ตอนที่ 34 ไวน์พร้อมอาหารพร้อม โลงศพก็พร้อมแล้วเช่นกัน

 

“คุณคือ ชิวอี้เหลินใช่ไหม?” ติงอ้าวมองร่างกายที่สวยงามของชิวอี้เหลินด้วยสายตาหลงใหล เธอคือประธานสาวอันดับ 1 ของเซี่ยงไฮ้ และเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายหลายคนต่างก็ใฝ่ฝัน เธอเป็นผู้หญิงเก่งที่มีความมั่นใจ และเขาเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะพิชิตตัวเธอ!

 

เฉินซ้งเหิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปิดกั้นสายตาที่คุกคามของติงอ้าว “ถ้ายังไม่หยุดมองเธอ ผมจะควักลูกตาของคุณออกมา เข้าเรื่องได้แล้ว คุณมาที่นี่ทําไม!”

 

ในตอนนี้ จู่ๆหัวใจของชิวอี้เหลินก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกปลอดภัยผุดขึ้นในใจ ผู้ชายคนนี้กําลังปกป้องเธออยู่งั้นเหรอ? ฉากนี้ทําให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูก

 

สายตาของติงอ้าวกลายเป็นเย็นชา เขาละสายตาออกจากชิวอี้เหลินและพูดด้วยน้ําเสียงที่รุนแรง “ฉันติงอ้าว เป็นตัวแทนของคุณต่ง มาที่นี่เพื่อมาพาตัวแกไปพบคุณต่ง!”

 

“ต่งคือใคร? โทษที่ผมไม่รู้จัก” เฉินซ้งเหิงกล่าว

 

ใบหน้าของติงอ้าวกลายเป็นน่าเกลียด เขาพูดด้วยน้ําเสียงสูงว่า “เมื่อพูดถึงคุณต่งในเซี่ยงไฮ้นี้! จะเป็นใครไปได้อีก!”

 

เฉินซ้งเหิงค่อยๆ ส่ายหัว “โทษทีนะ แต่ผมไม่เคยสนใจพวกที่ไม่มีค่าพอ”

 

ช่างเป็นคําพูดที่หยิ่งทะนง!

 

ทุกคนๆ ที่ได้ยินคํานี้ถึงกับตกตะลึง!

 

เฉินซ้งเหิงคนนี้ กล้าที่จะยั่วโมโหกลุ่มชายร่างใหญ่หลายสิบคน!?

 

สําหรับเขาที่เป็น”เทวทูตแห่งความตาย” จะไปรู้จักพวกแมลงที่อยู่ในเมืองเล็กๆนี้ได้ยังไง!

 

ถ้าพูดถึงคนแซ่ตั้ง เขารู้จักอยู่คนหนึ่งเหมือนกัน แต่คนๆนั้น อาศัยอยู่ในพระราชวังต้องห้าม

 

ส่วนคุณต่งที่คนตรงหน้าเขากําลังพูดถึงอยู่นั้น สําหรับเขามันก็ไม่ต่างอะไรจากพวกมดแมลงที่ไร้ชื่อเสียง

 

“ปากเก่งนักนะ! กล้าดียังไงมาดูถูกคุณต่ง!” ในที่สุดติงอ้าวก็โมโหสุดขีด เขากําหมัดแน่น สําหรับเขาแล้วคุณต่งเป็นหัวหน้ากองกําลังใต้ดินที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งเซี่ยงไฮ้ ในโลกใบนี้ไม่มีใครที่จะสามารถมาหยาบคายกับคุณต่งของเขาได้!

