“ไม่จำเป็น!” ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้น 

 

 

หืม?! 

 

 

สายตาของเลี่ยเทียนซื่อ กวาดมองไปทางลู่เจี้ยที่อยู่นอกวงกลม เห็นเขาสวมเสื้อคลุมสีม่วง มีเกียรติและหรูหรา รูปลักษณ์ที่งดงามของเขา ทำให้ความสงสัยปรากฏในสายตาของเลี่ยเทียนซื่อ 

 

 

มันรู้สึกว่า เมื่อนานมาแล้วเคยพบเห็นบุคคลอื่น ที่มีรูปร่างหน้าตาและสง่างามเช่นนี้มาก่อน 

 

 

แต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหนและเมื่อไหร่ 

 

 

“แล้วเจ้าเป็นใคร” เลี่ยเทียนซื่อถาม 

 

 

รอบตัวของมัน แสงสีทองของเนตรญาณ ได้จางลงแล้ว รอยแตกที่เป็นเส้นๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้น 

 

 

ลู่เจี้ยไม่สนใจมัน เขายกมือขึ้น จากวงแหวนบนนิ้วของเขา มีสว่างจ้าลอยออกมา แล้วลอยไปอยู่ตรงหน้าของเจียงหลี แสงจางหายไป หินวิญญาณสีดำก็ถูกเปิดเผยอยู่ตรงหน้า 

 

 

พลังวิญญาณในหินวิญญาณเหล่านั้น ถูกเจียงหลีดูดเข้าไปในร่างกายของนางโดยอัตโนมัติหลังจากการเปลี่ยนแปลง มันถูกดึงออกไปโดยเนตรญาณ 

 

 

เจียงหลี! ตื่น! เจียงหลี! ตื่น!  

 

 

พลังจิตของลู่เจี้ย พุ่งเข้าสู่ส่วนลึกของจิตวิญญาณของนาง ทำให้นางที่เป็นลมไปแล้วนั้น ถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้น 

 

 

จำไว้ ตราบใดที่เจ้าไม่ยอมแพ้และอดทนกับมัน เจ้าก็จะประสบความสำเร็จ เสียงของลู่เจี้ยดูเหมือนอยู่ไกลและใกล้ กำลังคุยกับเจียงหลี 

 

 

ท่ามกลางความสับสน นางรู้สึกราวกับว่านางตายมาแล้วหลายพันครั้ง ในความสับสนวุ่นวายมีเสียงเรียกตัวเองอยู่ตลอดเวลา 

 

 

เจ้าคือใคร 

 

 

ใครกำลังเรียกข้า 

 

 

นางไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นใคร แต่เพราะเสียงนี้นางจึงค่อยๆ มีสติ 

 

 

แสงสีทองที่หรี่ลงก็สว่างขึ้นทันที 

 

 

เลี่ยเทียนซื่อสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่หญิงสาวที่เปื้อนเลือดด้วยความตกใจ 

 

 

ข้างนอกวงกลมนั้น ลู่เจี้ยมีเหงื่อออกที่หน้าผาก ใบหน้าของเขาซีดอ่อนลง ไม่รู้ว่าอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหนกระทั่งว่าไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง จึงล้มตัวลงบนม้านั่งพร้อมกับหายใจอย่างยากลำบาก 

 

 

“หืม พลังจิต” เลี่ยเทียนซื่อสังเกตเห็นพลังอื่นในเนตรญาณที่ไม่ได้เป็นของเจียงหลี แล้วมองไปที่ลู่เจี้ยที่อ่อนแอ 

 

 

“คาดไม่ถึงเลยว่า เจ้าเป็นเนี่ยนซือ” เลี่ยเทียนซื่อกล่าว 

 

 

ลู่เจี้ยยิ้มจางๆ “ไม่สามารถฝึกฝนวิญญาณ ได้เพียงบำเพ็ญจิตเท่านั้น คนอื่นเรียกข้าว่าคนไร้ประโยชน์อยู่แล้ว แต่จะตัวเองให้เป็นคนไร้ประโยชน์ด้วยได้อย่างไรกัน” 

 

 

“เจ้าทั้งสองคนผนึกกำลังด้วยกัน ก็อาจมีโอกาสอยู่บ้าง” แววตาของเลี่ยเทียนซื่อนั้นไม่อาจคาดการณ์ได้ 

 

 

… 

 

 

เจียงหลีจำไม่ได้ว่าเขายืนหยัดอดทนนานแค่ไหนแล้ว และไม่รู้ว่าตนเองประสบความสำเร็จหรือไม่ 

 

 

นางจำได้แค่ว่า มีเสียงหนึ่งที่คอยบอกนางว่าอย่ายอมแพ้ แต่ให้ยึดมั่นอดทนต่อไป นางได้ยินและทำเช่นนั้น 

 

 

