บทที่ 88 โหดร้ายเกินไป![รีไรท์]

จอมยุทธ์ไร้นามคิดที่จะหนี ฉู่ชวิ๋นแข็งแกร่งเกินไป เขาจัดการกับยอดฝีมือขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 9 ได้ภายในหมัดเดียวและตรึงอีก 2 คนไว้บนกำแพง

สวบ!

จอมยุทธ์ไร้นามหายตัวไปแล้ว เขากระโดดฝ่าออกไปด้วยความเร็วปานสายฟ้าไกลว่า 10 เมตร หมุนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

สวบ!

ร่างของฉู่ชวิ๋นกระตุกเบาๆ เพียงพริบตาก็หายไปไกลกว่า 10 เมตรเช่นกัน ความเร็วของเขาเร็วเกินกว่าความเร็วเสียงไปแล้ว

จอมยุทธ์ไร้นามเย็นสันหลังวาบ เขาตระหนักได้ถึงอันตราย ทั้ง ๆ ที่เขาวิ่งออกมาไกลกว่า 10 เมตรแล้ว

เมื่อหันมามองฉู่ชวิ๋น เขาก็เหมือนกับเห็นผี ความเร็วของเขาเกินคนปกติทั่วไป

เขาใช้กลโกงเล็กน้อย กระทืบพื้นอย่างรุนแรงทำให้พื้นดินระเบิดขึ้น จอมยุทธ์ไร้นามกระโดดขึ้นไปในอากาศและเหวี่ยงกำปั้นออกไป กำปั้นที่ทำจากควันสีขาวโจมตีไปที่ฉู่ชวิ๋น

นี้คือวิชาของขั้นปรมาจารย์ มันคือการปล่อยลมปราณออกไป

“หมัดฟ้าผ่า!”

หมัดรวดเร็วเท่าเสียงสายฟ้าโจมตีฉู่ชวิ๋นด้วยเสียงสายฟ้าที่น่ากลัว ฉู่ชวิ๋นกระทืบพื้นที่ใต้ฝ่าเท้าและลอยขึ้นไปในอากาศ

“ฝ่ามือจอมเชือด—พังพินาศ!”

รอยประทับของฝ่ามือสีขาวลอยออกมาจากฝ่ามือของ ฉู่ชวิ๋นอย่างเงียบ ๆ และอากาศก็บิดเบี้ยวทุกที่ที่มันผ่านไป

ตู้ม!

รอยประทับของฝ่ามือปรากฏ พลังที่ดุร้ายพลุ่งพล่านและแพร่กระจายไปทุกหนทุกแห่ง ต้นไม้รอบ ๆ ถูกทำลาย กิ่งไม้หักใบไม้ปลิวว่อน

เมื่อพลังของทั้งสองปะทะกัน หมัดของจอมยุทธ์ไร้นามพังทลาย และรอยประทับฝ่ามือของฉู่ชวิ๋นก็ยังคงพุ่งเข้าใส่อย่างเงียบ ๆ

ภายในวิญญาณของจอมยุทธ์ไร้นามมีแต่ความหวาดกลัวปรากฏขึ้น ด้านหน้าของเขามีคลื่นพลังระลอกใหญ่ เขาใช้ลมปราณห่อหุ้มร่างกายตัวเองเพื่อป้องกันอันตรายในครั้งนี้

ตู้ม!

ฉู่ชวิ๋นประทับรอยฝ่ามือด้วยพลังลมปราณ มันระเบิดขึ้นอย่างน่าตกใจจนทำให้ผู้คนจิตใจสั่นสะเทือน

จอมยุทธ์ไร้นามตกลงไปที่พื้น หน้าอกของเขายุบลงไป กระดูกหน้าอกของเขาแตกร้าว และกระอักเลือดออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“อย่า…..อย่าฆ่าฉันเลย ได้โปรด”

เส้นไหมวิญญาณห้าเส้นพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของ ฉู่ชวิ๋น รัดเข้าที่คอ มือและเท้าของจอมยุทธ์ไร้นาม

