ตอนที่ 57 ความสงสัยของหยุนเหยา

 

 

เมื่อคนของตระกูลหลิงล่าถอยแพ้พ่ายกลับไป ทหารยามตระกูลจี้จึงเริ่มเก็บกวาดลานกว้างที่นองไปด้วยเลือดและซากศพ  ส่วนจี้เทียนซิงก็กำลังยุ่งอยู่กับการดูแลอาการบาดเจ็บของบิดาโดยมิได้ปรากฏตัวขึ้นอีก

 

 

การต่อสู้นองเลือดระหว่างสองตระกูลได้จบลงชั่วคราว

 

ไป๋หวู่เชินรั้งสายตาอันไม่แยแสกลับมาและเพ่งมองหยุนเหยาที่อยู่ข้างกาย

 

เมื่อเห็นว่านางยังคงจับจ้องมองเหตุการณ์ในตระกูลจี้อย่างตั้งใจ เขาจึงเอ่ยถามว่า “ศิษย์พี่หญิง เจ้าหนุ่มน้อยผู้นั้นตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเป็นตายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทำไมท่านไม่ไปช่วยมันเล่า ?”

 

ห่าวเมิ่งก็มีคำถามเดียวกันและพยักหน้าเสริมพลางกล่าวว่า “นั่นสิ หากศิษย์พี่หญิงลงมือ ตระกูลหลิงคงพินาศสิ้นแล้ว”

 

หยุนเหยารั้งสติกลับมาด้วยสีหน้าสงบราบเรียบ นางเอ่ยว่า “นี่เป็นบุญคุณความแค้นส่วนตัวระหว่างตระกูลจี้กับตระกูลหลิง เหตุใดข้าต้องลงไปเกลือกกลั้วด้วย ?”

 

ห่าวเมิ่งยิ้มกรุ่มกริ่มและไม่พูดอะไรออกไป

 

ไป๋หวู่เชินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย หัวใจที่เต็มไปด้วยความสงสัยเริ่มลดทอนลง

 

ตั้งแต่มาถึงเมืองจักรวรรดิ เขารู้สึกว่าหยุนเหยามีอาการแปลกไปเล็กน้อย นางดูเหมือนจะกังวลมากเกี่ยวกับเจ้าหนุ่มผู้นั้น อีกทั้งยังยื่นมือเข้าช่วยหลายต่อหลายครั้ง

 

ในหัวใจของเขา เขาชื่นชมหยุนเหยามาโดยตลอดและใฝ่ฝันว่าสักวันหนึ่งจะได้รับการเหลียวแลจากนาง

 

แต่หยุนเหยาเหมือนไม่รับรู้ความในใจของมัน และทัศนคติที่ดูไม่แยแสสิ่งใดของนางทำให้มันไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกในใจออกมา

 

มันรู้ว่าตนเองเป็นถึง 1 ใน 10 อัจฉริยะของนิกายหนุนสวรรค์ แต่นางกลับไม่แยแสเหลือบแลมันเท่ากับเจ้าหนุ่มไร้ชื่อผู้หนึ่ง เรื่องนี้ทำให้มันรู้สึกคับข้องใจไม่น้อย

 

แต่เมื่อตอนนี้ได้ยินคำตอบจากปากของนาง ความหึงหวงในใจของมันพลันหายไปสิ้น

 

ในเวลานี้หยุนเหยาก็เอ่ยถามว่า “ศิษย์น้องทั้งสอง บุคลที่ข้ามอบหมายให้พวกเจ้าตามหาให้ท่านอาจารย์ได้เรื่องอย่างไรบ้าง ?”

