เวินหนิงฟังไม่ออกกับคำพูดที่เต็มด้วยความเย็นชาของชายหนุ่ม แต่เมื่อเป็นลู่จิ้นยวนแล้วทำให้เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เดินไปเปิดประตู ทันทีนั้นเวินหนิงก็เห็นรอยแผลยาวๆบนใบหน้าของลู่จิ้นยวน แม้ว่าแผลจะติดกันเล้ว แต่เมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงนั้นแล้วก็ทำให้คนต้องตกตะลึงไม่น้อย

“ นี่คุณไปโดนอะไรมา”

เวินหนิงอดจ้องไม่ได้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นรอยขีดข่วน ทำไมถึงมีคนลงไม้ลงมือกับลู่จิ้นยวนได้ อีกอย่างนี่เป็นครั้งที่สองแล้วในสองสามวันที่ผ่านมานี้ เขาจะมีอันตรายอะไรหรือไม่

“ไม่เป็นไร” ลู่จิ้นยวนลืมเรื่องนี้ไปหมดสิ้นแล้ว เพราะในใจของเขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ ทำให้เขาลืมความเจ็บปวดนี้ไปแล้ว

“ เวินหนิง ฉันมีเรื่องจะถามเธอ ”

ขณะที่ลู่จิ้นยวนกำลังพูดสายตาของเขาก็จ้องมองไปที่ตัวของเวินหนิง ในตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงใจเป็นใย ไม่ได้ดูเหมือนว่าเสแสร้งหรือไม่หลอกลวงใดๆ ซึ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดของเขาสงบลงเล็กน้อย

“ มีเรื่องอะไร ก็รอให้ทายาเสร็จก่อนค่อยถาม”

เวินหนิงได้แต่จ้องมองที่บาดแผลของลู่จิ้นยวน โดยไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเขาในตอนนี้เลย เธอกำลังคิดว่า ถ้าทิ้งรอยแผลเป็นที่ยาวขนาดนี้ไว้ใบหน้าที่หล่อเหลาแบบนี้ เป็นบาปกรรมชัดๆ

หลังจากพูดเสร็จ ก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนหากล่องยาของเธอ เมื่อเห็นเธอยืนหยัดลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของเวินหนิงนั่งลงอย่างตามใจชอบ แต่ตาเขาก็เหลือบไปเห็นหนังสือสำหรับคุณแม่มือใหม่เล่มหนึ่ง

บนหน้าปกเป็นภาพเด็กน่ารักคนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบ แต่มันกลับทำให้เขาอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก

ถ้าเด็กคนนี้เป็นของเขา เขาจะต้องชอบมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นของผู้ชายคนไหน เขาไม่รู้จักตัวตนของเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ยิ่งไม่รู้ว่าผู้ชายคนี้จะแสดงตัวเมื่อไร แล้วเวินหนิงคิดอย่างไรกับตัวเอง

โดยปกติแล้วลู่จิ้นยวนไม่ชอบเสี่ยง แม้แต่ความรู้สึกก็เช่นเดียวกัน เขาจะไม่ยอมให้เวินหนิงหาเหตุผลใดๆทิ้งเขาไปอย่างง่ายดาย

เวินหนิงเจอสำลีก้านและยาแก้อักเสบสำหรับแผลสดก็รีบวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นลู่จิ้นยวนนั่งอยู่บนขอบเตียงตาจ้องมองไปที่หนังสือเล่มนั้นด้วยสีหน้าซับซ้อน ในใจของเธอสั่นเทาเล็กน้อย จึงรีบเก็บของเหล่านี้อย่างรวดเร็ว “ มาฉันช่วยคุณทายา”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า เวินหนิงเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าด้วยสำลีชุบน้ำหมาด ๆ ก่อน แล้วจึงทายาแก้อับเสบที่บาดแผลทีละน้อย

โชคดีที่แผลไม่ลึก แม้ดูแล้วจะน่าตกใจหน่อยๆ แต่ก็ไม่น่าจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้

