ตอนกลางคืนสัตว์ปีศาจเริ่มที่จะออกหาอาหารและในพื้นที่ล่าสัตว์ทั้งหมดจะเกิดความไม่สงบ มันเป็นอันตรายอย่างยิ่งสำหรับสาวกตระกูลลั่วที่ไม่ยังไม่อาจหาพื้นที่ซ่อนตัวได้

อย่างไรก็ตามเมื่อมาถึงตัวของลั่วเทียน นี่เป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการฉลองการฆ่าของเขา

ยิ่งสัตว์ปีศาจมากเท่าไร ยิ่งดี!

“วูบบ~… วูบ~…”

เงาดำได้พัดผ่านจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังต้นไม้อีกต้นหนึ่ง ดวงตาของเขาเหมือนกับนกอินทรีย์ขณะที่เขามองไปยังพื้นที่ต่างๆอย่างระมัดระวัง

ไม่มีนาทีต่อมา.

ด้านล่างของต้นไม้มีหมาป่าโลหิตเพลิงที่กำลังกินซากของหมูป่าหนังโลหะที่พวกเขาฆ่าเมื่อตอนกลางวัน

ลั่วเทียนหัวเราะเบาๆและพูดกับตัวเองว่า “เราจะเริ่มจากแกก่อน.”

ร่างกายเขาเคลื่อนไหวและลงมา

โดยที่ไม่รอให้ลั่วเทียนยืนได้อย่างมั่นคงหมาป่าโลหิตเพลิงได้กระโจนใส่เขาทันที.

เขียวที่ยาวพร้อมกับน้ำลายที่ยืดย้อยของมัน.ด้วยความหิวโหยหมาป่าโลหิตเพลิงไม่สามารถกลืนลั่วเทียนด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว!

“หาที่ตาย!”

ลั่วเทียนกำหมัดของเขาและความเร็วก็เพิ่มขึ้น หนึ่งหมัดถูกปล่อนออกไป “สายฟ้าฟาด!”

ร่องรอยของสายฟ้าปรากฏบนกำปั้นของเขาที่ถูกปล่อยออกไป.

หมัดนั้นได้เข้าไปปะทะกับท้องของหมาป่าโลหิตเพลิงทำให้มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด.หลังจากที่หมาป่าโลหิตเพลิงถูกจู่โจมแล้วมันก็กระโจนพุ่งกับมาโจมตีอีกครั้ง.ริมฝีปากของลั่วเทียนมีการแสดงออกที่เยาะเย้ยก่อนที่กำปั้นซ้ายจะมาปรากฎอีกครั้ง.ช่วงเวลานั้นก่อนที่หมาป่าโลหิตเพลิงจะเข้ามาเขาก็ตระโกนออกไปป่า “พยัคฆ์จู่โจม!”

“ปัง!”

หมัดพุ่งเข้าไปยังหัวของหมาป่าโลหิตเพลิงก่อนที่มันจะตายทันที.

เสียงจากระบบก็ดังขึ้นมา.

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้ทำการสังหารหมาป่าโลหิตเพลิง.คุณจะได้รับค่าประสบการณ์ 200 แต้มและพลังปราณ 20 แต้ม…”

อย่างไรก็ตามตอนนี้ได้มีกลิ่นอายสองร่างที่อยู่ด้านหลังลั่วเทียน พวกเขาทั้งสองได้ให้กลิ่นอายในร้ายแรงของการเจตนาฆ่า

ลั่วเทียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ในที่สุดพวกเจ้าก็ได้ปรากฏ!”

นับตั้งแต่เริ่มแรกลั่วเทียนก็ได้ระมัดระวังต่อสภาพแวดล้อมของเขา.นอกเหนือจากสัตว์ปีศาจแลัวเขายังกังวลเกี่ยวกับการปรากฏตัวของลั่วหลินอีกด้วย.