ทันทีที่ฉู่ชวิ๋นกระตุกมือเบา ๆ จอมยุทธ์ไร้นามก็ถูกรัดแน่นและเหมือนถูกยิงด้วยกระสุน เขาถูกเหวี่ยงทะลุกำแพงแล้วตกลงไปในคฤหาสน์

เส้นไหมวิญญาณเชื่อมต่อระหว่างนิ้วของฉู่ชวิ๋นและ   จอมยุทธ์ไร้นามในเวลาเดียวกัน ฉู่ชวิ๋นเดินเข้าไปในคฤหาสน์และนิ้วของเขาขยับลากจอมยุทธ์ไร้นามออกมา

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนว่าวและฉู่ชวิ๋นเป็นคนชักเขาอยู่ นิ้วมือขยับและเส้นไหมรัดรอบคอของจอมยุทธ์ไร้นามอย่างช้า ๆ ใบหน้าของจอมยุทธ์ไร้นามกลายเป็นสีม่วง ดวงตาของเขาเกือบจะถลนออกมาจากเบ้าตา

“นายท่าน ผมจะล้างแค้นให้เสี่ยวจิ้งเอง”

เสียงของเฉินฮั่นหลงอยู่ในระดับต่ำพร้อมกลิ่นอายสังหาร เพราะความตายของไป๋จิ้งทำให้เขาบ้าคลั่ง ถ้าเขาไม่ระบายมันออกมา เขาอาจเสียสติไปเลยก็ได้

ฉู่ชวิ๋นขยับนิ้วชี้ก็มีแสงออกมาเล็กน้อย

มีเสียงแปลก ๆ ออกมาจากในลำคอของจอมยุทธ์ไร้นาม ทันใดนั้นเขาจ้องมองมาที่ฉู่ชวิ๋นด้วยความเกลียดชัง

ฉู่ชวิ๋นภูมิใจมาก นิ้วของเขาทำลายจุดตันเทียนของจอมยุทธ์ไร้นามและทำลายพลังของเขา

ดวงตาของจอมยุทธ์ไร้นามเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขารู้ว่าตัวเองจบสิ้นแล้ว แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์

แต่มีชีวิตก็ดีกว่าตาย ในปีนี้เขาสะสมเงินได้จำนวนมาก แม้ว่าเขาจะไม่มีพลังใด ๆ เขาก็สามารถมีชีวิตได้อย่างอิสระเสรี

แต่เมื่อเขาเห็นเฉินฮั่นหลงเดินมาหาเขาโดยไม่รู้ว่าไปหาค้อนมาจากที่ไหน หัวใจของเขาก็หยุดนิ่ง ฉู่ชวิ๋นดึงเส้นไหมออกมาร่างของจอมยุทธ์ไร้นาม

“ตู้ม!”

จอมยุทธ์ไร้นามตกลงมาจากอากาศและส่งเสียงกรีดร้อง

“อย่าเข้ามานะ! ฉันจะบอกให้ว่าชีวิตของฉันเป็นของประเทศนี้ ฉันเป็นคนของรัฐ แกฆ่าฉันไม่ได้!”

จอมยุทธ์ไร้นามกรีดร้องด้วยความกลัวพร้อมถอยหลังอย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาของเฉินฮั่นหลงระเบิดความเกลียดชังอย่างแรงออกมา เขาไล่ตามและใช้ค้อนทุบอย่างไม่หยุดยั้ง

“ตุบๆๆๆๆ!”

จอมยุทธ์ไร้นามกรีดร้องเหมือนหมู ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวเพราะกำลังจะหมดสติ น่องของเขาถูกทุบเข้าด้วยค้อนของเฉินฮั่นหลง ดวงตาของเฉินฮั่นหลงเป็นประกาย เขารู้สึกตื่นเต้น และกระหายเลือด

เขาเหวี่ยงค้อนลงไปอีกครั้ง

“ตุบ!”

