ตอนที่ 27 กว่าจะเป็นเทวทูตแห่งความตาย.

 

ชิวชวงเซี่ยกระพริบตากลมโตจ้องไปที่พี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิวอี้เหลินก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายออกมายังไงดี เธอเหลือบมองไปที่เฉินซ้งเหิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลและพูดออกมาว่า “น้องไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอก มันเป็นแค่ข่าวลือ กินข้าวเถอะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อน

 

“ไม่!หนูไม่เชื่อ! ตอนนี้ทั้งเมืองกำลังวุ่นวายเพราะเรื่องนี้ มันจะต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน!”

 

ชิวชวงเซี่ยจ้องชิวอี้เหลินพร้อมกับถือปูขนฮอกไกโดในมือ

 

“หนูไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่เขาเจ๋งมากๆเลยที่กล้าเข้าไปทำลายงานศพของนายน้อยหวงแบบนั้น!” ดวงตากลมโตของชิวชวงเซี่ยเต็มไปด้วยความชื่นชม

 

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ เธอมักจะรังแกเด็กผู้ชายที่โรงเรียนเป็นประจำ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เด็กสาวคนนี้จะปลื้มใครสักคนหนึ่ง เพราะคนที่เธอจะปลื้มนั้นจะต้องเป็นคนที่กล้าหาญและแข็งแกร่งมากๆ

 

“กินข้าวเถอะ” ชิวอี้เหลินพูดอีกครั้งเพื่อหยุดน้องสาว

 

แต่ชิวชวงเซี่ยก็ยังไม่ยอมหยุด เธอบ่นพึมพำออกมาโดยไม่เก็บอาการปลาบปลื้มบนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย

 

“หวงซู่หยางได้ทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย สมแล้วที่เขาถูกลงโทษ คนที่ทำลายงานศพของเขานั้นเท่มากๆเลย มีเพียงเขาเท่านั้นที่คู่ควรกับหนู”

 

“เฮ้อ!~ หนูไม่รู้ว่าเขาหล่อหรือเปล่า บางทีเขาอาจจะอายุเท่าหนูก็ได้ แต่ถ้าเขาหล่อสักหน่อยนะ หนูก็พร้อมจะแต่งงานกับเขาทันทีเลย” ดวงตาที่สวยงามของชิวชวงเซี่ยเป็นประกาย หญิงสาวตัวเล็กๆนั่งเพ้อฝันไปยิ้มไป

 

“แค่ก แค่ก แค่ก!”

 

เฉินซ้งเหิงที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ชิวชวงเซี่ยพูด เขาก็สำลักอาหารออกมาทันที

 

ชิวชวงเซี่ยสะดุ้งจ้องมองไปที่เฉินซ้งเหิงแล้วถามว่า

 

“เป็นอะไรไป? ทำไมถึงหน้าซีดแบบนั้น? คุณหล่ออยู่นะ แต่อ่อนแออย่างกับคนป่วยแหนะ” เธอยังไม่รู้ว่า‘ชายในฝัน‘ที่เธอพร่ำเพ้อถึงนั้นกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

 

ป่วย?

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินซ้งเหิงก็สำลักออกมาอีกครั้ง

 

เขาคือเทพมรณะผู้เลือดเย็นที่มือแปดเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ตอนนี้เขากำลังถูกหญิงสาวตัวเล็กๆคนนี้บอกว่าเขาอ่อนแอราวกับ‘คนป่วย‘งั้นเหรอ?

 

“ดูสิ คุณสำลักอีกแล้ว คุณมาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายความมั่นคงภายในได้ยังไง? ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพี่สาวถึงได้เลือกคนอย่างคุณมาทำหน้าที่นี้” ใบหน้าสวยของชิวชวงเซี่ยกำลังล้อเลียนเขาอย่างทะเล้น

 

“อย่าพูดแบบนั้น! ให้ความเคารพต่อคุณเฉินด้วย!” ในที่สุดพ่อของเธอที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะก็ทนไม่ไหวและดุเธอ

 

เธอทำหน้ามุ่ยจ้องมองไปที่เฉินซ้งเหิง จากนั้นก็ก้มหน้าลงกินปูของเธอต่อ

 

ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินมองไปที่เฉินซ้งเหิงอย่างซับซ้อน

 

คำพูดของน้องสาวเธออาจทำให้คุณเฉินรู้สึกไม่พอใจได้ เธอจึงรู้สึกกังวลขึ้นมา

 

แต่ตรงกันข้ามกับที่เธอกังวล ตอนนี้เฉินซ้งเหิงกำลังนั่งเพลิดเพลินไปกับอาหารเย็นของเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจใคร

 

มันราวกับว่าสิ่งที่น้องสาวเธอพูดไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย

 

ความรู้สึกมากมายเผยออกมาให้เห็นในดวงตาของชิวอี้เหลิน เธอไม่สามารถคาดเดาความคิดของผู้ชายคนนี้ได้เลย

 

อารมณ์ของชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!

