ทุกสิ่งดูเหมือนว่าไม่เป็นตามที่เธอคิด ชูชูไม่ตอบสนองเธอเเต่อย่างใด และยังคงยืนเหม่อลอยเหมือนกับเธอไม่สนใจอะไรในโลกใบนี้อีกแล้ว

หลินเสี่ยวเฟยถอนหายใจ เธอสามารถเดาได้ว่าอะไรที่ทำให้ชูชูกลายเป็นเช่นนี้

ในฐานะคนที่ทำงานในธุรกิจกลางคืน ชูชูคงได้ยินเรื่องซุบซิบและการสนทนาของเหล่าขุนนางทุกคน และนั่นอาจรวมถึงคนที่ใกล้ตัวของหยูเฟิงซูด้วย

เธอคงเคยได้ยินเรื่องราวของเสี่ยวเฟย ที่ชีวิตต้องจบลงอย่างเลวร้ายและเธอคงใจเสียใจมาก ที่เธอไม่สามารถช่วยเสี่ยวเฟย เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้

ทั้งเสี่ยวเฟยและชูชู เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมเดียวกัน และอยู่ด้วยกันจนผูกพันเเละเปรียบเสมือนพี่น้อง แม้กระทั่งหลังจากที่เสี่ยวเฟยแต่งงาน เธอเเละชูชูก็ยังคงมีความเกี่ยวข้องและพูดคุยกันอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถพบปะกันในที่สาธารณะได้ หากหญิงโสเภณีและนางสนมขององค์ชายที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานและออกไปไหนมาไหนด้วยกัน คงจะออกมาเป็นภาพที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

นั่นคือเหตุผล ที่หยูเฟิงซูห้ามเสี่ยวเฟยไม่ให้ใกล้ชิดกับผู้ใดอีกเลย จากอดีตและชีวิตที่น่าสงสารของเธอ ในเวลานั้น เสี่ยวเฟยซึ่งหลงรักองค์ชายสี่อย่างบ้าคลั่ง เธอเห็นด้วยกับทุกสิ่งที่เขาพูดโดยไม่ตั้งคำถามแม้แต่น้อย เเละยังพยักหน้าให้กับทุกสิ่งที่เขาพูด ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

แต่เสี่ยวเฟย ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการมองหาใครสักคน ที่จะมารับฟังปัญหาของเธอได้ เธอจึงแอบพบกับชูชู และบอกเธอเกี่ยวกับการโดนทำร้ายอย่างนับไม่ถ้วน ภายในลานที่พักชั้นในขององค์ชายสี่ มีนางสนมที่แข่งกันแย่งชิงความโปรดปราน มีทั้งภรรยาที่ถูกกฎหมายที่แอบวางแผนที่จะทำร้ายคู่แข่งของเธอ และแอบปล่อยความลับของหยูเฟิงจู

ก่อนที่เสี่ยวเฟย จะถูกสอบปากคำและทรมาน เธอแอบส่งนกพิราบเพื่อส่งจดหมายสองสามฉบับถึงชูชู ทั้งหมดเป็นความลับ หลินเสี่ยวเฟยทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้หยูเฟิงซูและคนของเขารู้ตัว

และเมื่อเสี่ยวเฟยถูกจับ และถูกนำตัวไปที่ห้องขัง เธอไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้อีกต่อไป และถูกปิดกั้นจากทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็น อาหาร น้ำ เเละที่อาบน้ำ แม้กระทั่งเสื้อผ้าเพื่อใช้ปกปิดร่างกายเธอจากความหนาวเย็น

อาหารและน้ำที่พวกเขาส่งให้เธอนั้น ถูกใส่ด้วยชามไม้และเป็นอาหารที่มีไว้สำหรับสัตว์ เเต่ยังดีกว่าที่เธอจะไม่มีอะไรกิน อย่างไรก็ตาม ชูชูก็เข้าใจทุกอย่างที่เธอบอก และเธอยังหวังให้เสี่ยวเฟยมีชีวิตรอดและยังไม่รังเกียจกับสิ่งที่เธอได้พบเจอ

หลินเสี่ยวเฟย เอื้อมมือไปจับชูชู มือของหลินเสี่ยวเฟยดูขาวและแข็งแรง ต่างจากมือของชูชูที่มีสีเหลืองและดูบอบบาง

ทันใดนั้น หลินเสี่ยวเฟยรู้สึกว่าดวงตาของเธอมีน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอมองไปที่ชูชูราวกับว่าเธอกำลังค้นหาจิตวิญญาณของน้องสาวเธอจากภายใน

“ชูชู ข้าคือเสี่ยวเฟย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?” เธอพูดเบาๆ

ชูชูที่รู้สึกว่างเปล่าและไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาก่อนหน้านี้ แต่ทันทีที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอ ยื่นมือออกมา ชูชูก็เหวี่ยงมือออกไปและผลักเขาทันที

‘ปัง!’

