ตอนที่7 ตายแล้วซะแล้วสิ

ผมค่อยๆเดินตามรอยเท้าไปเรื่อยๆ

ผ่านไปซักพัก…

“เอ๋ รอยเท้าหยุดอยู่ตรงนี้??” เบลซมองรอยเท้าที่หยุดอยู่บริเวนใกล้พุ่มไม้

“ตามต่อไม่ได้แล้วสิ” เบลซทำหน้าเซ็งๆแต่ทันใดนั้น เขาก็รู้สึเสียงสันหลังอย่างบอกไม่ถูก

“จี๊ดดดดดด”

“เฮ่อ ที่แท้ก็หนูนี่เอง” เบลซถอนหายใจอย่างโล่งอกพอได้ยินเสียงและหันกลับมา…

“หนูเหี้ยอะไรว่ะเนี่ย!” พอหันกลับพอว่ามันเป็นหนูขนเทาที่ตัวใหญ่เท่าหมาป่าแถมฟันคู่หน้าที่ยื่นออกมาก็โค้งหยั่งกับดาบจันทร์เสี้ยวกรงเล็บงอกออกมาก็ดูแล้วอย่างกับกรงเล็บหมาป่า ตรงหน้าผากก็มีขนสีขาวเป็นรูปจันทร์เสี้ยว แค่มองตาก็สัมผัสได้ถึงจิตสัหาร

“โกยเถอะโยมมม” ผมคิดในใจ

“บิ๊บ พบเจอศัตรูเริ่มสาธิตการต่อสู้ จากประสบการณ์ของท่านได้รับง้าวกรีดนภาเปิดค่าสถานะใหม่เนื่องจากฉุกเฉินข้อมูลบางส่วนจะยังไม่อธิบาย

ชื่อ เบลซ แร็คน่าร์ อายุ 17

อาชีพ นักตัดแต่งยีน เลเวล 1

ระดับนักรบ – นักรบ0ดาว

พลังธาตุ (ไม่มี)

Strength(แรงกาย) : 12(10)

Agility(ความว่องไว) : 12(10)

Vitality(พละกำลัง) : 8(10)

Stamina(ความทรหด) : 9(10)

พลังวิญญาณ(คิดตามความฉลาด) : 20(10)

ความอดทน : 11(10)

(ค่ามาตราฐานของมนุษย์ปกติอยู่ที่10)

“ระบบจะมาอะไรตอนนี้” เบลซกรีดร้องในใจแต่ว่าเขาก็มีสติดีพอจึงเรียกง้าวออกมาจากช่องเก็บของ

แน่นอนว่าเบลซมีความฝันอย่างเป็นแม่ทัพทหารม้าแน่นอนว่าแม่ทัพขี่ม้าใช้อะไรเท่ห์สุด?

ก็ต้องง้าวยังไงเล่า ความจริงไม่ใช่แค่ง้าวแต่เขายังฝึกอย่างอื่น เช่น ดาบ หอก ธนู ค้อน ขวาน อีกด้วย แต่ถ้าที่ถนัดที่สุดก็ต้อง ง้าวเนี่ยแหละ

“ฉึก” หันหลังกลับมา เบลซแทงง้าวเข้าไปหนึ่งที

ง้าวแท่งไปที่ระหว่างต้นขาและคอของหนูขนเทายักษ์พอดี

“จี๊ดดดด” มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันกระโดดถอยหลังผละออกจากง้าวเห็นได้ชัดว่าขามันกระเผกๆ เลือดสายเล็กๆไหลออกมาจากบาดแผล แววตาปรากฏจิตสังหารที่มากกว่าเดิมและ กระโจนเข้าใส่เบลซพร้อมกับกรงเล็บอันแหลมคม

“แคร้ง แคร้ง แคร้ง” กรงเล็บปะทะกับง้าวอย่างต่อเนื่องต่างฝ่ายต่างไม่เปิดช่องว่าง

“นี้มันใช่สัตว์ป่าจริงๆหรอเนี่ย” เบลซคิดในใจ ขณะที่ต่อสู้เขาสัมผัสได้ถึงท่วงท่าการต่อสู้ทั้งเชิงรุกเชิงรับหรือแม้กระทั่งการหลบอย่างมีชั้นเชิงที่ซับซ้อนดูมีความคิด แต่ที่สำคัญคิดมันมีการขยับหลอกด้วย มันแสดงถึงสติปัญญาของมันที่ดูเหมือนจะสูงผิดปกติจากสัตว์ทั่วๆไป ถ้าเป็นสัตว์ป่าปกติหละก็คงโจมตีตรงๆหรือไม่ก็โจมตีแบบเฉียบขาดแต่ว่าถ้าขยับหลอกด้วยแสดงว่ามีความคิดที่จะหลอกล่อคู่ต่อสู้ซึ่งหมายความว่ามันมีความคิด

“แคร้ง แคร้ง แคร้ง ฉัวะ”  หลังจากประมือได้อีกพักนึง เบลซก็หาช่องว่างได้และฟันง้าวเข้าไปหนึ่งที

