บทที่ 95 ก่อเองรับเอง![รีไรท์]

“อย่าดีใจเร็วเกินไปนัก”

ฉีลู่จ้องไปที่ฉู่ชวิ๋น เขากัดฟันพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ฉู่ชวิ๋นยิ้มเบา ๆ และส่งสัญญาณให้ผู้เชี่ยวชาญหินเริ่มผ่าพิสูจน์ ฝูงชนต่างก็จ้องมองเพื่อดูผลลัพธ์

ผู้เชี่ยวชาญหินคิดจะเล่นลูกไม้กับฉู่ชวิ๋น เขาหยิบหินหยกที่ฉู่ชวิ๋นหยิบขึ้นมาและตัดมันด้วยมือของเขา การเคลื่อนไหวของเขาเรียบง่ายมาก

มีดผ่าหินหินเป็น 2 ส่วน! ทุกอย่างเงียบสงบ!

3 วินาทีต่อมา

“โอ้โห!”

ทุกคนอุทาน ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้ นี่แสดงถึงอารมณ์ของทุกคนในเวลานี้ พวกเขาเห็นอะไรกันแน่?

หินแบ่งออกเป็น 2 ส่วนข้างในเป็นหยกสีเขียวขนาดเท่าฝ่ามือ

“มันเป็นสีเขียว”

“สีอ่อนโยนสีเขียวและสง่างามและน้ำดีมาก”

“หยกแก้วโบราณ”

“พระเจ้า! ฉันเห็น หยกแก้วโบราณจริง ๆ…”

ฉากนี้เป็นเหมือนหม้อน้ำมันเดือดพล่าน ที่มีทัพพีตักน้ำเทลงไปทันที ครั้งสุดท้ายผู้คนพบหยกแก้วโบราณคือเมื่อ 1 ปีก่อนสีมันก็ไม่ได้ดีเท่านี้ ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนตื่นเต้นกันขนาดนี้

แต่ในไม่ช้าความตื่นเต้นก็เบาลงเพราะหยกแก้วโบราณที่มีคุณภาพสูงชนิดนี้ถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน ซึ่งมันใช้ประโยชน์ไม่ได้เลย หลายคนถอนหายใจและรู้สึกเสียใจ มันน่าเสียดายมาก มันเหมือนโดนน้ำเย็นสาด!

ใบหน้าของคนผ่าหินซีดเผือดและหายใจลำบาก ขาของเขานิ่มเหมือนเส้นก๋วยเตี๋ยวและเขาทรุดตัวลง หยกแก้วโบราณชั้นดีถูกตัดโดยเขา มันคือหยกแก้วโบราณที่ทรงคุณค่า 100 ล้านหยวน! ราคามันหายไปครึ่งหนึ่งหรือมากกว่านั้นเพราะมีดของเขา!

เขาไม่มีความกล้าพอที่จะดูใบหน้าของฉีลู่ อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องสงสัยเลย ฉีลู่คงอยากกินเนื้อและดื่มเลือดของเขาในเวลานี้แน่นอน

มีอีกคนกำลังสั่นผับ ๆ คือผู้จัดการจาง เพราะหินหยกที่เขาช่วยฉีลู่สับเปลี่ยนกลายเป็นผุยผงและฉู่ชวิ๋นกลับเลือกหินหยกได้จริง ๆ หยกแก้วโบราณคุณภาพดี มันทำให้หัวใจของเขาตกลงไปที่ก้นหุบเขา

ดวงตาของฉีลู่กรุ่นโกรธและใบหน้าของเขาเกือบบิดเบี้ยว

“มันมีค่าเท่าไหร่?” ฉู่ชวิ๋นถามขึ้น

เขาไม่เข้าใจสิ่งนี้จริง ๆ คนที่ยังเดือดอยู่ก็สงบลงในเวลานี้ เพราะใครก็ตามที่เปิดปากของเขาขึ้น กลายเป็นว่าจะโรยเกลือบนบาดแผลของฉีลู่และทำให้เขาขุ่นเคือง