แต่เวินหนิงก็ยังคงกังวลอยู่ดี เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมีคนทำร้ายเขาได้ถึงสองครั้ง

“ เป็น … เป็นนายท่านลู่ลงมือเหรอ”

เวินหนิงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ขณะทายาให้เขาอยู่อย่างเงียบๆ

” อืม ” ลู่จิ้นยวนพยักหน้า แล้วบังเอิญไปสัมผัสโดนบาดแผลเขา จนเขาอดไม่ได้ร้อง โอ๊ย ออกมาเบา ๆ ทำให้เวินหนิงถึงกับสะดุ้ง ” เธออย่าขยับ ”

แม้ว่า น้ำเสียงของเธอจะค่อนข้างหนักแน่น แต่ในใจของเวินหนิงไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เพราะเธอรู้ดีว่าที่ลู่จิ้นยวนโดนตี มันจะต้องมีเกี่ยวข้องกับตัวเองแน่นอน

“ เป็นเพราะเรื่องของฉันหรือเปล่าคะ”

“ อย่าคิดฟุ้งซ่านไปเลย ” ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกัน

หัวใจของเวินหนิงรู้สึกผิดขึ้นมา แต่ก็รู้สึกตื้นตันใจเช่นกัน แม้ว่าเขาจะถูกนายท่านลู่ตี เขาก็ไม่ได้โทษเธอ แถมยังเป็นห่วงเธอแบบนี้

บางที ลู่จิ้นยวนอาจจะจริงจังกับเธอมากกว่าที่เธอคิดก็ได้

ขณะที่คิด ในตาของเวินหนิงก็เต็มไปด้วยความสุข เธอกำลังคิดว่า ถ้าลู่จิ้นยวนรู้ว่าเด็กในท้องเป็นของเขา ถ้าพวกเขาจะสู้ต่อไปด้วยกัน น่าจะดีกว่านี้ก็ได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เวินหนิงก็เร่งมือเร็วขึ้นไปอีก หลังจากทายาเสร็จกำลังจะนำกล่องยาไปเก็บ จู่ๆลู่จิ้นยวนก็จับข้อมือของเธอไว้ ให้เธอสบตากับเขาไม่ให้หลบสสายตาเขา ทั้งสองจ้องมองตาซึ่งกันและกัน

“ เวินหนิง ฉันมีเรื่องอยากถามเธอ”

น้ำเสียงของชายหนุ่มดูเคร่งขรึม เวินหนิงพยักหน้า “คุณถามสิ”

“ เด็กในท้องของคุณ เป็นของใครกันแน่”

วันนี้ลู่จิ้นยวนตัดสินใจแล้วว่า จะต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน เด็กคนนี้ เขายอมให้เวินหนิงเก็บเอาไว้ได้ คลอดออกมา แต่เขาจะไม่มีวันอนุญาตให้เธอเลี้ยงดูด้วยตัวเองอย่างเด็ดขาด

เขาจะไม่ยอมให้ความเสี่ยงนี้อยู่รอบตัวเขาและเวินหนิง เขาจะไม่ให้เธอมีโอกาสไปดูลูกหรือคิดถึงพ่อของลูกเด็ดขาดเช่นกัน

เวินหนิงคาดคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้ แต่คำถามนี้ตรงกับสิ่งที่เธอเพิ่งคิดไปเมื่อครู่

บางที นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะบอกความจริงกับเขา

“ลู่จิ้นยวน คุณเชื่อคำพูดของฉันหรือเปล่า”

ลู่จิ้นยวนมองเธอด้วยสายตาเชื่อใจ ” เธอพูดสิ”

เวินหนิงหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ การที่จะบอกความลับนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ลูก เป็นของคุณ”

เวินหนิงพูดทีละคำทีละคำ หลังจากพูดจบ มองไปที่ท่าทีของลู่จิ้นยวนอย่างใจสั่น

สิ่งที่คาดคิดไม่ถึงก็คือ เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเลย ไม่มีความดีใจ หรือประหลาดใจ แต่กลับใจเย็นจนน่ากลัวมาก

