“ประธานซังกำลังตามหาแม่เด็กหรอ”

เจียงฉยงฉยงถามอีกครั้งและชำเลืองมองไปที่เฉินเฉียวที่อยู่ข้างๆ

ไปไม่ได้เลยที่จะเป็นเฉียวเฉียว

ช่างเป็นอะไรที่น่าเสียดาย

เฉินเฉียวนั่งเงียบ ๆ ข้างๆเธอได้ยินทุกคำพูดชัดเจน

ถ้าเขาตามหาแม่ของเด็กจริงๆอย่างน้อยเธอก็สบายใจ เด็กคนนั้นเจ็บปวดจากแม่ของเขาไม่ถึงขนาดต้องให้เธอไปยุ่งไม่เหมือนที่เหล่าฟู่บอกว่าร้องอาละวาดจะเจอเธอ

ซังหลินจวินทำในสิ่งที่เธอคิดจริงๆและก่อนหน้านี้เขาก็แค่เล่นสนุกๆกับเธอ โชคดีที่เธอไม่หลงกลอยู่ในนั้นอย่างโง่เขลา ไม่งั้นตอนนี้ตัวเธอคงจะแย่แน่ๆ

เฉินเฉียวคิดเรื่องไร้สาระและจิบเครื่องดื่มเบา ๆ

ทันใดนั้นประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านนอก

“ประธานเจียงคะ มีแขกมาค่ะ”เสียงของพนักงานเสิร์ฟดังขึ้น

ใคร

ทุกคนเงยหน้าขึ้นเฉินเฉียวยังไม่ได้เงยหน้ามอง ได้ยินคนพูดขำๆ“แขกผู้มีเกียรตินิเอง！”

ทุกคนค่อยๆลุกขึ้น แม้แต่เด็กสาวที่อยู่มุมห้องก็หยุดส่งเสียง

ประธานซัง

“สวัสดี ท่านประธานซัง”

เสียงทักทายกันและกัน

เจียงอี้ฝานก็ลุกขึ้น: “คิดว่าจะไม่มาแล้ว”

“ ผ่านมาพอดีเลยแวะมา”เสียงเรียบๆของซางหลินจุนพูดขึ้น

เฉินเฉียวนั่งอยู่คนเดียวและแตกแยกจากกลุ่ม

เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาและเห็นแสงสว่างและเงาในห้องที่ตกใส่ชายคนนั้นเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่าย แต่ดูสดใส

นี่คือผู้ชายที่มีแสงสว่างในตัวเองทันทีที่เขาปรากฏตัวเขาจะดึงดูดความสนใจของทุกคนโดยธรรมชาติ

ตอนนี้สาว ๆ ที่กำลังร้องเพลงก็หยุดร้องและพากันกรูเข้ามา

“ ฉันได้เคยชื่อประธานซังมานาน ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้”

“ น้องสาว อยากจะบอกว่าหล่อล่ะสิ”ลู้หมีพูดคุยกับสาว ๆ และพูดคุยเกี่ยวกับประเด็นสำคัญที่ทำให้ทุกคนหน้าแดง

ซังหลินจวินทำกับว่าคำพูดพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด ยังคงทำเฉยชา สายตาของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคนทีละคนและในที่สุดก็มองที่ใบหน้าของเฉินเฉียว

เฉินเฉียวพบว่าสายตาของเขาไม่มีความประหลาดใจแม้แต่น้อยสายตายังคงไม่รู้ร้อนรู้หนาว

แต่ในไม่กี่วินาทีเขาก็ถอยห่างออกไปไม่ได้มอง

เฉินเฉียวไม่ได้ทักทายเขาเช่นกัน แค่นั่งดื่มเงียบๆ ในทางตรงกันข้ามเจียงฉยงฉยงเกี่ยวข้อศอกเธอพลางถามเบาๆ “จะไม่ทักทายหน่อยหรอ?”

ไม่ได้สนิทเฉินเฉียวตอบ

เจียงฉยงฉยงส่ายหัวบ่งบอกว่าเขาไม่เข้าใจทั้งสองคน

“เอาล่ะๆ อย่ามัวยืน หาที่นั่งเถอะ”ในฐานะเจ้าภาพเจียงอี้ฝานช่วยจัดแจงให้

ประธานซังจะนั่งแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะกระตือรือร้นหลีกทางให้

“ ประธานซังนั่งนี่เถอะ”

“ตรงนี้ก็ได้นะ”

“ตรงนี้อากาศโล่งกว่า”

ทั้งชายและหญิงสละที่นั่ง ผู้ชายแค่ต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อสร้างความสัมพันธ์ส่วนผู้หญิงเดาไม่ยาก

เจียงอี้ฝาน, ลู้หมีและกลุ่มของเหยียนเฟิงเห็นจนชินแล้วพวกเขาก็ดูด้วยรอยยิ้มเท่านั้น เฉินเฉียวยังคงตะลึงเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ในโอกาสไหน เมื่อไหร่ก็ได้รับการต้อนรับจากผู้คนเสมอ

อย่างกับเทวดา

ซังหลินจวินเดินเข้าไปแต่ยังยืนอยู่ข้างๆเฉินเฉียว เฉินเฉียวกำลังดื่มเครื่องดื่มและเมื่อเธอเห็นชุดสูทสีดำเธอก็หยุดดื่ม

