ตอนที่ 3 ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ใช่ผี

“อวี้ชือ ฉันได้ยินมาว่าชูมู่เยว่จะมาโรงเรียนวันนี้แล้ว เธอรู้หรือยัง?” ฮวงเย่หรูที่เดินอยู่ด้านข้างหงอวี้ชือพูดขึ้นอย่างวิตก

เซียเจี่ยหรงพยักหน้าตาม มือของเธอกำแน่นและเผยอาการกระสับกระส่าย “ใช่ ชูมู่เยว่จะมาโรงเรียนแล้ว ยัยนั่นจะบอกครูหรือเปล่าว่าพวกเราเป็นคนผลักมันตกหน้าผา!?”

หงอวี้ชือตะคอกขึ้น “จะกลัวอะไรหนักหนา!”

“แต่…” ขณะที่เซียเจี่ยหรงกำลังจะพูด หงอวี้ชือก็ได้พูดขัดขึ้น

“หากมันอยากจะฟ้อง มันก็คงฟ้องไปนานแล้ว พวกเราได้ทำการฆาตกรรมเลยนะ อันที่จริงหากมันอยากจะแก้แค้นพวกเรา มันคงเอาไปบอกตำรวจไม่ใช่ครูหรอก!” หงอวี้ชือเปลี่ยนอารมณ์ขึ้นมา “แต่จนถึงตอนนี้มันยังไม่บอกตำรวจ มันก็แน่อยู่แล้วว่ายัยนั่นไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าพวกเราผลักมันตกหน้าผาไงล่ะ!”

เมื่อไม่มีหลักฐาน หงอวี้ชือจึงมั่นใจอย่างมาก

แต่เซียเจี่ยหรงและฮวงเย่หรูทำแบบนี้เป็นครั้ง พวกเธอจึงตื่นตระหนกและกังวล

ตอนนี้เมื่อได้ยินหงอวี้ชือพูดแบบนั้น ทั้งสองจึงพยักหน้าเห็นด้วยและผ่อนคลายขึ้นกว่าตอนแรก

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองกลับไม่รู้ว่าหงอวี้ชือเองก็แอบกังวลใจอยู่เช่นกัน มันเป็นครั้งแรกที่เธอทำการฆาตกรรม แม้ว่าตอนนี้มันจะกลายเป็นแค่การพยายามฆ่าก็ตาม

“เอาล่ะ รีบไปที่ห้องเถอะ!” หงอวี้ชือรีบเร่งทั้งสอง แต่ไม่นานเธอก็ได้เอ่ยเตือนขึ้นอีกครั้ง “ไม่ว่ายัง พวกเธอก็อย่าทำตัวตื่นตูมต่อหน้าชูมู่เยว่ล่ะ เข้าใจไหม?”

“ตกลง!” เซียเจี่ยหรงและฮวงเย่หรูพยักหน้า

แต่ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยราวกับเสียงของผีได้ดังเข้าหูของคนทั้งสาม “พวกเธอกำลังพูดเรื่องฉันอยู่เหรอ?”

ทั้งสามคนตัวแข็งทื่อทันทีก่อนจะหันไปมองด้านหลัง จากนั้นเสียงกรี๊ดก็ตามมา พวกหงอวี้ชือค่อย ๆ เดินถอยหลังกันอย่างลนลาน

ชูมู่เยว่หัวเราะเบา ๆ ขณะมองไปยังหงอวี้ชือที่กำลังแสดงความกลัวจากการทำผิดอยู่ “ฉันไม่ใช่ผี จะกลัวอะไรขนาดนั้น!”

เสียงที่เปล่งออกมาเบา ๆ นั้นราวกับเสียงกระซิบของวิญญาณ มันยิ่งทำให้พวกหงอวี้ชือตัวสั่นขึ้นไปอีก

แต่หงอวี้ชือก็รีบข่มอารมณ์ไว้และเดินไปหาชูมู่เยว่ “ชู… ชูมู่เยว่ กล้าดียังไงมาทำให้ฉันกลัว อยากตายนักหรือไง!”

ขณะพูด หงอวี้ชือได้ง้างมือขึ้นจะตบชูมู่เยว่

เสียง ‘ปั๊บ‘ ดังขึ้น แต่มันไม่ใช่เสียงที่ชูมู่เยว่โดนตบ มันเป็นเสียงที่ชูมู่เยว่คว้ามือของหงอวี้ชือไว้ก่อนที่จะโดนตบ

หงอวี้ชืออยากจะดึงมือออก แต่เธอรู้สึกเหมือนข้อมือกำลังถูกคีมหนีบไว้จนยากที่จะดึงกลับมา

“แก… คิดจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!” หงอวี้ชือรู้สึกเจ็บมือจึงรีบตะโกนใส่ชูมู่เยว่

ชูมู่เยว่หัวเราะเบา ๆ และปล่อยข้อมือของเธอออก

หงอวี้ชือถอยหลังไปชนกับเซียเจี่ยหรง ทั้งสามทำได้เพียงยืนมองอยู่กับที่ หงอวี้ชือก็กำลังจับข้อมือตนเอง เพราะเธอรู้สึกชาไปทั่วทั้งแขน เมื่อสัมผัสได้เช่นนี้ เธอจึงเหลือบมองชูมู่เยว่อย่างผวา

“แก… ทำอะไรกับมือฉัน!” เสียงของหงอวี้ชือสั่นเทาขณะถาม

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่าเธอที่นี่หรอก!” ชูมู่เยว่หัวเราะเบา ๆ และมองอย่างประชดประชันไปยังหงอวี้ชือที่กำลังตื่นกลัว