ตอนที่ 7 นักเลงในตรอก

 

หลังจากเลิกเรียน แขนของชูมู่เยว่กำลังถูกกอดโดยผู้หญิงหางเปียน่ารักคนหนึ่งอยู่

 

ผู้หญิงคนนี้ชื่อตู้จิงเหวิน เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชูมู่เยว่ในชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น

 

เมื่อตอนที่พ่อของชูมู่เยว่ขอยืมเงินมารักษา ตู้จิงเหวินให้เงินในบัญชีทั้งหมดโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

 

ความเอื้ออาทรของตู้จิงเหวินทำให้ชูมู่เยว่ซาบซึ้งอย่างมาก แต่เธอรู้สึกว่าตู้จิงเหวินเป็นพี่สาวที่ดีมากกว่า

 

“มู่เยว่ ทำไมไม่ไปบ้านฉันแล้วทำการบ้านด้วยกันล่ะ ฉันจะสอนการบ้านช่วงที่เธอขาดเรียนให้เอง!” ตู้จิงเหวินพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

ชูมู่เยว่กำลังจะตอบตกลง แต่เธอเหลือบไปเห็นหงอวี้ชือกำลังยืนอยู่กับกลุ่มนักเลงในที่ที่ห่างออกไป ทันใดนั้นรอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นบนหน้าของชูมู่เยว่ทันที

 

“ขอโทษด้วยนะ วันนี้ฉันยังไม่มีเวลา พ่อของฉันจะพาไปบ้านญาติน่ะ ไว้พรุ่งนี้ละกัน!” ชูมู่เยว่ยิ้มและปฏิเสธตู้จิงเหวิน

 

ตู้จิงเหวินพยักหน้า “ถ้าเป็นแบบนั้นพรุ่งนี้ก็ได้ พวกเราจะทำการบ้านกันพรุ่งนี้!”

 

“ตกลง!” ชูมู่เยว่ยิ้มตอบ “งั้นฉันกลับก่อนนะ ระหว่างทางก็ระมัดระวังตัวด้วย!”

 

“เจอกันพรุ่งนี้!” ตู้จิงเหวินโบกมือให้ชูมู่เยว่และหันหลังจากไป

 

เมื่อเห็นตู้จิงเหวินกลับไปแล้ว ชูมู่เยว่จึงหันไปมองกลุ่มนักเลงที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงคน

 

‘หากเดาไม่ผิด กลุ่มนักเลงเหล่านี้ต้องเป็นเพราะหงอวี้ชือพามาแน่นอน’

 

‘เธอคิดเหรอว่านักเลงแค่นี้จะทำอะไรฉันได้?’

 

ชูมู่เยว่หัวเราะเบา ๆ และเดินกลับบ้านราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

หงอวี้ชือที่ยืนดูอยู่ในฝูงคนมองชูมู่เยว่เดินกลับบ้าน รอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ได้ปรากฏออกมาทันที “ชูมู่เยว่ เธอหนีฉันไม่รอดแน่วันนี้ ฉันจะให้เธอได้รู้ถึงพลังของฉัน!”

 

เซียเจี่ยหรงและฮวงเย่หรูกังวลจนดึงมือของหงอวี้ชือ “อวี้ชือ พวกเราไม่ทำแบบนี้ดีกว่านะ!”

 

“อย่าลืมที่มันทำกับเราตอนเช้าสิ!” หงอวี้ชือหันมามองอย่างฉุนเฉียว “ฉันต้องเอาคืนมัน ฉันอยากเห็นมันถูกซ้อมจนปางตาย มันถึงจะระบายความแค้นในใจได้!”

 

เซียเจี่ยหรงและฮวงเย่หรูลังเลใจ แต่ก็ยังคงตามหงอวี้ชือไป

 

ชูมู่เยว่อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน ครั้งนี้เธอใช้ทางลัด ซึ่งมันจะลับตาผู้คนกว่าทางปกติ

 

สิ่งนี้นับว่าเป็นโอกาสดีของพวกนักเลง

 

แต่กลับกัน ไม่ใช่พวกนักเลงที่มาหาเรื่องเธอ กลายเป็นชูมู่เยว่เองที่หยุดเดินและหันไปตะโกน “ตามมานานแล้ว ออกมาซะที!”

 

บรรยากาศเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นทั้งสองข้างทางได้มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินออกมา พวกเขาสวมชุดแปลก ๆ บางคนย้อมผม และบางคนยังมีรอยสัก พวกเขามองชูมู่เยว่อย่างชั่วร้าย

 

ชูมู่เยว่หยิบสายสะพายของกระเป๋านักเรียนออกมา และมองไปยังกลุ่มนักเลงเหล่านั้น

 

คนที่อยู่หน้าสุดมีผมสีแดงและมีลูกน้อง 4-5 คนอยู่ด้านหลัง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

 

“ไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะสวยขนาดนี้ ลูกพี่ช่างใจดีกับพวกเราจริง ๆ !” ชายผมแดงยิ้มอย่างหื่นกระหายขณะมองชูมู่เยว่

 

ชูมู่เยว่มองกลับอย่างสงบและไร้ความกลัว แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักเลงเหล่านี้ เธอยังไม่รู้สึกถึงอันตรายแม้แต่น้อย