 

ไม่ว่าเขาจะเผชิญกับวิกฤตหรือการสังหารแบบไหน อารมณ์ของเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลยงั้นเหรอ?

 

ราวกับว่าเขาเป็นสัตว์เลือดเย็นที่ไร้ความรู้สึก…

 

……

 

คืนนี้เป็นค่ำคืนที่ยาวนาน

 

ในที่สุดค่ำคืนอันยาวนานก็ผ่านพ้นไป

 

หกโมงเช้า… เฉินซ้งเหิงตื่นขึ้น

 

หลังจากเสร็จสิ้นกิจวัตรประจำวันการวิดพื้น 10,000 ครั้ง

 

เขาก็อาบน้ำและสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูสะอาดตา หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ไปที่คฤหาสน์ของตระกูลชิวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

 

ภายในคฤหาสน์ของตระกูลชิว พี่เลี้ยงได้เตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว

 

ที่โต๊ะอาหาร คู่พี่น้องที่สวยงามกำลังนั่งรอทานอาหารเช้าอยู่

 

เมื่อชิวชวงเซี่ยเห็นว่าเฉินซ้งเหิงมาถึงแล้ว เธอก็ทำหน้ามุ่ยออกมาทันที ดูเหมือนว่าเด็กสาวคนนี้จะไม่อยากเห็นหน้าเขา เพราะเธอโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่ทำให้เธอถูกพ่อตำหนิ

 

อย่างไรก็ตามเฉินซ้งเหิงไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กหญิงเลย เขาทำเพียงแค่นั่งลงที่โต๊ะอย่างสงบและเริ่มทานอาหาร

 

ขณะที่เฉินซ้งเหิงหยิบแซนวิชขึ้นมาจากจานตรงหน้า แววตาเจ้าเล่ห์ก็แว๊บขึ้นมาในดวงตาของชิวชวงเซี่ยที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอมองเขาราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง…

 

เฉินซ้งเหิงหยิบแซนวิชเข้าปาก กัดแล้วเคี้ยวช้าๆ

 

จากนั้นเขาก็จิบนมและกัดแซนวิชคำต่อไป

 

หืม!? ชิวชวงเซี่ยกระพริบดวงตาที่กลมโต เธอตะลึงกับสิ่งที่เห็น! ทำไมเขาไม่เป็นอะไรเลยล่ะ??

 

ความจริงแล้วเธอแอบบีบวาซาบิก้อนใหญ่ลงไปในแซนวิชชิ้นนั้น แต่ทำไม… ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ…?

 

เขาเคี้ยวแซนวิชอย่างเอร็ดอร่อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง?

 

ท่าทางสบายๆของเขาทำให้เธอแปลกใจอย่างมาก

 

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกำลังสงสัยอย่างมากว่า ทำไมเฉินซ้งเหิงถึงได้กินวาซาบิก้อนนั้นได้ราวกับว่ามันเป็นวิปครีม?

 

เขาต้องรู้สึกเหมือนกันกำลังกินทะเลเพลิงเข้าไปไม่ใช่เหรอ?

 

ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร!

 

อย่าว่าแต่ว่าซาบิเลย แม้แต่ตะขาบที่มีพิษร้ายแรงที่สุดหรือแมงมุมที่น่ากลัวที่สุดในโลกเขาก็กินมาหมดแล้ว

 

ชีวิตเขาต้องผ่านอะไรที่ยากลำบากมาอย่างมากมาย

 

กว่าจะมาถึงทุกวันนี้ วันที่เขาถูกเรียกว่า‘เทวทูตแห่งความตาย‘ เขาต้องผ่านสิ่งที่คนทั่วไปคิดไม่ถึงมาไม่น้อยเลย

 

กว่าที่เขาจะได้กลายมาเป็นเทพมรณะผู้เลือดเย็นในวันนี้ ชีวิตของเขาต้องผ่านความตายมามากมาย ทั้งความตายของศัตรูและของมิตรสหาย

 

หลังจากมื้อเช้า เฉินซ้งเหิงรู้สึกสดชื่นขึ้นมา

 

เขาเช็ดคราบวาซาบิที่มุมปากของเขาราวกับว่าเขาพอใจกับอาหารมื้อนี้อย่างมาก

 

