บทที่ 19 ความคิดของถังหยู

 

ผู้เล่นเลือกที่จะถอยกลับเพราะพวกเขารู้สึกว่าวานรขาวมีจำนวนมากเกินไปและมันคงไร้ประโยชน์ที่จะต่อต้าน

 

แต่เมื่อวานรขาวที่กำลังจะตายปรากฏขึ้น ความคิดของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

 

เสียงคำรามของเจียงหมิงในช่องสนทนาภูมิภาคทำให้ผู้เล่นมุ่งหน้าไปยังจุดที่มีวานรขาวที่กำลังจะตาย

 

“เหล่าพี่น้องทั้งหลาย ช่วยฉันจับวิญญาณวานรขาว แล้วฉันจะส่งซองแดงที่มีเงินสด 10,000 หยวนให้กับพี่น้องทุกคนในกลุ่มพันธมิตร!”

 

“สมาชิกทั้งหมด พิกัด 322.458 เป้าหมายคือวานรขาวที่กำลังจะตาย ไปกันเถอะ!”

 

“ฉันต้องการวิญญาณวานรขาว ฉันหวังว่าทุกคนจะให้เกียรติใบหน้าหน้าฉัน!”

 

“แกเป็นใคร ไปให้พ้น อย่าขวางทางรวยของเล่าจื๊อ!”

 

“ฉันดูดวงแล้วพบว่าฉันกับวิญญาณ​วานรขาวมีชะตาต้องกัน…. ”

 

…..​

 

ฝูงชนพุ่งเข้าหาจุดที่มีวานรขาวที่กำลังจะตาย

 

เหล่าผู้บุกรุกจากต่างถิ่นที่ถูกบดขยี้จู่ๆก็รวมตัวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทำให้ราชาวานรขาวงงงวย

 

หลังจากวิ่งตามผู้เล่นไประยะหนึ่ง ก็พบวานรขาวที่กำลังจะตายโดยมีวานรขาวอีกสามคนคอยคุ้มกัน

 

ราชาวานรขาวโกรธคำรามขึ้นไปบนฟ้าทันที

 

ทันใดนั้น วานรขาวจำนวนมากก็ถูกเรียกตัวและพวกมันก็หันหลังกลับทีละคน

 

เมื่อตระหนักว่าผู้บุกรุกกลุ่มนี้กำลังจะโจมตีวานรขาวที่กำลังจะตาย ราชาวานรขาวก็โกรธพร้อมๆ กับกระโดดขึ้นไปหาวานรขาวที่บาดเจ็บทันที ผู้เล่นและยูนิตจำนวนมากตายเพียงแค่โดนพุ่งใส่กลายเป็นหมอกสลายไป

 

แต่คราวนี้ ดูเหมือนผู้เล่นจะลืมความกลัวไปแล้วและพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

 

วานรขาวที่กำลังจะตายอาจตายได้ทุกเมื่อและใครก็ตามที่สัมผัสมันเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ผลตอบแทนมหาศาล

 

และความตายใช้เวลาคูลดาวน์เพียงสามชั่วโมงในการฟื้นคืนชีพ

 

คำถามคือผู้เล่นจะเลือกอะไร? ไม่ต้องคิดให้เหนื่อย​สมองเลย

 

“อย่าดัน อ้ากก! ให้เล่าจื๊อสัมผัสมัน ขอแค่ครั้งเดียว!”

 

“พี่น้อง เราจะวุ่นวายกันแบบนี้ไม่ได้ เพื่อรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ให้ฉันสัมผัสมันก่อน ส่วนพวกคุณดึงดูดความสนใจ!”

 

“การเคารพรักผู้เฒ่าผู้แก่เป็นคุณสมบัติของเด็กที่ดี ปีนี้ฉันอายุ 70 ​​แล้ว ให้ฉันก่อน!”

 

“สุภาพสตรีก่อนสิ! ฉันเป็นผู้หญิงนะ!”

 

“ฉันท้องอยู่ ให้ฉันก่อนได้ไหม!”

 

“ความจริงแล้วฉันเป็นคนตาบอด ทุกคนโปรดเห็นใจและหลีกทางให้ฉัน!”

 

“พวกคุณทั้งหมดหยุด! ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจผู้รักษากฎหมายและความสงบเรียบร้อยในความเป็นจริง นี่เป็นคำสั่ง หลีกทางซะ!”