กระดูกต้นขาของจอมยุทธ์ไร้นามถูกทุบจนแหลก หนังถลอก เลือดไหลออกมามาก จอมยุทธ์ไร้นามกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส ผู้คนต่างตกใจกับความโหดร้ายของเฉินฮั่นหลง

“เรารับคำสั่งมาจากรัฐ แกกำลังต่อสู้กับรัฐ แกกำลังรนหาที่ตาย”

ลมหายใจของไพซ์ซิสนั้นเหี่ยวแห้ง สะบักสะบอม หลังจากที่ถูกลูกธนูยิงทะลุจนเลือดไหลออกมาเป็นสาย ท่าทางไม่น่ารอด

เฉินฮั่นหลงยิ้มอย่างน่ากลัว เขายืนขึ้นและวิ่งไปหาอีกฝ่ายพร้อมค้อน

ไพซ์ซิสจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ขาขวาของเขาแข็งแกร่งมาก แม้หัวไหล่ของเขาจะทะลุ แต่ส่วนอื่นๆในร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บ เขารู้ว่าเฉินฮั่นหลงจะไม่ปล่อยพวกเขาไป เนื่องจากต้องการแก้แค้นให้กับคนรัก แต่ถึงแม้ว่าเขาจะตาย แต่เขาจะไม่ตายคนเดียว

น่าเสียดายที่คนเราสามารถคิดได้มากมาย แต่ความเป็นจริงไม่ได้เป็นไปดั่งที่เขาหวังไว้ ดวงตาของเฉินฮั่นหลงโหดร้าย เขาเหวี่ยงค้อนใส่ที่หัวของไพซ์ซิส

ขาขวาของไพซ์ซิสเต็มไปด้วยลมปราณ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย ด้วยการโจมตีอย่างเต็มที่ของขั้นนักสู้เส้นชีพจรระดับ 9 เฉินฮั่นหลงจะตายทันที แต่ในขณะที่เขากำลังทำ   จู่ ๆ ก็มีลมปราณพุ่งเข้าทำลายจุดตันเทียนของเขา ทำให้ลมปราณที่ขากระจัดกระจายหายไป

ไพซ์ซิสไม่อาจส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ และไม่ทันไรขาขวาก็อ่อนปวกเปียกทันที

ค้อนของเฉินฮั่นหลงตีเข้าที่หัวของเขา

“ตู้ม!”

เลือดและมันสมองกระเด็นไปทุกที่ ไม่ทันได้ทำอะไร ไพซ์ซิสก็ตายเสียแล้ว เลือดและมันสมองกระเด็นไปติดบนใบหน้าของซาจิทแทเรียส มันทำให้เขาหน้าซีดเผือด เหมือนโลกสั่นสะเทือนจนเกือบเป็นลมหมดสติ

คนอื่น ๆ รู้สึกสะอิดสะเอียนและหวาดกลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนู ไอ้อ้วนและโม่ซิงเหอ แม้ว่าสิ่งที่ไพซ์ซิสได้รับจะสมควรแล้ว แต่เขาเป็นขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 9

เขาคือมังกรในหมู่หงส์ แต่เขากลับถูกฆ่าตายโดยการใช้ค้อนทุบศีรษะ การตายของเขาช่างน่าสมเพช  มันเลวร้ายยิ่งกว่าสุนัข ดวงตาของเฉินฮั่นหลงขยับไปที่ซาจิทแทเรียสแล้วปล่อยให้เขาสั่น

“ให้ฉันได้ตายในทีเดียวเถอะ!” ซาจิทแทเรียสขอร้อง เขาต้องการที่จะตายอย่างมีศักดิ์ศรี

เฉินฮั่นหลงไม่พูดอะไร ก่อนจะยกค้อนขึ้นมา ไอ้อ้วนทนไม่ไหว เขาอยากจะเปิดปากหลายครั้ง แต่หนูกลับหยุดเขา     ซาจิทแทเรียสหลับตาลง เขาเป็นขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 9 แต่ตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนเป็ดไก่บนเขียง

ปัง!

