เฉินเฉียว….ในขณะนี้เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

สองคำทำให้เธอประหลาดใจ

เฉินเฉียวหันกลับมา เห็นปู้ฮวานเหยียนเดินนำคนสองสามคนจากเดินเข้ามาจากด้านนอก

คนที่อยู่ข้างหลังเธอเฉินเฉียวรู้จักทั้งหมด เป็นพนักงานเก่าแก่ของปู้อี้

หลายคนเห็นเธอและกล่าวทักทาย: “ผู้อำนวยการเฉิน”

เฉินเฉียวยังไม่ตอบปู้ฮวานเหยียนก็พูดประชดประชัน“ ยังเรียกผู้อำนวยการอยู่เหรอ? อย่าลืมว่าเธอถูกไล่ออกจากปู้อี้ของเราแล้ว! ”

คนที่อยู่ด้านหลังทำตัวไม่ถูก

เฉินเฉียวขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง แค่พูดกับคนข้างหลังว่า: “เรียกฉันว่าเฉินเฉียวเถอะค่ะ”

“ นับว่าเธอยังรู้ตัวอยู่บ้าง”

เฉินเฉียวกลอกตาของเธอและดูเวลาและต้องการออกไป ปู้ฮวานเหยียนก็พูดขึ้นว่า “เฉินเฉียวคุณไม่รู้หรือว่าพี่ชายของฉันกับพี่สะใภ้กำลังจะแต่งงานกัน”

หรอ?เฉินเฉียวไม่ได้รู้สึกอะไร ได้แต่ยิ้ม: “ขอให้พวกเขารักกันนานๆนะ”

“ พวกเขารักกันนานแน่นอน! นอกจากนี้พี่สะใภ้ของฉันท้องได้หลายเดือนแล้วแม้ว่าเธอจะต้องการทำลาย แต่จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว “ปู้ฮวานเหยียนมองอย่างมีชัย

เฉินเฉียวขำและจงใจพูดว่า: “โอกาสสร้างขึ้นด้วยตัวเองทั้งนั้น คุณให้พวกเขาระวังเถอะบางทีฉันอาจจะอิจฉาและฉันก็อยากจะทำลายพวกเขาจริงๆ ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จบเธอแสยะยิ้มใส่ปู้ฮวานเหยียนรอยยิ้มนั้นทำให้คนที่ติดตามปู้ฮวานเหยียนตะลึง

“ รู้ใช่ไหมว่าฉันเคยทำ ตอนนั้นโหยวจิ้งหลีก็ท้องลูกด้วยใช่ไหมล่ะ ”

ปู้ฮวานเหยียนตะลึง

ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดเฉินเฉียว มาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ยิ้มได้สวยมาก! ไม่แปลกที่พี่ชายเธอจะตกเป็นเหยื่อ!

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมามีสติและด่าเธอ “เฉินเฉียว แกมันนังจิ้งจอก!”

ประธานซังทันใดนั้นเสียงแสดงความเคารพก็ดังขึ้น

สายตาจับจ้องไปที่คนที่อยู่ข้างหลังปู้ฮวานเหยียนยืนตรงทักทายคนข้างหลัง

เฉินเฉียวและปู้ฮวานเหยียนตะลึง

ปู้ฮวานเหยียนหันหน้าไปทางเขาและเห็นซังหลินจวิน ในใจคิดว่า”ซวยแล้ว” และกล่าวทักทายอย่างรวดเร็วว่า: “ประธานซัง”

เฉินเฉียวมองไปด้านข้างเช่นกัน

เป็นคน ๆ นั้นจริงๆ

ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนเหมือนผ่านไปนาน …

เขาแต่งกายด้วยชุดสูททางการสุภาพ แต่ก็แสดงให้เห็นถึงความสง่างามของการเป็นผู้ที่เหนือกว่า

อวี้เฟยและคนอื่น ๆ ตามมา

เมื่อเฉินเฉียวมองไปเขาก็จ้องมองมาที่เธอพอดี สายตาของเขาดูลึกล้ำและรุนแรงมากจนเฉินเฉียวหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเธอก็หันหน้าหนี

คิดว่าตะกี้เรื่องที่เธอกับปู้ฮวานเหยียนพูด เขาได้ยินหมดแล้ว

แต่ว่า ได้ยินแล้วเกี่ยวอะไรด้วย ตอนนี้พวกเขาสองคนเป็นเพียงคนแปลกหน้าสองคนที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

เฉินเฉียวถอนหายใจ

ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้จู่ๆซังหลินจวินก็ถามขึ้น เสียงของเขาทุ้มและไพเราะเช่นเคย

ด้วยน้ำเสียงที่น่าดึงดูดมันเป็นเหมือนสิ่งล่อใจเสมอ

เธอเผลอตอบโดยไม่ได้ตั้งใจ: “ฉัน … ”

“ฉันมาที่นี่เพื่อประมูลงาน”เสียงของปู้ฮวานเหยียนดังขึ้นทันที

เสียงของเธอติดอยู่ในลำคอ

ในขณะนี้เขาหันหน้าเผชิญกับปู้ฮวานเหยียน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหลงใหลที่ไม่อาจคาดเดาของปู้ฮวานเหยียน

กลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้ถามเธอ

เฉินเฉียวรู้สึกอาย

โชคดีที่เสียงของเธอเบามากจนมีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน มิฉะนั้นคงจจะขายขี้หน้า

มองไปที่พวกเขา มือกำกระเป๋าแน่น หันหลังเดินจากไป

ทันทีที่ร่างนั้นจากไปซังหลินจวินหันไปมองด้านหลังของร่าง ปู้ฮวานเหยียนพูดอะไรเขาก็ไม่ได้สนใจ

ทำไมเธอถึงมาที่นี่?

