Chapter 69 – ซูเอ๋อร์มันจะใหญ่ไปแล้ว

เวลากลางคืน ที่สนามฝึกซ้อมของตระกูลลั่วสว่างขึ้น.

ลั่วเทียนกำลังยืนอยู่บนสนามฝึก เขามองไปยังสาวกทั้ง10ที่ได้รับการคัดเลือกอย่างพิถีพิถัน สายที่ที่เบิกกว้างของสาวกที่จ้องกลับมาที่เขา ลั่วเทียนกระแอ่มคอก่อนจะพูด: “่ก่อนอื่นต้องขอบคุณพวกเจ้าที่มาที่นี่  อย่างที่สอง ข้าจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายเพื่อให้เจ้าคิดให้รอบคอบถึงสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ เราจะเข้าไปยังส่วนลึกของเทือกเขาวิญญาณซึ่งเป็นอันตรายกว่ารอบนอกมากขึ้น พวกเจ้าสามารถออกไปได้ในตอนนี้และข้าจะไม่หยุดพวกเจ้า.”

ในรอบนอกสัตว์ปีศาจมักจะมีระดับไม่แข็งแกร่งกว่า 3 ระดับ 4 ก็มีน้อยมากไม่ต้องพูดถึงระดับ 5.

นี่เป็นสิื่งที่ทำให้ลั่วเทียนทุกข์ใจ.

ประสบการณ์จากสัตว์ปีศาจที่อยู่ในระดับต่ำไม่ทำให้เขาพอใจอีกต่อไป.

ในปัจจุบันเขาต้องใช้ค่าประสบการณ์กว่าแสนเพื่อเพื่มเลเวล การที่ได้ไม่กี่ร้อยแต้มมันไม่ทันเวลาให้เขาเลเวลอัพ เพราะงั้นเขาจะต้องหาสถานที่ฟาร์มเลเวลใหม่.

ยิ่งกว่านั้น…

ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากหุ่นเหล็กทั้งสามอยู่ที่ร้อยละหกสิบในตอนนี้ เขาจะไม่สามารถใช้ได้นานก่อนที่มันจะกลายเป็นเศษเหล็ก หุ่นเหล่านี้เป็นเครื่องมือการฟาร์มเวลของเขา ดังนั้นมันไม่อาจพังได้ในตอนนี้.

นอกจากนี้ยังมีปัญหาของฟางเล่ย.

เจ้าอ้วนที่เพิ่มการบ่มเพาะด้วยการดูดแก่นเลือดจากสัตว์ที่ตายแล้ว และภาพสัตว์ร้ายบนหัวของเขาราวกับว่ามันหกหายไปจากความหิวโซ.

และศักยภาพของฟางเล่ยก็ไม่อาจทำความเข้าใจได้

จุดที่สำคัญคือฟางเล่ยคล้ายกับเขามันเป็นเส้นทางการบ่มเพาะที่นอกรีต.

เขาอาจจะทำให้ลั่วเทียนได้รับชัยชนะจากการแข่งขันระหว่างตระกูลนี้.

ศักยภาพของฟางเล่ยถูกกักขังอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นลั่วเทียนจึงมองไปข้างหน้าถึงวันที่มันระเบิดขึ้นมา มันคงจะเหมือนกับอามาเกด้อนเมื่อมันปะทุขึ้น!

นี่ยังเป็นข้อกังขา!

“นายท่าน เราจะไม่เลิก.”

“ถูกต้อง! ทั้งสองตระกูลโจวและซูได้ผ่านพ้นไปแล้ว! แน่นอนว่าข้าจะทำให้การพัฒนาครั้งนี้และจากนั้นข้าจะนำเจ้าไปยังจุดที่ไม่รู้ว่าจะหาทางชนะอย่างเหนือชั้นได้อย่างไร ลองดู ว่าทั้งสองตระกูลจะมีหน้าเหลือเท่าไร!

“นายท่าน เราไม่กลัวความตาย แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นในเทือกเขาวิญญาณ?”

การแสดงออกของพวกเขาทั้งสิบคนเหมือนกับเหล็กกล้า ดวงตาของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความแน่วแน่ของพวกเขา.

สิ่งเหล่านี้ควรค่าแก่การกล่าวขาน…

จากทั้งสิบคนมีหกคนจากสาวกชั้นนอก อีกสี่คนเป็นสาวกหลัก ระดับการบ่มเพาะที่สูงที่สุดอยู่ที่ ปราณพื้นฐาน ขั้น 5-6 เท่านั้น.

การบ่มเพาะของพวกเขาต่ำมาก.

มันจะเป็นความตายอย่างแน่นอนหากว่าเขาเจอกับปราณเชี่ยวชาญ.

ลั่วเทียนไม่สนใจเรื่องนี้สิ่งที่เขาต้องการคือกำลังใจ แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นถ้าพวกเขาไม่คิดว่า “อย่างไรก็ไม่ต่างจากความตาย” ซึ่งสามารถต่อสู้กับระดับที่เหนือกว่าได้ พวกเขาก็จะไร้ประโยชน์เมื่ออยู่บนเวที.

