ตอนที่ 19 พายุกำลังจะมา (2).

 

กั๋วเฉาเจ๋อหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

 

“กั๋วเฉาเจ๋อคนนี้ชื่นชมในตัวชายคนนั้นจริงๆ เขากล้ามาก!” ปากของกั๋วเฉาเจ๋อโค้งขึ้น “เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

 

“นายน้อยกั๋ว คุณต้องการพบเขาอย่างนั้นเหรอ?” ชิวอี้เหลินถาม

 

“ใช่ ผมต้องการพบเขา” กั๋วเฉาเจ๋อพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ชิวอี้เหลินก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอจึงส่งข้อความไปหาเฉินซ้งเหิง

 

[คุณเฉิน คุณว่างไหมคะ? ฉันอยากจะเชิญคุณมาพบกับแขกคนหนึ่ง]

 

ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ได้รับคำตอบกลับจากเฉินซ้งเหิงสั้นๆว่า [ให้เขามาที่ห้องของผมเอง]

 

ช่างเป็นข้อความตอบกลับที่เย็นชา

 

เมื่อเห็นข้อความนี้ชิวอี้เหลินก็ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่สามารถเดาอารมณ์ของคุณเฉินคนนี้ได้เลย

 

“ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะนายน้อยกั๋ว คุณเฉินบอกว่าให้คุณเข้าไปพบเขาด้วยตัวเอง” ชิวอี้เหลินกล่าว

 

บรรยากาศเงียบลงทันที

 

“กล้าดียังไง! เป็นแค่บอดี้การ์ด แต่กลับบอกให้นายน้อยกั๋วเข้าไปหาด้วยตัวเอง!?” คนขับรถร่างกำยำที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดอย่างโมโห

 

“โอ้..! ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ” กั๋วเฉาเจ๋อที่อยู่บนโซฟาพูดพร้อมกับยกยิ้ม “ผมไม่ได้เห็นคนที่น่าสนใจแบบนี้มานานแล้ว ชักอยากจะเจอขึ้นมาจริงๆแล้วสิ”

 

กั๋วเฉาเจ๋อวางซิการ์และลุกขึ้นจากโซฟา “ตกลง! ผมจะไปพบเขาสักหน่อย”

 

ชิวอี้เหลินพยักหน้าเบาๆและพากั๋วเฉาเจ๋อเดินไปที่ประตูห้องทำงานของเฉินซ้งเหิง โดยมีคนขับรถร่างกำยำเดินตามหลังมา

 

ห้องทำงานของเฉินซ้งเหิงถูกเปิดออก เขากำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้

 

กั๋วเฉาเจ๋อค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องทำงาน “คุณคือ… คุณเฉินอย่างงั้นเหรอ?”

 

เฉินซ้งเหิงเงยหน้าขึ้นมองด้วยหางตา “มีอะไรงั้นเหรอ?”

 

มุมปากของกั๋วเฉาเจ๋อยกขึ้น เขาจ้องไปที่ชายหนุ่ม “คุณช่างเป็นชายหนุ่มที่น่าสนใจมากจริงๆ การกระทำของคุณเพียงคนเดียวทำให้ทั้งเซี่ยงไฮ้ต้องสั่นสะเทือน”

 

เขากำลังพูดถึงการตายของหวงซู่หยางที่ทำให้ทั้งเซี่ยงไฮ้ต้องปั่นป่วน

 

“ฉันไม่ชอบคุยเรื่องไร้สาระ” เฉินซ้งเหิงพ่นควันออกมาและพูดอย่างไม่แยแส

 

“ปากดี! แกกล้าพูดกับนายน้อยกั๋วแบบนี้ได้ยังไง!” กลายเป็นดุร้าย

 

กั๋วเฉาเจ๋อยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้คนขับรถร่างกำยำเงียบลง

 

“น่าสนใจดีนี่! ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าคุณไปเอาความกล้าหาญนี้มากจากที่ไหน แต่การกระทำครั้งนั้นของคุณ มันทำให้ชิวฉีกรุ๊ปต้องตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน” มุมปากของกั๋วเฉาเจ๋อโค้งมากยิ่งขึ้น