“ดูที่สีระดับความชุ่มชื่นและน้ำของหินสิ ทั้งหมดมีคุณภาพสูงสุด นอกจากนี้ยังเป็นหยกแก้วโบราณที่หายาก ฉันคิดว่าพวกมันมีค่าอย่างน้อย 80 ล้านหรือ 100 ล้านน่ะ”  หงหลิงกล่าว

เธอไม่รู้เกี่ยวกับการพนันหิน แต่เธออยู่ในธุรกิจโบราณและเธอเก่งในการประเมินคุณค่าสิ่งเหล่านี้ หลังจากได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

“แต่” หลังจากเสียงอันยาวของหงหลิงดึงดูดความสนใจของผู้คน เธอก็พูดต่อไปว่า “ตอนนี้หยกที่ดีนี้ถูกทำลายด้วยมีดและมีค่าเหลือเพียง 30 หรือ 40 ล้านเท่านั้น อย่างไรก็ตามหากสิ่งต่าง ๆ ถูกตัดทิ้งโดยไม่กี่คนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรา ทุกอย่างจะต้องคำนวณตามราคาเดิม“ ทุกคนผงกหัวตามที่ควรจะเป็น

“เอาสิ! นั่นคือ 80 ล้าน 10 เท่าคือ 800 ล้าน”

ตาของฉู่ชวิ๋นขยับไปที่ฉีลู่ และพูดติดตลกว่า “คุณชายฉี คุณคิดว่าไง?”

“…”

ฉีลู่อ้าปากพูด แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาพูดไม่ออกสักคำ เพราะใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจากโรคหลอดเลือดหัวใจตีบตัน

800 ล้าน! ฉีลู่คำรามที่ก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาเป็นผู้ดูแลธุรกิจเครื่องประดับตระกูลฉี ตระกูลของเขาให้สิทธิ์เขาใช้เงิน 1000 ล้านหยวนต่อปีเท่านั้น!

ตอนนี้เขาเสียออกไป 800 ล้านหยวนในครั้งเดียว หากตระกูลรู้ ชีวิตที่ดีของเขาจะสิ้นสุดลงแต่เพียงเท่านี้แน่ แต่เขาไม่กล้าเปลี่ยนใจ ชื่อเสียงของร้านเครื่องประดับตระกูลฉีจะถูกทำลายลงในเวลานั้น

ร้านเครื่องประดับตระกูลฉีจะสูญเสียมากกว่า 800 ล้านหยวน ฉีลู่อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาโกรธฉู่ชวิ๋นจนแทบบ้า

“ใจเย็น ต้องใจเย็นไว้ เรายังมีโอกาสพลิกสถานการณ์”

ฉีลู่บอกกับตัวเองในใจว่า มันไม่ง่ายเลยที่จะต้านทานแรงกระตุ้นจากอารมณ์ที่ดุเดือดรุนแรง

“ฉันยอมแพ้ ฉันแพ้แล้ว นี้ 800 ล้านหยวน”

ฉีลู่กล่าว แม้ใบหน้าของเขาจะบิดเบี้ยว แต่เสียงของเขาก็สงบและไม่ทำให้ตัวเองน่าขายหน้าเกินไป

“นายโอเคไหม?” ฉีลู่มองดูคนผ่าหินที่เหมือนเป็นอัมพาตไปแล้ว

คนผ่าหินพยักหน้าอย่างรุนแรง เขารู้ว่าถ้าเขาถูกตั้งเป้าหมายแทนแล้วในเวลานี้ เขาเสียโอกาสที่จะได้รับการอภัยอย่างสมบูรณ์

หลังจากนี้ ฉีลู่จะหั่นเขาเป็นชิ้น ๆ และโยนให้สุนัขกิน หากสามารถช่วยฉีลู่ตัดส่วนที่ดีออกไปได้ บางทีเราอาจได้รับรางวัลบ้าง

“ต่อเถอะ!” เสียงของฉีลู่นิ่งมาก เขาใจเย็นลงแล้ว

เพราะเขารู้ว่าเขาไม่เพียงแต่จะสามารถพลิกกระดานได้ แต่ยังทำให้ฉู่ชวิ๋นพ่ายแพ้อย่างหมดรูปและจ่ายคืนความเจ็บปวดทั้งหมดที่ได้ รับได้แน่ ๆ