————

เฉินเฉียวยืนอยู่หน้าลิฟต์ใจเต้นปั่นป่วนไปหมด

ผู้ชายคนนั้นมีอิทธิพลมากเกินไปสำหรับเธอ เพียงแค่เขาปรากฎตัว ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ทำอะไรแต่ก็ทำให้ใจเธอไม่เป็นสุข

หนึ่งเดือนมานี่ที่หักห้ามใจมาทั้งหมด ไม่มีผลอะไรเลย

เธอหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ลิฟต์มาถึงในไม่ช้าเธอก็ก้าวขายาว ๆ เข้าไป

เพราะความว้าวุ่นเลยไม่ได้สังเกตเห็นแววตาประหลาดใจของคนที่รอลิฟต์ข้างๆ กดปุ่มชั้น18 และรอให้ประตูลิฟต์ปิดช้าๆ

ในขณะที่ประตูลิฟต์ปิดเธอคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องขึ้นไปชั้นบน แต่ประตูลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้ง

เธอตะลึงกับคนที่ยืนอยู่นอกลิฟต์

อวี้เฟยที่อยู่นอกประตูลิฟต์ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

เฉินเฉียวเหลือบมองไปที่ชายที่อยู่ข้างๆอวี้เฟยอย่างรวดเร็วและรีบละสายตาทักทายอวี้เฟยเท่านั้น: “คุณอวี้”

“คุณเฉิน”อวี้เฟยพยักหน้าตอบรับและชำเลืองมองเจ้านายข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัว

บรรยากาศแบบนี้ อืมมม อธิบายไม่ถูกจริงๆ

เขายืนตรงกลางรู้สึกแปลกมาก

แต่ยังเดินเข้าไปข้างใน.

เฉินเฉียวเห็นพวกเขา แล้วนึกถึงคนที่รอลิฟต์อยู่ข้างนอก

พวกเขาอยากที่จะรอลิฟต์มากกว่าที่จะใช้ลิฟต์ตัวนี้อาจเป็นไปได้ว่า …

“ลิฟต์ตัวนี้เป็นลิฟต์เฉพาะของประธานหรอ”เฉินเฉียวถามอวี้เฟย

อวี้เฟยพยักหน้า“ ใช่”

ไม่น่าแปลกใจเลย

เฉินเฉียวรู้สึกผิดและรีบพูดว่า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันได้สังเกต จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

เธอพูดแล้วกำลังจะเดินออกไป อย่างไรก็ตามก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าร่างสูงของซังหลินจวินได้เดินตรงเข้ามาแล้ว สองคนแทบจะชนกัน

สัมผัสได้ถึงลมหายใจของฮอร์โมนเพศชาย เฉินเฉียวหายใจแรงและถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเทียบกับความไม่สบายใจของเธอซังหลินจวินดูเหมือนจะเฉยๆ เขาไม่ได้มองเธอเพียงแค่หันกลับมาหันหลังให้เธอแล้วยกมือขึ้นเพื่อกดชั้นบนสุด

เฉินเฉียวมองไปที่ร่างสูงของเขา “ประธานซังคะ รบกวนหลีกทางหน่อยได้ไหมคะ…

“ชั้นอะไร”ก่อนที่เธอจะพูดจบซังหลินจวินก็พูดไปแล้ว

คำพูดของเฉินเฉียวติดขัด

ประตูลิฟต์ถูกปิดลงอย่างช้าๆ

เฉินเฉียวพูดว่า: “ชั้น 18ค่ะ”

ซังหลินจวินยกมือขึ้นและกด 18

ลิฟต์ขึ้นไปอย่างช้าๆ

อวี้เฟยพยายามทำตัวโปร่งใสให้มากที่สุดไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เฉินเฉียวถอยไปที่มุม

ซังหลินจวินยืนพิงผนังลิฟต์

พวกเขาสองคนเหมือนคนแปลกหน้าจริงๆสองคนไม่ได้พูดกันเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพื้นที่ลิฟต์แคบเกินไปหรือการที่ชายคนนั้นมีพลังมากเกินไปเฉินเฉียวรู้สึกว่าการหายใจของเธอไม่ค่อยราบรื่นนัก แม้จะมีพยายามหักห้ามใจใจ แต่ดวงตาของเธอก็มักจะสบเข้ากับชายคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขายืนอยู่ตรงนั้น มองไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะไม่สบายไอสองครั้งไอค่อนข้างแรง

เฉินเฉียวต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อริมฝีปากของเธอจะขยับทุกอย่างก็ติดอยู่ในลำคอของเธอ

ก่อนที่จะได้พูดอะไรลิฟต์ก็หยุดที่ชั้น 18 และประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เธอฟื้นคืนสติกำกระเป๋าในมือแล้วเดินออกจากลิฟต์ ก่อนจะเดินออกไปไม่รู้ว่าพูดกระซิบกับใครว่า “ลาก่อน”

อวี้เฟยเป็นคนตอบรับเธอว่า “ลาก่อนคุณเฉิน”