บทที่ 32 ตระกูลหยาน

 

ถ้าที่ปักกิ่งไม่เคยขาดแคลนข้าราชการ ในเซี่ยงไฮ้เองก็คงไม่ขาดแคลนคนรวยเช่นกัน คนร่ำรวยทุกคนต่างอาศัยอยู่ในบ้านที่หรูหรา คนหนุ่มสาวที่ร่ำรวยชอบสร้างบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ใกล้กัน พวกคนรวยแก่ ๆ ก็ชอบที่จะสร้างบ้านพักตากอากาศในเฉินฉาน หากพวกเขายังมีภาระ บางทีเขาก็อาจเลือกสร้างบ้านพักตากอากาศในตัวเมือง

 

คนรวยต้องใช้เงินเท่าไรในเซี่ยงไฮ้? ท้ายที่สุดแล้วราคาบ้านในเซี่ยงไฮ้ก็มาถึงขีดจำกัดของจักรวาล ในเขตชานเมือง ครัวเรือนที่ย้ายถิ่นฐานเข้ามาก็ล้วนแล้วแต่เป็นเศรษฐีรวยหลายล้าน และคนร่ำรวยที่แท้จริงก็อาจมีอย่างน้อยพันล้าน

 

มีชายอายุเจ็ดสิบปีอาศัยอยู่ในบ้านพักตากอากาศที่ตั้งอยู่ในสวนเฉินฉาน เขาเป็นหนึ่งใน “สมบัติที่ซ่อนเร้น” ที่รู้จักกันดีในสถานที่นี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขามีเงินเท่าไหร่ สิ่งที่พอตรวจสอบได้คือทรัพย์สินของเขาน่าจะต้องมีมากกว่าหมื่นล้าน ไม่แปลกใจเลยที่จะได้พบกับชายที่มีภูมิหลังที่หลากหลายในเซี่ยงไฮ้ ชายชรารักษาชีวิตของเขาในที่ ๆ ปลอดภัย ทุกคนรู้ถึงอิทธิพลของเขาคนนี้เป็นอย่างดี แต่พวกเขาไม่รู้จักพลังที่แท้จริงของทรัพย์สินที่เขาครอบครอง

 

บ้านพักหลังนี้ รวมไปถึงสนามหน้าบ้าน ทั้งหมดรวมกันแล้วมีพื้นที่มากกว่าหนึ่งพันตารางเมตร ชายชราชอบเรียกบ้านพักขนาดใหญ่ของเขาว่าเป็นลานเล็ก ๆ ส่วนใหญ่เขาอาศัยอยู่ในย่านเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ในสวนม่วงหรือจิ่งอัน มันเป็นอสังหาริมทรัพย์แห่งแรกในรุ่นของเขา

 

สำหรับชายชรา เวลาที่สนุกที่สุดคือการเล่นและทำความสะอาดกล้องของเขา คนคนนี้มีกล้องสะสมอยู่หลายตัว และเขาก็ตั้งชื่อให้พวกมัน แต่ชายชราก็เพียงเก็บกล้องพวกนั้นไว้ และไม่ค่อยได้ใช้มันเสียเท่าไหร่ ถึงแม้เขาจะสามารถซื้อกล้องดี ๆ ได้ แต่สิ่งที่ชายชราต้องการที่สุดก็คือ “เวลา”

 

ทว่าตอนนี้เขาไม่มีทั้งเวลาและพละกำลังเลย เพราะแบบนั้นจึงทำให้ชายชราไม่มีอารมณ์ในการเล่นกล้องเหมือนทุกวัน บางครั้งเขาก็ชวนเพื่อนเก่าไปดูหนังด้วยกัน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถมีสมาธิกับภาพยนตร์ตรงหน้าได้เลย เขาเอาแต่จ้องมองที่หน้าจอแล้วคิดเรื่องอื่น เขาจะไม่คุยกับใคร แม้ว่าเขาจะมีการสนทนากับคนอื่น ๆ คำพูดของเขาก็ไร้เหตุผลและไม่สามารถควบคุมได้

 

มีสิ่งใดที่ชายชราชอบทำอีกหรือไม่? มีอีกอย่างหนึ่ง และมันก็คือการกินอาหารเช้าคนเดียว

 

เขาชอบขนมปังปิ้งกรอบ ๆ ที่ถูกหั่นเป็นแท่ง ๆ และกินมันอย่างช้า ๆ ถ้ามีเพื่อนสนิทมาหาแม้เขาในช่วงเช้าแบบนี้ พวกเขาเหล่านั้นก็มักเลือกที่จะรออยู่ด้านนอกสวน ทำไมกัน? เป็นเพราะพวกเขากลัวที่จะทำเสียงที่รบกวนมื้อเช้าอันสงบสุขของชายชรา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเพื่อนสนิทของเขาคนนี้ถึงเลือกที่จะเข้ามาในห้องผ่านประตูของคนรับใช้

