SC บทที่ 37 ลาจาก

หลิวเหอจุนและพรรคพวกของเขาสับสนเกี่ยวกับซิงเฉิงคนแปลกหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน จากข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขาได้รับ ถ้าไม่นับความสัมพันธ์ของเขากับเจียงซีอานแบง ซิงเฉิงดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ แต่เขามีความสามารถอะไรที่จะทำให้เขาสามารถเข้าร่วมในธุรกิจครอบครัวหานและมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้แม้ว่าจะถูกกดดันอย่างหนักจากโจวเหวินหวูและจ้าวตงเฉิง

ตอนนี้โจวเหวินหวู่หายตัวไป จ้าวตงเฉิงเสียชีวิตบนท้องถนน หลิวเหอจุนดาว่าสิ่งเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับซิงเฉิงถ้าไม่สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นสิ่งลึกลับได้อย่างไร

การเดินทางในเทียนซุย เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องหานปิงในการประชุมคณะกรรมการของกลุ่มเกาผิง เขาหยิ่งและครอบงำโดยไม่กลัวใครเลย และตอนนี้หานปิงจะปล่อยให้เขาตัดสินใจทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดซิงเฉิงมีความสามารถอะไรบ้าง?

หากเป็นเพราะเจียงซีอานแบงก็คอยหนุนหลังเขา แต่โจวเหวินหวูก็มีตระกูลหยานสำรองอยู่ด้วย หรือบางทีอำนาจที่เจียเสียนปางต้องการจะครอบครองทรัพย์สินของท่านประธานหานหรือซิงเฉิงมีพื้นหลังที่ซับซ้อนกว่านี้มากจนไม่สามารถสอดแนมได้

หลังจากได้ยินคำพูดของหานปิงแล้ว หลิวเหอจุนก็คิดอย่างรวดเร็ว เขาผ่านกระบวนการและรายละเอียดทั้งหมด ในท้ายที่สุดเขาสรุปได้ว่าเขาไม่สามารถจัดการกับซิงเฉิงได้

“ใช่ปิงปิง ฉันคิดอย่างนั้นผู้หญิงไม่ควรกังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ซิงเฉิงรู้ชัดเจนกว่าคุณขอบคุณซิงเฉิงหรือจะ … ” หลังจากหลุดออกจากห้วงความคิดหลิวเหอจุนถอนหายใจลึก หานปิงและซิงเฉิงรู้แน่นอนว่าเขาต้องการแสดงอะไร

หานปิงพูดเสริม “ลุงหลิวคุณพูดถูกถ้ามันไม่มีซิงเฉิงฉันก็อาจ … “

“พูดตามตรงฉันรู้สึกละอายใจต่อคุณจากมุมมองของฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร”หลิวเหอจุนส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟงัจนปัญญา มันยากที่จะรู้ว่าเขารู้สึกหมดหนทางจริงๆหรือแค่แกล้งทำอะไรไม่ถูก

ซิงเฉิงเติมชาให้หลิวเหอจุนและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เราเข้าใจคุณลุงหลิวทุกอย่างผ่านไปแล้วเราแค่ปล่อยมันไป ตอนนี้เรามีสิ่งที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ”

หลิวเหอจุนเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ซิงเฉิงเพียงแจ้งให้เราทราบหากคุณต้องการความช่วยเหลือฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคุณและฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดถ้าฉันไม่สามารถทำได้”

ฮันปิงรู้สึกประทับใจกับสิ่งนี้เล็กน้อย “ฉันซาบซึ้งจริงๆที่ลุงหลิว”

“โอเคลุงหลิวฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้”ซิงเฉิงไม่มีเวลาที่จะเดาได้ว่าหลิวเหอจุนนั้นอารมณ์เสียจริงหรือแค่เล่นกล ตามที่เฉินเป่ยหมิงบอกเขาซิงเฉิงรู้ว่าหลิวเหอจุนจะไม่เป็นเจ๋าตองเฉินอีกคน เขาไม่กล้าทำอย่างนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเจ๋าตองเฉินแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี

“ว่ามาสิ”

ซิงเฉิงขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจัง “เพื่อบอกความจริงกับคุณลุงหลิวตอนนี้ท่านประธานหานได้เสียชีวิตไปและทิ้งทรัพย์สินจำนวนมากไว้ ซึ่งหานปิงไม่สนใจที่จะครอบครองทรัพย์สินนี้ แต่บางคนก็ทะเยอทะยาน พวกเขาไม่ต้องการให้หานปิงมีชีวิตอยู่ ดังนั้นผมไม่มีทางเลือก ในที่สุดผมก็เลือกที่จะล้มละลายและสร้างธุรกิจขึ้นใหม่ในอนาคต เธอเป็นตัวแทนของหานตอนนี้ทุกอย่างยังไม่จบ แต่เจ๋าตองเฉินมีปัญหาก่อนเฮียเจิ้งสามารถจัดการบางอย่างได้ แต่เขาไม่เคยมีส่วนร่วมในการจัดการกับปัญหาบางอย่างและเขาก็ไม่เก่งในเรื่องนี้ลุงหลิวตอนนี้คุณเป็นคนเดียวที่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้