 

ไป๋หวู่เชินยิ้มบางและตอบอย่างรวดเร็วว่า “ศิษย์พี่หญิง นี่นับเป็นเรื่องเล็กจ้อย”

“หลังจากการพวกข้าตรวจสอบอย่างละเอียด พบบุคลผู้หนึ่งที่มีศักยภาพเหมาะสมตามที่ท่านอาจารย์มองหา”

 

“ใคร ?” หยุนเหยายกคิ้วเรียวงามขึ้น

 

ไป๋หวู่เชินกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “องค์ชายน้อยจี้หลิง !”

 

“เขา ?” หยุนเหยาแสดงสีหน้าสงสัย  “ทำไมถึงเป็นเขา ?”

 

ห่าวเมิ่งอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ศิษย์พี่หญิง ท่านมอบหมายงานให้พวกเรามองหาบุคลที่มีจังหวะชีวิตเปลี่ยนแปลงไปอย่างมหันต์ใช่ไหมเล่า  ซึ่งมันประจวบเหมาะกับชีวิตขององค์ชายน้อยจี้หลิงพอดิบพอดี  เดิมทีตันเถียนของเขาพิการแต่กำเนิด ทำได้เพียงรั้งอยู่ในระดับปรับแต่งกายาไปชั่วชีวิต  แต่ว่าเขาได้รับดอกไม้ดาราแดงเมื่อหลายวันก่อน  หลังจากเก็บตัวอยู่สองวันเขาก็ฟื้นฟูตันเถียนได้สำเร็จจนตัดผ่านมาถึงเขตแดนต้นกำเนิดแท้จริง”

 

“พวกข้าได้ตรวจสอบพลังฝีมือของเขาแล้ว  เขาอยู่ในเขตแดนต้นกำเนิดแท้จริงขั้นที่ 7  ในช่วงเวลาสั้นๆ  เขาเปลี่ยนไปอย่างพลิกฟ้าคว่ำดิน  นี่นับว่าตรงตามคุณสมบัติที่ท่านกล่าวถึงมิใช่หรือ ?”

 

“ดังนั้นข้ากับศิษย์พี่ไป๋จึงเห็นพ้องต้องกันว่า เขาคือคนที่ท่านกำลังตามหา”

 

หลังจากฟังคำอธิบายของห่าวเมิ่งแล้ว หยุนเหยาก็ยกคิ้วเรียวงามขึ้น ดวงตาของนางเปล่งประกายซับซ้อนออกมา

 

นางมองไปที่ห่าวเมิ่งและถามว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาได้ดอกดอกไม้ดาราแดงมารักษาตันเถียนจนตัดผ่านไปยังเขตแดนต้นกำเนิดแท้จริง ?”

 

ไป๋หวู่เชินยกยิ้มและอธิบายว่า “ศิษย์พี่หญิง ท่านลุ่มหลงแต่การฝึกวรยุทธ์จนมิได้รับรู้ข่าวสารภายนอก แน่นอนว่าท่านย่อมไม่รู้เรื่องนี้  ข่าวนี้ออกมาจากวังวิญญาณเพลิงและทุกคนในจักรวรรดิต่างก็รับรู้”

 

ห่าวเมิ่งกล่าวต่อไปว่า “ศิษย์พี่หญิง ในความคิดของข้าด้วยความแข็งแกร่งขององค์ชายน้อยจี้หลิง  10 วันให้หลังที่เริ่มการแข่งขัน เขาย่อมเป็นอันดับหนึ่งแน่นอน”

 

“หลังจากจบเรื่องนี้ก็พาเขากลับนิกาย งานของพวกเราเป็นอันสิ้นสุด”

 

จากนั้นห่าวเมิ่งก็ยิ้มให้กับไป๋หวู่เชินและดูเหมือนจะพึงพอใจในความสามารถของพวกมันที่จัดการหน้าที่ได้สำเร็จ

 

แต่ทว่า หยุนเหยากลับไม่ได้สนใจสีหน้าท่าทีอันพึงพอใจของศิษย์น้องทั้งสองเลย  แววตาของนางเต็มไปด้วยความครุ่นคิดพลางกล่าวว่า

“เป็นไปไม่ได้ องค์ชายน้อยจี้หลิงมีดอกไม้ดาราแดงในครอบครองได้อย่างไร ?”