มือของคนผ่าหินสั่นเทา เขาวาดเส้นและวิธีตัด เขามองดูฉีลู่ จากนั้นก็เริ่มตัดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เขาระมัดระวังมากในการตัด ครั้งแรกเขาเพียงตัดหนึ่งในห้า แต่ไม่มีอะไรเลย มีดเล่มที่สองลงไปก็ยังไม่มีอะไรอีก

คนส่วนใหญ่ในปัจจุบันเป็นผู้เชี่ยวชาญ หากตัดไป 80% แล้ว ไม่เจออะไร สามารถระบุว่าเป็นของเสียได้เลย ฉีลู่กำมือของเขาแน่น นิ้วมือของเขาเป็นสีขาวซีด และหลอดเลือดบนคอของเขาทุกเส้นแทบจะระเบิด มือของนายช่างหินสั่นมากจนเขาไม่กล้าใช้มีดต่อ

“ต่อไป!” ฉีลู่คำรามอย่างอดไม่ได้ ผู้เชี่ยวชาญหินสั่นคลอน ดวงตาของเขาหรี่เล็กลง

หลังจากรอมานานไม่มีการเคลื่อนไหว ผู้เชี่ยวชาญหินลืมตาขึ้นอย่างประหลาดใจ เป็นผลให้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

ผู้จัดการจางไม่มีเวลาเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก ใบหน้าไร้สี ในเวลานี้เขารู้สึกอิจฉาคนที่ไม่ชอบหินหยก พวกนั้นคงไม่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้

สิ่งที่ชั่วร้ายเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? เขาตรวจสอบชัดเจนหลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่ามีหยกชั้นดีในหินหยก

แล้วไอ้ผงขาวๆในหินหยกนั้นมันมาจากไหน?

ตัดหินออกมาแล้วเจอผงสีขาวสองครั้งติดกัน ทุกคนกลายเป็นหินไปแล้ว ปฏิกิริยานี้ควรทำอย่างไรดี?

ดวงตาของฉีลู่หมองมัวและเขาบ่นพึมพำ “มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้”

เขารีบไปคว้าคอของผู้จัดการจางและคำราม “นี่แกแกล้งฉันหรือเปล่า นี่คือสิ่งที่แกทำใช่ไหม?”

“คุณชายฉี ผมไม่ได้ทำจริง ๆ ครับ ผมสาบานได้” ผู้จัดการจางกลัวมากจนพูดผิด ๆ ถูก ๆ

“สาบานบ้าอะไร!?” ฉีลู่หยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่งแล้วทุบหัวผู้จัดการจาง

ผู้จัดการจางกรีดร้อง หัวของเขาแตก ตาของเขาเหลือกขึ้น และในที่สุดเขาก็สลบเหมือด

“ใครกันที่ทำร้ายฉัน? มันเป็นใคร!?” ฉีลู่คำรามอย่างบ้าคลั่ง

ถัดไปเขาหยิบหินหยกชิ้นสุดท้ายของเขา ถือมีดผ่าเป็นสองส่วน หลังจากนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้น! ฉีลู่เป็นบ้าไปแล้ว ดวงตากลายเป็นสีแดงและแผดเสียงดัง

เพราะชิ้นที่สามของเขามันก็เป็นผงแป้ง เขาไปทำเวรกรรมแบบไหนกัน? ถึงอับโชคจนถึงจุดนี้ได้?

3 ครั้งติดต่อกัน มันไม่น่าเป็นแบบนี้! สิ่งนี้สามารถอธิบายได้คือการลงโทษของพระเจ้า

“ใครจะคิดจะลอบกัดฉัน มันเป็นใคร” ฉีลู่รู้สึกว่าเขาถูกหักหลัง มีใครบางคนต้องซื้อตัวผู้จัดการจาง

“ถึงเวลาที่ต้องตัดหินของฉันแล้ว” ฉู่ชวิ๋นพูดอย่างเฉยเมย

ฉีลู่จ้องไปที่ฉู่ชวิ๋นอย่างดุเดือด เขาคิดว่าฉู่ชวิ๋นต้องติดสินบนผู้จัดการจางแน่นอน