 

…..​

 

ผู้เล่นยากที่จะฝ่าเข้าไปได้ภายใต้การคุ้มครองของราชาวานรขาว

 

อย่างไรก็ตาม จำนวนผู้เล่นมีมากจนพวกเขาเข้ามาจากทุกทิศทางอย่างหนาแน่นและจะมีช่องว่างระหว่างการโจมตีของราชาวานรขาวเพื่อให้ผู้เล่นได้ใช้ประโยชน์อยู่เสมอ

 

ผู้เล่นเหล่านี้เมื่อสัมผัส​กับวานรขาวที่กำลังจะตายและมีสิทธิ์ที่จะได้รับรางวัลการฆ่า พวกเขาจะตายอย่างรวดเร็ว

 

นอกจากถูกวานรขาวฆ่าแล้ว ผู้เล่นบางคนถึงกับตายด้วยคนของตัวเอง

 

ในเวลานี้ คำพูดและเสียงทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

 

“วานรขาวที่กำลังจะตายถูกคนจากพันธมิตรฉีเทียนสัมผัส เราไม่สามารถให้อาหารสุนัขแก่พวกเขาได้ ฆ่ามัน!”

 

“วานรขาวถูกใครบางคนจากพันธมิตรกริชสัมผัส​พี่น้องทั้งหลายหยิบพลั่วออกมาทุบหัวมันซะ!”

 

“พันธมิตรของเราจะต้องได้วานรขาวมา ใครก็ตามที่สัมผัส ฆ่าเท่านั้น!”

 

…..​

 

ก่อนที่ผู้เล่นหลายคนจะรู้สึกมีความสุขกับการสัมผัสวานรขาวที่กำลังจะตาย พวกเขาจะถูกผู้เล่นคนอื่นทุบตายด้วยพลั่ว

 

ก่อนหน้านี้พูดว่าจะปล่อยวางความคับข้องใจไปก่อนเพราะวันนี้เรามีเป้าหมาย​เดียวกัน

 

แต่ในเวลานี้ ระหว่างพันธมิตรและพันธมิตรได้ลืมคำสัญญาที่พวกเขาให้ไว้ก่อนต่อสู้ไปนานแล้ว และตอนนี้พวกเขาไม่ต้องการให้กองกำลังที่เป็นศัตรูได้วิญญาณวานรขาว

 

ฉากนี้ดูงี่เง่าในสายตาราชาวานรขาว

 

ระหว่างการต่อสู้ จู่ ๆ ก็พบว่าผู้บุกรุกจากต่างถิ่นเหล่านี้ได้เริ่มฆ่ากันเองจริงๆ และพวกเขาก็ดุร้ายมากราวกับว่าพวกเขามีความเกลียดชังที่ไม่มีวันให้อภัยกับคนในเผ่าเดียวกัน

 

สิ่งที่ทำให้ราชาวานรขาวตกตะลึงยิ่งกว่าคือ

 

เมื่อใดก็ตามที่ผู้บุกรุกจากต่างถิ่นสัมผัสร่างกายของวานรขาวที่กำลังจะตาย ใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยความสุขและเขาจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

 

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ราชาวานรขาวมักจะรู้สึกว่าแม้ว่าคนนอกเหล่านี้จะโง่ แต่ก็ยังมีสติปัญญาอยู่บ้าง

 

แต่ในเวลานี้ ราชาวานรขาวได้พลิกกลับความคิดก่อนหน้านี้ของมัน

 

“หุหุหุ!” ในเวลานี้ เสียงร้องของวานรขาวได้ดึงดูดความสนใจของราชาวานรขาว

 

มันหันหัวแล้วมองไปรอบๆ และพบวานรขาวที่ชี้นิ้วไปยังผู้บุกรุกจากต่างถิ่นที่กำลังต่อสู้กันเอง แล้วชี้ไปที่สมองของมัน (แปล: คนนอกกลุ่มนี้ดูเหมือนจะมีปัญหากับสมองของพวกมัน!)

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ราชาวานรขาวก็พยักหน้า แล้วยกนิ้วโป้งให้ แสดงว่าวานรขาวตัวนั้นถูกต้องและเห็นด้วย

 

…..​

 

การต่อสู้กินเวลาไปสองชั่วโมง

 

ในที่สุดก็มีผู้เล่นทั่วไปโชคดีได้สัมผัสวานรขาวที่กำลังจะตายเป็นคนสุดท้ายหนึ่งวินาทีก่อนที่เขาจะตาย

 

ในขณะที่ได้รับวิญญาณวานรขาวเขายังได้รับพลังวิญญาณ​ 720 แต้ม

 

ในจุดนั้น ผู้เล่นจำนวนมากเสนอราคาในช่องสนทนาภูมิภาคโดยหวังว่าจะซื้อวิญญาณ​วานรขาวและพลังวิญญาณจากผู้เล่นรายนี้

 

อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นทั่วไปรายนี้ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินและปฏิเสธอย่างเด็ดขาด จากนั้นในสายตาที่อิจฉาของผู้เล่น เขาทักทายหมัดเหล็กของราชาวานรขาวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

 

วานรขาวที่กำลังจะตายหายไปและการต่อสู้ต่อไปก็ไร้ความหมาย

 

ผู้เล่นได้สั่งยูนิตถอยหนีไปทุกทิศทุกทาง

 

หลังจากที่นำชนเผ่าออกไปล่าสังหาร​แล้ว เห็นได้ชัดว่าราชาวานรขาวไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้ต่อไป หลังจากเสียงคำราม มันก็พาชนเผ่าไปทางใต้

 

การพบกันครั้งแรกกับกองกำลังท้องถิ่นสิ้นสุดลงด้วยความพ่ายแพ้ของผู้เล่นฝ่ายเดียว

 

ฉากระเบิดกองกำลังท้องถิ่นในจินตนาการไม่ปรากฏขึ้นจากการต่อสู้ครั้งนี้ทำให้ผู้เล่นมองเห็นช่องว่างระหว่างตัวเองกับกองกำลังท้องถิ่นได้อย่างละเอียด

 

ผู้เล่นแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้ในฟอรั่ม

 

ผู้เล่นระดับสูงได้วิเคราะห์การต่อสู้เพิ่มเติมและอธิบายข้อบกพร่องของผู้เล่นในการต่อสู้ด้วยมุมมองของเขาเอง

 

…..​

 

ในขณะที่ผู้เล่นกำลังพูดถึงการต่อสู้ครั้งนี้ ถังหยูผู้ซึ่งอยู่เบื้องหลังได้ตัดสินใจในตอนนี้

 

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เขาได้เห็นการล่มสลายของชุมชนผู้เล่น

 

การต่อสู้เป็นเหมือนเศษทรายที่กระจัดกระจายโดยไม่มีการจัดระเบียบและติดต่อกัน

 

หลังจากถังหยู่พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว อาจเกี่ยวข้องกับผู้เล่นที่ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างภูมิหลังตัวละคร​ร่วมกัน

 

นี่คือสิ่งที่ถังหยูไม่ได้นึกถึงตอนที่เขาสร้างเกม

 

ตอนนี้เพิ่งค้นพบความสำคัญของภูมิหลังตัวละคร​

 

ในเกมอื่น ๆ ตัวละครใหม่แต่ละตัวมีภูมิหลังเป็นของตัวเอง แม้ว่าจะดูเหมือนไร้ประโยชน์ แต่ผู้เล่นจะมีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของภูมิหลังหลังจากที่พวกเขาเข้าใจเนื้อหาของเกมอย่างลึกซึ้งแล้ว

 

ตัวอย่างเช่น เผ่าและพันธมิตรใน Warcraft ได้อนุญาตให้ผู้เล่นเข้าร่วม ทำให้มีสโลแกนของเผ่า (สำหรับพันธมิตร) ผู้เล่นหลายคนที่ไม่รู้จักเกมนี้ก็คุ้นเคยกับพวกเขาเช่นกัน

 

คล้ายกับตัวละคร​ใน Blade &​ Soul และสาวกแห่งความรุ่งโรจน์ในMLM ฯลฯ …

 

ภูมิหลังของตัวละคร​เหล่านี้ทำให้ผู้เล่นสามารถแข่งขันกันเองและมีสิทธิ์ความเป็นเจ้าของ​ร่วมกันได้ ด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในเนื้อหาเกมอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกของการเป็นเจ้าของนี้จะแข็งแกร่งขึ้น

 

หลังจากเข้าใจเหตุผลแล้ว ถังหยูก็ตัดสินใจสร้างภูมิหลังตัวละครให้กับผู้เล่น

 

ในเวลาเดียวกัน เพื่อให้ความรู้สึกเป็นเจ้าของนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เขาจึงตัดสินใจสร้างเมืองหลักที่เป็นของผู้เล่นบนเกาะเกล็ดมังกร

 

ให้ผู้เล่นมีบ้านในดินแดนไร้ขอบเขต

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคลังพลังศักดิ์สิทธิ์หมดลง ถังหยูจึงตัดสินใจรอสองสามวันก่อนที่จะใช้แผนการสร้างเมืองหลักของผู้เล่น

 

 

วันนี้ติดปัญหา​ที่บ้าน ทำให้ไม่สามารถแปลนิยายได้ ขอโทษผู้อ่านที่รอนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาลงให้ครบ ส่วนตอนนี้ผมแปลทิ้งไว้จากเมื่อวาน