ตอนที่ 24 ชื่อที่พวกแกจะต้องจดจำไปจนวันตาย.

 

ทั้งงานเงียบ… เงียบจนได้ยินเสียงของลมหายใจ

 

ดวงตานับร้อยคู่เบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

เพียงแค่สะบัดมือ เขาก็สามารถฆ่าคนได้อย่างนั้นเหรอ?

 

เขากล้าหักคอบอดี้การ์ดของตระกูลหวงต่อหน้าผู้นำตระกูลหวงเลยงั้นเหรอ..?

 

ในสายตาของผู้ชายคนนี้ไม่มีตระกูลหวงอยู่เลยงั้นเหรอ?

 

มองไปทั่วทั้งเซี่ยงไฮ้คงไม่มีใครที่มีความกล้าเท่าเขาอีกแล้ว

 

ใบหน้าของหวงฮงฮุยกลายเป็นซีดเซียว เขาก้าวถอยหลังจนสะดุดกับบางอย่างจนร่างของเขาล้มลงกับพื้นอย่างน่าเวทนา

 

ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง

 

ฉากนี้ราวกับเป็นการตบหน้าคนของตระกูลหวงทั้งหมด

 

เฉินซ้งเหิงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ เขาหยิบผ้าขนหนูสี่เหลี่ยมสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วเช็ดมือขวาที่เปื้อนเลือดช้าๆ

 

เมื่อมองไปที่มือขวาที่เปื้อนเลือดของเขา มันก็ทำให้ผู้คนต้องหนาวสั่นไปจนถึงปลายเส้นผม

 

สิ่งที่เขาทำราวกับว่าเป็นเพียงแค่การเช็ดคราบสกปรกที่เปื้อนมือเท่านั้น

 

เขาสง่างามแต่กลับโหดเหี้ยม ในขณะนี้สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงไวน์สักแก้วเท่านั้น การดื่มไวน์แดงสักแก้วหลังจากการฆ่ามันช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา

 

“แกจะไม่ทางหนีออกจากเซี่ยงไฮ้ไปได้”

 

ทันใดนั้นหวงเจิ้งหมิงที่เงียบมาตลอด ในที่สุดก็เปิดปากกล่าวคำขู่ออกมา

 

“ตระกูลของแกทั้งหมด พวกมันจะต้องถูกสังหารเก้าชั่วโคตร” หวงเจิ้งหมิงพูดอย่างใจเย็นโดยไม่มีการคุกคามใดๆ แต่หลังจากพูดจบออร่าของเขาก็กลายเป็นน่ากลัว

 

เฉินซ้งเหิงเช็ดมือที่เปื้อนเลือดแล้วยิ้มออกมา “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้คิดที่จะไปไหนอยู่แล้ว”

 

ตอนนี้ทุกคนรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

 

ภายในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดฟุ้งไปทั่ว

 

“ก็ดี ฉันอวยพรให้แกมีชีวิตอยู่ต่อให้ได้ก็แล้วกัน ครอบครัวของแกเองก็ด้วย” หวงเจิ้งหมิงค่อยๆถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาของเขานิ่งสงบจนทำให้ผู้คนที่ได้เห็นรู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้องน้ำแข็งใต้ดิน เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยภัยคุกคามที่น่ากลัว

 

หลังจากงานศพของหวงซู่หยางเรียบร้อยแล้ว ตระกูลหวงก็จะประกาศสงครามเลือด!

 

“ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ฉันจะมีอายุยืนยาวกว่าแกกับลูกชายของแกอย่างแน่นอน”

 

เฉินซ้งเหิงพ่นควันบุหรี่ออกมาช้าๆ พร้อมกับเดินตรงไปที่โลงศพมังกร

 

อากาศอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

 

ในโลงศพมังกรเก้าตัว ร่างของหวงซู่หยางนอนนิ่งอย่างเงียบๆ เขาสวมเสื้อคลุมมังกรทองและมีไข่มุกราตรีสีมรกตอยู่ในปาก

 

แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วแต่เขาก็ยังต้องเหนือกว่าคนอื่นๆ เพราะสมาชิกของตระกูลหวงนั้นถือว่าเป็นผู้ที่ได้สืบทอดสายเลือดอันสูงส่ง

