีเกียรติ

แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเฟรย์ที่ถูกทอดทิ้งเพราะความอัปยศอดสูจากครอบครัวของเขาและเป็นนักเรียนที่แย่ที่สุดของสถาบัน

อย่างไรก็ตามเฟรย์ในวันนี้แตกต่างจากเดิม

เขาไม่สนใจเดวิดและท่าทางที่ดูเคร่งขรึมตามแบบฉบับของเขาก็ผ่อนคลายอย่างประหลาด

เขาไม่เคยเห็นเฟรย์เดินหลังตรงมาก่อน

เฟรย์เดินไปที่ที่นั่งของเขานั่งลงและหยิบหนังสือเรียนออกมาจากโต๊ะทำงาน

เขาเริ่มอ่านแต่ละหน้าด้วยความหลงใหลราวกับว่าเขาหลงอยู่ในโลกของตัวเอง

“ หา??”

เดวิดอุทานโดยไม่ได้ตั้งใจ ปฏิกิริยาของเขาค่อนข้างแห้ง

ในขณะเดียวกันใบหน้าของแจ็คและแอนโธนี่ก็บิดเบี้ยว

พวกเขาสบตากับเฟรย์และมีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน

แจ็คเริ่มหมดความอดทนและอยากจะพูดขึ้น แต่เดวิดเรียกชื่อเฟรย์ก่อน

“ เฟรย์เบลค”

เฟรย์หันหน้าไปมองเดวิดด้วยความเฉยเมย

แม้แต่ใบหน้ามันวาวที่ไร้ประโยชน์ของเขาในวันนี้ก็ไม่เป็นที่พอใจ เขาพูดต่ออย่างกล้าหาญ

“ฉันไม่ได้บอกพวกแกเหรอว่า เฟรย์มันเป็นคนขี้ขลาดรักตัวกลัวตาย”

แจ็คและแอนโธนีซึ่งหยุดนิ่งกับคำพูดของเดวิดจำบทบาทของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและการดูถูก

“ ใช่แล้วแกชนะ”

“ พระเจ้านี่มันห่วยแตก นี่ตั๋วอาหารของแก”

ในหมู่พวกเขาแจ็ครู้สึกแย่ที่สุด ไม่ใช่แค่การแสดงออกของเฟรย์

แต่ยังเป็นเพราะเขาเพิ่งซื้อตั๋วอาหารมา10 ใบ เขาสงบสติอารมณ์เข้าหาเฟรย์และหัวเราะเยาะ

“ เป็นอะไรไป? เมื่อวานแกกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนซึ่งดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเป็นมิตร

แต่การแสดงออกของเขากลับตรงกันข้าม

เฟรย์ไม่ตอบสนองและเอาแต่อ่านตำราของเขา

ใบหน้าของแจ็คแข็งขึ้น

ด้วยความโกรธเขาเดินไปให้เร็วที่สุดและหยิบหนังสือของเฟรย์ออก

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง

“แกมีปัญหาอะไร?”

“ ‘แกมีปัญหาอะไรเหรอ?’ ฮะ”

แจ็คกำลังจะพ่นคำสาปแช่ง

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาที่เขากำลังจะได้รับความสนใจจากเฟรย์ เขาก็หยุดโดยไม่รู้ตัว

“อะไรกันไอ้ดวงตาคู่นั้น… ’

การจ้องมองที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเขาดูเหมือนจะมองเข้าไปในตัวเขา

แจ็คบังคับให้ตัวเองยิ้มต่อไปทั้งๆที่รู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัว

“ แกคิดว่ายานอนหลับมันดีต่อผิวเหรอ? เพราะฉันเห็นน้ำมันไหลออกมาจากใบหน้าของแก”

“ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

แอนโธนีหัวเราะออกมากับเรื่องตลกของเขาทำให้แจ็คฟื้นคืนความมั่นใจ

“ เอาตั๋วอาหารของแกมาซะเฟรย์”

“ ตั๋วอาหาร?”

“ใช่ฉันเพิ่งเสียสิบใบในการเดิมพัน”

ความตึงเครียดจากก่อนหน้านี้หายไปหมด แจ็คเดินพร้อมกับหนังสือที่เขาหยิบมาจากเฟรย์

“ ฉันเดิมพันตั๋วอาหารสิบใบกับแก แทงว่าแกจะตาย แต่แกกลับเข้าชั้นเรียนแบบนี้ได้อย่างไร? ขอบใจแกมากที่จะทำให้ฉันต้่องอดอาหารไปสักพัก”

“ ฮ่าๆๆ!”