เธอเงยหน้ามองชายคนนั้นและไม่ขยับ

เห็นได้ชัดว่าไม่มีความตั้งใจที่จะสละที่นั่งให้

สถานการณ์ที่ทำตัวไม่ถูก ในช่วงเวลาต่อมาชายหนุ่มที่อยู่ทางขวาของเฉินเฉียวก็ขยับไปข้าง ๆ และพูดอย่างตื่นเต้น: “ประธานซัง เชิญนั่งครับ”

ซังหลินจวินพยักหน้าและกล่าวอย่างสุภาพ: “ขอบคุณ”

เฉินเฉียวนั่งเงียบ ๆ บนโซฟา ซางหลินจุนนั่งอยู่ข้างๆเธอ

ที่นั่งว่างตั้งมากมายแต่เขาเลือกที่จะนั่งข้างๆเธอ เฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าเขาตั้งใจหรือไม่

ถ้าตั้งใจ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักประโยค ถ้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ มีที่ตั้งเยอะตั้งแยะถ้ามองไม่เห็นเป็นไปไม่ได้

ในคืนนี้เจียงอี้ฝานเป็นตัวเอกและซังหลินจวินกลายเป็นตัวเอกคนที่สองทุกคนพาเข้าไปทักทายและดื่มให้พวกเขา

เฉินเฉียวนั่งอยู่ข้างๆเขาเพียงแค่ฟังพวกเขาชนแก้วและคุยกันก็รู้สึกลำบากใจ

ลองคิดดูตำแหน่งของประธานหยวนเซิ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆต้องดูแลให้ทั่วถึงในทุกๆด้าน

เจียงฉยงฉยงเอียงศีรษะเข้ามาและกัดหูของเธอ“ ประธานซังไม่ได้ตั้งใจจริงหรือ?”

เฉินเฉียวก้มหน้า “ฉันจะรู้ได้ไง”

มีคนอีกกลุ่มเข้ามา สถานที่เริ่มแออัด

มีคนตะโกน: “เขยิบเข้าไปตรงนั้นหน่อย”

ซังหลินจวินไม่ขยับเพราะไม่มีใครกล้าดันเขาเข้าไป แต่ไม่ใช่กับเฉินเฉียวและเจียงฉยงฉยง ผู้หญิงสองคนถูกดันเข้าไป

เฉินเฉียวถูกบีบให้ใกล้กับซังหลินจวิน

กระโปรงที่เธอใส่ไม่ได้สั้น แต่หลังจากนั่งลงชายกระโปรงก็เลิกขึ้นเหนือหัวเข่าเผยให้เห็นต้นขาขาวๆ

มือขวาของซังหลินจวินวางอยู่บนขายาวๆของเขา เธอเขยิบเข้ามา หลังมือของเขาแนบกับต้นขาเธอพอดี

เฉินเฉียวตัวแข็งรู้สึกว่าร้อนๆเหมือไฟกำลังลุกไหม้อยู่ที่นั่น

เธอนั่งไม่เป็นสุข ไม่ขยับตัวผู้ชายข้างๆเขาดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวเลยเอาแต่นั่งฟังคนข้างๆ

เธอพยายามแกะมือของเขาออกหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานการสัมผัสเขาได้

“ฉยงฉยง คนเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้วเมื่อไหร่พวกเราจะไป”นั่งอึนๆทำตัวไม่ถูก

“ คนใกล้จะครบแล้วเดี๋ยวรอตัดเค้กก่อนนะ อีกแปปนึงเจียงฉยงฉยงกระซิบถามเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอผิดปกติ: “เป็นอะไรเปล่า”

“ไม่เป็นไรฉันจะออกไปสูดอาการข้างนอก”

เฉินเฉียวพูดแล้วจะลุกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นชายคนนั้นก็โน้มตัวมาและยื่นแขนยาวไปข้างหน้าเธอเพื่อหยิบเบียร์

ตอนนี้ทางข้างหน้าของเฉินเฉียวโดนขวางทั้งหมด

เธอนั่งลงอีกครั้งโดยต้องการรอให้ซังหลินจวินดื่มก่อนที่จะออกไป

เขาเอนตัวมาทางเธอใกล้มากและลมหายใจที่เข้ามาใกล้เธอรดมาที่จมูกเธอ

ชายคนนี้แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนี้แต่ร่างกายของเขาก็มีกลิ่นหอมจาง ๆ มันสะอาดมาก

เฉินเฉียวแค่ขยับไปข้างหน้าหนึ่งนิ้วปลายจมูกของเธอก็จะชนใบหน้าของชายคนนั้นได้

เธอยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่แฝงไปด้วยความอิจฉาจากผู้หญิงนับไม่ถ้วนมองมาทางเธอ

เฉินเฉียวรอให้ซังหลินจวินนั่งตัวตรง แต่เขาทำราวกับว่ายังตัดสินใจไม่ได้ ขวดนี้ก็ไม่ใช่ ขวดโน้นก็ไม่ได้

ประธานซังในที่สุดเฉินเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะพูด

เมื่อซังหลินจวินได้ยินเสียงนี้เขาก็ค่อยๆหันมา

ในขณะนั้นริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกับเธอ เฉินเฉียวตกใจร่างกายอ่อนระทวยและโน้มหัวถอยหลังหนึ่งนิ้ว

“ คุณอยากได้อะไรคะ ให้ฉันช่วยหยิบให้ไหมคะ”เธอแนะนำ เธอพยายามทำเสียงของเธอให้เป็นปกติที่สุด

ได้ครับสุภาพบุรุษซังหลินจวินกล่าวอย่างสุภาพว่า: “รวบกวนคุณเฉินด้วยนะครับ”