ตอนที่ 567 สถานะในบ้านของคุณชายหาน (5)

 

 

น้ำเสียงแหบต่ำของชายหนุ่มเต็มไปด้วยเสน่ห์

 

 

กระซิบต่ำอยู่ข้างใบหู ทำเอาคนที่ได้ยินไร้ซึ่งการต้านทาน

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่แข็งทื่อไปในทันที

 

 

ในมือยังถือหมวกของเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้ กระพริบตาปริบปริบ เงยหน้ามองไปที่ชายหนุ่ม

 

 

เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ

 

 

ไม่หมั้นแล้ว แต่งงานเลย……

 

 

แต่งงาน อ๊ายยยยย……

 

 

เขาฝันไปเถอะ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ผลักชายหนุ่มออก เอาหมวกใบเล็กที่ถืออยู่คลุมไปที่ศีรษะของเขา จากนั้นก็ยื่นมือไปบีบที่แก้มของเขา “เทพธิดาของ่ายขนาดนั้นเลยหรือไง ฉันยังสาวอยู่เลย ถ้ายอมแต่งไปคุณง่ายๆ ฉันก็เสียเปรียบแย่สิ”

 

 

“……”

 

 

“หมั้นก่อนสักสองสามปี ดูว่าคุณทำตัวดีหรือเปล่า แล้วค่อยคิดว่าจะแต่งดีไหม ถ้าต่อไปคุณปฏิบัติต่อฉันไม่ดี ฉันจะพาเสี่ยวลิ่วลิ่วหนีออกจากบ้าน เราสองคนแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง!”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่พูดพลางหันไปกำชับให้คนรับใช้ของตระกูลอวี๋ขนของทั้งหมดไปที่ห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่ว

 

 

เธอเดินเข้าไปอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้นมา จากนั้นก็เดนตามหลังพวกเขาไป

 

 

ห้องรับแขกจึงเหลือเพียงแค่อวี๋เยว่หานที่ใส่หมวกของเด็กยืนทำหน้าบูดบึ้งอยู่คนเดียว

 

 

นี่เขาโดนรังเกียจหรือโดนข่มขู่กันแน่

 

 

เทพบุตรอันดับหนึ่ง

 

 

ภาพลักษณ์ของเขาเคยแย่ขนาดนี้มาก่อนไหม

 

 

หลังจากหมั้นแล้วยังต้องรอถึงสองสามปี……เมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของหญิงสาว คิ้วของอวี๋เยว่หานก็ขมวดแน่นขึ้น

 

 

เมื่อเห็นพ่อบ้านยังคงยืนอยู่ข้างๆ แววตาของชายหนุ่มก็เป็นประกายขึ้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยพูดขึ้น “คุณนายใหญ่ได้มาเร่งเรื่องการหมั้นบ้างหรือเปล่า”

 

 

“……เปล่าครับ” พ่อบ้านก็ชะงักไป

 

 

“หืม?” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้วขึ้น หันหน้าไปหาพ่อบ้าน “ท่านไม่มา คุณก็ไม่รู้จักไปรายงานหรือไง”

 

 

เขาเป็นพ่อบ้านของตระกูลอวี๋มาหลายสิบปี

 

 

มองดูอวี๋เยว่หานเติบโตมา

 

 

พ่อบ้านตะลึงไปแค่ครู่เดียวก็ได้สติ “ถ้าเกิดคุณนายใหญ่ถามขึ้นมาว่าคุณชายกับคุณเหนียนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่……”

 

 

มุมปากของอวี๋เยว่หานปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย พูดออกมาทีละคำ “ให้คุณย่าตัดสินใจไปเลย เราแล้วแต่ท่าน”

 

 

พ่อบ้าน “……”!!

 

 

คุณชาย คุณทำแบบนี้มันขี้โกงนะ คุณรู้ไหม

 

 

ในคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ มีใครไม่รู้บ้างว่า คนที่คุณนายใหญ่อวี๋รักมากที่สุด นอกจากเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้วก็คือเหนียนเสี่ยวมู่

 

 

ปากเอาแต่พูดถึง “เสี่ยวมู่มู่” แทบอยากจะให้เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลอวี๋

 

 

ถ้าให้คุณนายใหญ่เป็นคนตัดสินใจ……เกรงว่าพอจบงานหมั้นแล้ว คงเริ่มจัดงานแต่งต่อเลย

 

 