“พุฟฟฟ” ง้าวฟันไปที่ลำตัวของหนูขนเทา แน่นอนว่าโดนเต็มๆ ดอกไม้สีแดงฉานค่อยๆเบ่งบาน

“จี๊ดดดดดด”

“จี๊ดดดดดดดด”

“จี๊ดดดดดดดดด”

หลังจากโดนฟันไปอีกทีหนูขนเทายักษ์ก็ถอยหลังออกไปแล้วกรีดร้องดังกังวาลแถมเริ่มมีเสียงตอบกลับมาด้วย

“มันเรียกพวกมาหรอเนี่ย!” เบลซคิดพลางวิ่งหนีสุดชีวิตขณะที่เห็นฝูงหนูขนเทายักษ์จากการเหลื่อมๆมอง

หลังจากวิ่งไปพักนึงอยู่ดีพวกมันก็วิ่งกลับไป

“เฮอะ เฮอะ เหมือนจะโชคดีแฮะที่มันแค่ไล่เราออกจากอาณาเขตเฉยๆ” เบลซนั่งลงบนพื้นพลางหอบด้วยความเหนื่อยล้า

“ไม่ๆเดี๋ยวก่อนปกติเวลาสัตว์ป่าไล่มามันควรจะไล่ฆ่าเราสิ แถมดูแล้วมันก็ฉลาดกว่าสัตว์ป่าทั่วไปด้วย แต่ว่ามันกลับหนี……”

ทันใดนั้นเบลซกลับรู้สึกถึงความเสียวสันหลังนัยตาหดแคบเหมือนกำลังถูกปีศาจจากขุมนรกจ้องมอง

ใช่แล้วลางสังหรณ์ความตายยังไงหละ

“โฮกกกกกก” ทันทีที่หันกลับไปกับพบกับหมาป่าหรือสิงโตก็ไม่รู้มันยืนสี่ขาตัวใหญ่เท่าช้างขนสีส้มแดงเหมือนเปลวไฟแผงคอกว้างแสดงถึงความองอาจ ลมหายใจเข้าออกก็มีประกายเล็กๆเหมือนเปลวเพลิงระยิบระยับ กรงเล็บที่ยาวและคมเหมือนดาบยักษ์และตาที่คมกริบเหมือนนักล่าที่ล่าเหยื่อมานับไม่ถ้วน

“นี้เราต้องตายแล้วหรอ”

นั้นคือภาพสุดท้ายที่เบลซเห็น แม้แต่การโจมตีนั้นตาเปล่ายังมองแทบไม่ทันเลยเห็นเป็นแค่ภาพเบลอๆเท่านั้นไม่รู้ว่ามันใช้กรงเล็บ ฟัน หรือว่า พ่นไฟออกมาจากปากกันแน่

แต่ว่าการโจมตีสุดท้าย!!!

ไม่รู้เหมือนกันว่าผมคิดอะไรอยู่ถึงได้แทงง้าวออกไป อาจจะแค่อยากลองฝากบาดแผลดูมั้ง อยากจะรู้ว่าด้วยพลังเล็กๆนี้ จะฝากรอยขีดข่วนให้มันได้รึปล่าว

“แครกกก” ทันทีที่ง้าวสัมผัสกับขนของมันก็ปริแตกและทันทีที่ขนของมันเริ่มลุกท่วมด้วยเปลวเพลิงสีส้มดังดวงอาทิตย์ง้าวก็เริ่มหลอมละลาย

ละลายมาเรื่อยๆจนถึงด้ามง้าวและถึงจุดที่มือผมถือง้าว

“มีด- ผ่า- ตัด-” เบลซทิ้งด้ามง้าวและเรียกมีดผ่าตัดออกมาที่มือจากนั้นแทงตรงหน้า

“ฉึบ” ขนประมาณหนึ่งกำมือและเลือดจำนวนหนึ่งได้ไหลรินออกมา

“บิ๊บ คุณได้สร้างความเสียหายกับศัตรูที่แข่งแกร่งกว่าหลายระดับ ตามกฎจะได้รับยีนของสิ่งมีชีวิตที่ได้สร้างความเสียหายข้ามระดับ”

“บิ๊บ ยินดีด้วยคุณได้รับยีน ราชสีห์อเวจีเพลิงกัลป์”

“บิ๊บ คุณตาย”

“จากการประเมินคุณผ่าน! ระบบเริ่มปลุกพลังโอนช่องเก็บของและถ่ายทอดความทรงจำ”

“เนื่องจากมีพลังงานน้อยกว่าที่ควรการถ่ายทอดความทรงจำจึงทำได้เพียง30%”

“ปลุกพลังเสร็จสิ้น”

“โอนช่องเก็บของเสร็จสิ้น”

“ถ่ายทอดความทรงจำเสร็จสิ้น”

“ระบบทำหน้าที่เสร็จสิ้น เริ่มกระบวนการปลุก”

.

.

.

.