ตอนที่ 509 คู่รัก ‘เหนียนเหนียนมีอวี๋’ (7)  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ตัดสินใจแล้ว จึงส่งที่อยู่ของร้านอาหารแห่งหนึ่งให้เขาอย่างรวดเร็ว แล้ววางสายไป  

 

 

เพื่อให้เหมาะสมกับฐานะของอวี๋เยว่หาน เธอควักเงินเก็บของตัวเองออกมา เลือกร้านอาหารหรูหราแห่งหนุ่ง  

 

 

ยังไม่ทันได้นัดเวลากันให้เรียบร้อย แต่เธอก็เรียกแท๊กซี่ไปที่ร้านอาหารแล้ว  

 

 

เธอให้ร้านอาหารช่วยเตรียมเซอร์ไพรส์ เลียนแบบอวี๋เยว่หาน  

 

 

“คุณคะ คุณเตรียมของขวัญไว้ให้แฟนหรือเปล่าคะ” พนักงานถาม  

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็ชะงักไป แล้วจึงส่ายหน้า  

 

 

หญิงสาวตัดสินใจกะทันหันว่าจะเลี้ยงข้าวอวี๋เยว่หาน คิดถึงเรื่องซื้อของขวัญที่ไหนกัน  

 

 

และอวี๋เยว่หานก็ดูไม่น่าจะขาดอะไร ทำเอาเธอนึกไม่ออกในทันที ว่าจะให้อะไรเขาดี  

 

 

“งั้นคุณรู้ไหมคะ ว่าปกติเขาชอบอะไร” พนักงานถามอีก  

 

 

“…”  

 

 

ชอบทำน้าตาเย็นใจ ไม่สนใจคนอื่น  

 

 

แต่นี่ไม่นับว่าเป็นความชอบของเขาสินะ  

 

 

“หรือเขาชอบกินอะไรบ้างคะ” สายตาของพนักงานเปลี่ยนไปแล้ว  

 

 

“…”  

 

 

อวี๋เยว่หานไม่เลือกกิน ถ้าพูดถึงสิ่งที่เขาชอบกินที่สุด…  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ลองคิดแทนเขา ถ้ามีคนถามอวี๋เยว่หานแบบนี้ คำตอบของเขาคงจะเป็น ‘กินเธอ!’  

 

 

หญิงสาวตัวสั่นไปทั้งตัว!  

 

 

ก่อนจะขนลุกทั่วตัว ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว  

 

 

ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น  

 

 

สายตาของพนักงานปรากฏความประหลาดใจ ราวกับสงสัย ว่าคนคนนั้นใช่แฟนของเธอหรือเปล่า  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ลูบจมูกด้วยความลังเล  

 

 

แต่เรื่องนี้โทษเธอไม่ได้จริงๆ ต้องโทษอวี๋เยว่หาน ที่รสนิยมของเขาแปลกเกินไป  

 

 

พวกเขาคบกันมานานขนาดนี้แล้ว นอกจากเขาไปเดตกับเธอครั้งหนึ่ง ดูหนังอีกเรื่องหนึ่ง กิจกรรมส่วนใหญ่ของพวกเขาล้วนอยู่บนเตียง…  

 

 

คบกันแบบนี้ เธอจะรู้ความชอบของเขาได้ที่ไหนกัน!  

 

 

“เอ่อคุณไม่ต้องไปคิดหรอกค่ะว่าเขาชอบอะไร เอาเป็นว่าร้านของคุณเตรียมอะไรให้ได้บ้างคะ ความหมายของฉันคือ ดอกกุหลาบ หรือช็อกโกแล็ตอะไรก็ได้” หญิงสาวหมดหนทาง เริ่มคิดไปเรื่อยเปื่อย  

 

 

ไม่สนใจแล้วว่ามันเป็ยชองขวัญที่เหมาะให้แฟนหนุ่ม หรือเหมาะให้แฟนสาว  

 

 

ขอเพียงเป็นของขวัญก็พอแล้ว  

 

 

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ดีทั้งนั้น  

 

 

ถ้าอวี๋เยว่หานเมินใส่มัน อย่างนั้นเธอก็จะเก็บกลับมากินเอง!  