หลังจากที่ฆ่าตลอดทั้งบ่ายแล้วก็มีเพียงสาวกตระกูลลั่วเท่านั้นที่เขาจะเห็น

การปรากฏตัวของวังชางและลั่วฉิงไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจแม้แต่น้อย ลั่วเทียนยิ้มอย่างแท้จริง

สัตว์ปีศาจก็เป็นเพียงแค่มอนเตอร์ มนุษย์ก็เป็นมอนเตอร์

ขณะที่ทั้งสองได้กระโดดลงมา ลั่วเทียนเริ่มที่จะยิ้มให้กับตัวเอง “ชื่อแดงพวกนี้ อาจจะโจมตีฉันได้ตลอดเวลา?”

วังชางมีรอยยิ้มภาคภูมิใจปรากฎอยู่บนใยหน้าของเขาก่อนจะพูดว่า“ขยะชิ้นใหญ่ลั่วเทียน จริงๆแล้วเจ้าทำให้ข้ารอนานนัก.”

ทั้งสองซ่อนอยู่ในบริเวณรอบๆและคิดว่าลั่วเทียนจะซ่อนอยู่ในถ้ำคืนนี้.พวกเขาไม่คิดว่าเขาจะออกมาเพื่อฆ่าสัตว์ปีศาจเหล่านี้แล้วพวกเขาจะพลาดโอกาสได้อย่าไร?

ลั่วเทียนแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและพูด “อะไรคือเหตุผลที่ต้องมาฆ่าคนในตระกูลเดียวกันด้วย?”

ลั่วฉิงมีรอยยิ้มและก้าวออกไปข้างหน้า “นายน้อยลั่วหลินอยากให้ข้ามาเตือนเจ้าว่า หลี่ซูเอ๋อร์เป็นผู้หญิงของเขาและดีที่สุดให้เจ้าออกห่างๆไปจากเธอ.”

“โอ้!”

ลั่วเทียนรับคำเบาๆและถามว่า “มีอะไรอีกไหม?”

วังชางเคลือนไหวไปปิดทางหลบหนีของลั่วเทียน “นายน้อยลั่วหลินต้องการให้เจ้ามากับพวกข้า ถ้าเจ้ารู้ว่าอะไรดีไม่ดีเจ้าจะต้องทำตามคำสั่งพวกเรา…”

โอยไม่รอวังชางพูดจบลั่วเทียนขัดจังหวะ “อะไรดีสำหรับข้า? มันกินได้หรือไม่?”

“เจ้าแกล้งทำเป็นขี้ขลาด?”

“เลิกเสียเวลาคุยกับขี้แบบเขาและจัดการให้เขากลายเป็นขี้ เราจะมาดูว่าเขายังแกล้งอยู่หรือไม่”

ดวงของลั่วฉิงหกตัวลงและกล่าวอย่างเย็นชา “ลั่วเทียนข้าจะให้โอกาสสุดท้ายกับเจ้า.ส่งโลหะมิติออกมาและทำตามเราอย่างเชื่อฟัง.นั่นเป็นวิธีเดียวที่เจ้าจะไม่เจ็บปวดร่างกายเท่าไรนัก…”

หลังจากที่ลั่วฉิงพูดจบแล้วการแสดงออกของเขาก็กลายเป็นเยาะเย้ยอย่างเหน็บหนาว.

ทั้งสองก้าวเข้าไปอีกครั้งและครั้งนี้ก็อยู่ห่างไม่เกินสามก้าวกับลั่วเทียน.

ริมฝีปากของลั่วเทียนสั่นและแสดงท่าทางหวาดกลัวก่อนจะบอกว่า “พวกเจ้าทั้งสองจะไม่ฆ่าข้าใช่หรือไม่? ข้ายังคงเป็นนายน้อยตระกูลลั่วเพราะงั้นมันจะกลายเป็นการฆาตรกรรที่ร้ายแรง ตระกูลลั่วจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าลอยนวล.”

ขณะที่เขากำลังพูดแบบนี้ร่างกายของลั่วเทียนก็ได้สั่นเทา.

