“นี่ไม่มีอะไรต้องแสดงความยินดี” เจียงหลีกล่าวอย่างเงียบสงบ 

 

 

แม้ว่านางจะทำให้เกิดความวุ่นวาย อย่างไรก็ตามในความคิดของนางการบรรลุผลลัพธ์ดังกล่าวเป็นเรื่องที่แน่นอน และไม่มีอะไรที่น่าจะอวดและภาคภูมิใจ ยิ่งไปกว่านั้นนางที่เคยเป็นราชินี ตอนนี้กลับถูกลดสถานะไปเป็นทาสและกลายเป็นผู้อารักขาลับ นี่ไม่มีอะไรที่น่าจะแสดงความยินดีเลยจริงๆ 

 

 

ธรรมดาที่ลู่จ้านไม่สามารถเข้าใจความใจของนางได้ 

 

 

หลังจากไล่คนอื่นๆออกไปแล้ว เขาก็ส่งคนไปพาเจียงหลีไปอีกสถานที่หนึ่ง 

 

 

“ที่นี่คือที่อยู่อาศัยใหม่ของเจ้า” คนที่พาเจียงหลีมาทำหน้าที่เสร็จก็หันหลังกลับและจากไป อย่างไรก็ตามเมื่อเขามองไปที่เจียงหลี ความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาของเขาได้เผยให้เห็นความไม่สงบในใจของเขา 

 

 

เจียงหลีไม่รู้ว่าสิ่งที่นางทำในวันนี้ ทำให้ค่ายฝึกสะเทือน 

 

 

นางมองดูแต่ที่อยู่อาศัยใหม่เท่านั้น อืม ไม่เลว 

 

 

อย่างน้อยก็ดีกว่าเพิงมุงหญ้าจากก่อนหน้านี้ และตอนนี้กลายเป็นบ้านหินไปแล้ว 

 

 

เจียงหลีหัวเราะตัวเองในใจ มนุษย์นี่ช่างรู้จักปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้จริงๆ นางใช้ชีวิตกินดีอยู่ดีมาตลอดชีวิต หลังจากผ่านการเกิดใหม่ สองสามวันแรกลู่เจี้ยเองก็ได้ปฏิบัติต่อนางในเรื่องการกินการอยู่ได้ไม่เลวร้ายนัก เมื่อนางมาถึงถ้ำเก้าปีศาจ นางอาศัยอยู่ในเพิงมุงหญ้าเป็นเวลาเก้าวัน และดูเหมือนจะชินกับมันแล้ว และตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นบ้านหินที่ดีกว่ากระท่อมนางก็พอใจมากแล้ว 

 

 

“ขาดความทะเยอทะยานเกินไปหรือเปล่า” เจียงหลีขมวกคิ้วไม่พอใจกับความ ‘มักน้อย’ ที่ตนมี 

 

 

หลังจากเข้าในบ้านแล้วการตกแต่งภายในก็เรียบง่ายเช่นกัน เตียงไม้หนึ่งตัว โต๊ะสี่เหลี่ยมหนึ่งตัว ตะเกียงน้ำมันหนึ่งอันและมีเก้าอี้อีกสองตัว 

 

 

เอ่อ มีอ่างอีกสองใบ และถังอุจจาระอีกหนึ่งใบ 

 

 

นางมองออกไปนอกหน้าต่างบ้านหินที่สร้างติดกับภูเขา น่าจะเตรียมไว้สำหรับผู้อารักขาลับเช่นนาง 

 

 

ตระกูลลู่มีผู้อารักขาลับกี่คนกันแน่ มีประกายแวววาวทั่วดวงตาของเจียงหลี เกรงว่าตัวเลขนี้คนที่รู้อาจมีไม่ถึงจำนวนนิ้วมือข้างเดียว 

 

 

กองทัพของตระกูลลู่เป็นกองกำลังในด้านสว่าง ผู้คุมความมืดคือแกนกลางที่แท้จริงของตระกูลลู่อำนาจที่แท้จริงอยู่ตรงนี้ 

 

 

ก๊อก ก๊อก! 

 

 

เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น 

 

 

เจียงหลีปิดหน้าต่างเดินไปที่ประตูและถามว่า “ใคร” 

 

 

“ข้าเอง” ด้านนอกประตูเป็นเสียงของเซียวเซียว 

 

 

ดวงตาของเจียงหลีเป็นประกาย เขาเปิดประตูมือกอดอกและมองไปที่คนที่เพิ่งได้รับการฟื้นฟูที่อยู่ด้านนอกประตู “ข้าคิดว่าเจ้าจะล้มเลิกสะแล้ว” 

 

 

คำล้อเล่นของนาง เซียวเซียวสามารถแยกแยะได้ทันทีเมื่อได้ยิน 

 

 

