มีบางอย่างที่ลิลิธไม่รู้

เฟรย์สังเกตเห็นเมื่อร่างวิญญาณของเธอมาถึงและจากไป

ถ้าต้องพูดให้ถูกต้องมีใครบางคนบอกเขา

[ฮึ่ม…]

ผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆเฟรย์โดยกอดอกไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอาชูร่าผู้ปกครองแห่งนรกสังหาร

การปรากฏตัวของเขาน่ากลัวเช่นเคย แต่ก็แปลกที่ออร่าที่ท่วมท้นของเขาไม่สามารถสัมผัสได้เลย

นี่เป็นเพราะเขาไม่ได้ถูกเรียกตัวโดยตรงและรูปแบบปัจจุบันของเขาเป็นเพียงภาพลวงตาที่มีไว้เพื่อสื่อสาร

“ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถติดต่อฉันจากโลกของคุณได้”

[เป็นไปได้เพราะฉันเป็นแกรนด์ดยุกไม่ใช้ปีศาจกิ๊กก๊อกทั่วไป]

“ ฉันรู้สึกว่าคุณไม่ชอบลิลิธ ใช่หรือเปล่า?”

[นายถามฉันจริงๆเหรอ? นางนั่นเป็นตัวขายขี้หน้าสำหรับแกรนด์ดยุกอย่างฉัน นางนั่นเป็นผู้หญิงขี้ขลาดและกลัวที่จะออกจากดินแดนของเธอในโลกปีศาจ ถ้าฉันได้พบนางนั่นด้วยตัวเองฉันจะฉีกเป้าของเธอออกจากกัน]

เสียงของอาชูร่าเอ่อคลอด้วยความอาฆาตพยาบาท

เขาค่อยๆหันหน้าไปมองเฟรย์

[ยังไงก็ระวังหน่อย ฉันไม่คิดว่านายต้องกังวลด้วยระดับพลังจิตของนาย แต่อย่างน้อยตอนนี้ยัยตัวนั้นก็ยังคงเป็นแกรนด์ดยุก นายไม่มีทางรู้เลยว่าเธออาจมีวิธีการอื่นที่จะเข้ามาในหัวของนาย]

“ใช่ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ”

เขานั่งลงและตกอยู่ในความคิด

“นี่เป็นสมาชิกเซอร์เคิลจากไพลส์ฟาวเดอร์อาร์เมลท์”

ยังไม่สามารถสรุปหลักฐานได้ แต่ความน่าจะเป็นสูงมาก

นี่เป็นเพราะเขาไม่คิดว่าจะมีใครจากเซอร์เคิลอื่นที่จะสามารถเซ็นสัญญากับแกรนด์ดยุกได้

‘ฟอร์สออเนอ? หรือว่า เซอร์เคิลราวเดอร์?

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่คิดว่าเซอร์เคิลมาสเตอร์จะมาปรากฏตัวด้วยตนเอง

มันน่าจะเป็นเซอร์เคิลราวเดอร์มากที่สุด

เซอร์เคิลราวเดอร์แห่งไพลส์ฟาวเดอร์อาร์เมลท์เป็นแวมไพร์สาวโดยใช้ชื่อว่าเชอริลโรแลนด์นี่คือสิ่งที่อีวานบอกเขา

เขาจำได้เพราะเขาบอกว่าเธอดูเหมือนเด็กสาวที่ดูเหมือนวัยรุ้น

“ อืม…”

เฟรย์หรี่ตาลง

สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในขณะนั้น

หากพวกเขาขยับอย่างระมัดระวังมันก็คงยากที่เฟรย์จะเจอพวกเขาก่อน

“ ปวดหัวจัง”

นอกจากนี้เขายังไม่แน่ใจว่าจะสามารถอธิบายสถานการณ์ได้หรือไม่แม้ว่าพวกเขาจะพบเจอกัน

นี่เป็นเพราะเขาไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะเชื่อสิ่งที่เฟรย์พูดหรือไม่

เขาไม่รู้ว่ามีสมาชิกจากโทร์วแมนริงส์อยู่ในหมู่พวกเขาหรือไม่และเขาไม่สามารถบอกผู้บริหารจากแวดวงอื่นเกี่ยวกับพลังอันศักดิ์สิทธิ์ของเขาหรือริกิได้

‘…ฉันควรจะฆ่าพวกเขาไหม?’

เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักครู่ก่อนที่จะตัดสินใจต่อต้านมัน

นี่เป็นเพราะพวกเขาเป็นคนที่มีศักยภาพที่จะช่วยเขาในการต่อสู้กับเดมิก็อด

นั่นหมายความว่าเขาจะต้องปราบพวกเขาหากถูกบังคับให้ต่อสู้กับพวกเขา

น่าเสียดายที่คงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะเขาไม่สามารถใช้มานาได้สักระยะหนึ่งและการปราบผู้คนก็ยากกว่าการฆ่าพวกเขา

เฟรย์มองลงไปที่มือของเขา

เสียงแตก

สายฟ้าเด้งผ่านมือของเขา

แม้ว่ามันจะถูกปล่อยออกมาเพียงเล็กน้อย แต่กลิ่นอายการทำลายล้างของพลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน

‘มันควรจะแข็งแกร่งกว่าระดับ 7 ดาว แต่อ่อนกว่าระดับ 8 ดาว’

เขาหมายถึงพลังทำลายล้างของสายฟ้าของเขา

ข้อเท็จจริงนี้น่าทึ่งมาก

เป็นเวลาเพียงสองเดือนตั้งแต่เฟรย์ได้สัมผัสกับพลังศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรก แต่มันก็มาถึงระดับสูงแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เขาเข้าใจเล็กน้อยว่าทำไมลูคส์และโอดินถึงหลงเสน่ห์ของพลังศักดิ์สิทธิ์

ความคิดที่จะบรรลุความแข็งแกร่งดังกล่าวโดยไม่ต้องใช้ความพยายามหรือเวลามากนั้นเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจอย่างแน่นอนและยิ่งบุคคลนั้นสิ้นหวังมากเท่าไหร่พวกเขาก็จะรอดพ้นจากการล่อลวงได้ยากขึ้นหลังจากที่ตกลงไปในนั้น

มันเป็นพลังอันทรงพลังที่มาพร้อมกับความเสี่ยงเพียงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม

“ มันไม่ง่ายเลย”

เป็นไปได้ที่จะแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งที่ได้รับอย่างง่ายดายจะนำไปสู่ความอ่อนแอของจิตตานุภาพ

นั่นเป็นวิธีที่เลวร้ายยิ่งกว่าการทำลายร่างกายของคุณ

ไม่มีทางที่จะได้รับความแข็งแกร่งมาฟรีๆ

แต่เฟรย์ไม่ได้ตั้งใจที่จะพึ่งพาพลังศักดิ์สิทธิ์

รากฐานของเขาฝังแน่นในวิทยาศาสตร์เวทย์มนต์และไม่ใช่สิ่งที่จะสั่นคลอนได้

เขาตั้งใจที่จะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต

“ ก่อนอื่นฉันจะรอริกิ”

เฟรย์บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะนอนลงบนเตียงแล้วดับเทียน

* * *

ริกิกลับมาในอีกสามวันต่อมา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“ ฉันไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย เรย์รินไม่ได้อยู่ที่นั่นและอิซากะเบลคก็ไม่อยู่ด้วย…อา”

ทันใดนั้นเขาก็หยุดชั่วคราวราวกับว่าเขาเพิ่งจำอะไรบางอย่างได้

“ ลูกชายคนที่สองไฮนซ์เบลคอยู่ที่นั่น”

“ ไฮนซ์?”

“ใช่ เขาเป็นคนที่นำทางฉัน อย่างไรก็ตามจังหวะเวลาของเขาบังเอิญเกินไป เขามาถึงหลังจากที่ฉันไปถึงที่นั่น”

“ …”

ดูเหมือนว่าริกิจะไม่รู้ว่าเขาเป็นสมาชิกของเซอร์เคิล

เฟรย์ครุ่นคิดเกี่ยวกับการแบ่งปันความจริงนั้นสักครู่ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดถึงมัน

ท้ายที่สุดเขาไม่ได้เชื่อใจริกิได้อย่างเต็มใจ

‘ไฮนซ์…’

แน่นอนอย่างที่ริกิพูดเวลานั้นบังเอิญเกินไป เฟรย์รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่ไฮนซ์อยู่ในกลุ่มสมาชิกเซอร์เคิลที่กำลังเฝ้าติดตามพวกเขา

มันไม่เหมือนกับว่าเขาไม่แข็งแกร่งพอ

ริกิพาเขาออกจากโรงแรมพร้อมกับพูด

“ เราจะไปกันเลยไหม?”

