บทที่ 97 ความกลัว![รีไรท์]

เดรัจฉานฉีลู่อย่างมันสมควรตาย ฉีหวงสามารถโค้งคำนับและขอโทษสำหรับเรื่องนี้ได้! แต่ว่าฉีลู่เป็นสมาชิกของตระกูลฉี เพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียงของตระกูลฉี ฉีหวงต้องฆ่าเธอ

สิ่งนี้ขัดแย้งกัน แต่ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้ว่าฉีหวงถูกหรือผิดในการทำเช่นนั้น? แน่นอนว่าฉู่ชวิ๋นไม่สนใจ สำหรับเขาฉีลู่สมควรตายก็เพียงพอแล้ว

หลี่เค่อซินฆ่าฉีลู่ และเขาช่วยหญิงสาวผู้น่าสงสาร ไม่ใช่วีรบุรุษที่ช่วยชีวิตสาวงาม ไม่มีความคิดแบบนั้นเลยแต่เขาช่วยเพียงเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลที่จะตาย

“นายฆ่าเธอไม่ได้” ฉู่ชวิ๋นพูดเบา ๆ แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ฉีหวงอยู่ขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 5 มันยอดเยี่ยมมากในช่วงอายุของเขา แต่มันยังไม่เพียงพอ

ฉีหวงก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับฉู่ชวิ๋น เขาเป็นทหาร เขารู้ว่าเรื่องไร้สาระนั้นไร้ประโยชน์มากที่สุด เขาใช้การต่อสู้แทนการพูดคุยโดยตรง

ตู้ม!

พื้นใต้เท้าระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ดวงตาของฉีหวงเต็มไปด้วยไอสังหารและนิ้วมือของเขาเหมือนกระสุน

ฟิ้ว!

เขาขว้างเศษพื้นที่แตกออกมา มันพุ่งไปหาฉู่ชวิ๋นเหมือนกระสุนปืน เขายังไม่ได้เป็นขั้นปรมาจารย์ เขาไม่สามารถใช้ลมปราณปลดปล่อยออกมาได้ ท่านี้เรียกว่าเทพธิดาโปรยดอกไม้

มันเป็นวิธีการต่อสู้ของอาจารย์ มันทรงพลังมาก ใบหน้าของหลี่เค่อซินเปลี่ยนไปทันที

ผู้คนที่ได้ยินยังหน้าเปลี่ยนสี เพียงแค่ฟังเสียงระเบิดที่เกิดจากชิ้นส่วนเหล่านี้ พลังของมันซึ่งไม่น้อยไปกว่ากระสุนแน่นอน

หลายคนปิดตาอย่างไม่รู้ตัว และไม่สามารถทนมอง ฉู่ชวิ๋นถูกยิงจนพรุนได้

เมื่อชิ้นส่วนระเบิดเข้ามาใกล้ ฉู่ชวิ๋นยกมือขึ้นและมันถูกกระแทกออกไปเบื้องหน้าเขา เศษเล็กเศษน้อยกระจายออกไป มีแค่ที่ได้ยินเสียง

“ซ่าาาา“ ชิ้นส่วนทั้งหลายเหล่านั้นสลายกลายเป็นผุยผง

ดวงตาของฉีหวงหดตัวอย่างรุนแรง เขาตกใจมาก แม้ว่าชื่อท่าเทพธิดาโปรยดอกไม้จะดูไม่ทรงพลัง แต่พลังของมันทำให้ผู้คนที่อยู่ในระดับพลังแปดต้องหนักใจ

หรือว่าฉู่ชวิ๋นอยู่ขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 9 ? เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ดวงตาของฉีหวงก็เบิกกว้างอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ความคิดของตน

เพราะมันเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นของอาจารย์ เขาฝึกฝนอย่างหนักมานานกว่า 20 ปีและตอนนี้เขาอยู่เพียงขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 5 ซึ่งมันก็น่ากลัวพอสมควรแล้ว

อีกฝั่งยังเด็กมาก ถ้ามันเป็นจริงอย่างนั้นจริงเขาจะวิ่งหนีโดยไม่ลังเล ทุกคนตกตะลึงและลิ้นพันกัน การโจมตีของฉีหวงถูกขัดขวาง เหตุการณ์นี้ดึงดูดผู้คนมาออตรงประตู ให้ดูชมอย่างคึกคัก

คนเหล่านี้เป็นคนธรรมดา พวกเขาแค่คิดว่าท่าทางของฉีหวงนั้นทรงพลังกว่ากระสุน หงหลินยิ้มเยาะ หากคนเหล่านี้รู้ว่าป้ายหยกที่ฉู่ชวิ๋นทำขึ้น สามารถกันกระสุนได้ พวกเขาจะตกใจจนอ้าปากไปเลย

ตู้ม!

