บทที่ 17 ความกังวลของ หวู่หยิง

หลังจากพิธีการปลุกวิญญาณทั้งหมดสิ้นสุดลง ทุกคนในเมืองฟีนิกซ์ได้รับแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ข่าวจะแพร่กระจายออกไป ดังนั้น หลิวเสี่ยวเป่ย จึงตัดสินใจว่าพวกเขาจะไม่ปิดบังอะไรและบอกทุกคนเกี่ยวกับพิธีการปลุกวิญญาณ เขาเพียงต้องการบอกฝูงชนที่หน้าประตูหลักว่าเกิดอะไรขึ้น และพวกเขาจะทำส่วนที่เหลือให้เขา

วันรุ่งขึ้น ทุกคนในเมืองกำลังพูดถึงงานนี้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับพรสวรรค์ระดับสูงทั้งสองที่ปรากฏขึ้นจากที่ในตระกูลหลิว คนหนึ่งเป็นเด็กหญิงอายุสิบขวบชื่อหลิวเหม่ย และคนที่สองเป็นนายน้อยของตระกูลหลิว หลิวเสว่เฟิง คนที่หนึ่งสร้างปรากฏการณ์สวรรค์สีม่วง และคนที่สองเพิ่มพรสวรรค์ของเขาจากสีแดงเป็นสีดำด้วยดอกบัวหกกลีบที่หายากยิ่ง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทำให้สวรรค์เกรี้ยวกราดและกระตุ้นความทุกข์ทรมานจากสวรรค์ ทุกคนเชื่อว่าเขาพบดอกบัวหกกลีบในตำนานจริงๆ บางคนสาปแช่งโชคของเขา บางคนอิจฉา แต่พวกเขาทำอะไรไม่ได้

ก่อนที่ผู้คนจะผ่อนคลายหลังจากทราบข่าว พวกเขาก็ต้องตกตะลึงกับข่าวอื่นๆ ที่เข้าหูของพวกเขา เพียงหนึ่งวันหลังจากพิธีปลุกวิญญาณของตระกูลหลิว สหภาพการค้าที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออก ได้ตัดสินใจสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจกับตระกูลหลิว การเป็นหุ้นส่วนนี้จะรวมถึงความช่วยเหลือทางทหารของอีกฝ่ายหนึ่งด้วยหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งประสบปัญหา

ข่าวนี้บ้ายิ่งกว่าการปรากฏตัวของสองพรสวรรค์ระดับสูงคนใหม่ มันหมายความว่าอะไรกันแน่? หมายความว่าใครก็ตามที่ยุ่งกับ ตระกูลหลิว กำลังต่อต้าน สหภาพการค้าที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่ อาณาจักรมังกรฟ้า ก็ยังไม่กล้าที่จะรุกรานสหภาพการค้า

ภายในร้านอาหาร ฟีนิกซ์ทองคำ ผู้ฝึกฝนทุกระดับกำลังพูดถึงข่าวล่าสุด

“เจ้าคิดว่าเรื่องราวเกี่ยวกับดอกบัวหกกลีบมีจริงหรือไม่”

“อาจจะมีหรือไม่ ไม่ใช่ว่าเราจะไปเคาะประตูตระกูลหลิวและยืนยันเรื่องนี้ไม่ได้ ด้วยความช่วยเหลือจากสหภาพการค้า แม้แต่ราชอาณาจักรก็ต้องคิดให้รอบคอบก่อนจะทำอะไรกับพวกเขา”

“บ้าจริง ถ้าข้าโชคดีพอเจอดอกไม้แบบนั้น ข้าก็ไม่ต้องทำภารกิจห่วยๆ พวกนี้ทุกวัน”

“อย่าบ่นเลย มันดีพอที่เราจะสามารถหาเลี้ยงชีพจากผู้บ่มเพาะมากมายในเมืองนี้ได้แล้ว”

“ใช่ เจ้าพูดถูก เพราะมีผู้บ่มเพาะหลายคนที่อยู่ในฝูงชนใกล้กับทางเข้าของตระกูลหลิวเมื่อวานนี้ พวกเขาก้าวผ่านขอบเขตได้ เราจะมีภารกิจอันดับสูงกว่าที่เหลือ เนื่องจากพวกเขาจะถูกทาบทามโดยขุมกำลังอื่น และจะไม่สนใจสถานที่เช่นกระดานภารกิจในอนาคต”

“เอ่อ ถ้าเพียงแต่ข้าอยู่ที่นั่นกับทุกคน เราพลาดโอกาสดีๆ เช่นนี้ไป”

