เมื่อได้ยินเสียง เหล่านักพรตต่างก็พากันจ้องมองไปที่กระเป๋าของอันหลิน

ผู้พิทักษ์คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างแปลกใจว่า “สหายอันหลิน นายแอบซ่อนหญิงงามไว้นี่นา!”

อันหลิน “…”

เซียนหญิงเมิ่งอินก็พูดด้วยความตกใจเช่นกันว่า “นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! สำคัญที่มันเป็นดอกไม้ เมื่อกี้มันบอกว่าอยากลองดู มีวิธีดีๆ อะไรงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรกัน มันไม่ใช่ความจริงซะหน่อย!” อันหลินโต้แย้งเสียงดัง

ไม่มีใครสนใจคำโต้แย้งของเขา เหล่านักพรตต่างก็มองดอกไม้สีแดงดอกนั้นด้วยแววตาเปี่ยมความคาดหวัง

เหล่านักพรตเตรียมจะถอดใจแล้ว ตอนนี้เสี่ยวหงกลับโพล่งออกมาว่าอยากลองดู จุดความหวังของพวกเขาขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย

เสี่ยวหงถูกมองจนรู้สึกเก้อเขิน หดหัวเข้าไปในกระเป๋า พูดเสียงเบาหวิวว่า “ข้าไม่กล้ารับปากว่าจะสำเร็จ เพียงแต่ว่าข้ามีอยู่วิธีหนึ่ง บางทีอาจจะลองดูได้”

อันหลินล้วงเสี่ยวหงออกมา วางลงบนฝ่ามือแล้วพูดเสียงตื่นเต้นว่า “ไม่เป็นไร เจ้าลองบอกวิธีมาก่อนเถอะ!”

เสี่ยวหงจึงปรากฏสู่สายตาของทุกคนด้วยเหตุนี้ ใบหน้าของมันแดงก่ำยิ่งขึ้น แม้จะเป็นสีแดงอยู่แล้วก็ตาม

“อืม คืออย่างนี้ เพราะจุดกำเนิดพลังปราณของข้าจวนจะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ตลอดระยะเวลานี้ ข้าได้พลังวิเศษชนิดหนึ่งมา” เสี่ยวหงเอ่ยเสียงกังวล

ตาของอันหลินเป็นประกาย “พลังวิเศษอะไร”

เสี่ยวหง “พลังวิเศษของข้าสุดยอดเชียวล่ะ ชื่อว่าคาถามหาเสน่ห์!”

…

ผู้พิทักษ์ตกตะลึง “พระเจ้าช่วย สหายอันหลิน นายทำอะไรกับภูตพฤกษากัน ทำไมภูตพฤกษาถึงมีพลังวิเศษชนิดนี้…นาย…แม้แต่ดอกไม้นายก็ไม่เว้นเหรอ!”

เซียนหญิงเมิ่งอินก็อุทานอย่างตกใจ “นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! สำคัญที่มันเป็นดอกไม้ หรือคิดจะใช้พลังวิเศษชนิดนี้ล่อลวงราชาปีศาจอำมหิต!”

อันหลินได้ฟังก็จะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว “ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรกัน มันไม่ใช่ความจริงซะหน่อย! ฉันไม่เคยทำอะไรกับมันทั้งนั้น”

เสี่ยวหงเองก็พยักหน้ารัวๆ แก้ต่างแทนอันหลินว่า “นั่นสิ พวกเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว นายท่านดีกับข้าที่สุด สิ่งที่ข้าชอบที่สุดก็คืออ้อมกอดอันอบอุ่นของนายท่าน!”

เมื่อเหล่านักพรตได้ยินประโยคนี้ ก็มองอันหลินด้วยสายตาแปลกพิกล ราวกับกำลังบอกว่า กอดดอกไม้ตลอดทั้งวัน หากไม่วิปริตจะเป็นอะไรได้

อันหลินได้ฟังคำพูดอันน่าขนลุกของเสี่ยวหง น้ำตาก็รื้นขอบตา…

ทำไมภูตตนนี้ถึงชอบทำให้เขาอับอายอยู่เรื่อยเลย

เสี่ยวหงแค่อยากอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับนายท่านให้งดงามเท่านั้น กลับพบว่าเหล่านักพรตเหมือนจะเข้าใจผิดนายท่านยิ่งกว่าเดิม หยดน้ำผุดขึ้นบนดอกไม้โดยไม่รู้ตัว

ในตอนนั้นเอง เซวียนหยวนเฉิงก็พูดขึ้นทันควัน เบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน “เสี่ยวหง คาถามหาเสน่ห์ที่เจ้าว่าจะใช้กับราชาปีศาจอำมหิตหรือ มันมีผลลัพธ์อย่างไรกัน”