 

ไป๋หวู่เชินยิ้มและกล่าวว่า “ศิษย์พี่หญิง ทำไมท่านต้องตกใจด้วยเล่า ? เป็นไปไม่ได้ตรงไหน  ดอกไม้ดาราแดงปรากฏขึ้นในช่วงเวลานี้พอดีและเป็นไปได้สูงว่าองค์ชายจี้หลิงเป็นผู้ได้มัน”

 

“ด้วยคุณสมบัติอันล้ำเลิศของดอกไม้ดาราแดง แม้จะเพียงแค่กลีบเดียวก็พอที่จะฟื้นฟูตันเถียนที่เสียหาย”

 

หยุนเหยาเงียบไปและเบนวงหน้าอันงดงามมองไปยังที่ตั้งของเคหะตระกูลจี้ นางคิดในใจลับๆว่า  “ดอกไม้ดาราแดงมีเพียงดอกเดียวทุกๆ 60 ปี ครั้งนี้ข้ากับ ‘เขา’ ได้มันมาแบ่งกันคนละส่วน อีกทั้งยังเป็นของแท้  แต่เหตุใดองค์ชายจี้หลิงถึงอ้างตนว่าเป็นผู้ได้ดอกไม้ดาราแดงและฟื้นฟูตันเถียนจนมีวรยุทธ์ระดับต้นกำเนิดแท้จริง…..”

 

“ราชาลั่วหยาน…..   คนผู้นี้เป็นปัญหาอย่างแน่นอน ! ไม่รู้ว่าทำไมเขาจงใจปล่อยข่าวนี้ออกไป ? หรือจะมีเรื่องบางอย่างปิดบัง ?”

 

ในเวลานี้ไป๋หวู่เชินและห่าวเมิ่งเห็นนางเงียบๆไปดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ พวกเขาจึงถามออกไปว่า “ศิษย์พี่หญิง ท่านเป็นอะไรไป ?”

 

หยุนเหยาส่ายหัวและรั้งสีหน้ากลับมาเป็นปกติ “ไม่มีอะไร ข้าต้องการอยู่ลำพัง”

 

ไป๋หวู่เชินและห่าวเมิ่งหันไปมองหน้ากันด้วยความงุนงง จากนั้นก็คำนับหยุนเหยาก่อนที่ลงจากยอดเจดีย์ไป

 

 

……

 

 

ภายในจวนหลังที่ 3 ในเคหะตระกูลจี้  นี่เป็นที่พำนักของอดีตหัวหน้าตระกูลจี้ชางคง

 

มีทหารยามคอยดูแลทั้งด้านในและด้านนอกอย่างเข้มงวด พวกเขาทุกคนแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เย็นชา

 

สมาชิกตระกูลจี้ที่หวังจะมาเยี่ยมอาการบาดเจ็บของอดีตหัวหน้าตระกูลต่างก็ถูกทหารยามเหล่านี้ขัดขวางไว้

 

ทุกคนสามารถเห็นได้แค่เพียงเหล่าคนรับใช้ที่หอบอ่างน้ำและผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าออกกันจ้าละหวั่น

 

ผ้าขนหนูและอ่างน้ำทั้งหมดที่ถูกหอบออกมาจากในห้องนั้นต่างก็ถูกย้อมเป็นสีแดงเลือด พวกนางมีสีหน้าตกอกตกใจอย่างมาก

 

สมาชิกตระกูลจี้ทุกคนแม้จะไม่ได้เห็นจี้ชางคง แต่พวกเขาย่อมสามารถคาดเดาอาการบาดเจ็บของเขาได้ด้วยผ้าขนหนูเปื้อนเลือดและถังน้ำอุ่นพวกนั้น  พวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความกังวลใจและหันไปซุบซิบสนทนากัน