“ใช่ น่าเสียดาย”

บทสนทนาแบบนั้นเป็นเรื่องธรรมดามากในวันนั้น

แม้ว่าคนทั้งเมืองจะพลุกพล่าน แต่นั่นไม่ใช่สถานการณ์สำหรับทุกคน

ในจวนของ เสวี่ยเฟิง มีความสงบและความเงียบ จนสามารถได้ยินการหายใจปกติในห้องของ เสวี่ยเฟิง เนื่องจาก เสวี่ยเฟิง ยุ่งอยู่กับการนอนหลับจนกระทั่ง หวู่หยิง ปลุกเขาให้ตื่น เขาเหนื่อยจากเหตุการณ์เมื่อวาน แต่เขาไม่สามารถต้านทานได้เมื่อคู่ต่อสู้ของเขาเป็นคนรักของเจ้าของร่างคนเก่าของเขาได้

เมื่อวานนี้ เมื่อ หวู่หยิง หายตัวไปจากห้องโถงพร้อมกับเขา เขาปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่สีดำที่เขามองไม่เห็นอะไรเลย เขากอดคนที่กำลังอุ้มเขาโดยไม่รู้ตัว แม้มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ ใบหน้าของเขาโอบกอดบางสิ่งที่นุ่มนวล และเขาสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจเต้นรัวจากหน้าอกของบุคคลนั้น

เขารู้สึกดีเขาจึงไม่เปลี่ยนตำแหน่งของเขาและถามว่า “หวู่หยิง นั่นเจ้าหรือเปล่า”

“ใช่…” เขาได้ยินคำตอบอย่างอายๆ ในความว่างเปล่า

“เราอยู่ที่ไหน” เขาถามอย่างสับสน

“เราจะอยู่ในห้องของท่านภายในไม่กี่วินาที ท่านอย่าได้ปล่อย…” นางพยายามพูดจบประโยคแต่รู้สึกอายเมื่อรู้สึกว่าแก้มของเขาสัมผัสที่หน้าอกของนาง

“ตกลง!” เขาพูดหลังจากที่กอดนางแน่นขึ้น เขามักจะตำหนิมันในความมืดในภายหลัง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที พวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องของ เสวี่ยเฟิง เมื่อเห็นสีสันในสายตา เขาก็แยกตัวจากหวู่หยิง เขาหันไปมองนาง แต่มีผ้าคลุมสีดำคลุมใบหน้าของนาง

“เป็นอะไรกับลุกนั้น” เขาถามขณะดูชุดสีดำของนาง

หวู่หยิงถอดผ้าคลุมและเขาเห็นหน้ากากสีดำบนใบหน้าของนาง นางปลดหน้ากากที่ด้านหลังศีรษะและหน้าของนางแดงด้วยความโกรธปรากฏขึ้น

“ท่านตั้งใจทำอย่างนั้น?” นางถามแต่เสียงของนางไม่ได้ดูโกรธ เสวี่ยเฟิง สังเกตว่านางแค่พยายามแกล้งทำเป็นทำหน้าโกรธ

“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย มันเป็นอุบัติเหตุ” เขาเกาหัวและทำเป็นไขสือ

นางโบกมือเพื่อลืมสถานการณ์ และหลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ถามด้วยความเป็นห่วง “ท่านโกรธข้าเหรอ”

“เกี่ยวกับอะไร?” เสวี่ยเฟิง ถามอย่างสับสน

“ที่ข้าไม่ได้บอกท่านว่าข้าเป็นสมาชิกของกลุ่มเงา…” นางพูดอย่างเศร้าใจ

“ข้าจะโกรธเจ้าทำไม มันสุดยอดมาก” เขาพูดเพราะไม่มีอะไรร้ายแรง

“เอ๊ะ?” ใบหน้าที่เป็นกังวลของ หวู่หยิง แข็งตัว

“ท่านรู้ไหมว่าสมาชิก กลุ่มเงา ทุกคนเป็นนักฆ่า?” นางถามอย่างสับสน

“คนที่เจ้าฆ่าทุกคนสมควรตายหรือเปล่า” เขาตอบคำถามด้วยคำถาม

“ใช่?”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา คนในโลกนี้ฆ่ากันบ่อยใช่ไหม ถ้าเจ้าไม่ใช่คนบ้ากระหายเลือด ข้าก็ไม่เป็นไร” เสวี่ยเฟิง เข้าใจความโหดร้ายของโลกนี้แล้ว