 

แล้วแบบนี้ชายชราทานอาหารเช้าอย่างไร ? ตามปกติแล้วเพื่อนต่างวัยของเขาคนนี้จะถอดชุดสูททิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น และขอให้คนรับใช้นำติดตัวไปด้วย จากนั้นเขาก็จะรออยู่ที่ลานบ้านพร้อมกับสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แน่นอนว่ามีข้อกำหนดสำหรับเสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่อนุญาตให้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบสบาย ๆ

 

แล้วจะเป็นอย่างไรเมื่อทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน ? คนแรกจะเลือกหัว และส่วนหางของแท่งขนมปังจะถูกวางไว้ในจานแล้วส่งให้ชายชรา เขากินส่วนตรงกลางด้านซ้าย เด็กและผู้ใหญ่ ทั้งสองคนนี้ล้วนแต่ไม่ค่อยพูดจากันเท่าไหร่ คนใช้ของพวกเขายืนห่างออกไป พวกเขาสองคนกินมื้อเช้าและไม่สนใจบรรยากาศรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เมื่อความชื้นเพิ่มลอยตัวขึ้นจากพื้นหญ้า พวกเขาก็กินอาหารเช้าเสร็จ

 

พื้นที่หลายสิบเมตรในบ้านเป็นที่เอาไว้สำหรับการปรึกษากัน พวกเขาคุยกันจนกระทั่งชายชรามาถึงบันไดและกล่าวคำอำลากับทุกคน ชายชรามีมารยาทที่ดีมาก แต่เขาก็จู้จี้จุกจิกเช่นกัน ดังนั้นจึงมีคนไม่มากที่จะมารบกวนเขา

 

วันนี้มีแขกมาที่ลานบ้าน เธอเป็นผู้หญิงสวยในชุดธรรมดา ชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งข้าง ๆ เธอ พวกเขาดูเหมือนคู่รักหรือคนรักกันยังไงยังงั้น

 

ผู้หญิงมัดผมไว้ด้านหลัง ดวงตาของเธอบริสุทธิ์ และใบหน้าของเธอก็มักจะประดับไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ เธอไม่ได้พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องไปที่ที่อยู่ห่างไกลออกไปในขณะที่รอชายชราผู้ซึ่งยังอยู่บนเตียงของเขา ชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากเธอคือหลานชายของชายชรานั่นเอง เขาเข้าควบคุมดูแลธุรกิจของครอบครัว ปู่เก่าของเขามีความหวังสูงในตัวเขาเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ลูกชายของชายชรา สืบทอดต่อมายังรุ่นหลาน นี่คือเก้าอี้ที่เขาต้องรับผิดชอบมันต่อไป โชคดีที่หลานชายไม่ได้ทำให้ปู่ของเขาผิดหวัง เพราะหลานคนนี้ในท้ายที่สุดแล้วก็ได้กลายเป็นหนึ่งในคนรุ่นใหม่ในกลุ่มเซี่ยงไฮ้ที่มีอิทธิพล

 

“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอปู่ เขาเพิ่งตื่นนอน อีกเดี๋ยวคงจะมาเร็ว ๆ นี้” ชายหนุ่มนั้นแตกต่างจากคนหนุ่มสาวทั่วไปคนอื่น ๆ คนรุ่นใหม่ของครอบครัวร่ำรวยขนาดใหญ่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคนนี้เป็นคนที่มีความสามารถ เพียงแต่อาจจะมีปัญหาทางจิตใจอยู่บ้าง

 

ชื่อของชายชราคนนี้คือหยาน และหลานของเขาคือหยานเจ้าจง ชื่อนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากบทกวีแม่น้ำเมียนฉุยซึ่งบันทึกไว้ในหนังสือของบทกวี “น้ำไหลของแม่น้ำเมียนฉุย ทุกคนจะเป็นของมหาสมุทร”

 

“เจ้าจง ไม่เป็นไรหรอกฉันรอได้” หญิงสาวชื่อซูซูยิ้มแล้วพูด รอยยิ้มของเธอเปล่งประกายออกมาแต่ไกล

 

“ฉันได้ยินเกี่ยวกับโครงการของบริษัทของคุณ ได้ข่าวว่าบริษัทหนึ่งของคุณจะบุกตลาดอเมริกา แล้วแบบนี้เรื่องมูลนิธิการกุศลล่ะ ฉันยินดีช่วยนะถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ” หยานเจ้าจงรู้หลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับสุภาพสตรีที่สวยงามคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจเธอคนนี้ขนาดไหน

 

