ในขณะที่เรือแล่นไปถึงจุดหมายปลายทางเฟรย์ก็ได้สร้างมิตรภาพกับเพเรียน เขาเป็นผู้ชายที่ดีกว่าที่เฟรย์คิดไว้มากและเป็นแบบอย่างของเพื่อนที่ดีคนหนึง

พวกเขารู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขาเหมือนกันมาก

เมื่อเทียบกับเฟรย์แล้วเพเรียนถือได้ว่าเป็นเพียงเด็กทารก แต่เขาไม่เคยลำเอียงในเรื่องการหาเพื่อน หากเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะไม่สามารถดำรงอยู่ได้หลังจากผ่านมาหลายพันปี

ในพริบตาคอร์เตซก็เดินทางมาถึงเคาซิมโฟนี

ขณะที่พวกเขาลงจากเรือเพเรียนก็พูดกับเฟรย์อย่างจริงจัง

“ เฟรย์แน่ใจว่านายจะมาหาครอบครัวของฉันเมื่อนายทำธุระเสร็จแล้ว อย่าทำให้ฉันเป็นคนขี้ขลาดและไม่มีเกียรติ”

เพเรียนหัวเราะอย่างขมขื่นขณะที่เขาพูดต่อ

“ อันที่จริงฉันอยากจะเชิญนายในทันที แต่ดูเหมือนว่าครอบครัวของฉันเพิ่งจะคุยเรื่องงานหมั้น”

“ นายนี่เนื้อหอมเอาเรื่องนะ”

“ ฮ่าฮ่า นั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหรอก ฉันเคารพการตัดสินใจของพ่ออย่างสุดซึ้ง แต่ฉันหวังว่าเขาจะแก้ไขความจริงที่ว่าเขาชอบงานปาร์ตี้ต่างหาก ฉันไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับเรืองงานหมั้น”

ขณะที่เขาพูดเช่นนี้เพเรียนดูเหนื่อยล้า

“ คราวนี้เป็นสาวที่มาจากอาณาจักรลัวโนเบิล …”

“ อาณาจักรลัวโนเบิล?”

เฟรย์ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เพเรียนพยักหน้าและพูดต่อ

“ ลูกสาวคนเล็กของตระกูลอควาริดจริงๆแล้วฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบฉันไหม ครอบครัวของเธอมีขนาดใหญ่และได้สร้างอัศวินที่มีทักษะที่น่าทึ่งมานับไม่ถ้วนในขณะที่คู่หมั้นของเธอจะเป็นเพียงนักเวทย์ที่อ่อนแอเท่านั้น”

“ งั้นก็ใช้ประโยชน์จากใบหน้าที่หล่อเหลาของนายสิ ผู้หญิงส่วนใหญ่จะเสียสมาธิเวลานายยิ้ม”

“ ฉันกังวลว่ามันอาจดูไม่ดี”

ทั้งสองคนหัวเราะหลังจากที่ได้สบตากัน

“ งั้นฉันจะไปแล้ว เฟรย์ฉันขอให้นายโชคดี”

“บาย”

เฟรย์พยักหน้า

เพเรียนจากไปไม่นานหลังจากนั้น

มีกลุ่มนักเรียนสี่คนเดินเข้ามาหาเฟรย์อีกครั้ง

เฟรย์คิดว่าพวกเขามาเพื่อจะหาเรื่อง แต่ใบหน้าของพวกเขาทำให้เฟรย์คิดผิด

“ เฟรย์เบลคขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ฉันจะชำระหนี้นี้ให้ภายหลังแน่”

“ขอบคุณมาก”

“ขอบคุณ”

พวกเขายินดีที่จะก้มหัวให้เฟรย์ด้วยกันพร้อมกับขอบคุณเฟรย์

นั้นทำเฟรย์ก็รู้ว่าเมื่อใดที่เขาจะคัดกรองนักเรียน จะมีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ทำให้ตัวเองอับอาย

เฟรย์ส่ายหัว

“ มันไม่ใช่สิ่งที่พวกนายต้องขอบคุณฉัน”

“ เราไม่คิดอย่างนั้น”

“ ถ้าหากนายมีเวลา แวะมาหาครอบครัวของฉัน ฉันจะดูแลคุณอย่างสุดความสามารถ”

พวกเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อเฟรย์เหมือนไอ้ขี้แพ้จากสถาบันอีกต่อไป

ดวงตาที่ชัดเจนของพวกเขาแสดงความเคารพอย่างสุดซึ้งต่อเขา

เฟรย์พยักหน้าให้พวกเขาและจำชื่อสกุลของพวกเขาได้ ตอนนั้นเขาไม่รู้ตัว แต่จริงๆแล้วพวกเขาเป็นลูกของครอบครัวที่มีอำนาจมาก

ถัดมาคือแม็ค

เขาถอดหมวกและก้มหน้าอย่างสุภาพ

“ ฉันเป็นหนี้บุญคุณมาก”

“ มันไม่มากมายอะไรเลย”

“ ไม่.. จะเกิดอะไรขึ้นหากปราศจากความช่วยเหลือจากคุณเฟรย์…ฉันไม่อยากนึกเลยด้วยซ้ำ”

แม็คมองเฟรย์ด้วยสีหน้าจริงใจและเฟรย์ทำได้เพียงยิ้มตอบกลับไป

“ ผมขอให้คอร์เตซเดินทางปลอดภัย”

“ขอบคุณ ถ้าฉันมีโอกาสฉันจะพบคุณอีกครั้งเมื่อคุณกลับไปที่สถาบัน”

หลังจากพูดคำเหล่านั้นแม็ตก็จากลาไป

เฟรย์มองไปรอบ ๆ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครมีธุระอะไรกับเขา

ในที่สุดเขาก็สามารถเหลือบมองเคาซิมโฟนีได้

ขณะที่เขาเดินผ่านกลุ่มรถม้าเฟรย์พึมพำกับตัวเองอย่างเงียบๆ

“ ประชากรมีจำนวนมากกว่าในอดีตอย่างชัดเจน”

ความหนาแน่นของประชากรนั้นสูงมาก

เฟรย์มองไปรอบๆ และชื่นชมทิวทัศน์ในเมือง

“ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย แต่มันแตกต่างกันอย่างแน่นอน”

มีความแตกต่างกันมากในรายละเอียดบางอย่างเช่นรูปแบบของอาคารถนนและแฟชั่น

แต่ก็ยังไม่สมเหตุสมผลเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงเช่นนั้นอาจเกิดขึ้นได้ภายใน 10 ปีหรือมากกว่านั้น

‘พวกเดมิก็อดได้ทำอะไรลงไปถึงได้หยุดการพัฒนาของมนุษย์?’

คำอธิบายที่ถูกต้องที่สุดคือเขาระงับการเติบโตของมนุษย์ แต่ชายคนนั้นไม่ได้ปฏิบัติต่อมนุษย์เหมือนแมลงหรือ?
มันเป็นเรื่องแปลกเล็กน้อย

‘ฉันอาจจะต้องไปพบเขาด้วยตัวเองและถามเขาด้วยตัวเอง’

ในการดำเนินการนี้ ขั้นตอนแรกคือการค้นหาเกี่ยวกับอดีต มันเป็นสิ่งที่ทำได้ทีละขั้นทีละตอนเท่านั้น

นั่นแหล่ะ

เมื่อเขาเป็นลูคัส เฟรย์ไม่มีอะไรต้องกลัว

แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่มีความมั่นใจสูงในความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรนอกจากแมลงต่อหน้าพลังที่สูงตระหง่านของเดมิก็อด

แต่ยังมีอีกหลายคนที่แม้แต่เฟรย์ก็ไม่สามารถเอาชนะได้ และตอนนี้พวกเดมิก็อดพวกนั้นก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่

พวกเดมิก็อดโตขึ้นในอัตราที่ช้ากว่ามากเมื่อเทียบกับมนุษย์

4000 ปีผ่านไป

เฟรย์ไม่เชื่อว่าพวกเขาทั้งหมดจะยอมเสียเวลาขนาดนั้น

ในขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ทันใดนั้นเฟรย์ก็รู้สึกว่าหนทางข้างหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

เขารู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ส่ายหัว

ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องเร่งคิด

ไม่มีใครรู้ว่าเขากลับมาแล้ว เขาแค่ต้องก้าวไปทีละก้าวอย่างช้าๆ

‘ไม่มีใครรู้ว่าฉันกลับมาแล้ว นั่นคือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน ‘

เฟรย์ตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่หินวาร์ปก่อน

เนื่องจากมันอยู่ใจกลางเมืองเฟรย์จึงเดินทางไปถึงที่นั่นได้อย่างง่ายดายโดยเดินไปตามถนนสายหลักสายหนึ่งจากนั้นเขาก็พูดกับผู้คุมคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับหิน

“ ฉันต้องการใช้หินวาร์ป”

“ คุณมีอะไรที่จะพิสูจน์ตัวตนของคุณหรือไม่?”

