ตอนที่30 เป็นประเด็นของฝูงชนแล้วสิ

ก่อนอ่านขอแก้ไขนึดนึงนะครับตอนแรกเขียนว่าจะไปเอารถตู้คือง่ายๆแอดกาวตอนเขียนคิดว่ารถตู้คือรถบัส ขอเปลี่ยนนะครับ

เบลซก็มาถึงชะเงื้อมองออกไปนอก หน้าต่างมองดูหนูกลายพันธ์ปีนป่ายซักพักก็มีรอยย่นบนคิ้วของเขา

ในสภาพแวดล้อมที่แออัดหนูกลายพันธ์ขนาดนี้แม้ความแข็งแกร่งของพวกเขาและเพื่อนๆจะถูกนำออกมาใช้จนหมดก็ยังต้องคิดหนักอยู่กับสถานการณ์ตอนนี้

เบลซรีบหันและเดินไปที่หน้าต่างด้านหลังของเขาแล้วมองลงไป

ในด้านหลังของหอพักหญิงมีเพียงหนูกลายพันธ์ไม่กี่ตัวกำลังเดินไปรอบ ๆ

เมื่อสังเกตภูมิประเทศเสร็จแล้วจากนั้นเบลซก็เดิน ไปหาสาว ๆ และกล่าวว่า “ออกจากที่นี้ไม่ได้เป็นเรื่องยากแต่ส่วนที่ยากจริงๆคือวิธีการที่จะหนีออกจากมหาลัยและความสามารถที่จะมี

ชีวิตอยู่ตอนออกไปภายนอก ตอนนี้โลกทั้งโลก เต็มไปด้วยสัตว์อสูรถ้าด้านนอกไม่มีปลอดภัยเรา อาจจะอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า”

เบลซแนะนำเพราะถ้าเขาจะไปเอารถตู้เขาก็ต้องการแค่คนที่สามารถต่อสู้ได้เท่านั้น จากความรู้สึกของเขา เขาเดาได้ว่าถ้าจะไปเอารถที่นั้นต้องมีอุปสรรคแน่ๆ

เบลซ มองเข้าไปสายตาของสาว ๆทั้ง 4 แล้ว ถามด้วยเสียงลึกว่า “ในหมู่พวกคุณมีใครขับ รถได้บ้างไหม?”

“ฉันขับรถได้!” เอมิเลียยืนและพูดกับเบลซ

“ฉันก็สามารถขับรถได้” เมิ่งหยิงหยิงยังลุกขึ้นยืน มองไปที่เบลซ แสดงให้เห็นถึงความสามารถ ของเธอ มีเพียงการแสดงออกถึงความน่ารักและความสามารถของเธอที่เธอจะสามารถมีโอกาสที่ดีในการอยู่รอด

ความจริงเบลซจะขับเองก็ได้แต่เขาคิดว่าเขาควรจะไปสู้คุ้มกันรถมากกว่าขับรถ

“คุณพอจะรู้ไหมว่ากุญแจรถบัสรุ่นเก่าที่ใช้ในงานพาเหรดของโรงเรียนอยู่ที่ไหน” เบลซยังคงถามต่อหากไม่มีกุญแจถึงจะเจอรถบัสก็จะไร้ประโยชน์ขึ้นมาทันที

เอมิเลียตอบได้อย่างรวดเร็วว่า

“คนที่เก็บกุญแจรถของโรงเรียนที่ไม่ใช้ประจำชื่อเสี่ยวหลิว ถ้าไม่อยู่สำนักงานทั่วไปก็คงอยู่ห้องวิชาการ ถ้าไม่มีอะไรเค้าควรจะอยู่สองสถานที่นี้ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง แต่ถ้าเป็นกุญแจก็คงเก็บไว้ที่สำนักงานทั่วไป