“ ใช่มันเป็นความผิดของเฟรย์!”

เดวิดและแอนโธนี่ส่งเสียงร้องอย่างกระตือรือร้น

ในการแสดงปฏิกิริยาของเฟรย์นั้นเรียบง่าย

“ ฟักยู!(ช่างแมร่ง)”

“ …”

เป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้าปกคลุมห้องเรียน

นักเรียนต่างอ้าปากค้างกับคำพูดของเฟรย์ขณะเบิกตากว้าง

แน่นอนว่าการแสดงออกของแจ็คโดดเด่นที่สุด

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

ความลังเลของเขาที่มีต่อเฟรย์หายไปในทันทีและกลายเป็นความโกรธแทน

แจ็คมีร่างกายที่โอ่อ่าและน่ากลัวสำหรับนักเวทย์

สำหรับคนอื่นพวกเขาอาจจะเข้าใจผิดและคิดว่าแจ็คเป็นทหารรับจ้าง

เมื่อแจ็คขบฟันอย่างขู่เข็ญนักเรียนที่ใจอ่อนบางคนก็หน้าซีด

ในทางกลับกันเฟรย์ยังคงสงบ จริงๆแล้วเขารำคาญแจ็ค

“ คืนหนังสือมาให้ฉันแล้วจะไปไหนก็ไปซะ” (เฟรย์)

แจ็คไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดพล่ามกับการยั่วยุแบบนี้ เขาใส่ความโกรธลงในทันที กำปั้นขนาดหม้อของเขาฟาดเข้าที่ใบหน้าของเฟรย์

“ฮะ?”

เป็นอย่างที่เฟรย์คิด

‘อะไร?’

แจ็คตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเฟรย์ได้ยืนอยู่ข้างๆเขา

‘เกิดอะไรขึ้น?’

ผู้ชายที่เพิ่งนั่งอยู่ในที่นั่งของเขายืนขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขารู้สึกเหมือนได้เห็นผี ในขณะที่เฟรย์จ้องมองไปที่แจ็คที่กำลังตกตะลึง

‘เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้?’

ในขณะที่เขาพินิจพิเคราะห์คนเหล่านี้อย่างละเอียดมากขึ้น

ความทรงจำของเฟรย์ก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาในสถาบันจนถึงบั้นปลายชีวิตของที่นี้

ในช่วงแรกชีวิตของเขาดี ทุกคนยิ้มและปฏิบัติต่อเฟรย์อย่างดีและเขาก็มีความสุข

เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้พบสถานที่ที่จะเป็นที่ของเขาได้ในที่สุด

จนกระทั่งพวกเขาได้ค้นพบความจริง เขาการสัมผัสมานาที่สิ้นหวังและไม่สามารถใช้แม้แต่คาถาระดับ 1 ดาวได้อย่างถูกต้อง

ที่แย่กว่านั้นคือเขาเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งโดยสิ้นเชิงของตระกูลเบลด

“ ไอ้ขยะ”

“ ลูกนอกสมรสอย่างแกไม่สมควรเข้าเรียนในสถาบันนี้ด้วยซ้ำ”

“ ฉันขอร้องละจะไปตายที่ไหนก็รีบไปตายซะ”

ในความทรงจำของเฟรย์พรรคพวกของเดวิดคือปีศาจ

แม้แต่ความแข็งแกร่งทางจิตใจที่แข็งแกร่งของลูคัสก็ไม่สามารถป้องกันไม่ให้ร่างกายของเฟรย์สั่นสะท้านอย่างอ่อนแอได้

เขาพอจะเดาออกว่า จนถึงตอนนี้เขาทรมานมามากแค่ไหน

เขามีชีวิตที่ยากลำบากและเจ็บปวด เหนือสิ่งอื่นใดมันเกิดจากการที่เขาไม่มีใครให้พึ่งพา

“ …”

ลูคัสยอมรับความทรงจำของเฟรย์อย่างสมบูรณ์ และในเวลาเดียวกันเฟรย์ได้ทำการพิพากษา

เฟรย์ไม่ได้ตั้งใจที่จะตอบโต้เดวิดและพรรคพวก นี่เป็นเพราะความแตกต่างของระดับนั้นมากเกินไป