ร่างกายทั้งหมดของฉีหวงนั้นเต็มไปด้วยลมปราณและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่เพิ่มขึ้น  เขาเดินทางไปกับอาจารย์ไปทั่วมุมโลกและท้าทายผู้เชี่ยวชาญทุกประเภท บางคนมีพลังมากกว่าเขาแต่เขาก็ไม่เคยถอย

ต่อให้เป็นอาจารย์ เขาก็ไม่กลัวที่จะเหวี่ยงกำปั้นออกไป ฉีหวงก้มตัวเหมือนเสือที่ดุร้ายและกำปั้นเหล็กก็ตรงไปที่ใบหน้าของฉู่ชวิ๋น กำปั้นนั้นดุดันและร้ายกาจ ริมฝีปากของฉู่ชวิ๋นยกยิ้มขึ้น เขาชกกำปั้นสวนออกมา

ปัง!

พลังปั่นป่วนและเกรี้ยวกราด ดูเหมือนฉู่ชวิ๋นจะไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ฉีหวง กระโดดถอยกลับ และสะดุดไปทางด้านหลังเล็กน้อย เลยถอยไปไกลกว่าจะตกสู่พื้นจนเกิดแรงระเบิดขึ้น เขาชักเท้าออกมาถอยไปไกลกว่า 10 เมตรก่อนที่จะหยุดนิ่ง

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาตื่นตระหนกและหัวใจของเขาก็ปั่นป่วนยากจะสงบนิ่ง เขาโจมตีเพื่อทำการป้องกัน แต่เขากลับถูกกระแทกออกมาโดยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ยิ่งกว่านั้นอีกฝ่ายยังไม่ได้โจมตีอย่างเต็มที่เลย ซึ่งหมายความว่า ฝั่งตรงข้ามแข็งแกร่งกว่าเขามาก

“แกลองรับ 1 หมัดของฉันดูบ้างสิ?” ฉู่ชวิ๋นพูดขึ้น

ถึงแม้ว่าฉู่ชวิ๋นไม่ได้ใช้พลังมากนัก แต่เขาทำให้ขนทั่วร่างของฉีหวงลุกขึ้นทันที ฉู่ชวิ๋นเขย่งปลายเท้าแตะพื้นเบาๆ และผู้คนก็ถอยกรูด และในเวลาเดียวกันเขาก็กำกำปั้นขึ้นมา

ตู้ม!

หมัดนี้ราวกับสายลมบริสุทธิ์ส่งเสียงลมโหยหวน

ในเวลาเดียวกันประตูลิฟต์เปิดขึ้น และชายหนุ่มรูปหล่อที่ในมือถือกระเป๋ากำลังฮัมเพลงแบบอันธพาล ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

ทันใดนั้นใบหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป และเขาก็ร้องเสียงหลง เขาตะโกนออกมา “ลูกพี่โปรดเมตตาด้วย!”

ฉู่ชวิ๋นตกใจเล็กน้อยกับเสียง ทำไมไอ้เด็กนี่ถึงมาอยู่ที่นี่? แต่พลังของหมัดไม่ได้เบา แสงสีขาวพุ่งออกตามกำปั้น

ตู้ม!

เกิดเสียงดังซึ่งทำให้ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ พวกเขาเห็นหลุมบนพื้นลึก 50 เซนติเมตร จากเท้าของฉีหวง มองลงไปและเห็นดวงตาคู่หนึ่งตื่นตกใจอยู่เบื้องล่างกำปั้นของฉู่ชวิ๋นทะลุผ่านพื้นดิน

ฉีหวงขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 5 ผู้บัญชาการของกองกำลังพิเศษนั้นหน้าซีดหน้าเซียวและหวาดกลัว

