ตอนที่ 723 ฉันรอให้คุณกลับมาง้ออยู่

มองหน้าเธอนิ่งๆ แต่กลับจดจำคำพูดของเธอเอาไว้ในทุกคำพูด

เขาเป็นโรคหัวใจที่มีมาแต่กำเนิด ตอนที่อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็มักจะมีคนพูดว่าเด็กอย่างเขาอยู่ไม่ถึงโตหรอก

ต่อให้โตแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ พอทำอะไรเข้าหน่อยก็คงเสี่ยงต่อการเสียชีวิต

ดังนั้นเขาเลยโดนพ่อแม่ทอดทิ้ง……

ต่อมา เขาถูกรับไปเลี้ยง พ่อแม่บุญธรรมเป็นคนดีมาก พวกเขาดีกับเขามาก

ไม่ว่ายาจะแพงสักขนาดไหนก็จะหามารักษาเขา

อาการกำเริบของเขาก็น้อยลงทุกที

ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดว่าพวกเขาอาจมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต

เขาสามารถอยู่ข้างกายเธอไปได้ตลอด ตั้งแต่เธอสวมชุดเจ้าหญิงไปจนถึงสวมชุดแต่งงาน……

ไม่มีใครรู้ว่า คำขอในวันเกิดของเขาเป็นเหมือนกันทุกปี ก็คือขอให้มีชีวิตอยู่ได้นานหน่อย ได้นานกว่านี้อีกนิด เขาไม่อยากจากเธอไป ไม่อยากเห็นเธอเสียใจกับการจากไปของเขา……

“เราโตมาด้วยกัน เธอทุ่มเทเพื่อฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้……” ถังหยวนซือนึกอะไรขึ้นมาได้ รอยยิ้มที่มุมปากจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มขมขื่น

มีชั้นหมอกอยู่ในดวงตาของตัวเอง

“ถ้าหากเธอรู้ว่า ฉันผลักไสเธอออกไปไม่ใช่เพราะไม่ชอบเธอแต่เป็นเพราะตัวเองกำลังจะตาย เธอต้องไม่ยอมจากไปแน่ๆ เธอต้องอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

“……”

เมื่อได้ยินคำของชายหนุ่ม ผู้ช่วยก็ยิ่งไม่เข้าใจอยู่ดี

แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีหรือไงกัน

คนสองคนรักกัน แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันทั้งชีวิต แต่อย่างน้อยในช่วยสุดท้ายของชีวิตก็ยังได้อยู่เคียงข้างกัน

นี่คือตอนจบที่ผู้ช่วยคิดได้ว่ามันดีที่สุดแล้ว

“หากเป็นแบบนั้น หลังจากที่ฉันตายไปเธอก็คงเอาแต่เฝ้ากระดูกของฉัน ไม่ยอมเปิดรับใครเข้ามาใหม่ นายคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเหรอ”

ผู้ช่วย “…….”

ถังหยวนซือมองเห็นสีหน้าประหลาดใจของผู้ช่วย หมอกในสายตาของเขาก็ยิ่งหนาทึบเขาไปอีก

ในสายตาของคนปกติ การกระทำของเธอคงเรียกได้ว่าโง่มาก

แต่ว่าเขารู้ดีว่าเธอจะทำแบบนั้น

เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่โง่และดื้อรันมาโดยตลอด……

ตั้งแต่เด็กก็เป็นแบบนี้ ขอแค่เธอชอบไม่ว่าวัวสักสิบตัวก็ลากเธอกลับมาไม่ได้

ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สนใจคำคัดค้านของคนทุกคนแล้วตามเขามาถึงที่เมืองเอชหรอก

ทั้งๆ ที่เป็นคุณหนูที่คาบช้อนทองมาเกิดแท้ๆ แต่กลับมาอยู่ในวงการบันเทิงที่มีแต่ความวุ่นวาย……

ซินเอ๋อร์ของเขา หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแล้วมักจะโง่จนทำให้คนสงสาร