ค้อนตีเข้าอย่างไร้ความปรานี ร่างกายชักกระตุกชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีก เป็นการตายที่สะอาดเรียบร้อยที่สุด กลิ่นเลือดในร่างกายของเฉินฮั่นหลงนั้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาถือค้อนเดินกลับไปหาจอมยุทธ์ไร้นามที่พิการไปครึ่งร่างแล้ว

“ทำไมแกถึงข่มเหงเธอ? เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”      เฉินฮั่นหลงมองลงไปเบื้องล่างและพูดกับตัวเอง

จากนั้น ดวงตาก็เต็มไปด้วยความรุนแรง ค้อนในมือของเขาถูกทุบลงไป

“โอ๊ย…!”

จู่ ๆ จอมยุทธ์ไร้นามก็กระโดดขึ้นและล้มลงเพราะขาหัก เขาร้องไห้อย่างหวาดกลัว ปากสั่นไม่หยุด เพราะค้อนของ     เฉินฮั่นหลงตีลงไปที่หว่างขาของเขา

มุมปากของพวกเขากระตุก เปลือกตาเบิกขึ้น มันโหดร้ายมาก ในขณะนั้นพวกเขารู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของไข่แตก

“ไม่! อย่าฆ่าฉันนะฉันมันไม่ใช่คน แกปล่อยฉันไปเถอะ!“

เมื่อเห็นว่าเฉินฮั่นหลงยกค้อนขึ้นอีกครั้ง จอมยุทธ์ไร้นามก็หวาดกลัวและไร้สติ ได้แต่ตะโกนขอความเมตตา ซึ่งเฉินฮั่นหลงไม่สนใจและใช้ค้อนทุบหัวของเขาอย่างแรง!

กึก!

หน้าผากถูกทุบเละ ศีรษะแตกร้าว คนที่ตายไปแล้วไม่สามารถตายได้อีก

ตึ้ง!

เมื่อค้อนตกลงมาที่พื้น เฉินฮั่นหลงก็เข้าไปกอดไป๋จิ้งไว้ในอ้อมแขน

“เสี่ยวจิ้งเห็นไหม? ฉันฆ่าพวกชั่วที่รังแกเธอแล้ว ฉันล้างแค้นให้เธอแล้ว

เธอนอนตายตาหลับได้แล้วล่ะ” เฉินฮั่นหลงยื่นมือมาลูบดวงตาของไป๋จิ้ง

ดวงตาของไป๋จิ้งปิดลงและน้ำตาสองหยดก็ร่วงหล่นจากมุมหนึ่งของหางตา เฉินฮั่นหลงอดร้องไห้ไม่ได้ หัวใจของเขาแตกสลาย

ดวงตาของฉู่ชวิ๋นเย็นชา เขามองไปที่หนูกับไอ้อ้วน

พวกเขากลัวจนแทบบ้าตาย พวกเขาเห็นความโหดร้ายของฉู่ชวิ๋นด้วยตาของพวกเขาเอง พวกเขาคงไม่สามารถทนต่อกำปั้นของฉู่ชวิ๋นได้อย่างแน่นอน

“พวกเราไม่ได้ทำร้ายพวกเขา พวกเรามาหยุดพวกนั้น” ไอ้อ้วนกลัวจนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

ปีศาจหนูรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ผู้อาวุโส พวกเราไม่ได้ทำร้ายพวกเขา ในเวลาวิกฤติยังช่วยพวกเขาอีกด้วย เพียงแต่พวกเราสองคนอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถช่วยไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้นได้จริง ๆ”

“พวกแกมากันกี่คน?” ฉู่ชวิ๋นถามเสียงเบา

ไอ้อ้วนและหนูมองตากันอย่างลับ ๆ และเข้าใจได้ทันทีว่าฉู่ชวิ๋นกำลังจะทำอะไร

“นี่เป็นความลับ เราพูดไม่ได้“ ไอ้อ้วนตอบอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของฉู่ชวิ๋นหรี่ลง ดวงตาของเขาเย็นชา

“ฉันแนะนำให้พูดความจริงออกมาดี ๆ เถอะ นายท่านถามเพราะให้โอกาส อย่าเข้าใจผิด”

ซุนหยิงเป็นคนที่แยกแยะบุญคุณความแค้น ไอ้อ้วนเคยช่วยเหลือพวกเขา แม้ว่ามันจะไร้ประโยชน์ แต่ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ยังได้รับการช่วยเหลือ ดังนั้นก็ถือว่าเขาติดหนี้บุญคุณ    ไอ้อ้วน สิ่งที่เขาพูดนั้นชัดเจนเพียงพอ ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับว่ามันจะฉลาดหรือไม่?

