ผู้บริหารคนสุดท้ายที่เฟรย์สอนคือจิเซลลัน

เฟรย์มองไปที่เขาและพูด

“ ออเนอจิเซลลันคุณเป็นพ่อมดระดับ 5 ดาวถูกไหม?”

“ถูกตัอง”

5 ดาวก็ไม่ได้เลวร้ายนัก

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ถือว่าดีเช่นกัน

มีปัญหามากมายที่กระจัดกระจายออกไป แต่เหนือสิ่งอื่นใดมีข้อบกพร่องที่สำคัญบางประการ

“ คุณรู้ไหมว่านี้คือขีดจำกัดของคุณ”

“ ผมรู้ดีอยู่แล้ว ”

เฟรย์มองไปที่จิเซลลันที่พยักหน้าอย่างใจเย็น

ไม่มีทางที่เฟรย์จะหลีกเลี่ยงสิ่งนั้นได้

สาเหตุนี้มาจากการพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขามากกว่าความขาดความสามารถ

เฟรย์สังเกตว่าจิเซลลันเริ่มเรียนเวทมนตร์ตอนอายุมากแล้ว

แม้ว่าสิ่งนี้อาจดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งนี้เป็นอันตรายอย่างมาก

‘ฉันควรให้ยาอายุวัฒนะกับเขาดีหรือเปล่า?’

หากเขาได้รับยาอายุวัฒนะที่เหมาะสมสิ่งสกปรกในร่างกายของเขาก็จะถูกกำจัดออกไปและการสัมผัสมานาของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามนี่เป็นปัญหาที่ต้องพิจารณาอย่างถี่ถ้วน

การใช้ยาอายุวัฒนะอาจจะไม่ได้ผลมากนักสำหรับจิเซลลัน

หากจะให้มีประสิทธิภาพสูงสุดมันจะดีกว่าที่จะมอบให้กับเฟอานน์หรือเบเนียงแทน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเฟรย์ก็ยื่นของบางอย่างให้กับจีเซลลัน

“รับสิ่งนี้ไปเถอะ”

มันคือกริชคุงยูนิล

เมื่อเขาเห็นกริชการแสดงออกของจิเซลลันก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ นี่…มันเป็นกริชที่น่าทึ่งมาก…”

“ มันเป็นของที่ระลึกจากยุคแห่งแสง มันมีอักษรรูนสองอันคือบลิ้งและรีเทรนสลักอยู่และกริชเองก็ค่อนข้างคม ถ้าคุณฝึกที่จะใช้มันให้ดี มันจะมีประโยชน์มากทีเดียว”

“ แต่ทำไมคุณถึงให้ไอเทมแบบนี้กับพ่อมดอย่างผมล่ะ…”

“ คุณใช้มีดสั้นมากี่ปีแล้ว?”

“ …!”

แววตาประหลาดใจฉายผ่านดวงตาของจิเซลลัน

“…คุณรู้ได้อย่างไร?”

“ ร่างกายของคุณไม่ได้มีมาแต่กำเนิด กล้ามเนื้อของคุณยังตึงอยู่…ฉันไม่คิดว่าคุณจะพลาดการฝึกแม้แต่วันเดียว”

จิเซลลันยิ้มอย่างขมขื่น

“ ผมซ้อมทุกเช้า ถ้าผมลืมซ้อมไปแม้แต่วันเดียวผมจะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ อย่างที่ราวเดอร์เฟรย์บอกผมเคยเป็นทหารรับจ้างมาก่อน ผมทำมันมานานกว่าสิบปีแล้ว”

“สิบปี ด้วยประสบการณ์มากมายในโลกของทหารรับจ้างคุณถือได้ว่าเป็นทหารผ่านศึก…คุณเริ่มเรียนรู้เวทมนตร์ในช่วงนั้นใช่มั้ย?”

“ ก็ทีละเล็กทีละน้อยเมื่อเวลาผ่านไป ผมมุ่งเน้นไปที่การเรียนรู้จริงๆหลังจากที่ผมอายุสามสิบ”

ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องโกหกเรื่องนั้น

มันช่างน่าเสียดาย

ถ้าหากจิเซลลันเริ่มเรียนรู้อย่างจริงจังตั้งแต่อายุยังน้อยเขาก็จะไปถึงระดับที่สูงขึ้นกว่าตอนนี้แน่นอน

และแน่นอนว่ามันยังค่อนข้างน่าทึ่งที่เขายังสามารถไปได้ถึงระดับ 5 ดาว

นี่เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้หากปราศจากการทุ่มเทอย่างหนักและความมุ่งมั่น

“ ฉันคิดว่าคุณควรจะเป็นนักดาบเวทมนตร์ดีกว่า”