พ่อบ้านได้สติ ก็รีบหมุนตัวเดินไปด้านนอกทันที

 

 

ภายในห้อง

 

 

ของที่เหนียนเสี่ยวมู่ซื้อมาให้เสี่ยวลิ่วลิ่วถูกเก็บเรียบร้อยทุกชิ้น

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วคลอดออกมาก็ไม่มีแม่

 

 

เธอพลาดไปสามปี เป็นสามปีที่เสี่ยวลิ่วลิ่วต้องการเธอมากที่สุด

 

 

คิดถึงเรื่องนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็อยากทำดีให้เธอมากขึ้นสิบเท่า

 

 

เก็บของให้เรียบร้อย เอื้อมมือไปอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่ว

 

 

กำลังจะนอนเป็นเพื่อนเด็กน้อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน

 

 

ถานเปิงเปิงเป็นคนโทรมา

 

 

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย วางตัวเสี่ยวลิ่วลิ่วลงบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์มากดรับ

 

 

“หาได้ยากนะเนี่ยที่เธอจะโทรหาฉันก่อน คนยุ่งวันนี้ไม่ยุ่งหรือไง” เหนียนเสี่ยวมู่เอ่ยแซว พลิกตัวมานอนข้างๆ เสี่ยวลิ่วลิ่ว โอบเธอมาไว้ในอ้อมกอด

 

 

ยื่นโทรศัพท์ไปให้ “เสี่ยวลิ่วลิ่ว เรียกคุณน้าเปิงเปิงก่อน เธอเป็นผู้มีพระคุณของแม่ “

 

 

ปลายสาย ถานเปิงเปิงได้ยินคำพูดของเธอก็ชะงักไป

 

 

จากนั้นก็เอ่ยพูด

 

 

“คุณชายหานรู้ว่าเธอเป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้วเหรอ”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ “อื้อ รู้แล้ว”

 

 

ถานเปิงเปิงเงียบไปหลายวินาที “เขามีท่าทียังไงบ้าง เชื่อที่เธอพูดหรือเปล่า”

 

 

 

 

ตอนที่ 568 สถานะในบ้านของคุณชายหาน (6)

 

 

“พูดถึงเรื่องนี้ ฉันล่ะโมโหจริงๆ ตอนที่ฉันบอกกับเขาตอนแรก เขาไม่ยอมเชื่อ ทำท่าทางราวกับว่าเป็นเพราะฉันรักเขามากเกินไป จนหลงคิดไปเองว่าเป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว……ต่อมาเขาดันไปเห็นผลพิสูจน์ดีเอ็นเอเข้า”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ถือโทรศัพท์แล้วบ่นระบายอารมณ์กับเพื่อนรักของตัวเอง

 

 

ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ ต่อให้มีคนที่ชอบแล้ว

 

 

แต่เรื่องความลับเล็กๆ น้อยๆ ก็มักจะเลือกบอกกับเพื่อนแทน

 

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่โดนแฟนยั่วโมโห แล้วเถียงไม่ชนะแบบนี้……

 

 

“คิก!” ได้ยินคำพูดของเหนียนเสี่ยวมู่ ถานเปิงเปิงก็หลุดขำออกมา

 

 

คนที่ปกติไม่ค่อยหัวเราะ พอหัวเราะออกมา ทำเอาคนรอบข้างตกใจได้จริงๆ

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่กำโทรศัพท์ไว้ในมือ ได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อน ก็มีท่าทางราวกับเห็นผี

 

 

เธอเอาโทรศัพท์ออกห่างจากตัว แล้วมองที่หน้าจอ

 

 

เพื่อพิสูจน์ให้เห็นแน่ชัดว่าคนที่โทรมาเธอคือถานเปิงเปิงจริงๆ

 

 

จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ไปแนบหูตามเดิม “ที่รัก เป็นเธอจริงๆ เหรอ เธอหัวเราะแล้ว ไม่ใช่มีปีศาจที่ไหนขโมยโทรศัพท์เธอโทรมาหาฉันใช่ไหม……”

 

 

ถานเปิงเปิง “……”

 

 

“วันนี้ฉันหยุด มีเวลาพอดี ออกมาช็อปปิ้งด้วยกันหน่อยไหม ดื่มชายามบ่ายกัน” ถานเปิงเปิงถามออกมา

 

 

ปกติเหนียนเสี่ยวมู่นัดเธอแทบไม่ได้

 

 

แต่วันนี้หญิงสาวกลับเอ่ยปากเอง เหนียนเสี่ยวมู่จึงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด “ไปไปไป! ฉันกล่อมเสี่ยวลิ่วลิ่วนอนหลับแล้วจะออกไปหาเธอ!”

