ในห้องทำงานผู้จัดการ 

 

 

เหวินหย่าไต้ถือกาแฟแก้วหนึ่ง ยืนอยู่หน้าผนังกระจก พลางมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่หน้าเครื่องถ่ายเอกสาร เธอจิบกาแฟเบาๆ คำหนึ่ง มุมปากยกยิ้มเยือกเย็น 

 

 

ความจริงแล้วทีแรกเธอไม่ได้คิดจะให้เหนียนเสี่ยวมู่เข้ามาที่แผนกประชาสัมพันธ์ 

 

 

อย่างไรเสียก็เป็นแผนกของตัวเอง แน่นอนว่าต้องใช้คนของตัวเองให้ชินมือสักหน่อย 

 

 

เซี่ยจิงจิงโง่เง่า แต่ฝีมือการทำงานไม่เลว แถมยังเชื่อฟังด้วย 

 

 

ควบคุมคนแบบนี้ไว้ได้ก็เป็นประโยชน์ทีเดียว 

 

 

แต่คิดไม่ถึงว่า อวี๋เยว่หานจะให้เหนียนเสี่ยวมู่ลงมาที่แผนกประชาสัมพันธ์ หักหน้าเธอต่อหน้าทุกคน… 

 

 

เหวินหย่าไต้หรี่ตา ในนั้นมีความเยียบเย็นพาดผ่านไป 

 

 

มีเพียงอำนาจในที่ทำงานคงจะไม่ได้ ต้องได้รับการต้อนรับจากทุกคนด้วย 

 

 

ในเมื่อเหนียนเสี่ยวมู่ไม่รู้จักกฎเกณฑ์ เธอก็จะสอนกฎเกณฑ์ให้อย่างดี ให้อีกฝ่ายรู้ว่า อยู่ที่นี่แล้วไม่มีใครช่วยได้!  

 

 

เธอเหลือบมองท่าทางน่าสงสารของเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังยุ่งอยู่หลังเครื่องถ่ายเอกสาร เทียบนักศึกษาฝึกงานไม่ได้เลยจริงๆ เห็นแบบนี้แล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกมีความสุข! 

 

 

คาดว่าผ่านไปอีกสองวัน อีกฝ่ายคงจะทนไม่ได้ ต้องมาฟ้องเธอแน่ 

 

 

ถ้าเธอเข้ากับใครในแผนกประชาสัมพันธ์ไม่ได้เลย เมื่อถึงเวลาที่ต้องไป เธอก็จะไม่มีมิตรภาพกับใครเลย 

 

 

เหวินหย่าไต้ยิ้มอย่างลำพองใจ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างใจ ถือเป็นการเปลี่ยนท่าทางชื่นชมสภาพจนตรอกของเหนียนเสี่ยวมู่ต่อ… 

 

 

 

 

 

ข้างเครื่องถ่ายเอกสาร 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งถ่ายสำเนาและเข้าเล่มเอกสารชุดหนึ่งเสร็จ จากนั้นก็ส่งให้เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆ 

 

 

เธอเพิ่งยื่นมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ก็ได้ยินคนเรียกอีก “เหนียนเสี่ยวมู่ ถ่ายเอกสารข้อมูลที่ฉันต้องการออกมาหรือยัง” 

 

 

“จะทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” 

 

 

เธอยังไม่ทันได้หายใจ ก็ต้องทำงานต่อแล้ว 

 

 

เย่หมิงหมิ่นพูดไม่ผิดเลยสักนิด 

 

 

เธอไม่เข้าใจขั้นตอนการทำงานของแผนกประชาสัมพันธ์เลยจริงๆ อาจจะยังเทียบไม่ได้กับนักศึกษาฝึกงานเลยด้วยซ้ำ 

 

 

ซูเปอร์ไวเซอร์แบบนี้ ไม่ว่าอยู่แผนไหน ก็ไม่มีทางร่วมงานกับเพื่อนร่วมงานได้ดี 

 

 

คนที่เข้ามาใหม่ล้วนต้องการช่วงเวลาปรับตัวกันทั้งนั้น 

 

 

ถ่ายเอกสารก็ถ่ายเอกสาร เธอตั้งใจศึกษาให้ดีเวลาที่เธอพอจะพักได้ ว่าเพื่อนร่วมงานในแผนกทำงานกันอย่างไร 

 

 

ไม่ควรน้อยใจ 

 

 

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เธอก็ตั้งใจทำงานเต็มที่ 

 

 

เธอช่วยเพื่อนร่วมงานถ่ายเอกสารและส่งแฟกซ์มือเป็นระวิง และหาโอกาสอ่านเอกสารที่ไม่เร่งด่วน เพื่อศึกษาโครงการทำกำลังดำเนินงานของกลุ่มย่อยๆ… 

 

 

เมื่อทำงานยุ่ง เวลาก็ผ่านไปเร็วมาก 

 

 

ตอนกลางวันเธอถึงจะได้พักหายใจ 

 

 

เมื่อได้สติกลับมา เพื่อนร่วมงานในแผนกต่างจับกลุ่มพากันไปกินกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอคนเดียว 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่จำเป็นต้องถ่ายเอกสารชุดสุดท้ายให้เสร็จสิ้น แล้วถึงออกจากแผนกประชาสัมพันธ์ 

 

 

ตอนที่เดินมาถึงร้านอาหาร มีคนของแผนกประชาสัมพันธ์อยู่ไม่น้อย มีเพื่อนร่วมงานอยากเรียกเธอมานั่งด้วยกัน แต่ยังไม่ทันจะเรียกชื่อ ก็ถูกคนข้างๆ ดึงเอาไว้ก่อน 

 

 

“เซี่ยจิงจิงแค่พักงานไปสำนึกผิด ยังไม่แน่ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ เธอรีบร้อนตีสนิทเหนียนเสี่ยวมู่แบบนี้ ไม่กลัวเป็นการสุมไฟใส่ตัวหรือไง” 

 

 

เพื่อนร่วมงานที่คิดจะเรียกเหนียนเสี่ยวมู่หยุดทันทีที่ได้ยินดังนั้น 

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่สั่งข้าวเสร็จแล้ว กำลังกวาดสายตามองในร้านอาหาร แล้วเดินไปยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่ในมุม 

 

 

เธอเตรียมใจกินข้าวคนเดียวเอาไว้แล้ว ทว่ายังไม่ทันได้นั่งลง ก็เห็นเงาร่างเล็กๆ วิ่งห้อมาหาเธอแล้ว 

 

 

“พี่สาวคนสวย” 

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วสวมกระโปรงเจ้าหญิงนุ่มๆ ผมสลวยรวบเป็นมวย ใบหน้ารูปไข่สะสวยเหมือนหยกเจือสีเดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ 

 

 

ขาสั้นๆ คู่นั้นวิ่งเร็วมาก ไม่นานก็โผเข้ามาในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ได้แล้ว