ไอ้อ้วนและหนูต่างก็ได้ยินเสียงของซุนหยิง พวกเขาลังเล ซุนหยิงเลยกล่าวต่อ “มันเป็นการทรยศต่อองค์กรก็จริงแค่ถ้านายท่านลงมือ ฉันเกรงว่ามันจะน่าอนาถมาก”

พวกเขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฉู่ชวิ๋นไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาคิด ร่างของเขา กะพริบราวกับสายฟ้าและปรากฏต่อหน้าพวกเขา

ปัง ปัง!

หลังจากต่อยออกไปสองหมัด ทั้งหนูและไอ้อ้วนก็ล้มลง ฉู่ชวิ๋นวางมือบนหัวหนู

“ดูดจิตวิญญาณ”

ลมปราณบริสุทธิ์ก่อตัวเป็นเกลียวแล้วเข้าไปในหัวของหนูจนได้ข้อมูลจำนวนหนึ่งกลับเข้ามาภายในหัวของฉู่ชวิ๋น ปีศาจหนูอาการไม่ได้สติครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว เหลือเพียงลมหายใจ ตอนนี้พลังการฝึกฝนของฉู่ชวิ๋นนั้นมีประโยชน์มากกับทักษะดูดจิตวิญญาณ

หลังจากนั้นครู่หนึ่งฉู่ชวิ๋นก็เก็บมือกลับมา

“โม่ซิงเหอ ฝากที่นี่ด้วย” โม่ซิงเหอโค้งตัวและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะปกป้องพวกเขาแม้ว่าต้องใช้ชีวิตแก่ ๆ นี้เข้าแลกก็ตาม”

ฉู่ชวิ๋นพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินจากไป

“นายท่านกำลังจะไปไหนครับ?” ซุนหยิงถามโดยไม่รู้ตัว

“ไปฆ่าคน!” ฉู่ชวิ๋นหายตัวก่อนที่เสียงจะหายไปซะอีก!

…

…

เมืองกู่เจียง ณ ชานเมืองตะวันตก แหล่งเพาะพันธุ์สัตว์ขนาดเล็ก ต้นไม้ทอดตัวเป็นแถวเป็นแนว ต้นไม้ยอดนิยมยืนต้นสูง และตรงหน้าประตู ใบไม้เคลื่อนไหวตามแรงลม

ทำให้ยามเมื่อสายลมพัดผ่านก็จะเกิดเสียงที่ชัดเจน!

ที่กลางลานบ้าน มีที่ดินถูกขุดออกมา สวนดอกไม้ถูกสร้างขึ้น ในเวลานี้ดอกหงอนไก่ ดอกกุหลาบหรือแม้แต่ผักบุ้งยามเช้ากำลังทอดตัวเบ่งบาน พวกมันทั้งหมดเป็นเพียงดอกไม้ธรรมดา แต่ว่าผลิดอกไม้ที่สวยงามดึงดูดผึ้งและผีเสื้อเพื่อบินมาตอมและเก็บรวบรวมน้ำผึ้ง

นอกจากนี้ยังมีสวนผักเล็กๆ ตั้งอยู่ตรงหัวมุมภายในสวน ซึ่งปลูกด้วยจานเพาะพันธุ์ผัก มีไก่พื้นบ้าน บางตัวกำลังคุ้ยเขี่ยดินหาอาหาร

“แคนเซอร์ รีบเรียกตัวพวกเขากลับมาทันที” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบของลานบ้าน