 

“คุณต่งที่ว่านี้ใช่คุณต่งจากองค์กรต่งเหมินหรือเปล่า?” จู่ๆชิวอี้เหลินก็ถามแทรกขึ้นมา

 

ติงอ้าวคลายหมัด แววของความภาคภูมิใจส่องประกายออกมาจากดวงตาของเขา “ถูกต้อง! คุณต่งแห่งองค์กรต่งเหมินนั่นแหละ!”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิวอี้เหลินก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา

 

ถ้าคนที่ชายคนชุดดําคนนี้กําลังพูดถึงคือคุณต่งแห่งองค์กรต่งเหมินจริงๆ มันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจอย่างมาก เพราะว่าบริษัทของเธอไม่เคยติดต่อกับองค์กรต่งเหมิน แต่ทําไมจู่ๆคนขององค์กรต่งเหมินถึงได้มาที่บริษัทเธอ?

 

“ทําไมคุณต่งถึงต้องตามหาคนของบริษัทของฉัน?” ชิวอี้เหลินถามด้วยความประหลาดใจ

 

“คุณชิวอี้เหลินไม่จําเป็นต้องรู้เรื่องนี้หรอก! รู้แค่ว่าคุณต่งมีคําสั่งให้ผมมาพาตัวเฉินซ้งเหิงงไปก็พอ” ติงอ้าวกล่าว

 

ใบหน้าสวยของชิวอี้เหลินกลายเป็นสงสัยมากขึ้น

 

เฉินซ้งเหิงวางหนังสือในมือลงและพูดอย่างไม่แยแสว่า ” คุณนี้เซ้าซี้จริงๆเลยนะ ก็ได้! ผมจะไปกับคุณ หวังว่าคุณจะไม่เสียใจทีหลังนะ”

 

“อ้อ! แล้วก็อีกอย่าง… ให้คุณต่งอะไรนั่นเตรียมไวน์และของอร่อยๆไว้ให้ผมด้วยนะ เพราะเวลานี้เป็นเวลาทานข้าวของผม”

 

เฉินซ้งเหิงพูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

 

“พาตัวไป!” ติงอ้าวตะโกน

 

เฉินซ้งเหิงหันไปมองชิวอี้เหลินและพูดว่า “รอผมอยู่ที่บริษัทนี้แหล่ะ ผมจะกลับมาหลังทานอาหารเสร็จ”

 

จากนั้นชายชุดดําสามคนก็เข้ามากดไหล่ของเฉินซ้งเหิง บังคับให้เขาเข้าไปในรถ พวกเขาพยายามดันตัวเฉินซ้งเหิงให้เข้าไปในรถ แต่… ชายชุดดําทั้งสามไม่สามารถทําให้ตัวของเขาขยับได้เลย

 

“เอา มือ ออกไป!” หลังจากเฉินซ้งเหิงพูดจบ จู่ๆ ชายชุดดําทั้งสามก็ถูกแรงบางอย่างกระแทกกระเด็นจนสําลักเลือดออกมา

 

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจ

 

ชายชุดดํากลุ่มใหญ่ที่อยู่รอบๆกลายเป็นดุร้าย พวกเขาเข้าห้อมล้อมเฉินซ้งเหิงทันที!

 

ดวงตาของเฉินซ้งเหิงนิ่งสงบ เขาได้รู้สึกกลัวชายกลุ่มนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาทําเพียงแค่มองด้วยสายตาที่เฉยเมย จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในรถ Cadillac

 

รถ Cadillac ทั้งสิบคันได้ขับออกจากบริษัทไป

 

พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกตะลึง พวกเขาใช้เวลาพักใหญ่ กว่าจะเรียกสติจากความหวาดกลัวได้

 

ชิวอี้เหลินที่ยืนอยู่จ้องมองไปยังทิศทางที่รถ Cadillac ทั้งสิบคันขับออกไปด้วยสายตาที่ซับซ้อน

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถ Cadillac สิบคัน ขับมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์สุดหรูแห่งหนึ่ง

 

ที่ทางเข้าคฤหาสน์มีเสาหินขนาดใหญ่สลักด้วยอักขระสองตัวที่แข็งแรง: ต่งเหมิน!