 

 

วางสายเสร็จ เหนียนเสี่ยวมู่วางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง แล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม

 

 

กล่อมสุดที่รักของตัวเอง

 

 

เสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นเด็กดีมาก ได้ยินว่าเธอจะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้งอแง

 

 

เจ้าตัวเล็กกอดตุ๊กตาหมูน้อยเอาไว้ ฟังนิทานไปได้สักพักก็ผล็อยหลับไป

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่พลิกตัวลงจากเตียง จัดท่าให้เด็กน้อยนอนสบายๆ ห่มผ้าให้

 

 

ยืนอยู่ข้างเตียงมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่เหมือนจะถอดแบบอวี๋เยว่หานออกมา จากนั้นก็หอมลงไปหนึ่งฟอดอย่างอดใจไม่ไหว

 

 

บ่นพึมพำอย่างอดไม่ได้ “แม่แท้ๆ ก็สวยจะตาย ทำไมหนูถึงเหมือนแต่พ่อล่ะ”

 

 

ต่างก็บอกกันว่าลูกสาวเหมือนแม่ ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือน

 

 

ถ้าเกิดว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วโตขึ้นแล้วเหมือนเธอ อวี๋เยว่หานคงโมโหตายแน่ๆ

 

 

สิ่งสุดท้ายที่เอามาอวดเธอได้ไม่มีอีกแล้ว……

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่คิดแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข หมุนตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถือกระเป๋าเดินออกจากบ้านไป

 

 

ตอนแรกเธอก็กังวลว่าตัวเองเพิ่งกลับมาจากการช็อปปิ้ง ตอนนี้จะออกไปอีก อวี๋เยว่หานอาจหึงไม่ยอมให้เธอออกไป

 

 

แต่พอเธอเดินไปที่ห้องรับแขก ถึงได้รู้ว่าเขาได้รับโทรศัพท์ด่วน ไปที่บริษัทแล้ว

 

 

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยุ่ง เธอเองมีเวลาอู้ได้ อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาทันที

 

 

เขายุ่งหน่อยก็ดี!

 

 

ยุ่งหน่อยดีแล้ว!

 

 

เขาพุ่งความสนใจไปที่เรื่องงานจะได้ไม่มีเวลามาคิดเรื่องทรมานเธอ

 

 

เพอร์เฟ็ค!

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว เรียกรถไปที่ห้างสรรพสินค้าที่นัดกับถานเปิงเปิงไว้

 

 

มองเห็นถานเปิงเปิงยืนรออยู่ที่หน้าห้างสรรพสินค้าจากที่ไกลๆ

 

 

พอทั้งสองคนเจอกหน้ากัน ต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร เหนียนเสี่ยวมู่พุ่งเข้าไปกอดเพื่อนเอาไว้

 

 

“คนบ้างานอย่างเธอ นัดฉันออกมาช็อปปิ้งเนี่ยนะ ฉันซาบซึ้งจนแทบอยากร้องไห้!”

 

 

“อย่าซน คนอยู่เต็มไปหมด พวกเขามองเราอยู่นะ” ถานเปิงเปิงถูกพุ่งเข้าใส่ ชะงักไปนิดหนึ่งแล้วเอ่ยพูดในทันที

 

 

สิ้นเสียง เหนียนเสี่ยวมู่ก็ชะงักไปเล็กน้อย อึ้งอยู่สามสี่วินาทีจากนั้นก็ได้สติ

 

 

พบว่าตัวเองโดนแกล้งเข้าให้แล้ว

 

 

“ฉันเป็นคนมีคู่หมั้นนะ เธอหลอกแต๊ะอั๋งฉันแบบนี้ ระวังคู่หมั้นฉันหึงล่ะ!”

 

 

ทั้งสองคนพูดหยอกล้อกัน จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้าง

 

 

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เหนียนเสี่ยวมู่ทนไม่ไหวจึงถามขึ้นอย่างแปลกใจ “ปกติเธอยุ่งจนแทบไม่มีเวลาเจอใคร ต่อให้ว่างก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ที่บ้าน วันนี้ทำไมอารมณ์ดีนัดฉันออกมาช็อปปิ้งล่ะ”

Related