ตอนที่ 6 ความสามารถพิเศษของนัยน์ตา

 

หลังจากชูมู่เยว่ลุกขึ้นและจากไป หงอวี้ชือก็แสดงสีหน้าเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด

 

ฮวงเย่หรูและเซียเจี่ยหรงยังคงตัวสั่นขณะมองหงอวี้ชือ พวกเธอถึงกับถอยไปอีกสองก้าว

 

หงอวี้ชือนำโทรศัพท์ขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋า

 

ในปี 1999 การมีมือถือขณะเรียนอยู่นั้นแสดงว่าเธอร่ำรวยอย่างมาก

 

หงอวี้ชือกดเลขอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยกหูขึ้น เธอมองไปมาสองสามครั้งและเริ่มพูด “พี่สเนค ส่งลูกน้องของพี่มาที่โรงเรียนหน่อย ฉันอยากจะสั่งสอนใครบางคน!”

 

ชูมู่เยว่ที่กลับมายังห้องเรียนนั้นยังไม่ทราบว่าหงอวี้ชือได้ทำอะไรตอนนี้

 

ในห้องเรียน มันดูโกลาหลอย่างมากจากการกลับมาของเธอ บรรดาผู้ชายที่ชอบเธอต่างพากันมาถามไถ่สุขภาพอย่างไม่ขาดสาย

 

ชูมู่เยว่ตอบเพียงแค่การพยักหน้า และบอกว่าสบายดีไม่ต้องกังวลอะไร

 

ชูมู่เยว่นั่งลงตรงที่นั่ง จากนั้นได้พยายามนึกถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับตาของตัวเอง เพราะมันสามารถมองเห็นร่างกาย โรคภัย และสุขภาพของคนผู้นั้นได้

 

เพื่อทดสอบว่าตาของเธอใช้ได้จริง ชูมู่เยว่จึงเริ่มตรวจดูร่างกายนักเรียนในห้องทันที

 

ขณะเดียวกันได้มีนักเรียนชายสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่

 

“นี่ จางอี้ แขนของนายไม่ค่อยสบายดีนักใช่ไหม?” ชายหนุ่มร่างกายกำยำหยอกล้อจางอี้ชายร่างผอมที่กำลังบิดแขนอยู่

 

“หยางเป่ย! อย่าปากดีนัก!” จางอี้มองกลับ “นี่ ดูสิ เมื่อวานแขนของฉันชนโต๊ะนิดหน่อยเท่านั้น มันไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอก!”

 

ชูมู่เยว่มองไปยังแขนของจางอี้ และเพ่งเล็งอย่างจริงจัง ฉากที่เห็นกล้ามเนื้อและร่างกายมนุษย์ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

กล้ามเนื้อในแขนและเส้นเลือดของจางอี้อุดตันและบวม ซึ่งดูแล้วน่าจะเจ็บไม่น้อย

 

“ฮ่าฮ่า งี้ก็ดีนะสิ!” หยางเป่ยวางมือลงบนไหล่ของจางอี้ก่อนจะกล่าวเย้ยหยัน “ฉันรอให้แขนตัวเองเจ็บไม่ไหวแล้ว หากเป็นแบบนั้น ฉันจะได้ไม่ต้องทำการบ้านไง!”

 

“ฮึ่ม!” จางอี้ผลักหยางเย่เป่ยออกไปพร้อมมองด้วยสายตาดุดัน แต่ทันใดนั้นชูมู่เยว่ได้เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา สิ่งนี้ทำให้จางอี้ประหลาดใจขึ้นมา “ชูมู่เยว่ เธอ… มาอยู่ที่นี่ทำไม?”

 

ชูมู่เยว่ก้มศีรษะมองแขนของจางอี้ เธอไม่บอกกล่าวสิ่งใดทั้งนั้นขณะจับแขนของจางอี้ขึ้นมา จากนั้นเธอได้ทำการนวดไปยังจุดที่บวมและอุดตันทันที

 

จางอี้รู้สึกเจ็บจี๊ด แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ มันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

 

ชูมู่เยว่นวดจับเส้นอยู่หลายสิบครั้งจนความอึดอัดในดวงวตาของเธอได้หายไปพร้อมถาม “เป็นยังไงบ้าง?”

 

จางอี้ชะงักเล็กน้อย “อะไรนะ?”

 

“แขนของนายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” ชูมู่เยว่ชี้ไปยังแขนของเขา

 

จางอี้ชะงักอีกครั้งก่อนจะลองขยับแขนขึ้นลง “ฮืม? อาการปวดในแขนของฉันหายไปแล้ว!”

 

“บ้าไปแล้ว! จริงเหรอ?” หยางเป่ยที่ยืนอยู่อีกด้านอุทานขึ้นมาทันที

 

ชูมู่เยว่มองจางอี้และหยางเป่ยที่กำลังตกตะลึงอยู่ จากนั้นรอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นตรงมุมปากเธอทันที

 

แน่นอนว่าการคาดเดาของเธอไม่ผิด ดวงตาของเธอสามารถมองเห็นการทำงานของบาดแผลและโรคภัยในร่างกายมนุษย์ได้อย่างชัดเจน