 

 

“…” พนักงานชะงักงันอย่างเห็นได้ชัด เพราะเคยได้ยินว่าดอกกุหลาบกับช็อคโกแล็ตเหมาะจะให้แฟนสาว แต่ไม่เคยได้ยินว่าเหมาะให้กับแฟนหนุ่มด้วย สงสัยตัวเองจะฟังผิดไปแล้ว  

 

 

หลังจากลังเลอยู่หลายนาที พนักงานถึงแนะนำขึ้น “ความจริงแล้วถ้าไม่รู้ว่าจะเตรียมอะไรดี ก็คิดถึงอาหารชุดคู่รักก็ได้ค่ะ อาหารในชุดจะถูกจัดอย่างประณีต แถมรูปร่างส่วนใหญ่ก็เป็นรูปหัวใจ ค่อนข้างให้กลิ่นอายของความรักค่ะ”  

 

 

พนักงานหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดต่อ “เครื่องดื่มที่แนะนำก็คือค็อกเทลสูตรพิเศษของพวกเราค่ะ เป็นค็อกเทลที่เหมาะกับคู่รักมาก ชื่อว่า ‘สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต’ อีกเดี๋ยวตอนดื่มเหล้า คุณสามารถบอกที่มาของค็อกเทลนี้ให้เขาฟังได้ นับว่าเป็นการสารภาพรักที่พิเศษอย่างหนึ่งค่ะ”  

 

 

“ดีๆ ฉันเอาอันนี้แหละค่ะ!” เหนียนเสี่ยวมู่พูด พลางนำปากกาจดคำพูดของพนักงานสาวอย่างรวดเร็ว จำมันอย่างแม่นยำ  

 

 

เมื่อคิดดูแล้ว เธอก็ให้พนักงานนำจานเปล่าสีขาวและซอสช็อคโกแล็ตร้อนมาให้จำนวนหนึ่ง  

 

 

หลังจากรับไว้แล้ว มือของเธอก็สั่นด้วยความตื่นเต้น  

 

 

เธออายุปูนนี้แล้ว ยังไม่เคยตามจีบผู้ชายเลย  

 

 

และไม่เคยคิด ว่าต้องเตรียมเซอร์ไพรส์ให้ใคร  

 

 

หญิงสาวหยิบซอสช็อคโกแล็ตในมือมาเขียนคำสารภาพรักให้เขา บนจานสีขาวสะอาด  

 

 

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นตามการกระทำของตัวเอง…  

 

 

อยู่ๆ เธอก็คิด ว่าตอนที่เขาเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เธอ เขาตื่นเต้นขนาดนี้ใช่ไหม  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 510 คู่รัก ‘เหนียนเหนียนมีอวี๋’ (8)  

 

 

เธอไม่มีประสบการณ์ เขาก็ไม่มีประสบการณ์เช่นกัน  

 

 

ตอนที่เขาเตรียมของขวัญให้เธอ เขาคงถามคนข้างๆ ไม่หยุด คาดเดาว่าเธอชอบอะไรสิท่า  

 

 

จะคาดหวังปฏิกิริยาของเธอหรือเปล่า  

 

 

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างพวกเขา อาจจะเป็นของขวัญของเขาค่อนข้างดูใจป๋า ส่วนของเธอ…  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ก้มหน้ามองคำสารภาพรักของตัวเองบนจาน ก่อนจะยิ้มแป้น  

 

 

อย่างนี้เรียกทำจากใจจริง!  

 

 

จริงใจ!  

 

 

ไม่ต้องใช้เงิน!  

 

 

หญิงสาวส่งจานที่ตัวเองเขียนเสร็จให้พนักงาน ก่อนจะขอน้ำแก้วหนึ่งมาประคองไว้ แล้วนั่งรอบนเก้าอี้ด้วยความตื่นเต้น  

 

 

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เข้าใกล้เวลานัดของพวกเขาขึ้นเรื่อยๆ…  

 

 

หกโมงเย็น  

 

 

เงาร่างสูงส่งของอวี๋เยว่หานปรากฏที่หน้าประตูร้านอาหาร  

 

 

ชายหนุ่มล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋า สวมเสื้อกันลมตัวยาวสีดำ ขับให้รูปร่างสูงโปร่งของเขาเด่นชัดขึ้น   

 

 

สายตาเย็นชาของเขากวาดมองทั่วร้านอาหาร แทบจะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน  

 

 

พนักงานต้อนรับสาวที่เคาท์เตอร์เห็นเขา ก็มองตรงไปที่ชายหนุ่ม  

 

 

ไม่รู้ว่าเขากำลังถามอะไรอยู่ ถึงได้ชักช้าไม่เข้ามาสักที  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่มองเขาจนร้อนใจ ก่อนจะรีบยืนขึ้นจากเก้าอี้ แล้วโบกมือให้เขา “ฉันอยู่ตรงนี้!”  