 

“จะมีสักกี่คนที่จะยอมสละชีวิตตนเองเพื่อคนอื่น… คุณมันก็เป็นแค่เพียงชายหนุ่มไร้สมองคนหนึ่ง เป็นเพียงแค่ลูกชายของอันธพาลข้างถนน ชุดคลุมมังกรและงานศพระดับนี้มันไม่เหมาะสมกับคุณเลย”

 

เฉินซ้งเหิงพึมพำขณะที่จ้องมองศพด้วยสายตาที่เย็นชา

 

เสียงพึมพำของเขานั้นไม่ได้เบา มันจึงทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ยินทั้งหมด

 

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอีกครั้ง!

 

ชายคนนี้กล้าที่จะท้าทายตระกูลหวงครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่เกรงกลัวใดๆเลย!

 

เขากล้าใช้คำพูดที่ดูหมิ่นต่อศพแบบนี้ได้อย่างไร? ไม่อยากจะเชื่อเลย!

 

ในที่สุดใบหน้าของหวงเจิ้งหมิงก็กลายเป็นเย็นชา เพื่อที่จะจัดพิธีศพของลูกชายให้ดีที่สุด เขาจึงพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ตลอดทั้งวัน แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว!

 

“นี่แกพยายามจะยั่วยุตระกูลหวงของฉันจริงๆสินะ!” ด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน หวงเจิ้งหมิงค่อยๆเดินออกมาที่ละก้าว

 

“ตระกูลหวงของเราอยู่ในเซี่ยงไฮ้มานานกว่าร้อยปี กลุ่มอิทธิพลฉิงก็เป็นที่รู้จักกันดีมาหลายชั่วอายุคน ทั่วทั้งเจียงหนานนี้ ตระกูลหวงของเราเปรียบดั่งท้องฟ้าที่ปลกคลุมทั้งมณฑล ในเมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วมันจะแปลกอะไรที่ลูกชายของฉันจะมีความสุขกับหญิงสาวและเสื้อคลุมมังกรในโลกหลังความตาย” น้ำเสียงของหวงเจิ้งหมิงเยือกเย็น เขาพูดต่อว่า “แล้วเศษผงธุลีที่ไร้ชื่อเสียงอย่างแก มีสิทธิอะไรถึงได้มายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้?”

 

เมื่อสิ้นสุดคำนี้ เฉินซ้งเหิงก็ยิ้มอย่างมีความหมาย “ไร้ชื่อเสียงงั้นเหรอ? ดี! ในเมื่อแกยังไม่รู้จักฉัน วันนี้เป็นโอกาศดีที่ฉันจะทิ้งชื่อของฉันไว้ที่นี่เพื่อที่แกจะได้จดจำไปจนวันตาย”

 

หวงเจิ้งหมิงก้าวไปข้างหน้าด้วยออร่าที่เยือกเย็น

 

“ออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!!” หวงเจิ้งหมิงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

 

เฉินซ้งเหิงไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่จ้องมองลงไปในโลงศพ

 

“ทหารของฉันที่ต้องสละชีวิตตัวเองให้กับประเทศชาติ มีเพียงผ้าขาวผืนเดียวเท่านั้นที่ห่อพวกเขายามตาย แม้แต่กระดูกของพวกเขาก็ยังเอากลับมาบ้านเกิดไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ไอ้เศษสวะคนนี้แม้แต่ตายไปแล้วยังได้เสวยสุขอยู่ในโลงมังกร!”

 

เขายื่นมืออกมาแล้วลูบไปที่โลงศพมังกรสีทองราคาแพงอย่างช้าๆ

 

ดวงตาของเขาหรี่ลง

 

ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น!

 

“ตู้มมม!” เขากระแทกมือลงบนโลงศพมังกรที่ทำมาจากทองบริสุทธิ์น้ำหนักหลายสิบตันด้วยแรงมหาศาล!

 

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที!

 

นั่นเขาทำอะไรน่ะ?!

