เสียงของเขาเหน็บหนาวมาก.เจตนาฆ่าที่กระพือออกมาด้วยความโกรธพัดกระหน่ำในใจของซูเม่ย.หน้าของซูเม่ยเริ่มงอขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันบิดเบี้ยวราวกับคนบ้า เมื่อเวลานั้นเธอก็หายตัวไป ลั่วเทียนได้เดินเข้าไปลึกๆยังร้านอมตะเมามาย.

————

กลางดึกสงัดในห้องโถงใหญ่ของตระกูลซูได้สว่างขึ้น.

กลางห้องโถงใหญ่มีซากศพที่วางอยู่บนพื้น อกของเขาถูกควักออกและอวัยวะภายในของเขาก็เละเป็นเยื่อกระดาษ.

ที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่.

ซูซางเฟยกำหมัดแน่นและมีหน้าตาที่โหดเหี้ยม ดวงตาของเขาเบิอกกว่าและพูด: “ลั่วเทียนเจ้าจะต้องชำระสำหรับเรื่องนี้.”

ตาของซูเม่ยแดงหลังจากที่ร้องไห้: “พี่ ท่านต้องแก้แค้นให้กับพี่ใหญ่เฉินหวู่ ไอ้เศษขยะลั่วเทียนนั่นเหนือจากการควบคุม แต่เขาก็ไม่เห็นท่านในสายตา เขาไม่ได้สนใจนิกายเมฆครามอยู่ในสายตาของเขา, ฮือ~…”

“เขารนหาที่ตายจริงๆ!”

ทันใดนั้น…

ได้ยินเสียงข้างนอกห้องโถงใหญ่ มันเป็นสาวกของนิกายเมฆครามคนอื่นๆ – เฉินซ่ง.

ลูกพี่ลูกน้องเฉินหวู่! (เป็นลูกพี่)

เฉินซ่งเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่และมีใบหน้าแหยเก “ซางเฟย พาข้าไปที่ตระกูลลั่ว เพื่อที่จะได้บิดหัวของมันออกและฝังมันพร้อมกับน้องชายของข้า.”

ซูซางเฟยขมวดคิ้วขณะที่พูด: “พรุ่งนี้เป็นการแข่งระหว่างตระกูลและพรุ่งนี้เป็นวันตายของลั่วเทียน น้องเฉิน แน่นอนว่าข้าจะรับผิดชอบอย่างดีต่อเจ้าและอาวุโสเฉินสำหรับเรื่องนี้ ข้าจะให้ตระกูลลั่วถูกฝังพร้อมกับเฉินหวู่!”

เฉินหวู่ตายทำให้ซูซางเฟยโกรธแทบจะขาดสติ.

เขาวางแผนที่จะเฉินหวู่มาที่เมืองภูเขาหยกเพื่อให้ตระกูลซูสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับพวกเขา จากนั้นสาวกตระกูลซูจะสามารถเข้าไปยังนิกายเมฆครามได้หลายคน แต่ตอนนี้…

เฉินหวู่ตายและแน่นอนว่าพ่อของเขาจะลงโทษซูซางเฟย.

เขาไม่กลัวเพราะปีนี้เขาจะเป็นสาวกชั้นใน แต่สำหรับสาวกตระกูลลั่วที่จะเข้านิกายเมฆครามในอนาคต…ทั้งหมดนี้จะขึ้นอยู่กับสิ่งที่เขาจะทำต่อไป.

ใบหน้าของเฉินซ่งเต็มไปด้วยความเย็นชาและพูดอย่างโกรธๆ “ซางเฟย เจ้าควรจะรู้ว่าอารมณ์ของท่านลุงข้าไม่ดีและเขาก็มีเพียงลูกเพียงคนเดียว ตอนนี้ลูกชายของเขาตายที่เมือภูเขาหยก อารมณ์ของเขาอาจจะทำลายได้ทั้งเมือง.”

“ไม่ต้องกังวล!”

“แน่นอนว่าข้าจะให้คำอธิบายที่น่าพอในกับอาวุโสเฉิน” ตาของซูซางเฟยเปลี่ยนไปเป็นเจตนาฆ่าอย่างหนาแน่น.