ผู้คนรอบข้างเงียบสงัด สายตาของพวกเขาโปนออกมาราวกับเห็นผี เพียงหมัดเดียวเจาะพื้นหนาหลาย 10 เซนติเมตรได้ราวขนมโดยเฉพาะแผ่นเหล็กหนาปรากฏรอยนิ้วมือลึกลงไปจนเกือบหัก

นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้เหรอ? มันน่ากลัวเกินที่จะพูด ฉู่ชวิ๋นใจเย็น เขายกมือขึ้นแล้วหันไปมองซูฟาน

“ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?” ฉู่ชวิ๋นถาม

ซูฟานมองไปที่พื้นซึ่งถูกเจาะและแอบเดาะลิ้นเบา ๆ

“นี่คือเพื่อนของผมเอง” ดวงตาของเขาเหยียดตรงก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉู่ชวิ๋นมองตามสายตาของซูฟาน และพบว่าซูฟานกำลังจ้องมองที่ฉีลู่ที่ตายแล้ว

“นายรู้จักเขา?” ฉู่ชวิ๋นถาม

ซูฟานพยักหน้าแล้วชี้ไปที่ฉีหวงและพูดว่า “เขาเป็นเพื่อนของผม ขอบคุณสำหรับความเมตตาของลูกพี่นะครับ”

จากนั้นเขาชี้ไปที่ฉีลู่ที่ตายไปแล้วและพูดว่า “นี่คือน้องชายของเพื่อนผม”

“ฉีหวง นายไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย กล้าทำให้ลูกพี่ของฉันขุ่นเคืองได้ยังไง?” ซูฟานหยาบคาย เขารู้จักฉีหวงมาหลายปีแล้วและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

แต่ในตอนนี้เขาโกรธเคือง ผู้ชายคนนี้ไปยั่วยุฉู่ชวิ๋นได้อย่างไร? หากพวกเขาไม่ได้ตกลงที่จะพบกันที่นี่ทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ หากเขามาช้าเพียงไม่กี่วินาทีหรือมีปฏิกิริยาตอบสนองช้า ก็คาดว่าฉีหวงน่าจะกลายเป็นศพไปแล้ว

ซูฟานไม่รู้ว่าฉู่ชวิ๋นไม่ได้คิดจะฆ่าฉีหวง ฉีหวงยังไม่ถึงขั้นที่ต้องตาย ใบหน้าของฉีหวงซีดเผือด ดวงตาของเขาพร่ามัว เขาเห็นด้วยดวงตาของตัวเอง มีแสงสีขาวพุ่งออกมาจากกำปั้นของฉู่ชวิ๋น

จากนั้นกระแทกพื้นและระเบิดขึ้น การใช้ลมปราณปลดปล่อยจากภายในสู่ภายนอก เป็นวิชาของปรมาจารย์เท่านั้น เป็นเรื่องที่แย่มากที่อีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์ที่อายุน้อย ในตอนนี้เขาไม่สามารถต้านทานระดับปรมาจารย์ได้เลย

“ฉันถามนายอยู่นะ?” ซูฟานมองไปที่ฉีหวงที่ดูเอ๋อไปแล้ว และอดไม่ได้ที่จะช่วยเตะเขา

ฉีหวงสะดุ้ง ดูเหมือนว่าเขาตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย และมองดูฉู่ชวิ๋นด้วยความตื่นตระหนก

“ใจเย็น ๆ ไม่ต้องกังวล ถ้าลูกพี่ไม่ได้ฆ่านาย ก็ถือว่าลูกพี่ไว้ชีวิตนาย ลูกพี่มีตัวตนเหมือนเทพเจ้าเลยนะ นายทำตัวยังไงกับเขา เขาก็ไม่มีทางทำอย่างงั้นกับนายหรอกและรังเกียจที่จะทำด้วย” เมื่อซูฟานปลอบใจฉีหวง

เขาไม่ลืมที่จะอวยฉู่ชวิ๋นไปด้วย

“ขอขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่าน” ฉีหวงรีบคำนับ

ปรมาจารย์!