“อืม คาถามหาเสน่ห์ของข้าจะใช้กับราชาปีศาจอำมหิต สามารถปลุกความคิดในใจของเขาได้ เมื่อความคิดถูกปลุก จะไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จ กระตุ้นประสาทและความปรารถนาของเขา จากนั้นให้เขาเชื่อฟังคำข้า!” เสี่ยวหงพูดเสียงหวาน

เซวียนหยวนเฉิงลูบคาง “พูดง่ายๆ ก็คือ…ให้เหล่าหญิงงามยั่วยวนเขาไม่หยุด บีบคั้นจนเขาขาดสติ สุดท้ายยอมจำนนให้กับพลังของเจ้าใช่ไหม”

เสี่ยวหงพยักหน้า “ใช่ๆ เช่นนี้นี่แหละ”

นักพรตหญิงอย่างเถียนหลิงหลิงกับเซียนหญิงเมิ่งอินได้ฟังก็หน้าแดงก่ำ ส่วนหวงซานซานกลับถ่มน้ำลายอย่างไม่สบอารมณ์

แต่ทว่า นักพรตชายกลับดวงตาลุกวาวเมื่อได้ยิน

เซียนกระบี่ชิงเหอนึกขึ้นได้ทันทีว่า “ใช่แล้ว! จากข้อมูลกระจัดกระจายของราชาปีศาจที่สำนักรวบรวมมาได้ ราชาปีศาจอำมหิตตนนี้มีนิสัยมักมากในกาม ไม่แน่ว่าอาจเป็นจุดอ่อนของเขาก็ได้ เริ่มจากจุดนี้ อาจจะสำเร็จก็ได้!”

เหล่านักพรตชายพยักหน้ากันระนาว มองเสี่ยวหงด้วยแววตาเร่าร้อน

อันหลินรู้สึกกังวลใจ “เสี่ยวหง เจ้าจะกลายร่างเป็นหญิงงามมายั่วยวนราชาปีศาจอำมหิตหรือ”

เสี่ยวหงส่ายหน้า “นายท่าน แม้แต่แปลงร่างข้ายังทำไม่ได้ จะกลายเป็นหญิงงามได้อย่างไร พลังวิเศษของข้าจะฉายภาพในสมองของราชาปีศาจอำมหิตโดยตรง ทำให้เขาเกิดความรู้สึกราวกับเกิดขึ้นจริง หากว่าเขาเด็ดเดี่ยวไม่มากพอ เช่นนั้นคาถาของข้าก็จะสำเร็จ!”

นักพรตชายได้ฟังก็ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง แต่อันหลินกลับรู้สึกโล่งอกไป

ยังดีที่พลังนี้เป็นเพียงวิชาที่คล้ายคลึงกับคาถาลวงตา

“เอาเถอะ งั้นเจ้าก็ลองดู” ขณะที่พูด อันหลินก็วางเสี่ยวหงลงตรงหน้าราชาปีศาจอำมหิต

“เอ่อ นายท่าน ยังไม่ได้ ตอนนี้ข้ายังขาดวัสดุ!” เสี่ยวหงกล่าว

“วัสดุ?” อันหลินกะพริบตาปริบๆ อย่างมึนงง

เสี่ยวหงโคลงหัว “ต้องสร้างภาพของหญิงงามในห้วงความฝันของราชาปีศาจอำมหิต ข้าต้องการมนุษย์มาเป็นต้นแบบ จากนั้นจำลองหญิงงามออกมาเพื่อทำการยั่วยวน!”

อันหลินรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี “เรื่องนี้…ต้นแบบที่ว่าต้องมีเงื่อนไขอะไรไหม”

“ไม่จำเป็นเลย ขอเพียงสวมชุดผู้หญิงมายืนตรงหน้าข้า ให้ข้าจินตนาการในสมองก็เพียงพอแล้ว!” เสี่ยวหงอธิบาย

คำพูดของมัน แน่นอนว่าได้ยินกันทุกคน

อันหลินเบนสายตามองนักพรตหญิงทั้งหลาย…

“ข้าขอปฏิเสธ!” สวีเสี่ยวหลานโพล่งออกมาทันที

“ฉันเป็นแค่โลลิน้อย ปล่อยฉันไปเถอะ!” เถียนหลิงหลิงพูดต่อ

มุมปากของอันหลินกระตุก ตอนนี้กล้าเรียกตัวเองว่าโลลิอย่างหน้าไม่อายแล้วเหรอ

“โอย จะให้ฉันไปทำเรื่องแบบนั้นกับราชาปีศาจอำมหิต แค่คิดก็สะอิดสะเอียนแล้ว ฉันก็ขอปฏิเสธเหมือนกัน!” เซียนหญิงเมิ่งอินพูดอย่างรังเกียจ

“ต้องแต่งตัวโป๊เปลือยเพื่อเป็นต้นแบบให้ภูตพฤกษางั้นเหรอ แค่นี้ฉันก็รับไม่ได้แล้ว!” หวงซานซานก็โบกมือด้วยสีหน้าขยะแขยง

ต่อมา นักพรตหญิงที่เหลือก็พากันปฏิเสธเช่นกัน

สุดท้าย ไม่มีใครยินยอมจะเป็นต้นแบบเลยแม้แต่คนเดียว…

อันหลินจนใจ ทุกคนอยากปกป้องโลก มายืนตรงนี้เพื่อผดุงความยุติธรรมไม่ใช่เหรอ!