 

ที่นี่คือคฤหาสน์ต่งเหมินที่โด่งดังที่ใครๆหลายคนรู้จัก

 

ที่คฤหาสน์ต่งเหมินนี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว ไม่ใช่เพราะความหรูหราของตัวคฤหาสน์ แต่เป็นเพราะความโหดเหี้ยมของเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ต่างหาก!

 

ชายชุดดําสองแถวยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ พวกเขายืนหลังตรงและประสานมือไว้ข้างหน้าอย่างเคร่งขรึม

 

“ที่แท้ก็แค่องค์กรเล็กๆเท่านั้น!” ในตอนแรก เฉินชังเหิงคิดว่าต่งเหมินนั้นจะเป็นองค์กรที่แข็งแกร่ง แต่ตอนนี้ เมื่อได้เห็นดวงตาของเฉินซ้งเหิงก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

 

“หุบปาก! ต่งเหมินไม่ใช่องค์กรที่แกสามารถอวดอ้างได้!” ติงอ้าวง้างมือขึ้นพร้อมที่จะตบเฉินซ้งเหิง

 

แต่ทันใดนั้น เฉินซ้งเหิงก็หันมามองติงอ้าวด้วยสายตาที่เย็นชา

 

อากาศกลายเป็นเย็นลง

 

ติงอ้าวตัวสั่นและก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เขาตกใจกลัวสายตาของอีกฝ่าย!

“นี่แกกล้าจ้องหน้าฉันเหรอ?!” หลังจากได้สติ ติงอ้าวก็ถามออกมาด้วยน้ําเสียงดุร้าย!

 

“ช่างเถอะ…”

 

เฉินซ้งเหิงถอนหายใจเบาๆ ไม่มีใครเข้าใจว่าที่เขาพูดนั้นหมายความว่าอะไร จริงๆแล้วเขานั้นขี้เกียจเกินกว่าที่จะต้องลงมือกับชายคนนี้ ติงอ้าวคนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลยด้วยซ้ํา

 

กลุ่มชายชุดดํานับสิบคนคุมตัวเฉินซ้งเหิงเดินเข้าไปในคฤหาสน์ แต่ภาพที่คนอื่นเห็นนั้นราวกับว่าเป็นกลุ่มชายชุดดําเหล่านี้กําลังติดตามเฉินซ้งเหิงมากกว่า นั่นเป็นเพราะว่า ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่กล้าเข้ามากุมตัวเขาไว้ ทําได้เพียงแค่เดินล้อมอยู่รอบๆ

 

เฉินซ้งเหิงเดินเข้าไปในคฤหาสน์ เขากวาดตามองไปรอบๆอย่างเฉยเมย คฤหาสน์แห่งนี้ดูหรูหราอย่างมาก ภายในตกแต่งด้วยงานไม้มะฮอกกานีแกะสลักชั้นสูง

 

ที่โซฟาหนังเสือขนาดใหญ่กลางห้องโถงมีชายคนหนึ่งนั่งไขว่ห้าง สูบซิการ์อยู่ ควันบางๆลอยอยู่รอบๆตัวเขา

 

“คุณคือเฉินซ้งเหิงงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นถามขึ้นหลังจากพ่นควันออกมาช้าๆ

 

เฉินซ้งเหิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและมองดูเขาอย่างใจเย็น “คุณคือคุณต่งที่ไอ้พวกข้างหลังนี่พูดถึงงั้นเหรอ?”

 

“แกกล้าหยาบคายกับนายท่านต่งได้ยังไง? แกรู้ไหมว่านายท่านเป็นใคร?!” ติงอ้าวตะโกนออกมาอย่างเย็นชา!