“แก ดี ดีมาก…” ฉีลู่ชี้ไปที่ฉู่ชวิ๋นและพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

เขาตัดสินใจแล้วว่าฉู่ชวิ๋นต้องตายอย่างน่าสมเพช

“แกพูดมากเกินไป มาเถอะ ฉันไม่อยากเสียเวลากับแกแล้ว” ฉู่ชวิ๋นกล่าว

ริมฝีปากของฉีลู่ยิ้มอย่างโหดร้ายและพูดว่า “โอเคฉันจะแก้ปัญหาให้เอง”

ฉีลู่จ้องมองฉู่ชวิ๋น จากนั้นเขาก็เอามีดของเขาขึ้นมาแล้วตัดมันลงไป หินหยกแบ่งออกเป็น 2 ส่วนและมีพื้นที่สีเขียวขนาดใหญ่ดึงดูดสายตาของทุกคน ทันใดนั้น ฉากนี้ก็เกิดขึ้นพร้อมกับแผ่นดินสั่นสะเทือน!

เป็น หยกแก้วโบราณ อีกครั้ง!

ฉีลู่มองลงไปเบื้องล่าง และเห็นว่าทุกคนแข็งทื่อเหมือนรูปปั้น เขากำลังจะบ้า ถ้อยคำง่าย ๆ ยังไม่กล้าพูดออกมา เขาได้แต่ทำใจแข็ง

“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าแกจะโชคดีไปตลอด” ฉีลู่บ้าคลั่ง แล้วหยิบหินก้อนสุดท้ายขึ้นมา

ฟันออกเป็น 2 ส่วน! ทุกอย่างเงียบงัน

มันยังคงเป็นหยกแก้วโบราณคุณภาพสูงตามเคย ผู้คนมึนงงและไม่รู้วิธีตอบสนอง

การเปิดเสีย 3 ครั้งอย่างต่อเนื่อง แม้มันจะเป็นขยะ แต่มันก็ดีกว่าเป็นผง แต่การเปิดหินต่อเนื่อง 3 ครั้ง เป็นหยกแก้วโบราณทั้ง 3 ครั้งมันน่าทึ่งมาก นี่มันคือการปะทะกันระหว่างโชคดีและโชคร้าย

ในตอนนี้ฉีลู่ไม่เพียงแต่ใบหน้าบิดเบี้ยวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจิตใจของเขาด้วย

หลังจากวันนี้เรื่องนี้จะแพร่กระจายไปทั่วถนนและตรอกซอกซอยของเมืองกู่เจียง หัวข้อการสนทนาของผู้คนในเมืองคงจะหนีไม่พ้นเรื่องของฉีลู่ซะแล้ว และมันเป็นเรื่องตลกที่สุดไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นผลที่ได้จากการทำงานหนักทั้งปีของเขาจะไร้ประโยชน์

เขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้จัดการทรัพยากรหลักที่สำคัญของร้านเครื่องประดับตระกูลฉี หากผิดพลาดจะไม่ที่ยืนให้เขาอยู่ในตระกูลแม้แต่น้อย

ลูกพี่ลูกน้องของเขาเล็งแทงข้างหลังเขามานานแล้ว แน่นอนพวกเขาจะใช้โอกาสนี้เขมือบทุกอย่างจนหมด บางทีเขาอาจตายเลยก็ได้ ฉันควรทำอย่างไรดี? ฉันไปฆ่าคนพวกนั้นทั้งหมดเลยได้ไหม?

อารมณ์เชิงลบทุกชนิดประเดประดังเข้ามาหาเขา

ดวงตาของฉีลู่เปลี่ยนเป็นสีแดงและลมหายใจของเขารุนแรง เขามองไปที่ผู้จัดการจางผู้หมดสติไป ผู้ชายคนนี้ เขาทำให้เขาเป็นแบบนี้

ยิ่งฉีลู่คิดถึงมันมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากเท่านั้น ความโกรธของเขาเริ่มต้นจากใจของเขาและแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น

เขาคว้าก้อนหินครึ่งก้อนที่มีเมล็ดแก้วหลุมโบราณและทุบผู้จัดการจางที่อยู่บนพื้นลงไปอย่างแรง

โพ๊ะ!