บ่ายวันนั้นพวกเขาใช้หินวาร์ปเพื่อมุ่งหน้าไปยังลัวโนเบิล

หลังจากวาร์ปสั้นๆ สิ้นสุดลงเฟรย์ก็มองไปรอบ ๆ

“ นี่คือลัวโนเบิล…”

สถานที่ที่เฟรย์และริกิมาถึงคือ ‘ลู่เฟย’ เมืองในอาณาจักรลัวโนเบิล

แม้ว่าจะไม่ใช่เมืองหลวง แต่ก็เป็นหนึ่งในเมืองที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ

อาณาจักรลัวโนเบิลนั้นไม่ได้มีขนาดเล็กดังนั้นรูปลักษณ์ของลู่เฟยจึงค่อนข้างยิ่งใหญ่ รูปแบบสถาปัตยกรรมดึงดูดสายตาของเขาเป็นพิเศษ

มีอาคารสีขาวปลายแหลมจำนวนมากที่ดูเหมือนดาบทำให้ทั้งเมืองมีออร่าที่คมชัดมาก

“ทางนี้”

น้ำเสียงของริกิคมขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาเดินไปข้างหน้า

เฟรย์หยุดมองไปรอบๆ และเดินตามเขาไป

ริกิพาเขาไปตามตรอกซอกซอยด้านหลังอย่างชำนาญราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับโครงสร้างถนนที่ซับซ้อน

“ เราไม่มีเวลาก่อนเริ่มการประชุมเหรอ”

“ ยังเหลือเวลาอีก 1 เดือน”

“ แล้วทำไมนายถึงดูรีบขนาดนี้?”

“ การประชุมไม่ได้จัดขึ้นที่ลู่เฟย”

“ หืม?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องนี้

ริกิพูดโดยไม่หันหัว

“ ตามฉันมาตอนนี้ มีบางอย่างที่ฉันต้องทำก่อนที่เราจะไปประชุม”

เขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะพูด

“ ฉันจะเร่งความเร็วอีกหน่อย”

หวด

เขาเร่งฝีเท้าทันที

เฟรย์สงสัยว่าทำไมเขาถึงเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้ว่ามันเป็นความพยายามที่จะสลัดผู้ติดตามที่อาจติดตามพวกเขาไปยังลู่เฟย

“วาร์ปครั้งต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอย่างน้อยในสี่วัน”

ความคิดนั้นเกิดขึ้นกับเขาก่อนที่เขาจะตระหนักว่าด้วยอิทธิพลของเซอร์เคิลมันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะทำการวาร์ปต่อเนื่อง

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาหยุดเดินเฟรย์ก็หมดลมหายใจเล็กน้อย

ริกิเหลือบมองเฟรย์ก่อนจะพูด

“ นายอ่อนแอไม่เหมือนอีวานเลย”

“ …”

เขาเปรียบเขากับสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งได้อย่างไร?

เฟรย์มองไปรอบๆ เก็บความคิดเหล่านั้นไว้กับตัวเอง

เสียงดังสนั่นจากตัวเมืองเริ่มแผ่วเบาลง

สถานที่แห่งนี้มืดแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวันแสกๆเนื่องจากอาคารในส่วนอื่น ๆ ของเมืองบังดวงอาทิตย์เกือบทั้งหมด

กลิ่นที่น่าขยะแขยงลอยอยู่ในอากาศและสามารถเห็นหนูวิ่งไปรอบๆ ถนนที่เต็มไปด้วยขยะได้อย่างชัดเจน

กล่าวอีกนัยหนึ่งนี่เป็นสถานที่ที่สกปรกมาก

ริกิชี้ไปที่บันไดที่ลงไปชั้นใต้ดินแล้วพูด

“ ถ้านายลงไปที่นั่นนายจะพบชายชราสวมหมวกฟาง ขอหน้ากากจากเขา”

“ หน้ากากอะไร”

“ ถ้านายจะไปประชุมนายก็ต้องปิดบังตัวตนของนาย ฉันไม่ได้บอกนายมาก่อนหรือ อัครสาวกส่วนใหญ่จะเข้าร่วมในการประชุมนี้ แต่พวกเขาทั้งหมดจะซ่อนรูปลักษณ์ของพวกเขาไว้”

“ นายกำลังบอกว่าฉันจะซ่อนรูปลักษณ์ของตัวเองได้ถ้าฉันใช้หน้ากากนั้น?”

“ใช่ มันจะปกปิดกลิ่นอายของพลังศักดิ์สิทธิ์ของนายอย่างสมบูรณ์”

หากเป็นเช่นนั้นก็จะมีประโยชน์มากอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามยังมีบางอย่างที่เขาอยากรู้

“ แล้วทำไมนายถึงไม่ไปกับฉัน?”

“ ชายคนนั้นคือคนของลอร์ด ถ้าฉันไปกับนายพวกเขาจะรู้ทันทีว่านายเป็นอัครสาวกของฉัน”

“ …”

สมเหตุสมผล

เฟรย์เหลือบมองบันไดสักพักก่อนจะเดินลงไป

มันเป็นบันไดที่ลึกและมืดอย่างไม่น่าเชื่อ

เฟรย์ค่อยๆก้าวลึกเข้าไปในห้องใต้ดิน

‘ยาวมาก’

เขาจะต้องไปไกลกว่านี้มากแค่ไหน?