ดวงตาที่สวยงามของชิวชวงเซี่ยหม่นลง เธอสะพายกระเป๋านักเรียนเดินออกไปที่นอกคฤหาสน์อย่างไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเธอผิดหวังอย่างมากที่เฉินซ้งเหิงไม่เป็นอะไรเลย

 

ไม่นาน Lamborghini LP700 สีชมพูก็คำรามขับออกจากคฤหาสน์ไป

 

เหลือทิ้งไว้เพียงสองคน เฉินซ้งเหิงและชิวอี้เหลินเดินออกจากคฤหาสน์อย่างช้าๆ

 

เมื่อมองไปที่รถสปอร์ตสีชมพูที่ขับออกไป ชิวอี้เหลินก็รู้สึกกังวลขึ้นมาและสั่งให้บอดี้การ์ดสองคนรีบตามน้องสาวของเธอไป

 

“คุณสองคนขับรถตามชวงเซี่ยไปห่างๆนะ คอยดูแลความปลอดภัยตอนที่เธออยู่ที่โรงเรียนให้ดี หากมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นให้รายงานฉันทันที เข้าใจมั้ย!?” ชิวอี้เหลินสั่งอย่างจริงจัง

 

บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าก่อนจะขับรถเบนซ์ตามออกไป

 

ตอนนี้สถานะการณ์ความปลอยภัยของตระกูลชิวอยู่ในระดับความเสี่ยงสูงสุด ชิวชวงเซี่ยอาจตกอยู่ในอันตรายได้ตลอดเวลา และไม่ใช่แค่ชิวชวงเซี่ย แต่เป็นทุกๆคนในตระกูลชิว

 

เธอจึงต้องเตรียมความพร้อมเพื่อความปลอดภัยของทุกคน

 

……

 

เวลาเก้าโมงเช้า รถ Mercedes-Benz ของชิวอี้เหลินก็มาถึงหน้าบริษัทอย่างปลอดภัย

 

ตลอดทางแม้ว่าไม่มีมีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็รู้สึกว่ามันเงียบเกินไป

 

นับตั้งแต่ที่เฉินซ้งเหิงไปสร้างความโกลาหลให้กับงานศพของตระกูลหวง ทุกๆอย่างมันก็ดูราวกับว่ามันผิดปกติไปทั้งหมด

 

เมื่อเธอขึ้นลิฟต์มาถึงชั้น 99

 

ซุนเสวี่ยเลขาส่วนตัวของเธอก็รีบวิ่งมารายงานเรื่องด่วนทันที

 

“ท่านประธานคะ… คุณหรวนอยู่ที่นี่ค่ะ เขากำลังรออยู่ที่หน้าห้องทำงานของท่านค่ะ”

 

คุณหรวน?

 

เธอขมวดคิ้วและคิดในใจ ‘ทำไมเขายังมาที่นี่อีกล่ะ?’

 

“เข้าใจแล้ว เธอไปทำงานของเธอต่อได้” จากนั้นชิวอี้เหลินก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของเธอด้วยความรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

 

เฉินซ้งเหิงเดินตามชิวอี้เหลินไปติดๆ เนื่องจากห้องทำงานของเขาอยู่ถัดจากห้องทำงานของชิวอี้เหลิน ดังนั้นห้องทำงานของเธอจึงต้องเป็นทางผ่านของเขา

 

ในเวลานี้ ที่หน้าประตูห้องทำงานของประธาน หรวนเหวินเหย่ายืนอยู่ที่นั่น เขาสวมชุดสูทราคาแพงพร้อมกับรอยยิ้มที่หล่อเหลาบนใบหน้า

 

เมื่อเขาเห็นชิวอี้เหลินกำลังเดินเข้ามา รอยยิ้มของเขาก็สดใสขึ้นมาทันที เขาเดินเข้าหาเธอช้าๆแล้วพูดว่า “ชิวอี้เหลินในที่สุดคุณก็มา”

 

ชิวอี้เหลินขมวดคิ้ว สำหรับเธอแล้วคุณหรวนคนนี้เป็นเหมือนแมลงวันที่ส่งเสียง‘หึ่งๆ‘ไปรอบๆ จนทำให้เธอรู้สึกรำคาญ

 

“คุณหรวน คุณมาที่นี่ทำไมเหรอคะ?” ชิวอี้เหลินถามพร้อมกับพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอ

 

ตระกูลของหรวนเหวินเหย่าเป็นหุ้นส่วนของชิวฉีกรุ๊ป

 

หรวนกรุ๊ปของเขาและชิวฉีกรุ๊ปของเธอทำงานร่วมกันมาเป็นเวลานาน มันจึงไม่ค่อยจะเหมาะสมที่เธอจะแสดงอารมณ์ของตัวเองออกไป