Chapter 121 – ลั่วเทียนโกรธจริงๆแล้ว

มันเกิดกว่าจินตนาการมากเกินไป.

ในต่างโลกมักจะมีสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เกิดขึ้นมากมาย.

ลั่วเทียนมองไปทั้ง 7 คนที่อยู่ในบ้านว่าพวกเขารตายแล้วหรือยัง.

แล้ว…

หญิงสาวทั้งหกคนที่ไม่มีเสื้อผ้าและเจอกับคนแปลกหน้า โดยไม่กลัวหรืออาย ถ้าพวกนางเป็นมนุษย์ปกตินั่นคงจะเริ่มกรีดร้องเหมือนคนบ้าแล้ว.

สถานการณ์นี้ไม่ปกติสุดๆ.

อย่างไรก็ตามคำทำนายมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?

พวกเขาอาจจะตอแหลเป็นปกติแต่ลั่วเทียนไม่เคยเชื่อเรื่องพวกเขาเลย.

โดยปกติแล้วคนที่ใช้ไม่ได้เหล่านั้นต้องทนทุกข์ทรมาณกับความอยุติธรรมบางอย่างที่ถูกทำขึ้นมาเพื่อความสบายใจของตัวเองหรือตระกูลตัวเอง.

แต่…

เมื่อเวลาผ่านไปคำทำนายถูกส่งมาจากรุ่นสู่รุ่น คนบางคนจะลืมเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ แต่บางคนก็จำได้เสมือนข้อความจากพระเจ้า สำหรับหญิงแม่มดที่กำลังมองหาศรัทธาเพียงผิวเผินเหล่านั้นมักจะตายไปก่อน พวกเธอจึงต้องจำเรื่องนี้ให้แม่น.

ลั่วเทียนใช้เพียงไม่กี่กระบวนท่าเพื่อฆ่ายามกำยำเหล่านั้นไปทำให้คุณยายตื่นเต้นมาก เรื่องนี้ยืนยันความเชื่อว่าคำทำนายเป็นจริง.

เธอเชื่ออย่างนั้น.

หญิงสาวทั้งหกก็เชื่อ.

เพราะคำทำนายได้อธิบายเอาไว้อย่างชัดเจนว่ามีเพียงคนที่ถูกส่งมาจากสวรรค์เท่านั้นที่สามารถฆ่าผู้คุ้มกันผีดิบของเมืองภูเขาศพทมิฬ.

ณ ตอนนี้…

ผู้หญิงเหล่านั้นเริ่มเห็นความหวังและคุกเข่าลงพร้อมน้ำตา พวกนางสับสนวุ่นวายก่อนที่จะพูดว่า “อมตะโปรดช่วยเรา,โปรดช่วยเรา…”

ราวกับว่าหญิงสาวเหล่านี้พบฟางช่วยชีวิตท่ามกลางมหาสมุทธที่ยิ่งใหญ่-พวกเขาที่หมดหวังพลันเจอความหวัง!

ลั่วเทียนมองไปที่พวกนาง แต่ละคนดูน่าสงสารมากและทุกคนที่เห็นพวกนางก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจมาก.

แต่…

ลั่วเทียนพูดตามความสัตย์ “ข้าไม่ใช่คนที่พวกเจ้าคิดว่าเป็นคนในคำทำนาย ข้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา จุดอ่อนของไอ้พวกตายไม่เป็นอยู่ที่หัว ตราบเท่าที่พวกเจ้าทำลายหัวของมัน มันก็จะตายแน่นอนและมันเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้นที่ข้าทำมันพบ.”

คำทำนายของพวกนางเรียกได้ว่าเป็นลมตดจากตูดหมาเท่านั้น.

ลั่วเทียนไม่ต้องการหลอกลวงพวกเขา.

เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วเทียนยายเฒ่าก็มีท่าทางชอบใจและพูดว่า “อมตะ ท่านเป็นคนที่อยู่ในคำทำนาย ท่านมีความสามารถที่ทรงพลังและสามารถนำตระกูลของเราให้พ้นจากเมืองภูเขาศพทมิฬ เราขอร้อง โปรดช่วยเรา!”

“เราขอร้องท่าน โปรดช่วยเรา!”

หญิงสาวทั้งหกตะโกนพร้อมกัน.

“เราขอร้องท่าน โปรดช่วยเรา!”

“เราขอร้องท่าน โปรดช่วยเรา!”

ทันใดนั้น…

ด้านนอกบ้านมีกลุ่มคนคุกเข่าลง ส่วนใหญ่แล้วเป็นหญิงสาวที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า.

พวกเขามีการแสดงออกที่จริงใจอย่างจริงจังบนใบหน้าของพวกนาง หญิงสาวทุกคนได้รับบาดเจ็บและมีแต่รอยแผล.

ลั่วเทียนรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้.

ราวกับว่าเขาไม่อาจคิดอะไรต่อไปอีกได้.