เอมิเลียเป็นเลขาประธานสภานักศึกษาเนื่องจาก

เธอเป็นแกนหลักของของสภามหาลัย หากมีการจัดงานมหาลัยหรือกับสถานที่อื่นๆ เธอจะไปกับสภานักศึกษาเสมอและสภานักศึกษามักจะ ใช้รถบัสโรงเรียนไปยังสถานที่อื่นๆเสมอนั้นคือเหตุผลที่เธอสนิทกับคนขับรถและรู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน

“อะ เออฉันมีเรื่องหนะขอออกไปก่อนนะคะ จะอยู่แค่นั้นชั้นนี้แหละ” เอมีเลียพูดก่อนที่จะออกไปข้างนอกห้อง

“เอาหละงั้นก่อนอื่นเราต้องจัดการพวกสัตว์อสูรธาตุก่อนตอนนี้” เบลซพูดก่อนที่จะเอาคริสตัลสองธาตุมืดน้ำออกมาก่อนจะยื่นให้เรย์ลิน “เรย์ลินจากนี้เราต้องการกำลังของนายร่วมกันสู้ด้วยนะฝากด้วยหละ”

เรย์ลินตบหน้าอกตัวเองสองทีก่อนจะพูดว่า “ไว้ใจได้เลยเบลซแต่ว่าอย่างที่นายรู้สไตล์ของฉันหนะ”

“อือ เอาที่นายสบายใจ” เบลซกับเพื่อนๆรู้หมอนี้ชอบให้เล่ห์แหลมในการต่อสู้หรือใช้ในชีวิตประจำวัน เล่นเกม สไตล์ของเรย์ลินเป็นเอกลักษณ์มากเขาเป็นประเภทชอบหาโอกาสดีๆแล้วจัดการในทีเดียว พอได้คริสตัลที่มีคุณสมบัติเกี่ยวกับแสงเบลซก็นึกถึงเพื่อนจอมแสบของเขาในทันทีมันต้องเหมาะกับเรย์ลินมากแน่ๆ ส่วนเหมาะยังไงหรอไปตามอ่านต่อเอาเองเซ่

เอาหละทีนี้คนที่มีปลุกพลังแล้วมีพลังธาตุก็จะมี เรา(เบลซ) เอลลี่ ชิน แล้วก็เรย์ลิน แล้วจากนั้นเขาจะจัดการสัตว์อสูรหนูที่มีพลังธาตุที่อยู่ข้างล่างนั้น 2 ตัวเขาก็จะมีคริสตัลธาตุเพิ่มอีกเขาก็จะเอาไปให้เพื่อนของเขาปลุกพลังแล้วก็มาช่วยร่วมสู้กันได้

ประสิทธิภาพโดยรวมของทีมก็จะดีขึ้นเยอะ

“ดูดซับ” เรย์ลินหลับตาลงกำคริสตัลสองธาตุของจิ้งจกอสูรเกล็ดเขียวในมือไอทมิฬและสายน้ำไหลเข้าไปในตัวของเขา

ซักพักเรย์ลินก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพูด “ระบบ!”

ชื่อ เรย์ลิน ยูบีวัท เหรียญชีวิต0เหรียญ

ระดับ1

สิ่งมีชีวิตระดับ ขาว(0/100) พลังธาตุ <น้ำ มืด>

อาชีพ ไม่มี

อาชีพเสริม ไม่มี

ฉายา ไม่มี

Strength(แรงกาย) : 15

Agility(ความว่องไว) : 17

Vitality(พละกำลัง) : 8

Stamina(ความทรหด) : 6

Spirituality(จิตวิญญาณ) : 9

ทักษะ

<ฉวยโอกาส(ขาว)> การโจมตีจุดสำคัญจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น5%

“นายต้องมีนิสัยแบบไหนจนกลายเป็นทักษะได้เนี่ย” เบลซทั้งดีใจและละเหี่ยใจ

“ว่องไว ตีแรง แต่บางเกิน สมเป็นนายเรย์ลิน” ชินพูด

“ฉันไม่อึดแต่ก็ไม่ช้าเป็นเต่าเหมือนแกละกัน” เรย์ลินตอบสีหน้าแบบมีนัยยะ

“ไอ[email protected]###@[email protected]#*$#@[email protected]”

“โถ่วๆ ไม่เห็นต้องร้อนขนาดนั้นเลยว่ามั้ย?”