 

“ไอ้สาระเลว! แกทำอะไรกับพี่ชายของฉัน!” หวงฮงฮุยลูกชายคนรองแห่งตระกูลหวงคำรามออกมาด้วยความโกรธ!

 

เฉินซ้งเหิงยกโลงศพสีทองขนาดใหญ่ด้วยมือข้างเดียวและมองไปที่ฝูงชน

 

ในตอนนี้เขาดูราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามที่เขย่าแผ่นฟ้าได้ด้วยตัวคนเดียว

 

เขายิ้มออกมา

 

วินาทีต่อมา มือขวาของเขาทุ่มโลงศพขนาดใหญ่ลงพื้นอย่างแรง!!

 

“ไม่นะ!” ทั้งพ่อและลูกตระกูลหวงโกรธอย่างมาก!

 

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ในที่สุดหวงเจิ้งหมิงก็อดไม่ได้ที่จะพุ่งออกมาข้างหน้า!

 

แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่จะหยุดเขา!

 

“ตู้มมม!”

 

เสียงอึกทึกไปทั่ว! โลงศพทองคำระเบิดออก!

 

พื้นดินทรุดแตกร้าว!

 

เศษทองจากโลงศพกระจายเต็มท้องฟ้า

 

ศพของหวงซู่หยางกระเด็นล่วงลงที่พื้น

 

หัวใจของแขกทุกคนสั่นสะท้าน!

 

เชี่ยไรเนี่ย!!

 

แค่ทุบโลงยังไม่พองั้นเหรอ?!

 

เขากล้าดียังไงถึงได้กล้าทำลายโลงศพของนายน้อยหวงจนป่นปี้

 

“คนเลวๆอย่างนี้คู่ควรกับการมีความสุขหลังความตายด้วยงั้นเหรอ?” เฉินซ้งเหิงจ้องไปที่ศพของหวงซู่หยาง

 

“คนที่จะต้องไปอยู่ในยมโลก ไม่สมควรที่จะสวมเสื้อคลุมมังกร!”

 

จู่ๆเฉินซ้งเหิงก็หมุนมือขวาของเขา

 

ชิ้ง!

 

แสงสีเงินวาดผ่านอากาศ

 

ในพริบตา ชุดคลุมมังกรทองเก้าตัวบนร่างของหวงซู่หยางก็ถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ

 

เงียบกริบ

 

นี่มัน….

 

นี่มันอุกอาจเกินไปแล้ว

 

ความกล้าของเขามีมากมายถึงเพียงไหน!

 

เรื่องนี้มาถึงจุดที่ถอยกลับไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

 

แขกที่มาร่วมงานทุกคนตะลึง

 

“ไม่! พี่ใหญ่!”

 

ดวงตาของหวงฮงฮุยทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความโกรธและดุร้าย “ไอ้สาระเลว! แกกล้าดียังไงถึงได้มาดูถูกพี่ชายของฉัน? ชีวิตแกจะไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบสุข ฉันจะฆ่าแก!”

 

ในเวลานี้หวงฮงฮุยพุ่งออกไปอย่างบ้าคลัง ตอนนี้เขาต้องการที่จะฉีกร่างของเฉินซ้งเหิงออกเป็นพันๆชิ้น!

 

บอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆวิ่งเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ

 

ท่ามกลางบอดี้การ์ดของตระกูลหวงมากมาย เฉินซ้งเหิงทำเพียงแค่เอามือไพล่หลังและมองออกไป

 

“ฆ่ามัน!”

 

หวงฮงฮุยโกรธมาก เขาคำรามพร้อมกับควักปืนพกออกมา!

 

วันนี้เขาจะต้องฆ่าชายคนนี้ให้ได้!

 

งานศพของพี่ชายของเขาต้องพังลง แม้แต่เสื้อผ้าของพี่ชายของเขาก็ถูกฟันจนขาดกระจุย!

 

นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง! พวกเขาที่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกันและเขาเองก็ยกให้พี่ใหญ่เป็นต้นแบบมาเป็นสิบๆปี!

 

เขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาทำได้เพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆ มองร่างกายของพี่ชายถูกทำให้อับอาย!