หลินเสี่ยวเฟยที่ถูกผลักถอยหลังกระแทกกับโต๊ะโต๊ะที่อยู่ข้างหลังเธอทันที และเธอก็รู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของชูชูอย่างมาก

“เเกเป็นบ้าไปเเล้วหรือไง!” เธอจ้องไปที่หลินเสี่ยวเฟย และกล่าวต่อว่า “เเกเป็นพวกมันใช่หรือไม่ ไอ้สารเลวนั่น ส่งเเกมาที่นี่เพื่อเล่นงานข้า? พวกเเกพรากน้องสาวของข้าไป ยังไม่เพียงอีกหรือหรือไง!”

ทันใดนั้น ชูชูก็หยิบกริชเล็กๆออกมาจากเข็มขัดของเธอ แล้วจ่อไปที่ต้นคอ ความเจ็บปวดครั้งสุดท้ายที่กระทบใจคือเพื่อนสนิทที่เปรียบเสมือนเป็นน้องสาวของเธอได้เสียชีวิตอย่างไร้ค่าด้วยน้ำมือของชายที่เธอรัก จนหน้ามืดตามัว

น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาราวกับก๊อกน้ำ เเละตัวของเธอก็เริ่มสั่น

เมื่อเห็นภาพนี้ หลินเสี่ยวเฟยรู้สึกราวกับว่าเท้าของเธอถูกฝังอยู่ในน้ำแข็ง และการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเธอหยุดลง เธอสามารถมองเห็นความกลัวและความเกลียดชังที่ปรากฎในสายตาของชูชูได้อย่างชัดเจน ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่าชูชูตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำเช่นนี้จริงๆ

“ชูชู… ชูชู ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้ เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ได้มาที่นี่เพราะมีคนส่งข้ามา เเละข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายเจ้า–”

หลินเสี่ยวเฟย ยังกล่าวไม่ทันจบ เธอเห็นกรีชเริ่มฝังลงในคอของชูชู และเห็นปลายกรีชเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา

“อย่านะ!” หลินเสี่ยวเฟยตะโกนออกมา

“ทำไม? มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเเจ้า? พวกมันทำอะไรกับเจ้า ชูชู?” หลินเสี่ยวเฟยเกือบจะเป็นลมอีกครั้ง แต่เธอก็พยายามพยุงตัวเอง ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา ว่า “ได้! งั้นเจ้าก็ฆ่าตัวตายไปเลย เจ้าจะได้บรรเทาความเจ็บปวด กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าเอง แต่ข้าอยากบอกเจ้าว่าการตายไม่ใช่ทางออกของความเกลียดชัง และหากเจ้าตายคนที่เจ้ารักจะไม่มีวันได้เห็นหน้าเจ้าอีก”

เธอรีบกล่าวคำเหล่านั้นออกมา ด้วยลมหายใจที่รุนเเรง หลังจากนั้นหลินเสี่ยวเฟย ใช้สายตาของเธอจ้องมองที่ไปชูชู ด้วยความโกรธและความรู้สึกผิด

เธอโกรธในสิ่งที่หยูเฟิงจูได้กระทำต่อชูชู ในขณะที่เธอถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินและเธอรู้สึกผิดที่เธาไม่สามารถช่วยชูชู จากการกระทำอันชั่วร้ายของหยูเฟิงจูได้

อย่างไรก็ตาม เธอจะหยุดชูชูได้อย่างไร ถ้าหากเธอต้องการฆ่าตัวตายจริงๆ? บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เพราะการอยู่ในโลกที่โหดร้ายเช่นนี้ มันคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

หลินเสี่ยวเฟย อาศัยอยู่สองช่วงชีวิตแล้ว แต่นี่ก็เป็นหนึ่งในความโชคร้ายของเธอเช่นกัน เธอต้องการสละชีวิตที่สองของเธอ เพื่อแก้แค้นหยูเฟิงจูและพวกของมัน คนที่ทำให้ชีวิตของเธอตกอยู่ในความอัปยศ แต่นั่นไม่รวมถึงการที่เธอจะต้องมานั่งดูคนที่เธอรักที่สุด ต้องทนทุกข์ทรมานราวกับความตายด้วยน้ำมือของศัตรู

หลินเสี่ยวเฟยกัดริมฝีปากของเธอเเละหลับตาลง เธอพยายามทำให้หัวใจของเธอรู้สึกสงบลง เเละในขณะเดียวกัน เธอก็ปรารถนาที่จะเห็นหยูเฟิงจูต้องกินอาหารของสุนัข และเธอก็ต้องสับร่างของเขาเป็นชิ้นเล็กๆ ทำทุกอย่างเหมือนที่เขาเคยกระทำต่อเธอและคนที่เธอรัก

เธอต้องการดูศัตรูของเธอ ถูกกลืนกินทั้งเป็นในขณะที่สัตว์ร้ายกำลังเล่นงานพวกเขา

ท่ามกลางความเงียบงัน หลินเสี่ยวเฟยลืมตาขึ้น พร้อมกับดำเนินเเผนการที่เธอตั้งใจไว้

เธออดใจรอไม่ไหวแล้ว

เธอต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อดับความกระหายความแค้นภายในใจของเธอ ก่อนหน้านี้หลินเสี่ยวเฟยวางแผนที่จะยืดอายุความสุขของศัตรูของเธอ แต่กับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

เป็นการดีที่สุด หากข้าได้ถอนรากถอนโคนพวกมันทั้งหมด