คนที่มีตัวตนหายากราวกับขนนกฟินิกซ์ คนที่ทรงพลัง พวกเขาไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็ไม่มีใครกล้าทำให้เขาไม่พอใจแน่ ๆ

ปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่จะต้องไม่ถูกทำให้อับอายขายหน้า ฉีหวงรู้สึกไม่สบายเหมือนอาชญากรที่กำลังรอคำสั่งประหาร รอให้ฉู่ชวิ๋นพูด

ถ้าอีกฝ่ายให้อภัยตัวเองมันง่ายที่จะพูดอะไรต่อจากนั้น หากว่าไม่ให้อภัยต่อความเสียหายที่เกิดขึ้น เขาจะตกอยู่ในอันตรายทันที

“ลุกขึ้น!” ฉู่ชวิ๋นพูดอย่างเฉยเมย

จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบฉีหวง แม้ว่าเขาจะข่มขู่และมีอำนาจ แต่เขาก็มีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนั้น ที่สำคัญคือความกตัญญูและความขุ่นเคืองที่เข้าใจได้

ฉีหวงถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างหนัก ในความเป็นจริงแล้ว เขาเคร่งเครียดจนหลังเปียกโชก

“ฉันพาผู้หญิงคนนี้ไปก่อนล่ะนะ” ฉู่ชวิ๋นกล่าว

“ได้โปรดท่านอย่าเป็นกังวล ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตระกูลของเราจะไม่มีปัญหากับเธอ” ฉีหวงกล่าว

ฉู่ชวิ๋นพยักหน้าเล็กน้อย

“เชิญครับลูกพี่ เดี๋ยวที่นี่ผมจัดการเอง ผมจะไม่ทำให้ลูกพี่ต้องเดือดร้อนแม้แต่น้อย เมื่อจบเรื่องแล้วผมจะไปหาลูกพี่” ซูฟานตบหน้าอกตัวเอง

“เรื่องที่ท่านชนะเงินจากการพนัน ผมจะมอบให้ซูฟานและให้เขานำมันไปให้ท่านครับ” ฉีหวงกล่าว

ฉู่ชวิ๋นพยักหน้าและเดินจากมาพร้อมกับหงหลินและ หลี่เค่อซิน หลังจากฉู่ชวิ๋นออกไปแล้วกว่า 10 นาที ฉีหวงก็มั่นใจว่าฉู่ชวิ๋นจะไม่กลับมาอีก

ดังนั้นเขาจึงนั่งลงบนพื้นและเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่หน้าผาก ซูฟานเผยรอยยิ้มแหยๆ บนใบหน้าพูดราวกับยินดีในความทุกข์ของคนอื่นว่า

“เป็นยังไงบ้างล่ะ? ฉี่แตกใส่กางเกงรึเปล่า?”

เมื่อเทียบกับฉีหวง ระดับความสำเร็จของเขาแย่มากจนเขาถูกกลั่นแกล้งโดยฉีหวงเสมอ ในเวลานี้เขาอดไม่ได้ที่จะล้อเลียนเพื่อเอาคืน ฉีหวงกล่าวด้วยรอยยิ้มคร่ำครวญ

“เกือบไปแล้ว แค่ได้ชื่อว่าปรมาจารย์ก็ทำเอาฉันหายใจไม่ออกแล้ว”

“จริงสิ ฉันเห็นนายเรียกเขาว่าลูกพี่ นายไปรู้จักเขาได้ยังไง?” ฉีหวงอยากรู้อยากเห็น

“แกกำลังจะบอกว่าคนตัวเล็ก ๆ อย่างฉันไม่น่าเข้าตาลูกพี่ใช่ไหม?”

ซูฟานไม่โกรธ เขารู้ดีว่าฉีหวงหมายความว่ายังไง ฉีหวงพยักหน้าอย่างหยาบคายและหน้าซูฟานเปลี่ยนเป็นสีขาวทันที

“มันคือลิขิต นายเข้าใจไหม? แล้วก็นะ การจะเป็นเพื่อนกับลูกพี่ไม่ได้มองที่ระดับพลังแต่ดูที่บุคลิกภาพเท่านั้น“

“นายมีบุคลิกภาพที่ดีเหรอ?” ฉีหวงถามอย่างจริงจัง

ซูฟานชี้ไปที่ฉีหวงอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “ไอ้คนไม่มีหัวใจ ถ้าฉันไม่มาที่นี่ทันเวลา ฉันว่าหญ้าสูง 2 เมตร คงเป็นหลุมฝังศพของนายแล้วล่ะ ต้องขอบคุณฉันสิ ไม่อย่างนั้น ฉันคงได้ฝังนายแทน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีหวงก็ขอบคุณซูฟานอย่างจริงจังเพราะคำพูดของซูฟานถูกต้อง