ถ้านางกลัวว่าเขาจะล้มเลิกจริงๆ คงจะไม่หาวิธีที่จะพบกับเขาแน่ 

 

 

เซียวเซียวผู้ซึ่งเข้าสู่การฝึกของผู้อารักขาลับอย่างเป็นทางการ สวมชุดฝึกสีดำและคาดเอวอย่างแน่นหนา บนร่างกายของเขาสวมด้วยชุดเกราะเหล็กและขาผูกด้วยแผ่นเหล็ก ดูหล่อกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ในเก้าวันความเขียวระหว่างคิ้วของเขาจางลงไปมาก แต่เขาก็มีอารมณ์ที่เฉียบคมเล็กน้อย 

 

 

“ให้เจ้า” เซียวเซียวใส่หินวิญญาณที่สัญญาไว้ในถุงผ้าแล้วส่งให้เจียงหลี 

 

 

เจียงหลียื่นมือออกไปรับอย่างไม่เกรงใจ ชั่งน้ำหนักแล้วยิ้มเหมือนดอกไม้บาน “ร่วมมือกันอย่างสันติ” 

 

 

เพียงเพราะนางใช้วิธีในการเตะตัวเองก็ได้เป็นที่หนึ่ง หลังจากเรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วค่าย เขาก็เกือบจะเป็นตัวตลกให้กับผู้คุมความมืดคนอื่นๆ 

 

 

นางยังกล้าที่จะพูดว่าร่วมมือกันอย่างความสุขอีกหรือ หากรู้แต่แรกว่านางใช้วิธีดังกล่าว เขาก็ไม่ยอมร่วมมือกับนางแน่ 

 

 

“คำสัญญาที่ให้กับเจ้าข้าก็ได้ให้ไปแล้ว ข้าขอตัวไปก่อน” เซียวเซียวพูดจบอยากจะหันหลังและจากไปทันที 

 

 

“เจ้ารอก่อน” เพียงเดินไปสองก้าวเขาก็ถูกเจียงหลีเรียกให้หยุด 

 

 

“มีอะไรอีกหรือ” โดยไม่มีทางเลือกใดๆอเซียวเซียวได้แต่หันกลับมา 

 

 

“จะทำอย่างไรเพื่อให้ได้เบิกเนตรญาณ” เจียงหลีถามอย่างจริงจังด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย 

 

 

เนตรญาณของนางได้รับการปลุกขึ้นและหินวิญญาณก็อยู่ในมือของนางแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการเริ่มการฝึกฝน แต่จะฝึกฝนอย่างไรนางยังไม่รู้วิธี เนื่องจากเซียวเซียวเข้าไปเร็วกว่านางไม่กี่วันก็คิดแล้วว่าจะเริ่มต้นการฝึกฝนอย่างไรและถามเขานางก็น่าจะได้รับคำตอบ 

 

 

“เจ้าเพียงแค่ดูดซับพลังวิญญาณในหินและเปลี่ยนเป็นพลังของเจ้าเอง หลังจากระดับแรกเต็มแล้วก็สามารถหลอมรวมวิญญาณยุทธ์แรกเข้ากับเนตรญาณได้ มีเพียงหลังจากที่วิญญาณยุทธ์รวมเข้าด้วยกันสำเร็จเท่านั้น เจ้าจึงจะสามารถฝึกฝนต่อไปได้” เซียวเซียวแนะนำให้นางรู้จักวิธีการ 

 

 

หลังจากพูดจบเขาก็ถามอีกครั้งด้วยความอยากรู้ว่า “เจ้าปลุกเนตรญาณให้ตื่นขึ้นมาแล้วกี่ดวง” 

 

 

“อืม ไม่น้อยกว่าสามดวง แล้วเจ้าล่ะ” เจียงหลีถามกลับ 

 

 

“ข้าหรือ ได้ปลุกเนตรญาณมาแล้วห้าดวง ในภายหลังนี้ไม่รู้ว่าจะโชคดีได้ปลุกให้ตื่นขึ้นอีกหนึ่งหรือสองครั้ง” เซียวเซียวเกาหัวราวกับว่าไม่พอใจกับพรสวรรค์ของเขามากนัก 

 

 

อย่างไรก็ตามคำพูดของเขาทำให้ดวงตาของเจียงหลีหดลงและตกใจ เซียวเซียวมีห้าเนตรญาณ! เท่ากับพรสวรรค์ของเย่ว์หนานซี อย่างไรก็ตามเย่ว์หนานซีมีชะตากรรมที่ดี และเกิดในตระกูลเย่ว์ อีกทั้งยังสามารถได้รับการดูแลอย่างดีพิเศษ แต่เซียวเซียวกลัวเป็นเพียงผู้อารักขาลับของตระกูลลู่  

 

 

นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าทำไมตระกูลเย่ว์ถึงกลัวตระกูลลู่ และทำไมตระกูลลู่ถึงเย่อหยิ่งไม่ไว้หน้าตระกูลเย่ว์ 

 

 

“เจ้าปลุกมันขึ้นมาเมื่อไหร่” เจียงหลีอยากรู้อยากเห็น ถ้าเซียวเซียวตื่นเช้าด้วยพรสวรรค์ของเขาเขาจะไม่มีวันเป็นทาส 

 

 

เซียวเซียวตอบว่า “เมื่อตอนที่ข้ายังเด็กครอบครัวของข้ายากจน และไม่มีเงินมากพอที่จะปลุกเนตรญาณ ดังนั้นเนตรญาณของข้าจึงไม่เคยถูกปลุกตื่นขึ้นเลย จนกระทั่งที่ข้าจะถูกตระกูลลู่นำออกจากสนามรบ จากนั้นก็เข้าสู่ถ้ำเก้าปีศาจจึงถูกปลุกให้ตื่น หลังจากนั้นก็ถูกพามากที่นี่สำหรับการคัดเลือก” 

 

 

เจียงหลีพยักหน้าอย่างเงียบๆ และมีความเข้าใจและชัดเจนมากขึ้นเกี่ยวกับโลกนี้ 

 

 

“อืม ไม่มีอะไรแล้วเจ้าไปเถอะ” เจียงหลีได้รู้ในสิ่งที่ต้องการจะรู้แล้ว จึงพูดกับเซียวเซียวไม่กี่ประโยคแล้วก็ปิดประตู  

 

 

เมื่อเซียวเซียวเดินจากไปไกลแล้ว ถึงมีการตอบสนองขึ้นมา เอ๊ะ มันไม่ถูกต้องนี่ ข้ายังไม่รู้ว่านาง ปลุกเนตรญาณแล้วกี่ดวง รู้ว่าตนถูกหลอกแล้ว เขากระทืบเท้าอย่างแรงกัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กคนนี้นี่”  

 

 

… 

 

 

‘ส่ง’ เซียวเซียวออกไปแล้ว แต่เจียงหลีไม่ได้ดูดซับพลังวิญญาณในทันที นางนั่งไขว่ห้างบนเตียงไม้ที่เรียบง่าย นั่งสมาธิอยู่นานและลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ฟ้ามืดแล้ว  

 

 

เบื้องหน้าของนางมีหินวิญญาณสองกอง 

 

 

กองหนึ่งเซียวเซียวมอบให้นาง และอีกกองได้มาเพราะนางชนะในวันนี้ 

 

 

“หลังจากดูดซับสิ่งเหล่านี้แล้ว ควรจะสามารถปฏิบัติตามข้อกำหนดของการหลอมรวมศิลปะการต่อสู้ด้วยจิตวิญญาณได้” เจียงหลีพูดกับตัวเอง 

 

 

หลังจากพูดจบ นางก็หายใจเข้าลึกๆ คว้าหินวิญญาณไว้ในมือข้างละหนึ่งกองและเริ่มดูดซับมัน 

 

 

ไม่นานหลังจากที่เจียงหลีเริ่มฝึกฝน ลู่จ้านก็เดินมาถึงบ้านหินของนางคนเดียวและเห็นผ่านหน้าต่างเล็กๆ ว่านางกำลังดูดซับหินวิญญาณ แต่เขาก็ไม่รบกวนนาง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเฝ้าดูอยู่สักพัก ดวงตาของเขาก็หดลงอย่างรวดเร็วและมีความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันเย็นชานั้น 

 

 

เขาเห็นอะไรหรือ 

 

 

หินวิญญาณในมือของเจียงหลีถูกนางดูด และมันก็กลายเป็นผงตกลงไปทันที นางหยิบหินวิญญาณขึ้นมาอีกสองก้อน หายใจอีกครั้งแล้วมันก็หายไปอีกครั้ง… 

 

 

ความเร็วในการดูดซับ…นี่จะเรียกว่าดูดซับหินวิญญาณได้อย่างไรกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นการกลืนหินวิญญาณ! เหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของลู่จ้าน 

 

 

เขารู้สึกว่ายากที่จะเลี้ยงดู ‘ราชาท้องโต’ คนนี้ 

 

 

คนส่วนใหญ่ต้องการหินวิญญาณเพียงสองหรือสามก้อนเพื่อดูดซับ หินวิญญาณสองตรงหน้านางก็หายไป เหลือเพียงสองก้อนในมือของนาง 

 

 

ต้องรายงานให้นายน้อยทราบ ใบหน้าของลู่จ้านซีดลง 

 

 

ในตอนนี้เจียงหลีลืมตาขึ้นมองไปที่ผงในมือของตน และพูดด้วยความร้อนใจ “อีกนิดเดียว”