มันเปรียบเสมือนผู้ใหญ่ที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทในสนามเด็กเล่น

แต่มันไม่เหมือนเดิม การกระทำที่โหดร้ายของพรรคพวกของเดวิดนั้นเลวร้ายพอ ๆ กับขุนนางที่ทุจริตคนอื่น ๆ

“ ฉันทำไม่ได้”

“ อะไรนะ”

แจ็ครู้สึกกลัวเล็กน้อยที่ทัศนคติของเฟรย์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและวิธีที่เขาหายตัวไปและปรากฏตัวอีกครั้งเหมือนผี

แต่ส่วนใหญ่เป็นดวงตาของเขา

ดวงตาของเขานั้นเหมือนหลุมลึก เพียงแค่มองเข้าไปในพวกมัน เขาจะรู้สึกราวกับว่าเขาถูกดูดเข้าไปในจิตวิญญาณ

เฟรย์นึกถึงความทรงจำของเขาเมื่อเขาเป็นลูคัส เมื่อถึงเวลาที่เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นมหาจอมเวทย์เขายังได้รับอีกชื่อหนึ่งว่าอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนดี

เพราะลูคัสไม่เคยให้อภัยคนที่ชี้ดาบใส่เขา

อย่างไรก็ตามต้องขอบคุณเขาที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณแห่งการสอนอย่างลึกซึ้งจึงมีแนวโน้มที่จะหลีกเลี่ยงข้อพิพาทที่ไม่จำเป็นให้ได้มากที่สุด
แต่ตอนนี้มันต่างออกไปจาก 4,000 ปีก่อน

เขาถูกปิดผนึกไว้ในอเวจีเป็นเวลานาน ไม่ว่าลูคัสจะมีเหตุผลของเขาอย่างครบถ้วน

แต่ก็มันยากที่จะอยู่คนเดียวในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย

เขาอยู่ในภาวะบ้าคลั่งหลายร้อยครั้งและมีหลายครั้งที่สติของเขาเกือบจะหมดลง

แต่ลูคัสประสบความสำเร็จในการรักษาความตระหนักรู้ในตนเอง

“ …”

อย่างไร? มีทางเลือกเดียวเท่านั้น

เขาขับไล่อารมณ์รุนแรงของเขาออกไป

เขานึกถึงสิ่งมีชีวิตที่ปิดผนึกตัวเองอยู่ตลอดเวลา

ความชั่วร้ายของมันใกล้กับความกระหายเลือด

เป็นเวลาหลายเดือนเขาจะพึมพำถ้อยคำแสดงความเกลียดชังและคำสาปแช่งอย่างหยาบคายจนยากที่จะพูดออกมา

ความความสงบเป็นสิ่งสำคัญในการเพิ่มระดับของเวทมนตร์ แต่ลูคัสในเวลานั้นไม่มีทางเลือก

หากเขาไม่รักษาอารมณ์และสติไว้ สติของเขาก็คงถูกกลืนหายไปในยุคที่ผ่านมา

พวัก!(เตะ)

“ …ก๊ะ!”

แจ็คไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียงได้

ทันใดนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในช่องท้องของเขาและไม่สามารถแม้แต่จะหายใจได้อย่างปอดโปร่ง

เขารู้สึกเหมือนถูกหอกแทง ดวงตาของเขากลอกไปมาและเขาหมดสติ

ร่างของเขากระแทกกับพื้นพร้อมกับเสียงดัง

“ นั่นมันอะไรกัน”

“เกิดอะไรขึ้น?”

แจ็คล้มลงในทันที อย่างน้อยมันก็ปรากฏให้นักเรียนในห้องเรียนเห็น

ไม่มีใครเห็นว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น

‘…’

เป็นเพราะเฟรย์ การกระทำของเขาเรียบง่ายอย่างน่าประหลาดใจ

หลังจากกระตุ้นมานาทั่วร่างกายของเขาเพื่อปรับปรุงความสามารถทางกายภาพของเขา เฟรย์ก็เอากำปั้นอัดเข้าไปที่ท้องของแจ็คด้วยการเคลื่อนไหวที่เร็วกว่าก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตามกระบวนการชุดนี้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

อย่างน้อยที่สุดก็อยู่ในระดับที่นักเรียนและคนอื่นๆ จะไม่ตระหนักถึงว่าเกิดอะไรขึ้น