 

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” เฉินซ้งเหิงตอบกลับอย่างเย็นชาราวกับว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

 

ดวงตาของกั๋วเฉาเจ๋อลึกล้ำ เขาไม่ได้สนใจเฉินซ้งเหิงอีกต่อไป ตอนนี้เขาหันไปมองชิวอี้เหลินที่อยู่ข้างๆ

 

“คุณชิว ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะมีข้อเสนอบางอย่างให้กับคุณ” กั๋วเฉาเจ๋อกล่าวอย่างมั่นใจ

 

ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินควบแน่น ลางสังหรณ์บางอย่างปรากฎขึ้นในใจของเธอ “นายน้อยกั๋ว… คุณหมายความว่าอย่างไร?”

 

“ตระกูลกั๋วของผม… สามารถช่วยคุณและตระกูลชิวของคุณให้ผ่านหายนะครั้งนี้ไปได้ โดยแลกกับหนึ่งคำขอคือ คุณจะต้องแบ่งปันข้อมูลโครงการยาตัวใหม่ของคุณให้กับตระกูลกั๋วของผม” กั๋วเฉาเจ๋อกล่าวเบาๆด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

 

จู่ๆบรรยากาศในห้องทำงานก็เงียบลง

 

กั๋วเฉาเจ๋อระบุจุดประสงค์ของเขาออกมาอย่างไร้ยางอาย!

 

เขาสามารถช่วยตระกูลชิวได้ก็จริง แต่ต้องแลกกับข้อมูลของชิวฉีเมดิซีนงั้นเหรอ?!

 

ดวงตาของชิวอี้เหลินกลายเป็นซับซ้อน เธอหายใจเข้าลึกๆและพูดออกมา “ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะ แต่ฉันขอไม่รบกวนคุณดีกว่า หากมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับชิวฉีกรุ๊ป ฉันจะเป็นคนแก้ไขมันด้วยตัวของฉันเอง”

 

ชิวอี้เหลินปฏิเสธออกมาชัดเจน เธอไม่มีวันยอมแลกข้อมูลนี้กับเขาอย่างแน่นอน!

 

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

 

“คุณแน่ใจเหรอคุณชิว?” กั๋วเฉาเจ๋อดูสงบ ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ “การรับมือกับความแค้นของตระกูลหวงมันไม่ใช่เรื่องงายเลยนะครับ”

 

“ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะคุณกั๋ว ฉันยังยืนยันคำตอบเดิม ฉันสามารถดูแลชิวฉีกรุ๊ปของฉันเองได้” ชิวอี้เหลินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

ในตอนนี้ดวงตาของกั๋วเฉาเจ๋อลึกล้ำ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาค่อยๆจางลง

 

“นายน้อยกั๋วฉันต้องขอโทษจริงๆ วันนี้ฉันมีธุระสำคัญที่ต้องทำต่อ ถ้ามีโอกาศเราคงได้พบกันอีก” ชิวอี้เหลินยื่นมือออกไปเพื่อส่งสัญญาณว่าต้องการจะส่งแขกแล้ว

 

“คุณชิว คุณนี่น่าประทับใจจริงๆ” กั๋วเฉาเจ๋อยิ้มลึกขึ้น ดวงตาของเขาหรี่ลง

 

บรรยากาศกลายเป็นหนักอึ้ง

 

“จบเรื่องไร้สาระไว้แค่นี้ ออกไปได้แล้ว” เฉินซ้งเหิงกล่าวอย่างเฉยเมย เขานอนอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับจุดบุหรี่ในปาก ไม่มีความเคารพอยู่ในน้ำเสียงของเขาเลยแม้แต่น้อย

 

ดวงตาของกั๋วเฉาเจ๋อควบแน่น เขาค่อยๆมองไปที่เฉินซ้งเหิง

 

“หลังจากงานศพของหวงซู่หยางสิ้นสุดลง พวกคุณก็จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินสองวันและนั่นก็จะเป็นวันที่บริษัทชิวฉีได้จบสิ้นลง” กั๋วเฉาเจ๋อกล่าวออกมาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

 

เฉินซ้งเหิงเหลือบมองด้วยหางตา “ถ้าคุณมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลหวงนักละก็… งานศพของคุณเองก็อยู่อีกไม่ไกลเหมือนกัน”

 

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา อากาศก็เย็นลง

 

กั๋วเฉาเจ๋อกลายเป็นเย็นชา

 

“รนหาความตาย! กล้าพูดอย่างนี้กับนายน้อยกั๋วได้ยังไง?!” คนขับรถร่างกำยำที่อยู่หน้าประตูเดินเข้าหาเฉินซ้งเหิง!