ชื่อเต็มของผู้หญิงที่สวยงามคนนี้คือหลินซู ครอบครัวของเธอและครอบครัวหยานเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน วันนี้ชายชรามีสุขภาพไม่ดี และหลินซูก็อยู่ที่เซี่ยงไฮ้ ดังนั้นเธอจึงมาเยี่ยมชายชราในช่วงสุดสัปดาห์

 

หลินซูปฏิเสธความช่วยเหลือของหยานเจ้าจงอย่างสุภาพ ก่อนที่เธอจะพูดว่า “เราจะมีการประมูลเพื่อการกุศลในปลายเดือนหน้า นั่นจะดีมากถ้าคุณยินดีที่จะมาช่วยเหลือเด็ก ๆ ที่ไม่ได้รับการศึกษาเหล่านั้น”

 

“แน่นอน ฉันจะบริจาคเพื่อช่วยเธออยู่แล้ว” หยานเจ้าจงพูด

 

อากาศในเฉินฉานค่อนข้างดี ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น คนใช้คนหนึ่งเดินอย่างรวดเร็วเพื่อบอกว่าชายชรามาที่นี่แล้ว หลินซูและหยานเจ้าจงยืนขึ้นพร้อมกัน เมื่อชายชราออกมา เขาใส่ชุดสูทสีขาวเดินมาอย่างเชื่องช้า แต่ถึงจะช้า ชายชราก็สามารถเดินได้อย่างมั่นคงโดยไม่ต้องมีใครช่วยเลยแม้แต่น้อย

 

คนรับใช้เสิร์ฟอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิของอาหารกำลังดี เมื่อชายชราเข้ามา หลินซูยิ้มและพูดว่า “สวัสดีตอนเช้าคุณปู่หยาน”

 

ชายชราโบกมือบอกให้พวกเขานั่งลงโดยไม่พูดอะไร ทุกคนรู้อารมณ์แปลก ๆ ของเขา พวกเขาทั้งหมดคุ้นเคยกับมันแล้ว

 

เมื่ออาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ หยานเจ้าจงก็ยังคงเลือกส่วนหัวและส่วนหางของแท่งขนมปังทอด ก่อนที่เขาจะเอาไปใส่จานของชายชราด้วยความเคารพตามปกติ หลินซูไม่เข้าใจพฤติกรรมนี้ ชายชรานิ่งเงียบและเริ่มกินข้าว หลินซูรู้สึกอับอาย หยานเจ้าจงไม่กล้าพูดอะไรในช่วงเวลานี้

 

การรักษาความเงียบเมื่อรับประทานอาหารและนอนหลับ นี่เป็นกฎพื้นฐานของตระกูลหยาน

 

หลินซูรู้สึกไม่สบายใจในช่วงเวลาอาหารเช้า เมื่อชายชราวางชามบนโต๊ะความเงียบก็จบลงในที่สุด หยานเจ้าจงและหลินซูเดินไปกับชายชราแล้วชายชราก็พูดว่า “ซูซูเป็นไงบ้าง?”

 

“คุณยายอยากมาที่เซี่ยงไฮ้อีก ยายบอกว่าอยากมาเจอเพื่อน ๆ อีกครั้ง” หลินซู่ยิ้มและพูดว่า ในที่สุดเธอก็มีโอกาสพูดอะไรบางอย่าง

 

ชายชรายังมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา รอยยิ้มดังกล่าวทำให้ริ้วรอยบนใบหน้าของเขายืดออก เขาพูดอย่างมีความสุข “คนในรุ่นเราใส่ใจมิตรภาพเป็นที่หนึ่ง ฉันเองก็อายุมากขึ้นทุกวัน พวกเรามีโอกาสน้อยลงที่จะพบกันอีกครั้ง มันเป็นเรื่องดีที่ได้ยินว่าเพื่อนเก่าของเรายังคงคิดถึงเรา”

 

คนเฒ่าคนแก่ชอบนึกถึงยุคเก่า ในความเป็นจริงเพื่อนบางคนอาศัยอยู่ในความทรงจำของพวกเขาเท่านั้น

 

“คุณปู่ ไว้ผมจะพาคุณไปไหนมาไหนเมื่อร่างกายของคุณแข็งแรงขึ้น” หยานเจ้าจงพูดเบา ๆ

 

ชายชราส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้อยากที่จะไปไหน อยู่บ้านก็ดีอยู่แล้ว”

 

คนหนุ่มสาวสองคนไม่พูดอะไรหลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา

 

เมื่อพวกเขามาถึงบันไดชายชราก็หยุดและหันไปหาหลินซู่พูดว่า “ซู ยายของเธอบอกเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอและเจ้าจงแล้วหรือยัง?”

 

หลินซูมองดูชายชราแล้วพูดไม่ออก เธอตระหนักถึงบางสิ่งโดยไม่รู้ตัว แต่ยังคงส่ายหัวและพูดว่า “อะไรเหรอคะ?”