เฟรย์หยิบบัตรรับรองประจำตัวออกมา

ผู้คุมตรวจสอบใบรับรองอย่างใกล้ชิดก่อนจะพยักหน้า

“ คุณเป็นนักเรียนของสถาบันเวสต์โร้ด ได้โปรดบอกจุดหมายปลายทางของคุณด้วย”

“ อิสปานิโอลา”

“โปรดรอสักครู่”

หลังจากที่ยามพูดอย่างนั้นเขาก็เริ่มหยิบเอกสารบางอย่างออกมาก่อนที่จะส่งมอบให้

หลังจากที่เฟรย์มองดูแล้วเขาก็รู้ว่ามันเป็นตารางเวลา / ตารางเวลาแบบหนึ่ง

‘เข้าใจละ ฉันไม่สามารถไปได้ทันทีที่การ ฉันต้องรอเวลาคล้ายๆกับการรอเรือที่ท่า

มันเป็นระบบที่มีประสิทธิภาพ

เฟรย์รู้สึกชื่นชมอีกครั้ง

ตอนนั้นผู้คุมเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า

“ การออกเดินทางที่เร็วที่สุดคือบ่ายของวันพรุ่งนี้”

เฟรย์พยักหน้า

“ ผมขอจอง1ที่”

“ ค่าธรรมเนียมคือ 15 เหรียญทอง คุณต้องจ่ายล่วงหน้า 5 เหรียญทอง”

มันจะเป็นปัญหาแน่ถ้าเขามีเพียง 20 เหรียญทอง

เฟรย์หยิบเหรียญทองคำขาวออกมา

นี่เป็นสิ่งที่คนทั่วไปส่วนใหญ่อาจไม่เห็นตลอดช่วงชีวิตของพวกเขา แต่ผู้คุมไม่แปลกใจและยอมรับเหรียญทองคำขาวอย่างง่ายดายโดยให้ 95 เหรียญทองคืนไป

หินวาร์ปเป็นสิ่งที่ขุนนางมักใช้ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยที่ทหารยามจะเคยเห็นมัน

“ พรุ่งนี้เมื่อคุณมาอย่าลืมมอบสิ่งนี้ให้กับยามที่ประจำการ โปรดทราบว่าจะไม่มีการออกใหม่ในกรณีที่คุณทำหาย”

เฟรย์เก็บลูกบอลสีเหลืองที่ผู้คุ้มมอบให้เขาขณะที่เขาเดินออกไปจากพื้นที่หินวาร์ป

‘พรุ่งนี้บ่าย’

ยังมีเวลาอีกมาก

เฟรย์มองลงไปที่ร่างกายของเขา เขาสวมชุดนักศึกษาของสถาบันเวสต์โร้ด

มันไม่ได้อึดอัด แต่ก็ไม่สบายเช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีคราบเลือดของพวกโจรสลัด

‘มันไม่เหมาะกับการไปเที่ยวภูเขา’

การค้นหาดันเจี้ยนของชไวเซอร์จะเริ่มต้นหลังจากที่เขาไปถึงในระดับ 6 ดาวเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่เฟรย์ต้องทำคือฝึกฝน

หลังจากฝึกฝนได้ประมาณหนึ่งเดือนเขาควรมีจำนวนมานาที่จำเป็นเพื่อก้าวไปสู่ขั้น 6 ดาว

เขาต้องการเสื้อผ้าเครื่องมือและอาหารที่สะดวกสบายเพื่ออยู่ในป่า

ต้องขอบคุณเพเรียน เขามีเงินมากพอดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าเขาซื้อของตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่ในเมืองใหญ่

เมือเป็นเช่นนั้นเฟรย์ก็เริ่มออกหาร้านค้า