ในการต่อสู้ข้างถนนที่โลกมักจะมีความกล่าวว่า: “คนปกติกลัวความโง่ และความโง่ก็กลัวความบ้า และความบ้าก็ไม่กลัวแม้กระทั่งความตาย”

ชีวิตของคนเราเมื่อเทียบกับชีวิตของคนที่อยู่บนเวที แม้ว่าการบ่มเพาะไม่ดีเท่าคู่ต่อสู้ก็ตาม แต่แนวโน้มของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!

หากไม่มีใครพยายามต่อสู้ในระหว่างความเป็นตาย การเติบโตของพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรกับฝากชีวิตไว้บนเส้นด้าย?

นี่คือเหตุผลและเป้าหมายของลั่วเทียนเพื่อนำพวกเขาไปยังเทือกเขาวิญญาณ!

ลั่วเทียนหัวเราะน้อยๆก่อนจะพูดเสียงดัง: “ดี! ไม้ว่าพวกเจ้าจะรอดชีวิตหรือไม่ การกระทำของพวกเจ้าจะถูกเขียนไว้บนประวัติศาสตร์ตระกูลลั่ว!”

สิบคนที่เข้าสู่เทือกเขาวิญญาณในการฝึกฝนระหว่างความเป็นตาย…ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในหนึ่งเดือน?

ลั่วเทียนกำลังมองไปข้างหน้า.

ลั่วเทียนหันกลับไปยังลั่วคุนซานก่อนจะพูด: “ลุงคุนซาน ข้าจะทิ้งเรื่องของตระกูลลั่วไว้ให้ท่าน เนื่องจากข้าไม่อยู่ที่นี่ ท่านจะต้องเจอปัญหาต่างๆและทำให้มันดีที่สุด หากตระกูลลั่วอยู่ในสภาวะวิกฤติท่านสามารถขอความช่วยเหลือจากตระกูลซ่งได้เนื่องจากเขาอยู่ข้างเรา.”

ลั่วเทียนกังวลอย่างมาก.

เขากังวลว่าช่วงที่เขาไม่อยู่ตระกูลซูและโจวอาจจะลอบโจมตีหรือแม้กระทั่งหาข้ออ้างเปิดศึกกับพวกเขาอย่างเปิดเผย.

ลั่วคุนซานตอบอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องห่วงผู้นำ แม้ว่าข้าจะเป็นคนชรา ข้าก็จะปกป้องตระกูลลั่วได้อย่างแน่นอน.”

ลั่วคุนซานตื่นเต้นอย่างมาก.

ไม่มีใครมองและพึ่งพาเขามาก่อน เขาสาบานกับตัวเองว่าเขาจะต้องปกป้องตระกูลลั่วแม้ว่าเขาจะต้องตาย!

ลั่วเทียนพยักหน้า, “อย่างนั้นข้าขอพึ่งพาลุงคุนซานแล้ว.”

หลังจากนั้น…

ลั่วเทียนหันมาโบกมือและตะโกน: “เคลื่อนที่ได้!”

ฟางเล่ยยิ้มอย่างโง่ๆและเคลื่อนไหวร่างกายที่หนักกว่า 160 จินและตระโกนว่า: “พี่น้องข้า เดินได้!”

“ย่าห์!”

ทั้งสิบกู่ร้องและตอบรับก่อนที่จะมายืนเบื้องหน้าทางเข้าหลักของตระกูลลั่ว.

ลั่วเทียนมองไปที่ด้านหลักของพวกเขาและจากนั้นก็กำหมัดแน่นอย่างลับๆ. “ตระกูลลั่ว ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า!”

สายตาของเขาขึงขังขณะที่รีบเดินตามพวกเขาไป.

ทางเข้าหลักตระกูลลั่ว.

มีเงาหนึ่งกำลังเดินมาเบื้องหน้า แสงที่สาดส่องเผยให้เห็นผิวที่เรียบเนียบราวกับหยกของเธอและมีเส้นผมสองเส้นที่ตกลงมาบนใบหน้า ดวงตาที่ผุดผ่องที่แสดงให้เห็นความกังวลเล็กๆ สองมือน้อยๆที่กำลังจับอยู่ที่เสื้อผ้าของเธอ เธอมองมาด้วยความกังวลและบางครั้งเธอจะยืนบนปลายเท้าเพื่อดูเข้าไปในตระกูล หลายครั้งที่เธออยากจะก้าวเข้าไป แต่แล้วเธอก็หยุดด้วยความลังเลด้วยตัวเธอเอง.

อารมณ์และความไม่แน่นอนของเธอก็เหมือนกับหญิงสาวตัวน้อยๆ.

ทันใดนั้น…

เสียงก้าวเท้าที่ใกล้เข้ามา หลี่ซูเอ๋อร์สงบอารมณ์และยิ้มออกมาพร้อมกับลักยิ้มทั้งสองข้างของเธอ หลายคนที่ออกมาจากที่ตั้งตระกูลต่างก็มึนเมาไปกับรอยยิ้มของเธอ.

เสื้อผ้าสีขาวที่ทำให้เธอราวกับเป็นนางฟ้า.