การแสดงออกท่างร่างกายที่หวาดกลัวและสั่นเทิ้มแบบไร้สิ้นหนทาง มันเป็นการแสดงที่ยิ่งกว่าฮอลีวู้ดในชีวิตก่อนหน้านี้อีก.

“5555…”

“นายน้อยของตระกูลลั่ว เจ้ากำลังล้อเล่นใช่มั๊ย?”

“ขยะชิ้นใหญ่ของตระกูลลั่ว การแข่งขันการล่าสัตว์นี้เป็นเวลาตายของเจ้า.”

“ไม่มีใครรู้ว่าพวกเราได้ฆ่าเจ้า. พวกเขารู้เพียงแค่ว่าขนะลั่วเทียนพร้อมกับคนรับใช้ที่พิการที่คิดว่าพวกเขาจะเข้ามาเทือกเขาวิญญาณได้.เมื่อพวกเขาได้พบกับสัตว์ปีศาจระดับ 0 พวกเจ้าก็จะเสียชีวิตจากการกัดเพียงครั้งเดียวและไม่เหลือศพของพวกเขาเอาไว้.เป็นข้านี่มีโครตฉลาดมั๊ย 5555…”

เมื่อได้เห็นการแสดงออกที่หวาดกลัวของลั่วเทียนวังชานและลั่วฉิงอดไม่ได้ที่หัวเราะให้กับตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงได้ลดการระวังตัว.

“เจ้าไม่ได้แค่โครตฉลาดเพียงอย่างเดียว…”

“เจ้ามันล้ำยิ่งกว่าอัจฉะริยะ.”

ทันใดนั้น…

สายตาที่มองดูของลั่วเทียนได้หายไปและกลิ่นอายพื้นฐานระดับ5ได้แผ่ออกมา กำปั้นของเขาได้เคลือนไหวเหมือนกับรอวันที่จะปะทุพลังออกมา

“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม!”

ร่างกายของเขาเหมือนกับธนูและกำปั้นของเขาก็เหมือนกับลูศรเมื่อมันถูกปล่อยออกไป!

“บูม!”

วังชางไม่มีเวลาตอบสนองและท้องของเขาถูกโจมตี.เลือดของเขาออกจากปากขณะที่ลอยไปด้านหลังด้วยการโจมตีของลั่วเทียน.

ใบหน้าของลั่วฉิงประหลาดใจก่อนที่เขาจะตระโกนออกมา “ไอ้เศษขยะ เจ้าต้องการจะปฏิเสธสุราคารวะ และต้องการดื่มสุราจับกรอก? เป็นเพียงขั้นพื้นฐานระดับ 5 ต้องการแสดงความแข็งแกร่งต่อหน้าข้า?บิดาคนนี้จะบอกอะไรให้ว่า ข้าอยู่ขั้นพื้นฐานระดับ6…”

“พอได้หรือยังไอ้สวะ.”

“เบอร์เซิร์ก!”

ค่าพลังปราณหายไปทันที 300 แต้มและพลังงานที่ทรงพลังระเบิดขึ้นทำให้ป่ารอบๆสั่นสะท้าน.บรรดาสัตว์ปีศาจที่ซ่อนอยู่รอบๆก็เงียบลงเนื่องจากพวกมันต้องหมอบลงกับพื้นเพราะพลังที่กดดันด้วยความกลัว.

ร่างกายของลั่วเทียนสั่น ด้วยความสามารถของเบอร์เซิร์กความแข็งแกร่งและความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า…

การจัดการกับลั่วฉิงที่อยู่ในระดับ 6 เขาไม่จำเป็นต้องใช้เบอร์เซิร์กและค่อยๆเล่นกับความตายของเขา.

แต่ลั่วเทียนรู้สึกชอบที่จะใช้พลังมากๆในการที่จะตบยุงให้มันตายจากการระเบิด. นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ลั่วฉิงเจ็บปวดและทำให้เขาไม่กล้าลืมแม้จะลงไปยังนรก!

เมื่อเห็นการแสดงออกที่โหดร้ายบนใบหน้าของลั่วฉิง ลั่วเทียนยิ้มและตะโกน “ตาย!”