 

“ถ้าคุณยังไม่หยุดพูด ผมจะเป็นคนทําให้คุณหยุดพูดเอง!” เฉินซ้งเหิงเหลือบมองไปที่ติงอ้าวด้วยหางตา เป็นเรื่องจริงที่เขาไม่ต้องให้มือของตัวเองสกปรก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ฆ่า:

 

เมื่อได้ยินคํานี้ ติงอ้าวก็โกรธมาก เขากําลังจะทําอะไรบางอย่าง.. แต่ก็ถูกชายที่อยู่บนโซฟาหยุดเอาไว้เสียก่อน

 

คุณต่งที่นั่งอยู่บนโซฟาหัวเราะออกมา เขากล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงลึกล้ํา ”น่าสนใจ! คุณนี่ช่างน่าสนใจจริงๆ”

 

คุณต่งคนนี้ไม่รู้ว่าตัวตนของเฉินซ้งเหิงนั่นคือใคร

 

เมื่อไม่กี่วันก่อน เรื่องที่เฉินซ้งเหิงได้ไปพังงานศพของหวงซูหยาง ข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับงานศพในวันนั้นได้ถูกตระกูลหวงปิดไว้อย่างสมบูรณ์ มีเพียงคนที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นที่จะจําเฉินซ้งเหิงได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดถึงเฉินซ้งเหิงอีกเพราะ ตระกูลหวงได้สั่ งห้ามพูดถึงชื่อนี้เอาไว้อย่างเด็ดขาด และคนที่ไปงานศพในวันนั้นก็ ไม่มีใครกล้าขัดคําสั่ง

 

เฉินซ้งเหิงจ้องไปที่ชายคนนั้น “ที่คุณให้คนมากมายไปพาผมมาในวันนี้ คุณมีธุระอะไรกับผมงั้นเหรอ? แล้วไวน์กับอาหารล่ะ เตรียมไว้หรือยัง?”

 

“ฮ่าฮ่า ไวน์กับอาหารงั้นเหรอ?” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณต่ง “ไวน์ก็พร้อม อาหารก็พร้อม และโลงศพก็พร้อมแล้วเช่นกัน!”

 

บรรยากาศเย็นลงทันที!

 

“งั้นเหรอ?” เฉินซ้งเหิงค่อยๆจุดบุหรี่ สีหน้าของเขากลายเป็นเย็นชา

 

คุณต่งจ้องมองมาที่เฉินซ้งเหิงและถามขึ้น “ผมขอถามคุณว่า คุณใช่คนที่ตบหน้าหรวนเหวินเหย่าหรือเปล่า?”

 

“ถ้าใช่แล้วจะทําไม?” เฉินซ้งเหิงพ่นควันบุหรี่ออกมา

 

“คุณเป็นคนใจเย็นดีนี่” คุณต่งจ้องมาที่เขาด้วยสายตาเฉียบคม รอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

 

“คุณตามผมมาที่นี่เพื่อถาม เรื่องแค่นี้งั้นเหรอ?” เฉินซ้งเหิงทําหน้าทึ่งเล็กน้อย “ในเมื่อผมมาที่นี่แล้ว ทําไมคุณไม่เชิญผมทานอาหารเย็นสักหน่อยล่ะ?”

 

“ฮ่าฮ่า น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ!” คุณต่งปรบมือเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ากลัวยิ่งขึ้น

 

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดําก้าวไปข้างหน้าและยื่นมีดที่คมกริบเล่มหนึ่งให้กับเฉินซ้งเหิง

“สิ่งนี้หมายความว่าอะไร” เฉินซ้งเหิงถามเบาๆ

 

“เฉินเซิงเหิง ถ้าวันนี้คุณกล้าที่จะตัดแขนของตัวเอง ผมจะไว้ชีวิตคุณ” คุณต่งพูดอย่างสงบ

 

“ตัดแขน งั้นเหรอ?” มุมปากของเฉินซ้งเหิงยกโค้งขึ้น

 

ในโลกใบนี้ ไม่เคยมีใครที่กล้าขู่เทวทูตแห่งความตายอย่างเขาแบบนี้