นางสูดจมูกอย่างเงียบ ๆ น้ำตาขู่ว่าจะไหลออกจากตาขณะที่นางยิ้มอย่างขมขื่น

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้ากังวลมากว่าท่านจะเกลียดข้าสำหรับเรื่องนั้น ฮ่าฮ่า…” นางเช็ดดวงตาของนาง ทำให้พวกเขาแดง นางเริ่มหัวเราะกับความคิดโง่ๆ ของนาง

เมื่อเห็นนางร้องไห้ เสวี่ยเฟิง รู้สึกไม่ดี เขาไม่ชอบเวลาที่ผู้หญิงร้องไห้ เขาจึงกอดนางเพื่อทำให้นางสงบลง

นางวางศีรษะไว้บนหน้าอกของเขา หลังจากที่นางสงบลง นางทิ้งเขาไว้ตามลำพังเพื่อที่เขาจะได้พักผ่อน

หลังจากสถานการณ์เมื่อวาน หวู่หยิงดูผ่อนคลายมากขึ้นเมื่ออยู่รอบๆ ตัวเขา

วันนี้เมื่อนางปลุกเขา นางอารมณ์ดี

“เสวี่ยเฟิง เตรียมตัวให้พร้อม ท่านพ่อท่านแม่ของท่านขอให้ท่านไปพบพวกเขา พวกเขากำลังรออยู่ในห้องเรียน” นางลากขาเขาลงจากเตียง เขาไม่มีโอกาสโต้กลับ

“อ่อนโยนกว่านี้ไม่ได้เหรอ?” เขาถามขณะยืนขึ้นจากพื้น

หลังจากนอนหลับฝันดี เขาก็เต็มไปด้วยพลังงาน เขามองไปที่เสื้อคลุมและอาหารเช้าที่ หวู่หยิง เตรียมไว้ให้เขาและคิดว่า ‘ชีวิตนี้อาจไม่เลวร้ายขนาดนั้นจริงๆ’

“ข้าได้เตรียมอ่างอาบน้ำให้ท่าน ท่านอยากทำความสะอาดตัวไหม” นางถามหน้าแดงเมื่อมองดูร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่าของเขา เขาสวมแต่กางเกงในนอน

“ตกลง น่าจะดีมาก” เขาไม่ได้อาบน้ำในสองวัน แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ฝึกฝน เขาสามารถใช้ ปราณวิญญาณ เพื่อทำความสะอาดตัวเองได้ เขาเป็นคนธรรมดาเมื่อวันก่อน เขามักจะอาบน้ำวันละครั้ง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอยากอาบน้ำ เป็นการยากที่จะต่อสู้กับความเคยชินของเขา

“ตกลง งั้นข้าจะรอท่านที่นี่ อย่าทำให้ข้ารอนาน” นางนั่งลงบนเตียงของเขาและรอเขา

เมื่อเขาเดินผ่านประตูด้านข้าง เขาสังเกตเห็นอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำร้อน เขาเปลื้องผ้าและเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

ใบหน้าหวู่หยิงที่ถูกทิ้งไว้ในห้องนอนกลายเป็นสีแดง

‘เขาจะทำอย่างไร ถ้าข้าบอกเขาว่าข้าสามารถมองทะลุกำแพงได้…’ นางคิดอย่างเขินอายขณะที่นางตัดการเชื่อมต่อ เนตรวิญญาณ ของนาง

ภายในอ่างอาบน้ำ เสวี่ยเฟิง หลับตาและปรากฏขึ้นพร้อมกับจิตวิญญาณของเขา ภายในตันเถียน เขาใช้สัมผัสจิตวิญญาณของและของเขาเข้าสู่พื้นที่ ชิ้นส่วนโชคชะตา

‘อรุณสวัสดิ์ เสวี่ยเฟิง ข้าไม่อยากปลุกท่าน ดีใจที่ท่านมาด้วยตัวเอง’ เขาได้รับการต้อนรับด้วยเสียงวัยรุ่นที่หวาน

“อรุณสวัสดิ์… อา ข้าควรเรียกเจ้าว่าอะไรดี เรียกเจ้าว่า ชิ้นส่วนโชคชะตา แปลกดีนะ” เขาถาม.

‘เพื่อนเคยเรียกข้าว่าหลิง เรียกข้าแบบนั้นก็ได้’ หลิง ได้ตอบกลับ

“โอเค แล้วหลิงล่ะ บอกข้าสิ หลิง ตอนนี้ข้าอยู่ในสถานการณ์แบบไหน” เขาถามคำถามที่สำคัญที่สุดในตอนนี้