เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ มองไปทางอวี๋เยว่หาน “คุณชายหาน แต่ว่า…” 

 

 

“วันนี้แค่พูดคุยถึงแผนงานประจำวันจำนวนหนึ่ง ไม่ได้มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องถึงข้อตกลงรักษาความลับ ฟังได้ไม่เป็นไร พูดต่อเถอะ” อวี๋เยว่หานหลุบนัยน์ตาสีดำลง มีความรำคาญอยู่ในน้ำเสียงอยู่บ้าง บ่งบอกให้เธอรายงานต่อ 

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น เหวินหย่าไต้ก็ได้แต่กำหมัดด้วยความไม่พอใจ 

 

 

เดิมทีต้องการใช้โอกาสนี้ทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ลำบากใจสักครั้ง คิดไม่ถึงว่าจะไม่สำเร็จ 

 

 

แต่พอคิดว่าอวี๋เยว่หานให้เหนียนเสี่ยวมู่อยู่ฟังต่อเพราะไม่ได้เกี่ยวข้องถึงเนื้อหาข้อตกลงรักษาความลับ เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง 

 

 

แผนประชาสัมพันธ์ชั้นสูงและล้ำลึกขนาดนี้ ถึงแม้ให้เหนียนเสี่ยวมู่ฟัง เธอก็คงจะฟังไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง 

 

 

เหวินหย่าไต้กะพริบตา มุมปากยกยิ้มออกมา แล้วรายงานงานที่ตัวเองทำต่อไป 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งเตรียมจะออกไป แต่ได้ยินเขาพูดดังนั้น จึงชะงักฝีเท้าเล็กน้อย 

 

 

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง แต่กลับสบสายตากับดวงตาสีล้ำลึกของเขา 

 

 

ใบหน้าเย็นชา มองความรู้สึกไม่ออก 

 

 

เขาเพียงแค่มองปราดมาที่เธอ แล้วเลื่อนสายตาไป จมอยู่กับงาน 

 

 

ท่าทางแบบนั้น เหมือนกับว่าเนื้อหาที่พวกเขาคุยกันไม่สลักสำคัญจริงๆ 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่นั่งลงอีกครั้ง 

 

 

ในเมื่อเขาพูดแล้วว่าฟังได้ อย่างนั้นเธอก็ไม่เกรงใจ หยิบหนังสือเฉพาะทางเกี่ยวกับความรู้พยายาลขึ้นมา ตั้งใจฟังเหวินหย่าไต้รายงาน 

 

 

ฟังจนตอนท้าย อยู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมาบ้างว่าทำไมอวี๋เยว่หานถึงได้ชื่นชมเหวินหย่าไต้อยู่หลายส่วน 

 

 

เหวินหย่าไต้เป็นมืออาชีพมากจริงๆ 

 

 

จากการออกแบบแผนงาน ไปจนถึงการดำเนินงานในทุกรายละเอียด…ทุกส่วนไม่มีความผิดพลาด เธอคิดคำนวณไว้หมดแล้ว 

 

 

รายละเอียดสำคัญมากมาย เธอทำการเตรียมรับมือไว้หลายวิธีการ รับมือสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นกะทันหัน 

 

 

ได้ฟังเธอรายงานครั้งหนึ่ง ทำให้รู้สึกมั่นใจในการร่วมมือของบริษัทตระกูลอวี๋เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว 

 

 

ลูกน้องที่มีความสามารถขนาดนี้ ถ้าเป็นเธอ เธอก็คงมอบหมายให้ทำงานใหญ่ 

 

 

“คุณเหนียนเหมือนจะสนใจงานของแผนกประชาสัมพันธ์มากเลยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมีความเห็นต่อแผนงานที่ฉันพูดไหมคะ” เหวินหย่าไต้ปิดแฟ้มเอกสาร อยู่ๆ ก็หันมามองเหนียนเสี่ยวมู่ ถามอย่างไม่ใส่ใจนัก 

 

 

น้ำเสียงของเธออบอุ่นมาก เหมือนพูดเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้น ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกว่าไม่คาดคิด 

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น แม้แต่อวี๋เยว่หานก็เลิกคิ้ว มองมาทางเหนียนเสี่ยวมู่ 

 

 

ราวกับกำลังคาดหวัง ว่าเธอจะพูดสิ่งที่ทำให้ประหลาดใจออกมาได้หรือเปล่า 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กำลังเหม่อลอย อยู่ๆ ก็พบว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ตัวเอง จึงอึ้งไปเล็กน้อย 

 

 

จากนั้นเธอก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว 

 

 

“ฉันแค่อยากรู้อยากเห็น ก็เลยฟังดูค่ะ” 

 

 

แต่ได้ยินคำพูดของเธอ เหวินหย่าไต้ก็เกือบจะหัวเราะออกมา 

 

 

เธอพูดแล้วไม่ใช่เหรอ พยาบาลรับจ้างคนหนึ่งจะฟังแผนประชาสัมพันธ์เฉพาะทางแบบนี้รู้เรื่องได้อย่างไร 

 

 

ให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้ได้ ก็นับว่าให้เกียรติเธอแล้ว 

 

 

เหวินหย่าไต้ดูถูกอยู่ในใจ ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า กลับถามอย่างมีมารยาทมาก “ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้คุณไปเยี่ยมชมมาหลายแผนก สนใจมาชมที่แผนกประชาสัมพันธ์ของพวกเราด้วยไหมคะ” 

 

 

เมื่อครู่เธอรีบร้อนแสดงอำนาจให้เหนียนเสี่ยวมู่เห็น แต่แสดงออกอย่างไม่มีมาด 

 

 

ในเมื่อเหนียนเสี่ยวมู่สนใจแผนกประชาสัมพันธ์ เธอก็จะพายเรือตามน้ำ พาเธอไปชม ถือโอกาสแก้ไขความอึดอัดเมื่อครู่ด้วย 

 

 

เหวินหย่าไต้พูดจบ ก็หันหน้าไปชำเลืองมองใบหน้าเรียบเฉยของอวี๋เยว่หาน ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกต้องแล้ว 

 

 

“…” เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้ตอบทันที แต่มองไปทางอวี๋เยว่หาน 

 

 

เห็นเขาไม่ปฏิเสธ เธอถึงมองไปทางเหวินหย่าไต้ 

 

 

“ขอบคุณค่ะผู้จัดการเหวิน หวังว่าจะไม่รบกวนการทำงานในแผนกของพวกคุณนะคะ” 

 

 

“แค่ชมเองค่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เหวินหย่าไต้ลุกขึ้นยืนจากที่นี่ง ท่าทางสง่างาม จากนั้นบอกลาอวี๋เยว่หาน เห็นเขาไม่มีคำสั่งอื่นแล้ว ถึงจะหมุนตัวเดินออกไปข้างนอก