เนื่องจากโครงสร้างทรงกลมของบันได แสงจากภายนอกแม้จะมีเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถส่องถึงได้ไกลมากนักและเมื่อถึงเวลาที่เฟรย์รู้สึกว่าเขาต้องกำลังจะทำให้มันสว่างขึ้นเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดของบันได

ห้องใต้ดินสว่างมาก

แสงที่เฟรย์เคยรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอยู่ตรงบันไดนั้นมีมากเกินไปในชั้นใต้ดิน

เฟรย์มองไปรอบๆ สังเกตเห็นกลิ่นเหม็นของฝุ่น

มันเป็นเหมือนร้านขายของเก่า

มันใหญ่ แต่ก็ส่งกลิ่นเหม็นเพราะของจิปาถะมากมายกองพะเนินเทินทึกเหมือนภูเขา

ขณะที่เฟรย์มองไปที่วัตถุแปลกๆ ชิ้นหนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงที่มีชีวิตชีวาจากด้านหลังเขา

“ ยินดีต้อนรับ!”

เฟรย์แปลกใจเล็กน้อย

เขาไม่สามารถรู้สึกมันถึงแม้จะเล็กน้อยก่อนที่จะได้ยินเสียง

“อะไรทำให้คุณมาที่นี่?”

ผมสีบลอนด์ตาสีม่วงและชุดแม่บ้าน

สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ตรงกับคำอธิบายที่ริกิให้ไว้

อย่างไรก็ตามการจ้องมองของเฟรย์ลึกขึ้นเล็กน้อย

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริงดวงตาที่ชุ่มชื้นและมีบลัชออนที่แก้ม ร่างกายของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลัง

แต่เขาไม่รู้สึกถึงมันเลย

“ โกเลมงั้นหรือ?”

มันเป็นโกเลมที่มีคุณภาพสูงมาก

เป็นไปได้มากที่หลายคนจะไม่สามารถสังเกตเห็นสิ่งนี้ได้ในทันที

เฟรย์นึกถึงชไวเซอร์

เขาเคยเป็นนักทำหุ่นที่ดีที่สุดที่เฟรย์เคยรู้จัก

“ ดูเหมือนแขกที่มีความรู้จะมาถึงแล้ว”

ชายคนหนึ่งปรากฏตัวจากภายในห้องด้านหลังด้วยสีหน้าผ่อนคลาย เขาเป็นผู้ชายที่แต่งตัวไม่เป็นระเบียบสวมหมวกฟางเก่าๆ

เขาเดินไปตบไหล่หญิงสาว

“ แอรีกลับไปก่อนเถอะ”

“คะเจ้านาย”

หญิงสาวที่เรียกว่าแอรียิ้มสดใสก่อนจะเดินไปที่หลังร้าน

“ ฉันขอโทษถ้าสิ่งนั้นทำให้เจ้าไม่สบายใจ”

“ทุกอย่างปกติดี”

“ นั่นก็ดีแล้ว”

จากนั้นชายคนนั้นก็นั่งบนเก้าอี้และกางแขนออก

“ ยินดีต้อนรับสู่ร้านค้าของเฮคเตอร์ อา…สำหรับการอ้างอิงฉันคือเฮคเตอร์”

“ …”

“ เจ้าเป็นลูกค้าที่ค่อนข้างเงียบ ”

เฮคเตอร์บ่น

เฟรย์ไม่สนใจคำพูดของเขาและระบุเหตุผลของการอยู่ที่นั่น

“ ฉันมาเพื่อรับหน้ากาก”

“ อา…สุดท้ายเจ้าก็เป็นลูกค้าที่น่าเบื่อนี่เอง”

เขาเกาหัวสักครู่ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับหน้ากากสีขาวในมือ หน้ากากมีใบหน้าร้องไห้พิมพ์อยู่และถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นราวกับว่ามันถูกเก็บไว้ไม่ดีเป็นเวลานาน

เฮคเตอร์เหลือบมองเฟรย์ขณะที่เขาปัดฝุ่นออกจากหน้ากาก

จากนั้นการแสดงออกของเฮคเตอร์ก็เปลี่ยนไปและปากของเขาก็เปิดกว้างเมื่อเขาเห็นสร้อยข้อมือบนข้อมือของเฟรย์

“ ฮึก .. ”

ทั้งร่างของเขากระตุกเล็กน้อยและเขาก็สะบัดหัวขึ้นมองเฟรย์

แสงประหลาดส่องเข้ามาในดวงตาของเฮคเตอร์

“ ขะ…ขอโทษนะ แต่เจ้าจะรังเกียจไหมถ้าฉันจะขอดูสร้อยข้อมือเส้นนั้น?”