เธอเป็นแบบนี้ เขาจะวางใจปล่อยให้เธออยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน……

เขายอมให้เธอเกลียดเขา ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก จากที่นี่ไปตลอดกาล แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงไปพนันสักนิดว่าหลังจากที่เขาตาย เธอจะเปิดใจรับผู้ชายคนอื่น

ซินเอ๋อร์ของเขา คู่ควรกับสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้……

“ไฟล์ท CA388 บินไปเมือง M เริ่มเช็คอินได้แล้วค่ะ……” เสียงประกาศเตือนดังขึ้น

เวลานั้น เหมือนเป็นเสียงระฆังดังบอกเวลาจากลา

สายตาของถังหยวนซือมองไปที่คนด้านล่างอย่างร้อนรน มองดูเธอกอดเหนียนเสี่ยวมู่อยู่เป็นเวลาเกือบหนึ่งนาที จึงได้คลายอ้อมกอด

จากนั้นก็โบกมือลาเหนียนเสี่ยวมู่ หมุนตัวเดินไปทางช่องวีไอพีพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัว ผ่านจุดตรวจเช็คแล้วเช็คอินเข้าไปด้านใน

ก่อนที่จะเข้าไป เหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง จู่ๆ เธอก็ชะงักฝีเท้าหันกลับมามองด้านหลังแวบหนึ่ง

เมื่อมองไม่เห็นร่างที่ตัวเองคุ้นเคย จึงหลุบสายตาลงอย่างผิดหวัง

ค่อยๆ หันหน้ากลับไป แล้วเดินไปเข้าทางช่องตรวจเช็คอิน

มองเห็นภาพนั้น หัวใจของถังหยวนซือก็เจ็บปวดราวกับมีคนมาหยิก

ข้างหูแว่วเสียงที่ตัวเองเคยพูดกับหญิงสาว “หัวใจพี่ไม่ค่อยดี เวลาเธอโกรธอย่างเดินเร็วนักนะ ถ้าพี่อยากง้อเธอเดี๋ยวพี่ตามไม่ทัน……”

ตอนที่ 724 ฉันไม่ได้ร้องไห้!

เธอรอเขาอยู่

เธอกำลังรอเขาอยู่ดังนั้นเลยแกล้งทำเป็นเดินช้าๆ

ถึงขนาดหันกลับไปมองทุกระยะ คาดหวังว่า ด้านหลังของเธอจะมีคนที่เธออยากเจอปรากฏตัวขึ้น……

ถังหยวนซือกำหมัดแน่น พยายามอย่างสุดชีวิตแต่ก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เขาหมุนตัวเดินไปทางทิศทางเธอ

พอก้าวออกไปก้าวหนึ่ง เป็นเพราะอารมณ์เขารุนแรงเกินไปทำให้เกือบปวดหัวใจขึ้นมา จนต้องคุกเข่าลงบนพื้น

สองมือกำราวกั้นเอาไว้แน่น มองดูร่างของหญิงสาวค่อยๆ ห่างจากตนไปทีละนิด……

ขนาดเดินไปถึงตรงจุดตรวจ เธอยังหันกลับมามองอีกรอบเลย จากนั้นก็มองไปรอบๆ ห้องรับรองอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้

ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

ดวงตากระพริบถี่ๆ มีน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้หยดออกมา

“ซินเอ๋อร์……” หัวใจของถัวหยวนซือบีบรัดแน่น

นั้นคือผู้หญิงที่เขาปกป้องทะนุถนอมมาตั้งแต่เล็กจนโต ทนไม่ได้ที่จะเห็นใครมารักแกเธอแม้แต่นิดเดียว

ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า จะมีวันหนึ่ง ที่เขาทำให้เธอเสียน้ำตามากมายขนาดนี้……

ชั่วเวลาขณะนั้น ถังหยวนซือทนต่อความเจ็บปวดของร่างกาย เดินไปตรงบันไดเลื่อน รีบร้อนอยากจะตามไป

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึงบันไดเลื่อน ร่างกายก็ทรุดคุกเข่าข้างเดียวลงกับพื้นอย่างทนไม่ไหว!