แต่หลังจากนั้น นางก็ยังคงเป็นลมเพราะความตกใจในพลังที่รุนแรงของเลี่ยเทียนซื่อ เมื่อนางตื่นขึ้น นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายและกระดูกของนางดูเหมือนจะหลุดขาดออกจากกัน นอนอย่างเหนื่อยล้าราบกับพื้นด้วยความอับอาย 

 

 

สายตาของเจียงหลีเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ รอบด้านไม่มีกลิ่นอายของเลี่ยเทียนซื่อและไม่มีประกายสีทอง แล้ว เสื้อผ้าบนร่างกายของนางสกปรกมาก เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด สะเก็ดเลือดที่แห้งยังคงอยู่เหลืออยู่บนผิวหนังของนาง 

 

 

นางใช้มือยันพื้นแล้วลุกขึ้นนั่งเพิ่งจะรู้ว่าตรงหน้าตน มีกองผงหินวิญญาณเพิ่มมาหนึ่งกอง 

 

 

“เจ้าตื่นแล้ว” จู่ๆ เสียงของลู่เจี้ยก็ดังออกมา แต่เผยให้เห็นความอ่อนแอโดยไม่คาดคิด 

 

 

เจียงหลีเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเขายังคงนอนอยู่บนม้านั่ง ผิวของเขามีสีขาวใส แม้แต่สีของริมฝีปากก็จางลงไปมาก 

 

 

“ท่านเป็นอะไรไป” เจียงหลีถามด้วยความประหลาดใจ 

 

 

ลู่เจียงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร ก่อนอื่นเจ้าดูที่เนตรญาณของเจ้าก่อน” 

 

 

ใช่! 

 

 

นี่ต่างหากที่เป็นสิ่งที่สำคัญ! 

 

 

เมื่อได้รับการเตือนจากลู่เจี้ย เจียงหลีก็รีบละความคิดของเขา แล้วเริ่มฝึกฝนแม้ร่างกายจะอ่อนล้า 

 

 

ในไม่ช้า นางก็หมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝน นางสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ในร่างกายของตน ในเนตรญาณดวงแรกของนาง มีร่างของเลี่ยเทียนซื่อปรากฏขึ้นลางๆ 

 

 

ขณะที่นางฝึกฝน ลมหายใจของนางก็เปลี่ยนไปเช่นกัน 

 

 

หลังจากหลอมรวมวิญญาณการต่อสู้แล้ว ก็ทะลุระดับแรกของหลิงซื่อ อย่างไรก็ตามเจียงหลีได้ผสานเข้ากับเลี่ยเทียนซื่อที่ยิ่งใหญ่ พลังของทั้งสองที่หลอมรวมกันนี้ นำไปสู่ฐานการฝึกฝนหลิงซื่อของเจียงหลีโดยตรงจากระดับแรกไปยังระดับสี่ของหลิงซื่อ! 

 

 

ก้าวกระโดด เข้าสู่ระดับที่สี่! 

 

 

เจียงหลีลืมตาขึ้น และมีแสงแพรวพราวออกมาจากส่วนลึกในดวงตาของนาง 

 

 

ความรู้สึกที่ได้รับการควบคุมนั้นแข็งแกร่ง ในที่สุดก็ทำให้นางหลุดพ้นจากฉายาไก่อ่อนแอได้สักที แม้ว่าการฝึกฝนในปัจจุบันของนางจะไม่มีอะไรเลย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะสักวันนางจะได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดของผู้แข็งแกร่งอีกครั้ง! 

 

 

“ข้าทำสำเร็จแล้ว!” เจียงหลีพูดกับลู่เจี้ยด้วยความแปลกใจ 

 

 

นางรู้สึกว่าในตอนนี้ตนสามารถเหวี่ยงหมัด สามารถเหวี่ยงพลังที่ยิ่งใหญ่ได้ ในขณะนี้นางก็ตระหนักถึงประโยชน์ที่ลู่จ้านได้กล่าวไว้ ความสามารถของนางสามารถกระโดดได้สี่ระดับติดต่อกัน ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับวิญญาณยุทธ์แต่เพราะเลี่ยเทียนซื่อด้วย ยิ่งกว่านั้นเป็นเพราะนางเคยดูดหินวิญญาณอย่างบ้าคลั่งมาแล้วนับไม่ถ้วน 

 

 

“ยินดีด้วย” ลู่เจี้ยกล่าวโดยไม่ลังเล 

 

 

มีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าเล็กๆ ของเจียงหลี ดวงตาที่สดใสของเขาก็แพรวพราวราวกับดวงดาว สำเร็จแล้ว! หลังจากการทรมานทั้งหมดในที่สุดนางก็ทำสำเร็จแล้ว 

 

 

แม้ว่านางจะงงงวยเล็กน้อยว่าสุดท้ายแล้วนางประสบความสำเร็จได้อย่างไร 

 

 