“!!!!!!!!!!”

“เอาเถอะพวกนายพอก่อน” เบลซขัดจังหวะทั้งคู่ก่อนจะอธิบายต่อ

“ไอพวกหนูกลายพันธ์กำลังพยายามพังประตูหรือไม่ก็ปีนขึ้นมาเราต้องเคลียร์พวกมันให้หมดก่อน เดี๋ยวตอนที่ฉันไปเอารถจะไม่สามารถเอาคนทั้งหมดนี้ไปด้วยได้แล้ว ต้องมีคนเฝ้าที่นี้ในระหว่างที่ฉันไปเอารถ แน่นอนว่าต้องแบ่งเป็นสองกลุ่มแต่ก่อนอื่นตอนนี้คนของเราไม่พอ”

เรย์ลินพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วถาม “งั้นก่อนอื่นที่นี้มีมีดไหม?”

“มีด? มีสิๆอยู่ในครัวหน่ะพอได้รึปล่าว” เอลลี่ตอบแล้วก็ชี้ไปในห้องครัว

“ขอแค่เป็นมีดก็พอ” เรย์ลินตอบด้วยรอยยิ้มเย็นๆแล้วก็เดินไปหยิบมีดเลาะกระดูกมาหนึ่งเล่ม

“เอาหละงั้นชินเฝ้าอยู่นี้นะส่วนคนอื่นตามฉันมา”

แต่ในขณะที่กำลังจะไปนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงแว่วๆ

“เอมีเลียส่งปีศาจนั้นมาซะ”

“นั้นหนะมันอันตรายรีบจัดการมันเร็วเข้า!”

“ฆ่ามัน!”

“นั้นสิมันอันตรายนะ ถ้าเธอไม่ปล่อยฉันจะฟันจริงๆแล้วนะ”

“อย่านะ ฮึก ไม่ ฮือออ อย่าเข้ามานะ!”

“เสียงเอมิเลียหนิ” เอลลี่พูดแต่ในขณะที่เธอพูดอยู่เบลซและซีฟอสวิ่งไปแล้ว

“หยุดดดดด!” เมื่อเห็นกลุ่มคนกำลังรวมตัวอยู่ จนเบลซดูไม่รู้เรื่องเลยต้องใช้มาตราการขั้นเด็ดขาด

“เจ้าดาบน้อยคำรามทีดิ๊”

“โกร๊วววว!” เจ้าดาบน้อยคำรามดังลั่น

“!”

“!”

“!”

“!”

คนที่ชุลมุนเป็นกลุ่มเหล่านั้นได้ชะงักลงพวกเขาไม่ได้ชะงักเพราะเสียงดังแต่เป็นเพราะความกดดันจากความแข็งแกร่งอย่างมหาศาลของซีฟอส

ความจริงถ้านับเฉพาะขั้นสีขาวด้วยกันในตอนแรกๆของวันแห่งหายนะนี้ด้วยการพัฒนาที่ค่อนข้างเร็วของเจ้าดาบน้อยแรงกดดันที่ออกมาเกือบจะเท่าหัวหน้าเขตอย่างจิ้งจกอสูรเกล็ดเขียวแล้ว

“เหวออออออ”

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

ผู้คนที่ชุลมุนอยู่ต่างชะงักค้าง ประหนึ่งเวลาถูกหยุดนึ่ง ตอนนี้พวกเขากำลังสั่งด้วยความกลัวขณะที่ซีฟอสส่งเสียงขู่อยู่ในลำคอ “กร๊อววว กร๊อววววว” ตลอดเวลา

เบลซเดินเขามาใกล้ๆเข้าเห็นว่ามีคนอยู่20กว่าคนพร้อมกับเอมิเลียที่กอดอะไรบางอย่างอยู่พร้อมกับน้ำตาซึม