 

เขาคว้าคอเสื้อของเฉินซ้งเหิงขึ้นอย่างแรง

 

เฉินซ้งเหิงมองไปที่คนขับร่างกำยำอย่างไม่แยแสราวกับกำลังมองคนตาย มองไปทั่วโลกทั้งใบนี้จะมีสักกี่คนที่กล้าดึงคอเสื้อเขาแบบนี้ แต่ถึงแม้จะมี วันนี้มันก็คงจะไม่ได้หายใจแล้ว

 

“เป็นแค่แมลงแต่กลับกล้าขึ้นเสียง” เฉินซ้งเหิงกล่าวอย่างเฉยเมยพร้อมกับสะบัดมือออกไป

 

“พลั่ก!” คนขับรถร่างกำยำกระเด็นออกไป

 

ตูม!! ร่างของเขากระแทกกับกำแพงอย่างแรง

 

ในพริบตา ร่างกำยำกระแทกติดกับกำแพงจนกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมา!!

 

…….

 

ทั้งสำนักงานตกอยู่ในความเงียบ

 

เฉินซ้งเหิงยื่นมือออกไปหยิบทิชชู่มาเช็ดมือ

 

กั๋วเฉาเจ๋อตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

 

ชิวอี้เหลินเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ฉากก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วจนเธอมองไม่ทัน

 

“เยี่ยมจริงๆ!” กั๋วเฉาเจ๋อยื่นมือออกมาและค่อยๆปรบมือ

 

“มองไปทั่วทั้งเมือง… คุณเป็นคนแรกที่กล้าหยามหน้าผมขนาดนี้!” กั๋วเฉาเจ๋อพยายามกดความโกรธเอาไว้

 

เฉินซ้งเหิงมองไปที่กั๋วเฉาเจ๋อและพูดว่า “พูดจบรึยัง? ถ้าจบแล้วก็หันหลังกลับไปได้แล้ว”

 

กั๋วเฉาเจ๋อกำหมัดแน่น เขาหันหลังกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

 

“แล้วอย่าลืมพาหมาของคุณที่ติดอยู่ที่กำแพงกลับไปด้วยล่ะ มันเกะกะสายตา” เฉินซ้งเหิงพูดถึงร่างกำยำที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง

 

ไม่กี่นาทีต่อมา ชายที่ดูเคร่งขรึมสองคนก็เข้ามา พวกเขาค่อยๆแกะร่างกำยำที่ติดอยู่ในผนังกำแพงออกเพื่อพาไปโรงพยาบาล

 

ในห้องทำงานเหลือเพียงเฉินซ้งเหิงและชิวอี้เหลิน

 

บรรยากาศนิ่งเงียบ

 

“งานศพของไอ้คุณหวงอะไรนั่น จะจัดขึ้นเมื่อไหร่?” เฉินซ้งเหิงถามออกมาพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปาก

 

ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินเปลี่ยนไป เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้…”

 

“คุณเตรียมพวงหรีดให้ผมด้วย 4 พวง” เฉินซ้งเหิงพูดช้าๆพร้อมกับพ่นควันออกมา

 

ชิวอี้เหลินรู้สึกแปลกใจ “คุณต้องการจะทำอะไรงั้นเหรอ..?”

 

การแสดงออกของเฉินซ้งเหิงดูสงบและไม่แยแส เขาสูดควันบุหรี่เข้าลึกๆ

 

จากนั้นเขาก็พูดสิ่งที่เหลือเชื่อออกมา..

 

“ผมคิดว่าผมจะไปร่วมงานศพของลูกชายตระกูลหวงสักหน่อย”