ตอนนี้ต่างก็ปฏิเสธ ต้องการอะไรกันแน่!

เมื่อเห็นนักพรตหญิงปฏิเสธ เสี่ยวหงก็ไม่ยอมแพ้ พูดต่อว่า “พวกพี่สาวอายข้าเข้าใจ อันที่จริงต้นแบบที่ว่านี้ เป็นบุรุษก็ได้เหมือนกัน!”

ทุกคนได้ฟังก็สะดุ้งโหยง จ้องเสี่ยวหงอึ้งๆ

เสี่ยวหงพูดต่อว่า “อืม ที่จริงแค่สวมชุดผู้หญิงมายืนตรงหน้าข้า ข้าสามารถเปลี่ยนเพศได้ในจิตนาการ ก็แค่ผิวขาวนิด เอวคอดหน่อยไม่ใช่หรือ ของกล้วยๆ!”

มันพูดไม่ผิด แต่นักพรตชายต่างก็รู้สึกขนลุกขนพอง

“ข้าขอปฏิเสธ!” เซวียนหยวนเฉิงพูดออกมาทันที

“คนแก่อย่างฉันไม่ขอเอี่ยวดีกว่า จะทำให้ราชาปีศาจอำมหิตตกใจได้” นักพรตทั่นอวิ๋นลูบเครา พูดอย่างเชื่องช้า

“ฉันอ้วนฉุแบบนี้ อย่าเพิ่มความยากในการจินตนาการให้ภูตพฤกษาเลย!” ผู้พิทักษ์โบกมือเป็นพัลวัน

…

นักพรตชายก็ปฏิเสธเงื่อนไขนี้อย่างหนักแน่นเช่นกันด้วยประการฉะนี้

อันหลินรู้สึกผิดหวัง ท่าทางวิธีนี้จะไม่ได้ผล

แต่ว่า ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ เขาก็พบว่าสายตาของทุกคนพากันจับจ้องมาที่เขา

“ทุก…ทุกคนมองฉันทำไม” อันหลินเสียวสันหลังวาบ

เขามองเห็นความประกายอันเร่าร้อนจากดวงตานับสิบกว่าคู่!

“สหายอันหลิน ฉันคิดว่านายหล่อมากทีเดียว!” ผู้พิทักษ์กล่าว

“นักพรตจอมปลอมแต่งหญิงต้องสวยมากแน่ๆ!” เถียนหลิงหลิงก็ไม่อ้อมค้อม ดวงตากลมโตเปี่ยมด้วยความหวัง

อันหลินตกใจ “ทุกคนเป็นอะไรน่ะ! ฉันก็ขอปฏิเสธเหมือนกัน!”

“แต่ว่า…สหายอันหลิน เจ้าเป็นหัวหน้านะ” เซวียนหยวนเฉิงพูดเสียงนุ่ม

“นั่นสิ สหายอันหลิน นายเป็นกัปตันของพวกเราทุกคนนะ!” ผู้พิทักษ์พูดเสริม

“ในเมื่อเป็นกัปตัน ก็ควรจะแบกภาระอันใหญ่หลวงไม่ถอย เผยความเป็นผู้นำออกมา!” นักพรตทั่นอวิ๋นลูบเครา พูดพลางโคลงศีรษะ

อันหลินอยากกระอักเลือด เขาอยากบอกว่ากัปตันกับผีสิ! ใครอยากเป็นก็เป็นเลย!

ขณะนั้นเอง เสี่ยวหงก็พูดเสียงระริกระรี้ว่า “นายท่าน ไม่ต้องห่วง ข้าจะจินตนาการให้ท่านเป็นหญิงงามล่มเมือง ไม่ให้เสียชื่อท่านแน่นอน!”

อันหลินหน้ามืด เขาสงสัยว่าตัวเองเจอภูตคู่กายตัวปลอม…

ขอร้องล่ะใครก็ได้เอาภูตตนนี้ไปที!

ภูตคู่กายของคนอื่นเหาะเหินเดินอากาศ ไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้ เป็นมือขวาของเจ้านาย

แต่ภูตคู่กายของเขา เยี่ยมไปเลย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เก่งแต่บีบคั้นให้เขาใส่ชุดผู้หญิง!

…………………………….