 

ในชีวิตนี้ไม่มีใครที่กล้าหยามหน้าเขาขนาดนี้มากก่อน

 

มันช่างน่าอับอายยิ่งนัก!

 

ตระกูลหวงไม่เคยต้องตกต่ำถึงเพียงนี้!

 

“กลับมา!!”

 

ในตอนนี้เอง หวงเจิ้งหมิงผู้เป็นพ่อตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว!

 

ความเงียบถูกทำลาย

 

เสียงที่ดั่งสนั่นของเขาทำให้แขกทุกคนถึงกับสะดุ้ง!

 

ไม่เพียงแค่หวงเจิ้งหมิงจะไม่ทำอะไรแล้ว เขายังตะโกนบอกให้ลูกชายหยุดการกระทำอีกด้วย

 

“พ่อบอกให้หยุด! แล้วถอยกลับมาเดี๋ยวนี้!” หวงเจิ้งหมิงคำรามอีกครั้ง!

 

ใบหน้าของหวงฮงฮุยโกรธมากจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

 

ชายคนนี้ทำถึงขั้นนี้แล้ว!

 

แต่ทำไมพ่อของเขาถึงไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง?

 

แถมยังมาตระโกนสั่งห้ามเขาอีก!

 

พ่อแก่จนเลอะเลือนไปแล้วงั้นเหรอ?!

 

ความเงียบปลกคลุมอีกครั้ง

 

หวงฮงฮุยไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นพ่อได้

 

หวงฮงฮุยจ้องมองเฉินซ้งเหิงด้วยดวงตาสีแดง ถ้าดวงตาสามารถฆ่าคนได้ ตอนนี้เขาคงจะฉีกร่างของเฉินซ้งเหิงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว!

 

ในที่สุดหวงฮงฮุยก็กัดฟันและถอยกลับหลังอย่างไม่เต็มใจ กลับไปยืนอยู่ข้างหลังพ่อของเขาและจ้องมองไปที่เฉินซ้งเหิงด้วยสายตาเคียดแค้น

 

“เด็กน้อย แกนี่ช่างบ้าบิ่นเสียจริง ฉันไม่เคยเจอคนที่มีความกล้าหาญแบบแกมาก่อน แกไม่ได้มีความเกรงกลัวต่อตระกูลหวงของเราเลยอย่างงั้นเหรอ?”

 

หวงเจิ้งหมิงจ้องไปที่เฉินซ้งเหิงอย่างเย็นชา

 

บอดี้การ์ดนับร้อยสแตนบายรอจากทุกทิศทางด้วยสายตาที่ดุร้าย พวกเขาพร้อมที่จะจู่โจมทุกเมื่อ!

 

“ทำไมฉันต้องกลัวพวกแกด้วย?” เฉินซ้งเหิงพูดอย่างไม่แยแสพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากของเขา

 

ทันใดนั้น ความเงียบก็ปกคลุมไปทั่ว

 

ด้วยใบหน้าที่เย็นชา หวงเจิ้งหมิงเดินมาหาเขาทีละก้าว

 

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

 

เฉินซ้งเหิงดูนิ่งสงบราวกับสุภาพบุรุษที่สง่างาม

 

แต่ทางหวงเจิ้งหมิงกลับต้องพยายามบังคับตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมา

 

“แกทำสำเร็จ แกทำให้ฉันจำชื่อของแกได้” น้ำเสียงของหวงเจิ้งหมิงเยือกเย็นราวกับสัตว์ร้ายที่ทำให้คนที่ได้ยินต้องตัวสั่น

 

“โอ้! จริงเหรอ?” เฉินซ้งเหิงมองเขาด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย

 

“ฉันจำได้ ชื่อของแกคือ… เฉิน… ซ้ง… เหิง…!” น้ำเสียงของหวงเจิ้งหมิงน่ากลัวมาก ดวงตาของเขามีเจตนาฆ่านับพันซ่อนอยู่

 

เฉินซ้งเหิงยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“ดี! ผมหวังว่าไม่เพียงแค่คุณเท่านั้นที่สามารถจดจำชื่อของผมได้ แต่คนในตระกูลหวงทั้งหมดจะต้องจำชื่อของผมไปจนวันตาย…!”