ตอนที่ 9 เพราะเธอไม่รู้จักฉันดี!

ชูมู่เยว่ปัดฝุ่นบนเสื้อก่อนจะเดินออกจากตรอก

แต่ขณะที่ชูมู่เยว่กำลังจะออกมา เธอได้แอบมองไปข้างนอกก่อนจะเดินออกไปอย่างช้า ๆ

เวลานี้มีร่างของผู้หญิงสามคนอยู่ เมื่อทั้งสามได้ยินเสียงฝีเท้า ผู้หญิงคนหนึ่งก็อุทานขึ้นอย่างตื่นเต้น “ผมแดง จับได้…”

แต่ก่อนที่จะพูดจบประโยค ทั้งสามก็ต้องตกใจเพราะคนที่ออกมาไม่ใช่ผมแดง แต่เป็นชูมู่เยว่ ทั้งสามคนยืนมองอย่างงุนงง

ชูมู่เยว่มองทั้งสามและเดินไปหาอย่างช้า ๆ เธอทำเหมือนคุ้นเคยและทักทายอย่างสนิทสนม “โย่ หงอวี้ชือ เซียเจี่ยหรง ฮวงเย่หรู พวกเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”

พวกหงอวี้ชือเห็นชูมู่เยว่แต่ไม่เห็นพวกนักเลงที่ส่งไป มันจึงทำให้ทั้งสามแสดงใบหน้าที่ตกตะลึงทันที

“แก… แกทำได้ยังไง…” หงอวี้ชือชี้ไปยังชูมู่เยว่ เธอไม่อาจเชื่อได้ว่าชูมู่เยว่จะไม่บาดเจ็บอะไรเลย

ชูมู่เยว่ยืนห่างจากหงอวี้ชืออยู่สามก้าว จากนั้นได้หันหัวไปด้านข้างเล็กน้อย “เธอหมายถึง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ แต่พวกนักเลงเหล่านั้นกลับไม่โผล่หัวออกมาสักคนใช่ไหม?”

หงอวี้ชือที่ถูกพูดความคิดออกมาต่อหน้าถึงกับก้มหน้าลงและถอยหลังไป 2 ก้าว แต่หลังจากถอยไปอีกก้าว เธอก็ชนกับเซียเจี่ยหรงและฮวงเย่หรูที่ยืนอยู่ด้านหลัง มันทำให้ทั้งสองถอยหลังไปด้วย

ชูมู่เยว่ยักไหล่และยิ้ม “ฉันบอกได้แค่ว่า คนที่เธอส่งมานั้นก็แค่พวกขี้แพ้ ฉันแค่สะบัดมือ พวกมันก็ล้มระเนระนาดแล้ว!”

เมื่อหงอวี้ชือได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของเธอถึงกับตื่นกลัวและยังเผยถึงความเหลือเชื่อออกมาด้วย

ถูกต้อง มันเหลือเชื่ออย่างมาก

ตอนนี้ชูมู่เยว่ให้ความรู้สึกเหมือนต้นไม้ที่งอกใบใหญ่โตไปแล้ว มันราวกับว่าเธอไม่คิดจะสนใจดอกไม้ริมทางอย่างหงอวี้ชือแม้แต่น้อย

เมื่อเทียบกับชูมู่เยว่ก่อนตกหน้าผา เธอเป็นคนขี้ขลาดและเงียบขรึม ซึ่งตอนนี้มันดูแตกต่างจากแต่ก่อนอย่างมาก

“แก… แกไม่ใช่ชูมู่เยว่!” ฮวงเย่หรูมองชูมู่เยว่อย่างหวาดผวา เธอส่ายหัวและอุทานออกมา “เธอคือปีศาจจากขุมนรก เธอไม่ใช่ชูมู่เยว่แน่ ๆ !”

ชูมู่เยว่ทำสีหน้าสงสัยทันที เธอไม่คาดคิดว่าจินตนาการของฮวงเย่หรูจะล้ำขนาดนี้ “ฉันก็คือชูมู่เยว่!”

“ไม่ใช่! แกไม่ใช่ชูมู่เยว่!” หงอวี้ชือส่ายหัวพลางนึกถึงเรื่องตอนเช้า “เธอจะไปมีความสามารถอะไรในการจัดการนักเลงเหล่านั้น!”

ถึงแม้จะไม่เคยสู้กับชูมู่เยว่มาก่อน แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่ชูมู่เยว่จะเก่งขึ้นมาในระยะเวลา 1 เดือน แม้แต่ผมแดงยังทำอะไรมันไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่รอยขีดข่วน

“นั่นเพราะเธอไม่รู้จักฉันดีนะสิ!” ชูมู่เยว่ยิ้มอย่างนุ่มนวลและมองหงอวี้ชืออย่างประชดประชัด “อย่าลืมสิว่าพ่อของฉันเป็นทหารผ่านศึก ฉันได้เรียนศิลปะการป้องกันตัวจากเขามาตั้งแต่เด็กแล้ว เธอคิดว่าขยะพวกนั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ฉันได้เหรอ?”

ตอนนี้ชูมู่เยว่ยังไม่อยากให้หงอวี้ชือทราบว่าเธอร่ำเรียนมันมาจากตงฟางเฉิง เธอแค่บอกว่าได้เรียนทักษะการต่อสู้จากผู้ที่เป็นพ่อบุญธรรมเท่านั้น

หงอวี้ชืออยู่ชั้นเดียวกับชูมู่เยว่มา 1-2 ปี ดังนั้นจึงรู้ว่าพ่อบุญธรรมของชูมู่เยว่เป็นทหารผ่านศึก แต่ก็ไม่คิดว่าชูมู่เยว่จะฝึกอะไรแบบนี้มาด้วย

แน่นอนว่าเธอไม่เคยเห็นมันมาก่อนเช่นกัน