นางฟ้าที่ราวกับว่ามาจากโลกอื่น!

เธองดงามจนยากแม้แต่จะหายใจ.

“พวกเจ้ากำลังมองอะไรอยู่? ทักทายน้องสะใภ้ไวๆ.”ฟางเล่ยตะโกนก้องก่อนที่จะมีอารมณ์โกรธวาบเข้ามา. “ทักทายน้องสะใภ้.”

“น้องสะใภ้!”

สิบคนตะโกนก้อง

แก้มของหลี่ซูเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอจ้องไปที่ฟางเล่ย ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นโกรธ: “เจ้าอ้วนสารเลว คอยดูสิว่าข้าจะให้พี่ใหญ่ลั่วดูแลเจ้าอย่างดี.”

แต่ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหอมหวาน

ฟางเล่ยเกาหัวของเขา ก่อนที่จะมองไปยังสาวกที่เป็นหัวหน้า จากนั้นเขาก็ตีเข้าไปที่เขาก่อนจะตะโกนใส่: “รีบๆไปได้แล้ว!”

หลี่ซูเอ๋อร์งดงดงามมากเมื่อเธอยิ้ม.

เหล่าสาวกเหล่านี้ต้องการจะมองในเวลานาน แต่ก็ต้องรีบวิ่งเมื่อเห็นฟางเล่ยโกรธ พวกเขาเคยประสบกับความรุนแรงของพี่อ้วนคนนี้.

ลั่วเทียนยกยิ้มอย่างเหนื่อหน่าย “ไงสาวน้อย เธอมาทำอะไร?”

หลี่ซูเอ๋อร์เข้าไปคว้าแขนของลั่วเทียนและค่อยๆแกว่ง เธอเบ้ปากขึ้นเล็กน้อยและกล่าวด้วยเสียงที่นุ่มนวล: “พี่ใหญ่ ให้ข้าไปด้วย ข้าสัญญาว่าจะไม่เกิดปัญหาใดๆกับท่าน.”

เธอเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ

นี่เป็นการโจมตีที่ร้ายแรงอย่างมากกับลั่วเทียน.

หัวใจของลั่วเทียนราวกับโดนข่วนโดยแมวน้อยตัวนี้

เขาอยากจะคว้าหลี่ซูเอ๋อร์เข้ามาในอ้อมกอดและจูบอย่างดูดดื่ม แต่สุดท้ายเขาก็ต้านทานแรงกระตุ้นได้.

เขากลัวว่าผู้เชี่ยวชาญลึกลับจะมาปรากฎตัวเงียบๆอีกครั้ง.

ความกระวนกระวายสะท้อนภาพในคืนนั้นออกมาในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้เชี่ยวชาญคนนั้น ร่างกายที่ผุดผ่องนี้จะต้องเสร็จลั่วเทียนไปแล้ว

ความไม่พอใจ มันน่าแค้นใจยิ่งนัก!

เมื่อบิดาคนนี้แข็งแกร่งขึ้น ข้าจะสอนบทเรียนเจ้านั่น!

ถ้ามันกลับไปยังช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ ด้านหน้าเขาที่มีโลลิน้อยซูเอ๋อร์ ที่น่ารักและหอมหวานคนนี้ เขาจะพาเธอไปทุกๆที่ ที่เธอต้องการ.

เขาไม่สามารถต้านทานกับความเอาแต่ใจของหลี่ซูเอ๋อร์ได้.

แต่ตอนนี้มันแตกต่าง.

เขาวางแผนที่จะเข้าไปลึกในเทือกเขาวิญญาณและจะเกิดอะไรขึ้นหากว่าเธอเกิดอุบัติเหตุ?

แม้ว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญลึกลับคอยช่วยเหลือเธอ แต่สัตว์ปีศาจที่อยู่ในเทือกเขาวิญญาณนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน? จะเกิดอะไรขึ้นหากว่าเวลานั้นเขาไม่อาจช่วยเหลือได้? ลั่วเทียนอาจจะต้องตำหนิตัวเองไปตลอดชีวิต.

ลั่วเทียนดีดจมูกน้อยๆของเธอเบาๆและยิ้ม, “เด็กโง่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับข้าทั้งนั้น เพียงแค่รออยู่ที่นี่ในเมืองภูเขาหยกและรอการกลับมาของข้า.”

หลี่ซูเอ๋อร์ต้องการอธิบายเพิ่ม แต่ก็เงียบเอาไว้ ด้วยท่าทางที่เสียใจเล็กน้อยของหญิงสาวและพูดว่า: “งั้นก็ดี พี่ใหญ่ ท่านต้องดูแลตัวเองด้วยและซูเอ๋อร์จะรอท่านกลับมาอยู่ที่นี่.”

หลังจากที่เธอพูด…

หลี่ซูเอ๋อร์เอาของออกจากแหวนมิติและพูดด้วยเสียงหัวเราะคิดคัก: “พี่ใหญ่ นี่เป็นของขวัญสำหรับท่าน.”

“ของขวัญ? ของขวัญอะไร?”

ลั่วเทียนรับของมันและก็กลายเป็นโง่งม!