“ฉันรู้ว่าคุณหมายถึงอะไรเจิ้งปิงรับผิดชอบธุรกิจแม้ว่าปัญหาเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจของเจ๋าตองเฉินและฉันจัดการรายละเอียดบางอย่างตลอดเวลาเมื่อท่านประธานยังมีชีวิตอยู่เขาให้เจ๋าตองเฉินเป็นส่วนใหญ่ ธุรกิจฉันไม่สามารถมีส่วนร่วมในหลาย ๆ อย่างฉันกลัวว่าฉันจะทำไม่ได้… “หลิวเหอจุนพูดหลังจากคิดหนัก มันเป็นสิ่งสำคัญในการตัดสินใจนี้ ในเวลาเดียวกันเขาสามารถได้รับประโยชน์เพียงพอสำหรับตัวเอง

ซิงเฉิงรู้ว่าหลิวเหอจุนหมายถึงอะไร เขายิ้มตอบ “ลุงหลิวคุณเป็นคนเดียวที่จัดการกับปัญหาเหล่านี้คุณสามารถเป็นตัวแทนของตระกูลหานได้ถ้าคุณสามารถทำได้อย่างดี เราไม่รังเกียจที่จะใช้เงินจำนวนมากกับมัน”

“เนื่องจากคุณตั้งใจแน่วแน่แล้วที่จะทำสิ่งนี้ ฉันจะพยายามทำส่วนของฉันให้ดีที่สุด”หลิวเหอจุนยินดีด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ

ซิงเฉิงยืนขึ้นอย่างมีความสุข “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณลุงหลิวเพียงติดต่อเราเมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการ”

“ดีล เอาตามนั้นเลย”

การประชุมเสร็จสิ้น มันราบรื่นอย่างที่คาดไว้ซิงเฉิงและหานปิงส่งหลิวเหอจุนออกจากบ้านพักและกลับมาเมื่อรถของเขาไปได้ไกลแล้ว

“สบายใจแล้วนะ ตอนนี้ไม่มีอะไรจะมารบกวนเธฮอีกในอนาคต แต่เราต้องอดทนรอมันจะเป็นปีถึงจะพูดได้ว่าเรียบร้อยจริงๆ”ซิงเฉิงมองหานปิงและคุยกับเธอหลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดเขาก็ปฏิบัติตามคำสัญญาของเขาที่ให้ไว้กับหานเกาผิงซึ่งปกป้องหานปิงให้ปลอดภัยจากสถานการณ์ที่อันตราย

การเรียก “ปิงปิง” ของซิงเฉิงทำให้หานปิงรู้สึกดีมากๆ ดูเหมือนว่ามันเป็นครั้งแรกที่ซิงเฉิงเรียกชื่อของเธอเช่นนี้ ฮันปิงไม่ฟังซิงเฉิงอย่างระมัดระวัง เธอจ้องมองเขาอย่างอายสายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ฉันรู้ดีน่า”หานปิงยกมือของเธอขึ้นพร้อมกับปิดแก้ม ในใจของเธอเธอยังคงอ้อยอิ่งอยู่กับการเรียกของเขา

ซิงเฉิงรู้สึกตลกและรำคาญในเวลาเดียวกัน เขามีบางอย่างในใจของเขาดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนุกไปกับหานปิงและเขาพูดต่อไปว่า “ปิงปิงตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วฉันมีอะไรจะพูดกับคุณ”

“ว่ามาสิ” หานปิงดุว่าตัวเองเป็นคนดื้อด้านและตอบโต้พร้อมเงยหน้าขึ้น

ซิงเฉิงไม่รู้จะบอกเธอยังไง เขารู้ว่าเขาจะทำให้หานปิงต้องผิดหวัง เมื่อเขาพูดออกมา เธอจะขอให้เขาอยู่ต่อ อย่างไรก็ตามเขามีแผนของตัวเองและจะไม่ยอมให้ใครมาขวางเขา

ในที่สุดซิงเฉิงตัดสินใจที่จะพูดตรงๆ “ปิงปิงตอนนี้เราแก้ไขปัญหาทั้งหมดฉันจะขอให้พี่ชายและฮาวเหล่ยอยู่กับเธอ เราคงต้องจากกันตรงนี้แล้ว ถ้ามีเรื่องให้ต้องช่วยโทรหาฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ”

ใช่แล้วซิงเฉิงต้องลาจากเธอไป

คำพูดเหล่านี้ลากหานปิงออกจากความสุขตรงหน้าทันที ใบหน้าของเธอชาวาบ เธอจ้องมองที่ซิงเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “อะไรนะ ทำไมล่ะ?”