 

ในขณะนี้มีเพียงสามคนในห้องนอนของจี้ชางคง

 

จี้ชางคงนอนอยู่บนเตียงไม่ได้สติ จี้เทียนซิงนั่งอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าหม่นหมอง   โดยมีหมอชราเคราขาวโพลนยืนอยู่ข้างๆ

 

ถึงแม้ว่าเสื้อคลุมและเสื้อชั้นในที่อาบเลือดของจี้ชางคงจะถูกผลัดเปลี่ยนเป็นชุดใหม่หมดแล้ว แต่ในห้องก็ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

 

เมื่อหมอชราเห็นสีหน้าจี้เทียนซิงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและเคร่งขรึม  เขาจึงเอ่ยปลอบใจว่า “คุณชายใหญ่โปรดอย่าได้กังวลเกินไปนักเลยขอรับ สุขภาพจะแย่เอา”

 

“ตาแก่คนนี้เพียงช่วยจัดการกับอาการบาดเจ็บของนายท่านใหญ่ได้เท่านั้น และด้วยเม็ดยาระงับพิษในร่างชั่วคราว  ตอนนี้นายท่านยังมิเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต”

 

“ต่อไปท่านต้องหมั่นให้คนมาดูแลนายท่านทุกวันไม่ขาดและทำตามที่บ่าวกำชับ  นำยาให้นายท่านทานตรงเวลาทุกวัน จากนั้นก็พักผ่อนอย่าออกกำลังสักหลายเดือน”

 

“อีกหลายเดือนเลยงั้นหรือ…..” จี้เทียนซิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มมากขึ้น

 

ตระกูลจี้กำลังประสบปัญหาทั้งภายในและภายนอก ทั้งลมและฝนตั้งเค้าอยู่รายรอบแล้ว  หากต้องถ่วงเวลายาวไปอีกหลายเดือน เกรงว่าสถานการณ์คงไม่สู้ดี

 

เขาถามด้วยเสียงเบาๆว่า “ท่านหมอ เมื่อไหร่ท่านพ่อจะฟื้น ?”

 

 

“เรื่องนี้…”

หมอชราเงียบไปและลังเลก่อนจะกล่าวว่า

 

“เรียนคุณชายใหญ่ ตาแก่ผู้นี้ก็ไม่แน่ใจนัก นายท่านอาจตื่นขึ้นมาคืนนี้หรืออาจจะอีก 2-3 วันให้หลัง”

 

“พิษในร่างกายของนายท่านเกิดจากการผสมผสานของผงพิษสองชนิด ชนิดแรกสมควรเป็นพิษลับของตระกูลหลิง นอกจากยาถอนพิษของตระกูลหลิงแล้ว มันยังสามารถขจัดได้อย่างช้าๆด้วยพลังฝีมือภายในร่างของผู้ถูกพิษเอง”

 

“แต่โชคไม่ดีที่นายท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสและพลังฝีมืออ่อนล้าอย่างรุนแรง มันยากมากที่จะขจัดพิษด้วยการใช้พลังของท่านเอง  นอกจากนี้แล้ว ต่อให้ผ่านไปหลายเดือนจนนายท่านสามารถขจัดพิษเองได้ ข้าก็เกรงว่าพื้นฐานวรยุทธ์ของท่านจะพังทลาย และเขตแดนพลังถดถอยลงอย่างแน่นอน”

 

หลังจากฟังคำอธิบายของหมอชรา  อารมณ์ของจี้เทียนซิงก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ จิตสังหารแผ่ซ่านมากขึ้นและมากขึ้น

 

“ตระกูลหลิงสารเลว !  แล้วก็….คนทรยศของตระกูลจี้ !”

 

“สักวันหนึ่ง ข้า จี้เทียนซิงจะให้พวกเจ้าต้องชดใช้ด้วยเลือด ตายโดยไร้ที่กลบฝัง !”