“เจ้ากำลังจะเป็นคนตายตนนึง!”

ตาของลั่วฉิงวูบวาบไปด้วยความโกรธ่อนที่จะเห็นภาพลวงตาของดาบที่ปรากฎในความมืด.แสงที่เคลื่อนไหวจากจากดาบลวงตาก็หยุดทำงานก่อนที่มันจะมาถึง.เมื่อเห็นลั่วเทียนไม่สามารถเคลือนไหวไปยังจุดนั้นได้ลั่วฉิงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เจ้าไม่กล้า.สุนัขที่อยู่ในขั้นพื้นฐานระดับ 5 กำลังแสดงออกเบื้องหน้าข้า? เจ้ากำลังแกว่งเท้าหาความตาย!”

ดาบแทงตรงไปยังหน้าผากลั่วเทียน

เมื่อดาบจมไปไม่น้อยกว่าครึ่งเซนณลั่วฉิงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก.ด้วยการโจมตีของดาบไม่มีทางไหนที่ไอ้สุนัขลั่วเทียนจะหนีออกไปได้.ลั่วฉิงพลันมีความสุขจากการได้ฆ่าลั่วเทียนไม่เพียงแค่ว่าเขาจะได้รับรางวัลจากนายน้อยลั่วหลินแต่เขานังได้ป้ายมิติที่อยู่ในการครอบครองของลั่วเทียน.ดงันั้นเขาจึงสามารถกลายเป็นศิกษย์ของตระกูลลั่วได้ อุวะฮ่าๆๆ…”

ริมฝีปากของลั่วฉิงอดที่จะหุบรอยยิ้มของเขาไม่ได้เมื่อเขามาคิดถึงตรงนี้ ชีวิตที่มีความสุขของเขาเต็มไปด้วยมือทั้งสองข้าง.

อย่างไรก็ตาม…

ช่วงเวลาที่เขาตื่นเต้นมากที่สุดและช่วงเวลาที่ปลายดาบครึ่งเซนฯของเขาเจาะเข้าไปยังลั่วเทียน ลั่วเทียนได้หายไปแล้ว

คิ้วของเขาได้บิดเกลีวและหมัดขวาของก็กระแทกออกไป.

มีการระเบิดของพลังปราณของเขาทั้งหมดขวาและดาบ

“ต้องการป้องกันดาบด้วยหมัดขวา? เจ้าเป็นแค่ขยะจริงๆหรือว่าเป็นแค่คนโง่กันแน่ 555…”

หมัดปะทะโลหะ?

ลั่วฉิงหัวเราะออกมาด้วยความเยาะเย้ย

ขณะที่เขาหัวเราะหมัดขวาข้างนั้นก็มีพลังที่มากมายกดลงมาบนดาบของเขา แขนของเขาสั่นและกลายเป็นมึนงงและดาบของเขาก็เกือบจะหล่นจากการจับของเขา การแสดงออกของลั่วฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก

“อ๊าก!”

หมัดเดียวที่เปลี่ยนทิศทางดาบของลั่วฉิงขณะที่หัมดซ้ายได้เข้ามากระแทกที่หน้าอกของเขา

“ปัง!”

หน้าอกของเขาเกือบจะแตกออก.ร่างกายของเขาสูญเสียแรงยืน ดวงตาของเขาเบิกกว้างและจ้องมองไปยังลั่วเทียนด้วยความที่ไม่เข้าใจว่าทำไมพลังของเขาถึงได้มากมายขนาดนี้.

ความแข็งแกร่งและความเร็วของใครบางคนที่อยู่ในระดับ 5 ไม่สามารถที่จะทำได้ดีกว่าระดับ 6 แต่ละระดับมีความคล้ายคลึงกันแต่ไม่สามารถก้าวก่ายได้ แต่อย่างไรก็ตามความรุนแรงของลั่วเทียนตรงกันข้ามกับกฏข้อนี้!