“เมื่อฉันกลับมาที่เซี่ยงไฮ้เมื่อเดือนที่แล้วลุงหานขอให้ฉันปกป้องเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะเกิดขึ้นเช่นนี้ฉันสัญญากับลุงหานว่าฉันจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง ซึ่งมันก็ลุล่วงไปแล้ว ฉันยังเรื่องที่ต้องไปทำอยู่อีก”ซิงเฉิงกล่าวอย่างมุ่งมั่น

“ซิงเฉิง ฉันเข้าใจนะ นายเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา นายมีความคิดความฝันและเส้นทางของนาย แต่นายก็ยังคงอยู่ในครอบครัวของเราเสมอ ขอล่ะอย่าทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวนะ! ” เมื่อหานปิงคิดเกี่ยวกับการลาออกของซิงเฉิงภาวะซึมเศร้าของเธอทำให้เธอตกอยู่ในหลุมน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ เธอคุ้นเคยกับการมีซิงเฉิงอยู่เคียงข้างเธอ ในช่วงเดือนนี้เธอผ่านหลายสิ่งกับซิงเฉิง หลังจากพ่อของเธอเสียชีวิตซิงเฉิงก็เหมือนสมาชิกในครอบครัวของเธอ ราวกับว่าพวกเขารู้จักกันมาหลายปีแล้ว

เมื่อหานปิงจบคำพูดของเธอก็เศร้าอย่างควบคุมไม่ได้

ซิงเฉิงจับไหล่ของหานปิงและยิ้มให้เธอ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณฉันไม่ไปเซี่ยงไฮ้ฉันแค่ไปช่วยลุงทำอะไรหลายๆอย่างเฉยๆ เรายังสามารถพบกันได้ถ้าเราต้องการ ฉันรู้ว่าคุณจะให้การสนับสนุนฉันไม่ว่าฉันจะทำอะไร ยังต้องการความช่วยเหลือของคุณในอนาคตสัญญากับฉันว่าคุณจะไม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนที่คุณไม่รู้จักฉัน “

“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น สำหรับนายฉันเป็นแค่เด็กอย่างนั้นเหรอ”หานปิงเสียใจเกินไปจนร้องไห้แทบไม่ออก

ซิงเฉิงหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฉันแค่ล้อเล่น.”

“ฉันรู้ว่านายกลัวว่า ถ้านายอยู่กับฉันคนอื่นจะมองว่านายเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกินเลยรับไม่ได้สินะ!” หานปิงจ้องเขม็งที่ซิงเฉิงและกล่าวว่า

ซิงเฉิงพูดอย่างมีความสุข “ตอนนี้เธอได้ทุกอย่างไปแล้ว นั่นจะเป็นความสำเร็จของฉันถ้าฉันสามารถมีชีวิตอยู่กับคุณอย่างที่พวกเขาพูดฉันสามารถทำสิ่งนี้ได้”

“นายมันหน้าไม่อาย!” หานปิงหัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังคงด่าซิงเฉิงอยู่

ซิงเฉิงดึงมือออกจากไหล่ของหานปิง เหยียดร่างกายแล้วพูดว่า “อะไรคือความละอาย การไร้ยางอายทำให้ผู้ชายประสบความสำเร็จ ช่วยเขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ร่ำรวยเป็นซีอีโอและในที่สุดก็ถึงจุดสูงสุดของโลก”

“อย่าพยายามทำให้ฉันมีความสุขและปล่อยให้ฉันลืมการจากไป อย่างไรก็ตามนายตัดสินใจแล้วฉันจะไม่หยุดนายอีกต่อไป สัญญากับฉันว่านายจะมาหาฉันทันทีถ้าฉันต้องการ” หานปิงเท้าสะเอวของเธอแล้วพูดกับซิงเฉิงด้วยท่าทางที่ไม่อยากที่จะยอมรับ

ซิงเฉิงตอบว่า “ได้ ตามที่เธอว่ามาเลย”

“ดีมาก” หานปิงตอบบด้วยน้พเสียงที่ไม่ต่างจากเดิม.

นั่นคือทั้งหมดที่เธอทำได้ เธอต้องการให้ซิงเฉิงอยู่ต่อ แต่เธอทำไม่ได้ เนื่องจากซิงเฉิงไม่ใช่นกกระจอกบ้าน เขาเป็นนกอินทรีที่บินไปสู่ท้องฟ้า ไม่มีใครหยุดเขาได้

หานปิงไปที่ชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมสำหรับการทำงาน

ซิงเฉิงกลับไปที่บ้านพักฮาวเหล่ยและฉางป๋าจี้ก็มาหาเขา เขาบอกแผนของพวกเขาและบอกว่าถ้าพวกเขาต้องการอยู่ในเซี่ยงไฮ้หลังจากช่วยเหลือครอบครัวหาน พวกเขาสามารถพูดคุยรายละเอียดเพิ่มเติมกับเขาในเวลานั้น ถ้าพวกเขาไม่ไปอยู่ในเซี่ยงไฮ้คงไม่มีอะไรจะพูด

เมื่อหานปิงออกไปทำงานซิงเฉิงขับรถไปหาเจียเสียนปาง เขามีทางเลือกอยู่แล้ว…