ในความทรงจำของนาง หลังจากที่เป็นลมไป ก็เริ่มพร่ามัว 

 

 

“ให้ข้าดูสิว่าได้ทักษะการต่อสู้ที่พิเศษอะไรบ้าง” เจียงหลีแทบรอไม่ไหว นางนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง หลับตาและรู้สึกถึงพลังของเลี่ยเทียนซื่อและทักษะความสามารถพิเศษ 

 

 

นางยังไม่ทันรับรู้ถึงความสามารถของเลี่ยเทียนซื่อ ก็มีลมหายใจที่เยือกเย็นเข้ามาอย่างรวดเร็ว นางลืมตาและพูดอย่างเย็นชาว่า “มีจิตสังหาร” 

 

 

ทันทีที่เสียงของนางเงียบลง ประตูที่ปิดอยู่ก็ถูกระเบิดออก เศษประตูกระจายเต็มพื้น 

 

 

ทันใดนั้นเงาดำทั้งเจ็ดก็ปรากฏขึ้นในห้อง 

 

 

พวกเขาทั้งหมดถูกห่อหุ้มด้วยชุดสีดำอย่างแน่นหนา มีเพียงดวงตาที่เย็นชาและเฉียบคม มองดูแล้วคล้ายวัตถุที่ตายแล้ว จ้องมองไปที่ลู่เจี้ยที่นอนอยู่บนม้านั่ง 

 

 

นักฆ่าพลีชีพ! ลมหายใจที่เจียงหลีสัมผัสจากที่พวกเขาเปล่งออกมา สามารถตัดสินตัวตนของพวกเขา 

 

 

คนเหล่านี้ มาที่นี่เพื่อฆ่าลู่เจี้ย! 

 

 

สมควรตาย! ยามเฝ้าบ้านไปไหนกันหมด เจียงหลีลุกขึ้นจากพื้นอย่างเร่งรีบและพุ่งไปหาลู่เจี้ยพร้อมกับนักฆ่าพลีชีพเหล่านั้น 

 

 

นางไม่รู้ว่า ลู่เจี้ยทำเพื่อเป็นการปกปิดพรสวรรค์ของนาง เพื่อไม่ให้นางถูกรบกวนเมื่อผสานเข้ากับวิญญาณยุทธ์จึงจงใจปลดทหารยามที่อยู่รอบๆ ตัวออก 

 

 

เพียงแต่ว่า ไม่ได้คาดว่านักฆ่าพลีชีพเหล่านี้ จะฉวยโอกาสนี้ และลอบสังหารพวกเขา 

 

 

รวดเร็วยิ่งนัก! 

 

 

เจียงหลีประหลาดใจกับความเร็วของตนเอง 

 

 

นางช้ากว่านักฆ่าพลีชีพเหล่านี้ไปแล้วก้าวหนึ่ง แต่ในไม่กี่วินาทีนั้น นางก็แซงหน้าพวกเขาและปรากฏตัวต่อหน้าลูเจี้ย 

 

 

แผ่นหลังบางๆ ของนาง ปรากฏต่อหน้าต่อตาของลู่เจี้ย ทำให้แววตาที่สงบนิ่งของเขาเปล่งประกาย นิ้วของเขาขยับเล็กน้อย และเงาที่พร้อมจะโจมตี ก็สงบเงียบลงทันที 

 

 

“ฆ่านางซะ” 

 

 

ทางข้างหน้าถูกปิดกั้น นักฆ่าพลีชีพเหล่านี้ก็ตัดสินใจใหม่ทันที 

 

 

ทันใดนั้น มีสองในเจ็ดคนก็แยกจากกัน และโจมตีเจียงหลี อีกห้าคนยังคงมุ่งเข้าไปจะฆ่าลู่เจี้ย 

 

 

เมื่อมองคนที่เข้ามาจะฆ่าตัวเอง เจียงหลีไม่มีอาวุธอยู่ในมือ ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่กำหมัดแล้วชกออกไป 

 

 

ตูมมม! เสียงดังก้อง 

 

 

ผู้ที่ถูกโจมตี รู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่ง ทำลายทุกอย่าง กระแทกลงบนหน้าอกและหน้าท้องของเขาโดยตรง พัดเขาไปทั้งคน ทำให้เลือดสาด ล้มลงบนพื้นและสิ้นลมหายใจ 

 

 

ผู้หญิงคนนี้มีพลังมหาศาลจริงๆ 

 

 

ภาพที่ปรากฏนี้ ยังสร้างความประหลาดใจให้กับพวกนักฆ่าพลีชีพคนอื่นๆ อย่างไรก็ตามพวกเขายังไม่ล้มเลิกเป้าหมาย 

 

 

ฆ่าเท่านั้น! 

 

 

หลีเอ๋อร์ มาทางนี้ 

 

 

เพิ่งจะฆ่าไปหนึ่งคน เจียงหลีก็ได้ยินเสียงของลู่เจี้ย