 

 

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปที่เหนียนเสี่ยวมู่อย่างไม่ลังเล แต่กลับไม่เข้าไปหาเธอ  

 

 

ยังคงหยุดอยู่ที่เคาท์เตอร์  

 

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง ครั้นเหนียนเสี่ยวมู่เกือบจะทนไม่ไหวแล้ว ถึงจะเห็นพนักงานนำดอกไม้ช่อหนึ่งมาให้เขา  

 

 

ก่อนจะมอบให้เขาอย่างนอบน้อม  

 

 

อวี๋เยว่หานรับช่อดอกไม้ด้วยความพึงพอใจ แล้วถึงสาวเท้าเข้ามาหาเธอ  

 

 

เขามอบช่อดอกไม้ในมือให้เธอ “ชอบไหม”  

 

 

“…ชอบ” เหนียนเสี่ยวมู่รับดอกไม้มาจากมือชายหนุ่ม สมองที่ไม่อาจสงบลงได้โดยง่ายเมื่อครู่ เริ่มไม่ฟังเสียงเรียกร้องอีกแล้ว  

 

 

หญิงสาวเห็นเขาเตรียมจะถอดเสื้อนอก จึงรีบยื่นมือไปหาเขา “ฉันช่วย!”  

 

 

เธอพูดพลางยื่นมือไปถอดเสื้อนอกของอวี๋เยว่หานออก แล้วส่งให้พนักงาน  

 

 

จากนั้นก็เลื่อนเก้าอี้ให้เขานั่ง “คุณนั่งเร็วสิ!”  

 

 

“…”  

 

 

“คุณรีบมาขนานี้ หิวน้ำหรือเปล่า ฉันจะรินน้ำให้คุณเอง” เหนียนเสี่ยวมู่รินน้ำเปล่าให้เขาแกวหนึ่ง แล้วเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มให้เขา  

 

 

“ไม่ต้องหรอก น้ำเปล่าดีแล้ว” อวี๋เยว่หานเอ่ยเสียงเรียบ สายตากวาดมองใบหน้าตื่นเต้นของหญิงสาว  

 

 

ในสายตาเจือความสงสัยเล็กน้อย  

 

 

“งั้นคุณร้อนหรือเปล่า ฉันพัดให้…” เหนียนเสี่ยวมู่พูดจบถึงจะนึกได้ ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ร้านอาหารเปิดฮีตเตอร์อยู่ ยัจะร้อนอะไรอีก  

 

 

เธอตื่นเต้นจนเลอะเลือนไปแล้ว!  

 

 

ครั้นเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้สบสายตาสืบเสาะของเขา  

 

 

ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “เหนียนเสี่ยวมู่ ท่าทางของคุณเหมือนทำเรื่องอะไรที่ผิดกับผมไว้นะ”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!  

 

 

“ปะ เปล่า! ฉันจะทำเรื่องที่ผิดกับคุณได้ยังไง ฉันคิดว่าคุณดีกับฉันมาก ก็เลยอยากตอบแทนบ้าง จัดเตรียมอะไรบางอย่าง เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ ให้คุณเซอร์ไพรส์สักหน่อย”  

 

 

“ถ้าทำแบบนี้เป็นการทำเรื่องที่ผิดต่อคุณ งั้นก่อนหน้านี้คุณก็ทำเรื่องที่ผิดกับฉันเหมือนกันใช่ไหม”  

 

 

“ฉันเอาใจคุณ คุณไม่ดีใจก็ช่างเถอะ ยังจะมาสงสัยฉันอีก…”  

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่พูด อยู่ๆ ก็พบว่าเขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้ว  

 

 

เขาสาวเท้ามาตรงหน้าเธอ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งยันพนักเก้าอี้ แล้วก้มหน้าลงมองเอ  

 

 

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ใกล้ตนเธอมองเห็นขนตาที่ทั้งยาว ทั้งงอนของเขา  

 

 

ขณะกำลังจะถามอะไรบางอย่าง เขาก็เอ่ยปากเสียงทุ้มขึ้นมาก่อน “คุณรู้หรือเปล่า เวลาคุณไม่มั่นใจ คุณจะพูดเยอะมาก”