“ นักดาบเวทย์มนตร์…”

“ เพียงแค่ระดับ 5 ดาวคงเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะชนะอย่างท่วมท้นระหว่างการแข่งขันกระชับมิตร แต่ถ้าเราใช้ความสามารถทางกายภาพของคุณมันจะเป็นเรื่องที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง”

เฟรย์มองไปที่กริชในมือของจีเซลแลน

“ กริชเล่มนั้นต้องใช้ทักษะเยอะมากในการใช้ให้คล่อง แต่ถ้าคุณสามารถใช่มันได้อย่างคล่องแคล่วมันจะมีประโยชน์อย่างไม่น่าเชื่อ”

“ …ผมไม่มั่นใจว่าจะทำได้”

เฟรย์ยิ้ม

มันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่เฟรย์มอบให้เบเนียงและเฟอานน์และมันก็ทำให้จีเซลลันถึงกับขนลุก

“คุณจะทำมันได้”

* * *

สองเดือนผ่านไป

นั่นเป็นเวลานานพอที่เฟรย์เริ่มได้รับการยอมรับอย่างสมบูรณ์ในโทร์วแมนริงส์

ไม่ใช่แค่การยอมรับ

ไม่มีสมาชิกในเซอร์เคิลคนไหนกล้าบ่นเกี่ยวกับตำแหน่งของเฟรย์ในฐานะเซอร์เคิลราวเดอร์อีกต่อไป

แต่พวกเขาส่วนใหญ่กลับรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เฟรย์เป็นราวเดอร์ของโทร์วแมนริงส์

“ ทั้งหมดห้าคนที่จะเข้าร่วมการแข่งขันกระชับมิตรนี้นั่นร่วมถึงออเนอจิเซลลันและเฟอานน์ ฉันจะต้องเลือกสมาชิกอีกสามคน”

เฟรย์มองไปรอบๆสมาชิกในเซอร์เคิลที่รวมตัวกันขณะที่เขาพูดคำเหล่านี้

“ แน่นอนฉันจะคัดเลือกผู้เข้าร่วมอย่างละเอียดตามลำดับความสามารถและพวกเขาจะได้รับรางวัล”

หลังจากพูดสิ่งนี้เขาก็ดึงสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาซึ่งทำให้สมาชิกในเซอร์เคิลตกใจอย่างมาก

“ สิ่งประดิษฐ์ของเหล่าวีรบุรุษ!”

“ ประโยชน์ของมันมีมากมาย…”

“ถูกตัองฉันจะมอบรางวัลเหล่านี้ให้กับผู้เข้าร่วม”

สมาชิกในเซอร์เคิลอยู่ในความโกลาหล

ในเวลาเดียวกันใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ

สิ่งประดิษฐ์นั้นมีค่ามาก มันเป็นไอเทมที่เซอร์เคิลขนาดกลางและขนาดเล็กมีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นและส่วนมากตกอยู่ในมือของผู้บริหารในเซอร์เคิลของพวกเขา

นั่นคือเหตุผลที่สมาชิกในเซอร์เคิลธรรมดาเหล่านี้ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าพวกเขาจะได้มันมาครอบครองเพียงแค่มีส่วนร่วมในการแข่งขั้น

แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อที่จะได้รับไอเทมพวกนี้พวกเขาก็เต็มใจที่จะทำเพราะพวกเขาไม่สามารถหาไอเทมพวกนี้ได้ง่ายๆ

นี่เป็นโอกาสที่พวกเขาจะไม่มีวันได้รับอีกเป็นครั้งที่สอง!

การเป็นผู้บริหารจะไม่เป็นเพียงความฝันอีกต่อไปหากพวกเขาสามารถคว้าโอกาสนี้และก้าวหน้าไปอย่างมั่นคง

เฟรย์ยิ้มขณะที่เขามองดูสมาชิกในเซอร์เคิลที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เฟอานน์ที่ยืนอยู่ด้านข้างได้แต่มองด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

“ เขารับมือกับผู้คนได้ดีมาก เกือบจะถึงจุดที่สมาชิกในเซอร์เคิลเริ่มพอใจเขาแล้ว และตอนนี้เขาก็ได้จุดไฟใส่พวกเขาในเวลาที่ดีที่สุด”

“ ยิ่งไปกว่านั้นเราอาจจะเติมเต็มตำแหน่งของผู้บริหารที่ว่างอยู่ได้ อันที่จริงมีสมาชิกที่มีความสามารถไม่กี่คนที่โดดเด่นขึ้นหลังจากได้รับคำแนะนำจากราวเดอร์เฟรย์ หากพวกเขาได้รับการปรับปรุงอีกเล็กน้อยพวกเขาก็จะเป็นผู้เข้าชิงที่ดีสำหรับตำแหน่งฟอร์สออเนอ”