เมื่อเห็นทุกอย่างด้านหน้าของเขา หัวใจของเขาก็ราวกับอยู่ในนรก เขาถามตัวเองอีกครั้ง “นี่มันอยู่ในโลกไหนเนี่ย?!”

ที่นี่มันไร้มนุษยธรรมอย่างมาก.

ลั่วเทียนกำหมัดแน่นขณะที่คิ้วขมวดเป็นปม.

ยายเฒ่าเดินมาพร้อมกับทุกคนและพูดอีกครั้ง “อมตะ เราขอร้องท่าน โปรดช่วยเราด้วย!”

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีกับลั่วเทียนที่ได้กระตุ้นให้เกิดเควส – ช่วยเหลือเผ่าพันธุ์หลักของโลก.”

เควส: ช่วยเหลือเผ่าพันธุ์หลักของโลก

เควสแรงค์: A

เควสเสร็จสิ้น: ฆ่าผู้นำเมืองภูเขาศพทมิฬ หยินซาง.

รางวัลเควส: Exp 12,000 ปราณ 10,000 และทักษะการต่อสู้แบบสุ่ม.

“เวรบัดซบเอ้ย!”

“ข้ามีเป้าหมายต่อเควสอันอื่นและมีแม้กระทั่งแรงค์ A!”ลั่วเทียนรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้และไม่พอใจเพราะมีนทำให้เขากดดันอย่างมาก.

คนพวกนี้ได้จับเขาให้เป็นคนในคำทำนาย ถ้ามันยังเอิญว่าเขาไม่อาจข้าคนที่ชื่อว่าหยินซางได้ คนเหล่านี้อาจผิดหวังและอาจจะสูญเสียตัวตนไป.

นี่เป็นสิ่งที่ลั่วเทียนไม่อยากเห็น.

รางวัลที่ได้รับจากเควสก็ค่อนข้างน่าสนใจ โดนเฉพาะอย่างยิ่งทักษะการต่อสู้แบบสุ่ม ถ้าเป็นเหมือนกับเควสแรงค์ A ครั้งที่แล้วทักษะที่เขาได้คือเชิดหุ่น มันเป็นทักษะที่ไร้ที่ติอย่างมาก.

“ติ้ง!”

“คุณต้องการรับหรือไม่? ผู้เล่นเหลือเวลาอีก 10 วินาที!”

ลั่วเทียนอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก.

ถ้าเควสนี้เกี่ยวข้องกับโชคชะตาของเขาแล้วไซร้ เขาจะเลือกยอมรับอย่างไม่ลังเล แต่เควสนี้เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์หลักของโลก…

ถ้าเควสมันล้มเหลวคนพวกนี้อาจจะสูญเสียเป้าหมายของชีวิต.

ถ้าแม้กระทั่งคำทำนายยังผิดพลาดแล้วจะมีอะไรเหลือที่จะช่วยพวกเขาได้อีก?

เป็นไปได้ว่าหญิงสาวพวกนี้อาจจะโดนข่มเหงโดยเมือฝซากศพทมิฬตลอดชีวิตจนกว่าเผ่าพันธุ์ของพวกนางจะตายไปหมด!

ยิ่งไปกว่านั้น…

ระดับการบ่มเพาะของหยินซางอยู่ที่ขั้นไหน?

ลั่วเทียนพอที่จะมีความสามารถฆ่าเขาได้?

นี่เป็นคำถามที่จริงจังมากที่ลั่วเทียนต้องคิดให้ดี

มันไม่ใช่ว่าเขากลัว แต่มันคือความรอบคอบ.

“เพียะ~… เพียะ~…”

แส้ดำยาวตกลงมาจากฟ้าและได้ยินเสียงหนักๆสองครั้งติดต่อกันพร้อมกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาว หลังของหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าบ้านถูกฉีกขาดและเผยให้เห็นเนื้อที่อยู่ใต้ผิวหนังที่ปริแตกออกมา มันลึกจนเห็นกระดูก.

“พวกเจ้ามาอออะไรกันอยู่ตรงนี้และมาขวางทางบิดา? เจ้ารนหาที่ตายงั้นรึ?”

เสียงตะโกนที่ดังออกมา.

มีชายกำยำสูงสองเมตรกำลังถือแส้อยู่ด้านหน้าเขา.

แส้ในมือของเขาวูบวาบราวกับงูอีกครั้ง.

“เพียะ~!”

แส้ได้ม้วนเข้าไปรอบคอของหญิงสาวและดึงมันกลับมาอย่างรุนแรง.

หญิงสาวลอยขึ้นตามแรงดึงไปอยู่แทเท้าของเขา จากนั้นจากนั้นเขาก็มองไปที่ท้องที่นูนขึ้นมาน้อยๆและเหยียบลงไปอย่างหนัก ดวงตาของนางแทบจะถลนออกมาและนางก็เจ็บปวดจนหูอื้อไปหมด พร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากช่องคลอดของนาง ชายกำยำเริ่มหัวเราะก่อนที่จะพูดว่า“อีนังตอแหล ใครบอกให้เจ้าขี้เกียจกัน?”