ลั่วเทียนควรจะตายจากการถูกโจมตีด้วยดาบนั่น แต่เขาก็สงบนิ่งโดยไม่มีความกลัว สิ่งนี้ทำให้เขามั่นใจมาก?

เขาไม่สามารถคิดออกและไม่เข้าใจได้เลย.

ขณะที่เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นหัวใจของลั่วฉิงบังเกิดความกลัว.เมื่อเห็นร่างกายของลั่วเทียนเดินเข้ามาใกล้เขาทีละก้าวๆ ร่างกายของเขาสั่นด้วยความกลัว. “ลั่ว ลั่ว ลั่วเทียนเจ้าต้องการอะไร? กฎของการล่าสัตว์ระบุไว้แล้วว่าเราไม่สามารถทำร้ายกันได้. เมื่อได้เจอกัน…”

ลั่วเทียนยิ้มบางๆ “ทำไมเจ้าไม่บอกอย่างนี้ตั้งแต่แรก?”

“ข้ายังจำได้อย่างดีว่าเจ้าได้เริ่มบอกถึงการถูกกินด้วยสัตว์ร้ายและไม่แม้แต่จะเหลือเส้นผมสักเส้นเดียว.”

“โอ้ไอ้อึนี่ ในที่สุดข้าก็ตระหนักไดถึงไหวพริบของเจ้า!”

ร่างกายของลั่วฉิงค่อยๆส่ายก่อนที่จะสะดุดหินล้มลง. หน้าของเขาสลดลงเรื่อยๆ “อย่าฆ่าข้านายน้อยลั่วเทียน อย่าฆ่าข้า ข้าจะเชื่องจากนี้เป็นต้นไป ได้โปรดอย่างฆ่าข้า…”

“มันไม่ใช่ว่านี้เป็นขอทาน!”

“เจ้าเป็นได้แค่แต้มประสบการณ์ บิดาคนนี้มีหรือจะพลาด?”

กำปั้นของลั่วเทียนเต็มไปด้วยพลังงานก่อนที่เขาจะทุบลงพื้นทำให้มันแตกออกเป็นชิ้นๆ.

ตอนนี้ลั่วฉิงรู้สึกโล่งที่มันไม่ใช่ตัวของเขา ด้วยความโกรธได้บังคับให้เขาลุกขึ้นก่อนที่จะขึ้นไปบนอากาศ.

ริมฝีปากของลั่วเทียนโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนที่หมัดของเขาจะสาดกระหน่ำ “ปังๆๆ…!”

แต่ละหมัดส่งเสียงระทึกขวัญออกมาทำให้ใจของลั่วเทียนสั่น แรงระเบิดที่ออกมาหลังจากที่ใช้เบอร์เซิร์กเป็นอะไรที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก!

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้ทำการสังหารลั้วฉิง.คุณจะได้ค่าประสบการณ์ 210 แต้มและพลังปราณ 25 แต้ม…”

“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้รับยาสร้างรากฐานสองเม็ด…”

“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้รับแต้มไร้พ่าย +1 แต้ม…”

ลั่วฉิงตาย.

เขาถูกทรมาณจนตาย.

อีกหนึ่งคนที่โดนหมัดของลั่วเทียนบินไปก่อนที่ลั่วฉิงจะโดนทำร้าย ลั่วเทียนหันไปมองวังชางที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น. “หยุดแกล้งตาย ตอนนี้มันเป็นเวลาของนายแล้ว.”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นวังชางแทบจะอึราดออกมาจากตัวของเขา.

ลั่วเทียนพูดเสียงเย็น, “ลูกแกะน้อย บิดาคนนี้อยากจะเห็นเจ้าวิ่งหนีนัก!”

พลังของเบอร์เซิร์กยังคงอยู่ดังนั้นลั่วเทียนจึงสามารถจับเข้าได้หลายครั้ง เพียงหมัดเดียวเขาก็สามารถฆ่าวังชางได้และมีเสียงแจ้งเตือนจากระบบ

“ติ๊ง!”

————–