 

“เธอไม่ได้บอกเหรอ? งั้นก็ไม่เป็นไร” ชายชราพูดอย่างร่าเริง ต่อมาเขาก็หันไปหาเจ้าจงและพูดว่า “เจ้าจง เธอควรใช้เวลากับซูซูมากขึ้น อย่าเพิ่งไปหมกมุ่นกับเรื่องของตัวเองนัก”

 

“ผมรู้ครับคุณปู่” แน่นอน หยานเจ้าจงรู้ว่าปู่ของเขาหมายถึงอะไร เขารู้เรื่องนี้แล้ว เขาแค่รักษามารยาทที่ดีของเขาเท่านั้น

 

ชายชราจับมือของเขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ต้องการพูดคุยเรื่องธุรกิจกับหนุ่มสาวสองคน เขาเพียงแค่รอเวลาที่จะพบเพื่อนเก่าของเขา

 

“วันนี้มีเวลาไหม ซูซู?” เมื่อปู่ไปที่ชั้นบน หยานเจ้าจงก็หันมาพูดกับหลินซู

 

หลินซูดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็พูดว่า “ไม่ค่ะ ฉันยุ่งมาก วันนี้ต้องไปพบกับผู้บริหารของบริษัทผู้ประกอบการ”

 

“งั้นไปเถอะ” หยานเจ้าจงยอมแพ้

 

หยานเจ้าจงกลับมาที่วิลล่าหลังจากส่งหลินซูแล้วเฝ้าดูเธอจากไป ความรู้สึกของเขาที่มีต่อหลินซูนั้นซับซ้อน ปู่ของเขาต้องการให้เขาแต่งงานกับหลินซู เขาไม่มีข้อคัดค้านใด ๆ เนื่องจากเขาคิดว่าหลินซูเป็นคนดี แต่ดูเหมือนว่าหลินซูจะไม่ชอบเขา

 

“มันคงเป็นเรื่องที่ยากลำบากทีเดียว” หยานเจ้าจงคิดเช่นนั้น

 

ในขณะนี้ชายวัยกลางคนมาที่บ้านพักอย่างรีบเร่ง เขาไม่ได้มาหาชายชรา หากแต่เป็นหยานเจ้าจง ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วและพูดกับหยางเจ้าจงว่า “นายน้อย เรายังไม่พบโจวเหวินหวู่เลยครับ”

 

หยานเจ้าจงหรี่ตาของเขาแล้วพูดว่า “ยังไม่เจอ ? งั้นแสดงว่าโจวเหวินวู่ตายแล้วเหรอ?”

 

“เราจะรายงานท่านปู่ไปแบบนั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนเป็นหนึ่งในผู้นำในตระกูลหยาน แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ยังไม่รู้เมื่อพูดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับโจวเหวินหวู่

 

หยานเจ้าจงส่ายหัวแล้วพูดว่า “เราไม่จำเป็นต้องบอกคุณปู่ มันเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญ คนคนนั้นเป็นเพียงแค่บุตรบุญธรรมของคนรับใช้ของเราเท่านั้น การตายของเขาไม่ได้มีความหมายอะไรกับเราจริง ๆ ต่อให้เขาจะเป็นจะตายยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับเรา”

 

“งั้นเราควรจะปล่อยให้มันเป็นไป?” ชายวัยกลางคนถามด้วยความสับสน

 

หยานเจ้าจงนั่งบนเก้าอี้กำลังคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “สอบสวนต่อไปทุกคนรู้ว่าโจวเหวินวู่เป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา ฉันแค่อยากรู้ว่าใครกล้าทำร้ายเขา”

 

“รับทราบครับ” ชายวัยกลางคนผงกหัว จากนั้นเขาก็พูดว่า “อีกสิ่งหนึ่งจ้าวตงเฉินกับโจวเหวินวู่ทำงานร่วมกับเป็นเวลานาน พวกเขาต้องการเอาชนะธุรกิจของหาน เกาผิง แต่ตอนนี้โจวเหวินวู่ตายแล้ว ดูเหมือนว่าเขาต้องการร่วมมือกับเรา”

 

หลังจากได้ยินชื่อจ้าวตงเฉิน หยานเจ้าจงก็เยาะเย้ย “จ้าวตงเฉินงั้นเหรอ ? เขาคิดว่าเขาเป็นใคร เขาคิดว่าเขาสามารถเป็นเพื่อนของเราได้งั้นเหรอ มันไม่เป็นไปไม่ได้!”

 

แม้ว่าชายวัยกลางคนจะได้ประโยชน์จากจ้าวตงเฉิน แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหยานเจ้าจง เขารู้ว่าทุกคนไม่สามารถเป็นมิตรของตระกูลหยานได้