หัวของจางผู้จัดการถูกทุบเต็มแรง สีแดงและสีขาวกระเด็นไปทั่วทุกที่ ผู้จัดการจางที่หมดสติชักกระตุกแต่ไม่นานก็ไม่เคลื่อนไหวและสิ้นลมหายใจไปในที่สุด

“อะไรกัน…”

“ฆ่าคนตาย!”

ทุกคนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงที่น่ากลัว ทันใดนั้นทุกคนก็พบกับความยุ่งเหยิง บางคนที่มีความกล้าหาญหน่อยก็ใช้โอกาสนี้ถ่ายภาพจากมือถือ หงหลิงรู้สึกหวาดกลัวกับฉากที่โหดร้ายนี้ ดวงตาของฉู่ชวิ๋นหรี่ลงเล็กน้อย ฉีลู่โหดร้ายพอตัวเลย

ฉีลู่มองไปที่ฉู่ชวิ๋น ดวงตาของเขาสีแดงเข้มใบหน้าของเขาโหดร้ายและเขาพูดด้วยรอยยิ้มที่บ้าคลั่ง

“แกคือต้นเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้น แกเป็นพวกเดียวกันกับผู้จัดการจางที่หักหลังฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันจะฆ่าแก”

ฉีลู่แผดเสียงคว้าหินอีกครึ่งหนึ่งแล้วรีบไปหาฉู่ชวิ๋น ฉู่ชวิ๋นไม่สนใจไอ้หมอนี้เลย วิธีเดียวที่จะจบเรื่องลงที่นี่ของฉีลู่คือทำร้ายเขาและคนอื่น ๆ

ฉู่ชวิ๋นสะบัดแค่นิ้วมือก็ทำให้เกิดแสงสีขาวสองเส้นพุ่งเข้าไปยังเข่าของฉีลู่

แปร๊บ!

ฉีลู่ล้มลงคุกเข่าทันที แรงผลักของเขาทำให้เขาลอยไปหลายเมตร เข่าของเขาถลอกแล้วเขาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเขาอยากลุกขึ้นมาเขาก็พบว่าขาของเขาหมดสภาพและไม่ตอบสนองอย่างสมบูรณ์

“ขาของฉัน ขาของฉัน” เขาบาดเจ็บสาหัส ขาของเขามาหักอีกครั้ง ชีวิตของเขาคงจบลงแล้วจริงๆ

ฉีลู่เริ่มตื่นตระหนกและพยายามลุกขึ้นยืน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนเขาก็เริ่มกลัวและเริ่มกรีดร้องด้วยความกลัว

ผู้คนที่หลบหนีไปทั่วสถานที่ก็พบกับฉากนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะหยุดมองและรวมตัวกันด้วยความกล้าหาญ

เมื่อคุณเห็นสภาพที่น่าอับอายของฉีลู่ นี่เหรอลูกหลานของตระกูลฉี มันอะไรกัน?

ผู้คนอดไม่ได้ที่ถอนหายใจ มีเทพเจ้าอยู่เบื้องบนจริง ๆ สินะ

ฉีลู่ทำสิ่งเลวร้ายมากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีบางสิ่งที่เราทุกคนรู้ได้อย่างชัดเจน แต่ผู้หญิงดี ๆ เหล่านั้น พวกเธอถูกทำลายโดยเขามากแค่ไหน? เพียงเพราะอิทธิพลของตระกูลฉีก็ทำให้กลายเป็นคนหูหนวกและเป็นใบ้ได้

ดูเหมือนว่าคำพูดเก่าแก่นั้นถูกต้อง ไม่ใช่ว่ามันไม่ได้ถูกรายงานไปถึงเทพเจ้า แค่มันยังไม่ถึงเวลา แต่พวกเขาไม่ทราบว่าพระเจ้าผู้ลงโทษฉีลู่ไม่ได้อยู่เหนือหัวพวกเขาแต่อยู่ข้างพวกเขานี่เอง!