คนที่ถูกเรียกว่าอาวุโสซูหรือแม้แต่ผู้นำตระกูลก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำเพราะพวกเขากลัวที่จะหลั่งเหงื่อเย็น.

“เราจะรู้ว่าลุงของข้าพอใจหรือไม่เมื่อเขามาถึง ข้าได้ส่งสัญญาณไปยังนิกายเมฆครามแล้ว ลุงของข้าควรจะมาถึงพรุ่งนี้ก่อนค่ำ.” เฉินซ่งพูด.

“อาวุโสเฉินจะมาที่นี่?”

ตาของซูซางเฟยหดเกร็งขณะที่เขาพูดกับตัวเอง: “วั้นพรุ่งนี้ข้าจะฆ่าตระกูลลั่วให้หมด!”

สมาชิกทุกคนในตระกูลซูสั่น.

และอาวุโสจากนิกายเมฆครามจะมาถึง.

การแสดงออกของซูเม่ยได้กลายเป็นมีความสุขและเธอก็เริ่มหัวเราะในใจของเธอ: “555… ลั่วเทียน โอ้ ลั่วเทียน แม้ว่าเจ้าจะมีร้อยชีวิต แต่มันก็ยังไม่พอที่จะทำให้เจ้ามีชีวิต!”

————-

โถงหลักตระกูลลั่ว.

“ลั่วเทียน เจ้าคิดอะไรอยู่?”

“ข้าได้สืบมาว่าชายคนนั้นเป็นบุตรคนเดียวของเฉินเทียนหยาและเป็นอาวุโสนอกของนิกายเมฆคราม ครั่งนี้เจ้าได้กระตุ้นปัญหาใหญ่.” ซ่งหยวนหนานกล่าวด้วยความจริงจัง.

“สารเลว!”

“ถ้าบิดารู้ว่าชายคนนั้นฆ่าสมาชิกตระกูลซ่ง ข้าจะฆ่าเขาอีกร้อยรอบ!” ลั่วเทียนพูดด้วยความโกรธ.

ลั่วเทียนไม่รู้เลยว่าซูซางเฟยจะนำสาวกของนิกายเมฆครามมาฆ่าสาวกตระกูลซ่งกว่า 400 ชีวิต.

ถ้าเขารู้ว่าเฉินหวู่ทำอะไร เขาจะไม่ฆ่าเขาทันทีด้วยการต่อย ลั่วเทียนจะทำให้เฉินหวู่เจอกับความเจ็บปวดเป็นหมื่นๆครั้งก่อนที่จะฆ่าเขา.

ซ่งหยวนหนานขมวดคิ้ว “พี่อาวุโส เราควรจะนำน้องลั่วไปซ่อนไหม?.”

“ซ่อน?”

“ในรัศมีหนึ่งแสนกิโลเมตรอยู่ภายใต้นิกายเมฆคราม เขาจะซ่อนที่ไหน?” ซ่งหยวนหนานพูด.

“ข้าไม่ซ่อน”

“การที่ซูซางเฟยที่ฆ่าสาวกตระกูลซ่งคืออะไร ข้าจะฆ่าพวกเขาด้วยวิธีเดียวกัน.”ลั่วเทียนเต็มไปด้วยความชอบธรรมอย่างรังเกียจและต้องการที่จะวิ่งเข้าไปในตระกูลซูโดยตรง.

ลอบสังหารคนกว่า 400 คนในคืนเดียว ไอ้สารเลวซูซางเฟยยังเป็นมนุษย์ได้อีกงั้นรึ?

“ไอ้สุนัขสารเลว แค่รอข้า พรุ่งนี้ข้าจะทุบเจ้าจนขี้แตกและบังคับให้มันกินกลับเข้าไป!”

————-

อีกด้านของตระกูลลั่ว.

ในลานกว้างมีคนที่ยืนอยู่เพียงโดดเดี่ยว.

ด้วยความรู้สึกที่เย็นชา หลิงหานซวงพูดเบาๆ: “สัญญาณถูกส่งไปยังนิกายเมฆคราม ดูท่าตระกูลลั่วจะถูกทำลาย. เห้อ…”

“นายหญิง พี่ใหญ่ของท่านจะตายในวันพรุ่งนี้.”

“เฮ้อ…”