“แม่ง!”

ลั่วเทียนตะโกนในใจ.

ในเวลานั้น…

เขาก็คิดในใจว่า “ยอมรับ!”

เควสได้กระพริบหายไปก่อนที่จะปรากฏอยู่ในหมวดเควสหลักของเขา.

และจากนั้น…

ลั่วเทียนที่พุ่งออกไปราวกับสิงโตเพราะการกระทำของชายกำยำคนนั้นได้สัมผัสกับจุดเดือดต่ำของเขา.

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ลังเลที่จะยอมรับภารกิจนี้.

มีคำพูดอยู่ว่า ถ้ามันเป็นของเจ้าแล้วอย่างไรมันก็เป็น แต่ข้าไม่ใช่ มันก็คือไม่ใช่!

บิดาคนนี้ได้ปฏิเสธที่จะไม่เชื่อ!

ทันใดนั้นความโกรธของลั่วเทียนก็ปะทุขึ้นไปถึงสวรรค์เมื่อกำปั้นของเขาถูกดึงไปด้านหลัง มีแม็กม่าสีแดงหลอมรวมอยู่ในมือของเขาที่กำลังปล่อนกลิ่นอายแสบร้อนออกมา.

เพลิงที่รุนแรง,มีพลังและดูเหมือนกับว่าจะเป็นเพลิงที่มาจากนรก.

ด้วยพลังที่มากมายที่ได้รวมเข้าไปในหมัดของเขา หมัดของลั่วเทียนก็เหมือนกับลูกปืนใหญ่.

หมัดพุ่งเข้าไปที่หน้าอกชายกำยำอย่างรุนแรง หน้าอกของเขาเป็นรูก่อนที่จะกระเด็นออกไป.

แน่นอน…

ชายกำยำนั่นยังไม่ได้ตายและไม่ได้รับบาดเจ็บด้วย.

ชายกำยำรุกขึ้นมาด้วยความโกรธอย่างรุนแรงและตะโกนออกมาว่า“หมาตัวไหนต้องการตาย? เจ้ากล้าที่จะแอบลอบโจมตีบิดาคนนี้? ด้วยความสามารถเพียงเล็กน้อยของเจ้าจะสามารถฆ่าบิดาคนนี้ได้? บิดาคนนี้ได้รับร่างกายอมตะจากอัศวินทมิฬ…”

หยิ่งและย่ามใจ ราวกับว่าทุกสิ่งอยู่ใต้เท้าของเขา.

นี่เป็นกลิ่นอายที่ท้อมท้นที่ชายกำยำปลดปล่อยออกมา.

อย่างไรก็ตาม…

โดยไม่รอให้เขาพูดจบ ร่างของลั่วเทียนก็พุ่งราวกับเป็นผี หัวเข่าของเขายกก่อนที่จะเหยียบลงไปอย่างหนัก.

มีคลื่นพลังปลิวออกมาจากขาลั่วเทียน.

“ปัง~!”

ผลก็คือหน้าอกของชายกำยำฉีกขาดออกจากร่างกายของเขาเป็นสองท่อน!

การแสดงออกของชายกำยำยังคงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งขณะที่เขายิ้มอย่างน่ารังเกียจ: “เจ้าหมาเลว เจ้าไม่อาจทำสิ่งใดกับบิดาได้…”

มีการเยาะเย้ยอยู่บนริมฝีปากของลั่วเทียน ทำให้เกิดรอยยิ้มที่น่ากลัวขึ้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา “จริงหรอ?”

หลังจากนั้นทันที…

หมัดของเขาก็ถูกระดมต่อยออกมาราวกับฝนตก.

หมัดแต่ละครั้งที่ถูกชกออกมาทำให้คนธรรมดาตายได้จากการต่อยเพียงครั้งเดียวของลั่วเทียน แต่เขาก็ไม่ได้หยุดชกและตะโกนเหมือนคนบ้า “เจ้าตายแล้วหรือยัง?”

อีกหมัด อีกหมัดและอีกหมัด…

หัวของชายกำยำได้กลายเป็นเนื้อบดและตอนนี้ก็มีรอยยุบเป็นหลุมในหัวของเขา.

ลั่วเทียนโกรธจริงๆ!

คนที่อยู่ด้านหลังของเขาทั้งหมดตกใจ.

มันเป็นเพียงการรู้จักได้ไม่นาน…

คนในฝูงชนกรีดร้อง“ไม่ดีแล้ว ทหารไม่มีวันตายของเมืองภูเขาทมิฬได้มาถึงแล้ว!”

ตาที่แดงฉานของลั่วเทียนตวัดไปมองอย่างเบือกเย็น ร่างกายของเขากำลังแผ่จิตสังหารอย่างเข้มข้น.

———-

¹ – ผู้เขียนได้อธิบายเกี่ยวกับหน้าท้องที่ใหญ่โตโดยการที่เน้นว่าเธอกำลังท้อง.