“ปรมาจารย์หนุ่มผู้นี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน มีแค่ขั้นปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับเขาได้”

ฉีหวงเป็นผู้บัญชาการกองกำลังพิเศษ ซูฟานมาจากตระกูลทหาร พยัคฆ์ซูเป็นจิตวิญญาณของกองทัพ ดังนั้นพวกเขาจึงรู้เคล็ดลับมากมายที่คนภายนอกไม่รู้จัก

ตัวอย่างเช่นกลุ่มจักรราศี กลุ่มนักษัตร กลุ่มหลงเว่ย และอื่น ๆ ซูฟานรู้ว่าใครที่ฉีหวงกำลังพูดถึง เขาเบ้ปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ไม่ใช่ไม่เคยฆ่าสักหน่อย”

ผู้พูดไม่มีเจตนา แต่ผู้ฟังมีความตั้งใจดี ฉีหวงตัวสั่นด้วยความกลัว และจ้องมาที่ซูฟาน

“นายหมายความว่าไง?” ฉีหวงคิดว่าซูฟานล้อเล่นเท่านั้น

ซูฟานรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไปและจึงไม่ได้ปิดบัง

เขาเอนกายลงและลดเสียงของเขาแล้วพูดว่า “อยากรู้เหรอ?”

ฉีหวงพยักหน้าอย่างไม่จริงจัง ไม่ได้อยากรู้อย่างจริงจัง

“ยืนตัวตรงและอย่าตกใจ” ซูฟานพูด

ฉีหวงหมดคำพูด มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับการยืนขึ้นไหม? แต่เขาก็ยังเชื่อฟังและยืนขึ้น

“ฉันจะบอกให้! รู้จักกลุ่มจักรราศีไหม?”

ฉีหวงพยักหน้า แน่นอนเขารู้ว่าแคนเซอร์ของกลุ่มจักรราศีนั้นเป็นขั้นปรมาจารย์ระดับ 1 ที่ยอดเยี่ยม และเขายังเคยไปเยี่ยมเยียน

“กลุ่มจักรราศีคือกลุ่มทำให้ลูกพี่ของฉันขุ่นเคืองมาก นายรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” ซูฟานตั้งใจจะดึงความกระหายใคร่รู้ของฉีหวงออกมา

ฉีหวงอยากจะต่อยเขาสักที เขาพูดด้วยความโกรธ “พูดมาเร็ว ๆ”

“กลุ่มจักรราศีล้วนถูกทำลายโดยลูกพี่ของฉัน ตอนนี้ตายเกลี้ยงแล้ว” ก่อนที่ซูฟานจะพูดจบ ขาของฉีหวงอ่อนแรง นุ่มนิ่มเหมือนก๋วยเตี๋ยวและริมฝีปากเขาสั่นระริก เขาไม่คิดว่าซูฟานจะล้อเล่น

“บอกว่าให้นายยืนตรง” ซูฟานยิ้มเยาะอย่างภาคภูมิใจหมอบตัวลงและเอนกายและพูดต่อว่า “แคนเซอร์ ขั้นปรมาจารย์ระดับ 1 ถูกลูกพี่ของฉันต่อยจนเละแล้วก็ตัดหัว”

ตาของฉีหวงแข็งทื่อ ทั้งร่างของเขาเหงื่อออก เขากลืนน้ำลายอย่างแรง

“กลุ่มจักรราศีถูกลูกพี่ของฉันจัดการ โดยไม่ต้องเคลื่อนไหวเป็นครั้งที่สอง” ดวงตาของฉีหวงเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความกลัวและเกือบหมดสติ

ตอนนี้เขากำลังมีชีวิตอยู่แบบไหนบนโลกนี้?

กลุ่มจักรราศีนอกเหนือจากแคนเซอร์ที่เป็นขั้นปรมาจารย์ ที่เหลือของกลุ่มล้วนเป็นขั้นนักสู้พลังชีพจรระดับ 9 พวกเขาน่ากลัวมาก ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกชายผู้นี้ทำลายลงอย่างง่ายดาย มันช่างน่ากลัวจริง ๆ

ฉีหวงอยากร้องไห้ออกมา เขากลัวฉู่ชวิ๋นสุด ๆ แล้วตอนนี้