จู่ๆในใจของเวินหนิงก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ลู่จิ้นยวนรังเกียจเด็กคนนี้มาโดนตลอด ข้อนี้เธอรู้ดี เพราะกลัวว่าถ้าบอกพ่อของเด็กออกมาว่าเป็นใคร จะโดนคนอื่นเขาแก้แค้นหรือเปล่า เธอจึงเก็บความลับนี้ไม่ยอมเอยปากพูดออกมาเลย

แต่ตอนนี้เธอได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดมันออกมา แต่ลู่จิ้นยวนกลับไม่มีท่าทีปฏิกิริยาใดๆ ทำให้เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ เด็กคนนี้เป็นของฉันเหรอ ”

น้ำเสียงของลู่จิ้นยวน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ

นับเดือนของเด็กคนนี้ได้ชัดเจน เวลานั้น พวกเขายังไม่เคยมีความสัมพันธ์กัน จะเป็นลูกของเขาได้อย่างไรกัน

อธิบายได้เพียงอย่างเดียวก็คือ เวินหนิงกลัวเขาจะบังคับเธอทำแท้ง กลัวว่าเขาจะแยกเธอกับลูกออก ถึงได้พูดโกหกแบบนี้

“ เวินหนิง ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะบังคับให้เธอทำแท้งแล้วล่ะก็ เธอสบายใจได้ ฉันรู้ว่าสภาพร่างกายของเธอไม่เหมาะกับการทำแท้ง ฉันจะไม่เอาสุขภาพร่างกายของเธอมาเสี่ยงแน่นอน ”

ลู่จิ้นยวนพูดต่อ ” แต่ว่า หลังจากเด็กคนนี้เกิดมา จะต้องให้คนอื่นไป ฉันสามารถยอมรับให้เธอคลอดมันออกมาได้ แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้มันใช้ชีวิตอยู่กับเรา นี่คือเส้นด้ายสุดท้ายของฉัน”

เวินหนิงถึงกับผงะเมื่อได้ยินอย่างงี้ เธอไม่คิดว่าลู่จิ้นยวนจะไม่เชื่อคำพูดของเธอเลย “ไม่ใช่นะ เป็นลูกของคุณจริงๆ”

“ เป็นลูกของฉันเหรอ”

เมื่อเห็นท่าทางที่กระตือรือร้นของเวินหนิง ลู่จิ้นยวนรู้สึกไม่เป็นสุข

หรือว่า เธอจะให้ความสำคัญกับเด็กที่เป็นลูกของผู้ชายคนอื่นนี้มาก เธอจึงตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ แม้ว่าจะต้องพูดโกหก หรือหลอกลวงให้เขาช่วยเลี้ยงลูกชายให้ผู้ชายคนอื่นก็ตาม

ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บป่วยใจและเสียใจมาก ดูเหมือนว่า เวินหนิงจะชอบผู้ชายคนนี้มาก ยอมเอาศักดิ์ศรีของตัวเองมาแลกกับการรักษาเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาไว้

“ ลู่จิ้นยวน คุณต้องเชื่อฉัน เด็ก … เด็กคนนี้เป็นของคุณจริงๆ … ”

เวินหนิงตั้งใจพูด ” ตอนนั้น ฉันไปที่โรงแรมหมิ่งเซิ่งเพื่อหาหลักฐานที่เวินหลานกับผู้กำกับหนังมีความสัมพันธ์กัน ดังนั้นฉันจึงได้ซื้อชุดเสื้อผ้าของหลิวเมิ่งเซวี่ย แต่โชคไม่ดีที่โดนเวินหลานจับได้ ยังโดนเธอวางยา จากนั้นฉันก็ได้วิ่งเข้าไปในห้องของคุณ หลังจากนั้นก็…… ”

“ นี่เป็นลูกของคุณจริงๆ”