“ เขาเป็นราวเดอร์ที่สมบูรณ์แบบ”

เฟอานน์มองเฟรย์ด้วยสายตาหวาดกลัว

“ แต่เขาก็ไร้ความปราณี”

“ ถูกต้องเลยละเฟอานน์”

เบเนียงมีการแสดงออกเช่นเดียวกันบนใบหน้าของเธอ

เฟรย์สามารถลบห้องมานาของเธอได้สำเร็จ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดนิสัยที่เธอพัฒนาขึ้นมาหลายปีในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้

แน่นอนว่าเฟรย์สังเกตเห็นสิ่งนี้ทันทีซึ่งหมายความว่าเธอต้องสัมผัสกับนรกรูปแบบใหม่

จิเซลลันหัวเราะแห้ง ๆ

“ ราวเดอร์เฟรย์เป็นผู้สอนที่ยอดเยี่ยม”

“ฮะ?”

“ วิธีที่เขาสอนขึ้นอยู่กับบุคลิกของคนที่เขาสอน เข้มงวดกับบางคนอ่อนโยนกับบางคน เขารู้ว่าจะต้องใช้วิธีไหนเพื่อช่วยเหลือคนพวกนั่นมากที่สุด”

“ หึ…งั้นคุณคิดว่าคำสอนที่เข้มงวดที่เขาให้กับมาสเตอร์เบเนียงกับผมเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุด?”

“ อย่าพูดจาเพ้อเจ้อเมื่อจนกว่าคุณจะได้รู้ความจริง”

“ …”

เฟอานน์ที่กำลังพูดมากถึงกับปิดปากทันที

นี่เป็นเพราะเขาไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าทักษะของเขาพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะคำแนะนำของเฟรย์

“ ยังไงซะวันนี้เป็นวันที่ออเนอเอียเซิกจะกลับมาหรอกเหรอ?”

“ จากที่คุณพูด มันก็น่าจะประมาณนั้น”

“ คุณคิดว่าเขาจะยอมรับในตัวของราวเดอร์เฟรย์มั้ย? ”

“ มันยากที่จะพูดแต่เราจะรู้กันในเร็วๆนี่”

ในขณะนั้นเบเนียงซึ่งแอบฟังอยู่ด้านข้างก็ยิ้มออกมา

“ มันน่าขนลุกที่คุณหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ฉันคิดว่าออเนอเอียเซิกมาถึงแล้ว อืม..แถมเขายังพาคนที่มักจะพบเจอได้ยากมาด้วย”

หลังจากนั้นไม่นานคนสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นในระยะไกล

คนหนึ่งเป็นผู้ชายในวัยสามสิบและอีกคนเป็นผู้หญิงที่มีสีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ชายคนนั้นก็โค้งคำนับไปทางเบเนียง

“ มาสเตอร์เบเนียงผมกลับมาจากภารกิจแล้ว”

“ ทำได้ดีมากออเนอเอียเซิกทุกอย่างโอเคไหม?”

“แน่นอนที่สำคัญกว่านั้นสถานการณ์ในเซอร์เคิลเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ พวกเราเจอกับวิกฤตนิดหน่อยแต่ตอนนี้ทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว”

“ วิกฤตอะไร?”

จากนั้นสายตาของเอียเซิกก็หันไปหาเฟรย์ที่ยืนอยู่ในที่ว่างล้อมรอบด้วยสมาชิกในเซอร์เคิล

เฟรย์อยู่ระหว่างการสอนสมาชิกในเซอร์เคิล

เอียเซิกเริ่มสับสน

ดูเหมือนว่าบุคคลคนนี้จะไม่ใช่แขก

“…ผู้ชายคนนั้นคือใคร?”

“เขาคือ…”

“ฮะ? นั้นเฟรย์ไม่ใช่เหรอ?”

ในที่สุดผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเอียเซิกก็พูดขึ้น

จิเซลลันพยักหน้า

“ ดูเหมือนว่าคุณอเดเลียจะรู้จักราวเดอร์เฟรย์แล้ว”

“แน่นอนฉันรู้จักเขา ฉันเป็นคนหนึ่งที่บอกกับมาสเตอร์เบเนียงเกี่ยวกับเขา เดี๋ยวนะ.. ราวเดอร์ … ราวเดอร์?”

อเดเลียที่กำลังเอียงศีรษะด้วยความสับสนจู่ๆก็ตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“ เฟรย์เป็นราวเดอร์หรือ?!”