มือขวาจับประคองไว้ที่หัวใจอย่างแรง สีเลือดบนใบหน้าหายไปจนหมดสิ้น……

“ประธานถัง!”

ผู้ช่วยรีบวิ่งเข้าไปกำลังจะช่วยประคอง แต่ถังหยวนซือกลับผลักออก

เงยหน้าขึ้น ร่างของซ่างซินหายลับไปจากสายตาเขาแล้ว……

เธอไปแล้ว

ด้วยนิสัยของเธอ ชาตินี้คงไม่กลับมาอีกแล้ว

ตรงบริเวณที่รอขึ้นเครื่อง

คนที่ดูเศร้าสร้อยอีกคนก็คือเหนียนเสี่ยวมู่

เธอมองดูซ่างซินที่เดินจากไป แถมก่อนไปดวงตายังคลอไปด้วยน้ำตา ทำเอาเธอรับรู้ได้ถึงความผิดหวังและความเจ็บปวดของซ่างซิน

เธอไม่อยากไป แต่ที่นี่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งให้เธออยู่ต่อ

คิดได้แบบนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกสงสาร

และเมื่อคิดได้ว่าต่อไปนี้พวกเธอคงเจอกันได้ยากขึ้น ในใจก็ยิ่งเจ็บปวดเข้าไปอีก

เพิ่งสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ มืออบอุ่นข้างหนึ่งก็เอื้อมมาปิดที่ดวงตาของเธอจากทางด้านหลัง

ไอที่คุ้นเคย ทำเอาเธอลืมที่จะขัดขืน

วินาทีต่อมา ร่างสูงใหญ่ก็เดินมาแนบชิดที่แผ่นหลังของเธอ

เมื่อรับรู้ถึงความเปียกชื้นที่ฝ่ามือ อวี๋เยว่หานก็ขมวดคิ้วขึ้นน้อยๆ

“ซ่างซินไปแล้ว ถังหยวนซือยังไม่ร้องไห้เลย คุณจะร้องไห้ทำไม”

ถ้าหากเขาไม่มารับเธอ เธอกะว่าจะแสดง “การร้องไห้อำลา” อยู่ที่สนามบินนี่เหรอ

“ถ้าพูดถึงคนชั่วถังหยวนซือนั่นนะ! มายังไม่มาเลย จะร้องไห้อะไร” เหนียนเสี่ยวมู่จับมือใหญ่ที่ปิดตาของเธอเอาไว้ หันหลังกลับ ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปแล้วเอ่ยอย่างโมโห

“คุณให้เขามาดูซ่างซินที่ไม่อยากจากไปหน่อยสิ เขามันคนไร้หัวใจไม่มีความรับผิดชอบ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ซ่างซินจะเลือกไปต่างประเทศไหม แค่คิดฉันก็สงสารจะตายอยู่แล้ว ผู้หญิงบอบบางสวยงามคนนั้นไปทำอะไรให้เขากัน เขาถึงได้โหดร้ายแบบนี้……”

คนตรงหน้ายังพร่ำบ่นไม่หยุด แววตาของอวี๋เยว่หานเป็นประกาย กวาดตามองไปยังบริเวณรอบๆ

ราวกับเป็นสัมผัสของผู้ชาย ไม่ก็มองออกถึงกลยุทธ์ วินาทีต่อมาเขาก็เงยหน้ามองขึ้นไปที่ชั้นสอง

สายตาจับอยู่ตรงที่ๆ ถังหยวนซือยืนอยู่เมื่อครู่

เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว……

เมื่อเขาหลุบตาลง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็หยุดด่าแล้วเช่นกัน จากนั้นก็เอ่ยอธิบายอย่างจริงจัง

“อวี๋เยว่หาน เมื่อกี้ทรายเข้าตาฉัน ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ”