SC บทที่ 38 ไม่เสียใจอย่างนั้นเหรอ?

 

อย่างแรกโชคชะตา, อย่างที่สองโชค, อย่างที่สามเวลา, อย่างที่สี่คุณความดี, อย่างที่ห้าความรู้, อย่างที่หกเรื่องสําคัญ, อย่างที่เจ็ดมองดู, อย่างที่แปดการเคารพต่อพระเจ้า, อย่างที่เก้าบุคคลที่เป็นประโยชน์, อย่างที่สิบสุขภาพที่ดี

 

หลายคนรู้ประโยคนี้และหลายคนเคยศึกษาเรื่องนี้ หลายคนเชื่อในขณะที่หลายคนไม่เชื่อ สิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือคนธรรมดาไม่เชื่อ แต่กลุ่มคนที่ทําธุรกิจที่ประสบความสําเร็จเชื่อมั่นเสมอ 

 

ซิงเฉิงจําได้ว่าคุณปู่บอกประโยคนี้ให้เขารู้เมื่อเขายังเป็นเด็ก เขาบอกว่าเมื่อถึงเวลาแล้วก็จะเข้าใจเอง ถ้าคุณเข้าใจตั้งแต่ต้นจนจบมันมีความหมายอื่น หากคุณมีอุปนิสัยที่ดีแต่กําเนิดชีวิตจะเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นจากจุดสิ้นสุดของประโยคนี้อย่างราบรื่น และประสบความสําเร็จ แต่ถ้าไม่มีคุณสมบัติแต่กําเนิดที่ยอดเยี่ยม ก็ไม่ต้องเสียใจ คุณสามารถเลือกทุกอย่างที่กล่าวถึงในประโยค เช่น การรวบรวมคุณธรรมการศึกษาการเคารพพระเจ้าพบปะผู้คนที่เป็นประโยชน์และมีสุขภาพที่ดี หลังจากทําสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดีในที่สุดอย่างที่เรียกว่า “มนุษย์สามารถพิชิตธรรมชาติ”

 

ซิงเฉิงมีสิ่งนั้นตั้งแต่กําเนิด แต่ไม่เพียงพอนั่นคือเหตุผลที่เขาเลือกสิ่งที่เขาสามารถทําได้ เช่น การรวบรวมคุณธรรมการศึกษาการเคารพพระเจ้ามีสุขภาพดีในการพบปะผู้คนที่มีประโยชน์เขาได้พบกับผู้คนที่เป็นประโยชน์มากมายในด้านต่างๆในช่วงปีเหล่านี้ บางคนและการหาเพื่อนถูกทิ้งไว้โดยคุณปู่ของเขาบางคนเป็นคนที่เขาพบในชีวิตของเขา

 

เจียเสียนปางอาจเป็นคนที่มีประโยชน์ แต่เขาเป็นหนึ่งในคนที่แนะนําคุณปู่ของเขาเพียงมีคุณสมบัติแต่กําเนิด ซึ่งซิงเฉิงค่อนข้างปฏิเสธสิ่งนี้ ตอนนี้ซิงเฉิงรู้คําตอยเหล่านั้นแล้ว ในช่วงชีวิตของเรามานานหลายทศวรรษมันจะยากที่จะประสบความสําเร็จถ้าเราไม่มีใจที่เปิดกว้าง ปู่ของเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียว คนเหล่านี้มีพรสวรรค์จากคุณปู่ของเขา แล้วทําไมเขาไม่ใช้มันล่ะ

 

สิ่งที่เรียกว่า “เป็นใหญ่จากอะไร” พวกเขาทั้งหมดขึ้นอยู่กับความช่วยเหลือของผู้คนที่เป็นประโยชน์และมาถึงจุดสูงสุดอย่างช้าๆ ใครสามารถสร้างความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในอาชีพของเขาด้วยตัวเขาเองคนเดียวได้ล่ะ?

 

เจียเสียนปางไปสํานักงานแทบจะนับครั้งได้ เพียงแค่วันนี้ เขาต้องการจัดการบางอย่างด้วยตัวเองดังนั้นซิงเฉิงจึงเจอเขาในสํานักงานได้หลายครั้ง

 

ในชีวิตประจําวันเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางถนนฮั่วไฮ้ เขาสร้างธุรกิจของเขาจากการขายของเก่า การใช้ชีวิตในวิลล่าที่สร้างขึ้นใหม่ขนาดใหญ่เหล่านี้น่าเบื่อหน่ายสําหรับเขาและไม่รู้สึกอยากอยู่บ้าน ดังนั้นเขาจึงซื้อคฤหาสน์เก่าในปีที่แล้วและใช้เงินนับล้านในการตกแต่งรวมถึงซื้อโบราณวัตถุคฤหาสน์เก่าไม่มีอะไรพิเศษจากภายนอกยกเว้นระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสูงเหล่านั้น แต่มีโลกที่แตกต่างอยู่ภายใน ตั้งแต่ชั้นบนจนถึงชั้นล่างมีงานศิลปะของงานโบราณที่ทําจากทองแดงและเซรามิก คนธรรมดาไม่สามารถคุ้นเคยกับการอยู่ที่นี่ได้ เพราะมันแก่เกินไปและดูมืดมน แต่เจียงเซียนบังเป็นคนพิเศษเขาเหมาะสําหรับการอยู่ในที่เช่นนี้

คฤหาสน์เก่าใกล้เคียงอยู่ในแนวเดียวกัน ไม่ค่อยมีบ้านพักและสวนอิสระเหมือนคฤหาสน์ของเจียเสียนปางเฉพาะคนรวยที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองเท่านั้นที่จะอาศัยอยู่ในบ้านพักที่ล้อมรอบด้วยกําแพงสูง แยกจากเมืองที่แออัด เมื่อซิงเฉิงขับรถเบนซ์ของเขาไปที่ประตูเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เปิดประตูไฟฟ้าสีเทาให้

 

หลังจากจอดรถในโรงจอดรถซิงเฉิงก็ถูกพาเข้าไปในคฤหาสน์ โดยคนรับใช้เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากภายในแม้ว่าเขาจะยังไม่ไปถึงห้องข้างเจียงเซียนแบงมีชายสามสิบคนในห้องนั่งเล่นพูดและหัวเราะกับเจียเสียนปาง หญิงสาวสวยคนหนึ่งกําลังชงชาให้กับผู้ชายเหล่านี้ ซิงเฉิงรู้สึกตลกและน่ารําคาญในเวลาเดียวกัน ตราบใดที่เจียเสียนปางอยู่ที่นั่นหญิงสาวสวยก็ขาดไม่ได้ มันเป็นงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวของเขา เดาว่าเขามีผู้หญิงหลายคนอยู่ ข้างนอก แต่ไม่มีใครสามารถเป็นเจ้าของคฤหาสน์นี้ได้

 

ชายอายุสามสิบปีทั้งมีเสน่ห์และสว่างไสวหรือเขาอาจไม่สามารถแบ่งปันสถานะเดียวกันกับเจียเสียนปางได้ เมื่อเขาเห็นซิงเฉิงที่คุ้นเคยกันดีกําลังเดินเข้ามา “อ้าวเฮียเจียงมีแขก งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกัน เอาไว้วันหลังผมค่อยมาใหม่”

 

“จะรีบไปไหนเล่า อยู่กินข้าวกลางวันกันก่อนสิ!”เจียเสียนปาง พูดในเชิงที่ให้อีกฝ่ายไม่ต้องเกรงใจมากขนาดนั้น

 

ชายหนุ่มยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า “ฉันเชิญผู้อาวุโสบางคนของครอบครัวภรรยาของฉันตอนเที่ยงไม่ใช่วันว่าง ไม่งั้นมันคงจะเป็นการเสียมารยาท”

 

“โอเค งั้นไว้วันหลังนายน่าจะสะดวกใจมากกว่า” เจียเสียนปางไม่ได้ยืนกรานอะไร

 

เจียเสียนปางก็ตะโกนในจังหวะเดียวกับที่ซิงเฉิงเข้ามา “ซิงเฉิงมาเถอะ ให้ฉันแนะนําก่อน”

 

ซิงเฉิงเข้ามาอย่างช้าๆและชายคนนั้นก็หยุด เจียงเซียนบังแนะนา “ซิงเฉิงนี่คือเพื่อนที่ดีของฉันจ้าวจีซีทักทายกับพี่จ้าวของคุณ”

 

“พี่จ้าว” ซิงเฉิงต้อนรับอย่างภาคภูมิ

 

“จีซี่ นี่คือหลานชายของฉัน ซิงเฉิงเขาเพิ่งมาถึงเซี่ยงไฮ้ไม่นานมากดูแลเขา คนหนุ่มสาวด้วยกันน่าจะคุยกันง่ายกว่า ฉันแก่เกินไปซะแล้ว”เจียเสียนปางพูดอย่างสบายๆ

 

แค่ในประโยคสั้นๆ จ้าวจี่ซ่อ่านความหมายได้มากมาย ก่อน นซิงเฉิงเป็นหลานชายของเจียงซีอานแบงและประการที่สองเจียงเซียนบังแนะนําชายคนนี้ให้เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ใกล้กันมากไม่ใช่ญาติห่างๆ ในที่สุดเจียเสียนปางตั้งใจให้เขาดูแลชายคนนี้นั่น หมายความว่าชายหนุ่มคนนี้สําคัญสําหรับเจียเสียนปาง

 

“ยินดีอย่างยิ่ง พี่เจียง ให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ” จ้าวจีซี่ยิ้มแล้วหยิบนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อและส่งให้ซิงเฉิง “ซิงเราสา มารถติดต่อกันได้ในอนาคต ฉันเป็นเพื่อนเก่ากับเฉียเจียและนายสามารถโทรหาได้ทุกเมื่อเลยถ้าต้องการให้ช่วย

 

ซิงเฉิงก้มลงเล็กน้อยและหยิบนามบัตรด้วยมือของเขา นามบัตรนี้เป็นเรื่องธรรมดาตามที่ปรึกษาเอเจนซี่ของชุมชน การแนะนําข้างต้นนั้นง่ายเพียงชื่อและหมายเลขโทรศัพท์เท่านั้น

 

เมื่อซิงเฉิงใส่นามบัตรลงในกระเป๋าของเขา จ้าวจี่ซี่ไม่ได้รอให้ซิงเฉิงพูดและยิ้ม “พี่เจียง ผมขอตัวก่อน”

 

“ซิง ช่วยฉันส่งจี้ซีที” เจียงซีอานแบงพูดกับสาวสวยข้างๆเขา 

 

หญิงสาวผู้นั้นยิ้มแย้มแจ่มใสในมือเธอยื่นมือของเธอแล้วพูดว่า ” พี่จ้าวทางนี้เลย”

 

หลังจากที่จี้ชื่ออกไปซิงเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “ผมเรียกคุณว่าคุณลุง เขาเรียกพี่ชาย ให้ผมเรียกเขาว่าพี่ชายนี่ มีอะไรรึเปล่า?”

 

“อย่าสู่รู้บางเรื่องมากเกินไปดีกว่า คุณจริงจังไหม ถ้าอย่างนั้น คุณมีเวลาอยู่กับชายชราคนนี้ไหม วันนี้นะ?” หลังจากเจียเสียนปางนั่งลงจ้องมองที่ซิงเฉิงและพูด

 

ซิงเฉิงไม่เคยสุภาพกับเจียเสียนปาง เขานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของเจียงซีอานแบงเทถ้วยชาตัวเองและพูดอย่างมีความสุข “วันนี้มาขอความช่วยเหลือ งั้นก็คุยไปด้วยเลยแล้วกัน”

 

“โอเคโอเค ไอ้หนุ่มคราวหน้าไม่ต้องมาหากันอีกนะ เรื่องของโจวเหวินหรูและเจ้าตองเฉินนี่คิดว่ามันไม่ร้ายแรงพอรึไง ตระกูลหยานที่อยู่เบื้องหลังโจวเหวินหรูสงสัยฉันในตอนนี้เพราะทั้งหมดเป็นเพราะนาย” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เจียเสียนปางก็บ่นด้วยความโกรธ ตระกูลหยานเป็นใครบางคนที่กล้าที่จะไม่ยั่วยุ ตอนนี้เขาเสียใจที่เอาตัวเองเข้ามาในปัญหาของซิงเฉิง

 

ซิงเฉิงส่ายหัวและพูดว่า “โจวเหวินหวี่ฉันเองแหละ แต่จ่าวตงเฉิงไม่ใช่

 

“เจ้าตองเฉินไม่ใช่ฝีมือนายอย่างนั้นเหรอ?” เจียเสียนปางรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเขารู้ว่าโจวเหวินหวี่หายไปเขาก็รู้ว่าซิงเฉิงทําอย่างแน่นอน ในคืนนั้นเขาอยู่แค่คนเดียว เขาไม่เคยพบชายหนุ่มคนนี้

 

อย่างไรก็ตามจ่าวตงเฉิงถูกลอบทําร้ายจนตายบนถนน มันทําให้เจียเสียนปางรําคาญมาก นี่คือเซี่ยงไฮซิงเฉิงเป็นพวกใจกล้าขนาดที่ว่าไม่กลัวที่จะสร้างปัญหาให้ตัวเองจริง ๆเหรอ?

ซิงเฉิงพยักหน้า ” ผมจะโกหกคุณได้ยังไง

 

“ใครจะไปรู้ล่ะ?” เจียเสียนปางพูดด้วยความสงสัย มีใครบ้างไหมที่จ้องมองอุตสาหกรรมของตระกูลหาน? ตอนนี้มีเนื้อสัตว์เพียงพอแล้ว แต่พระก็มีมากเกินไป

 

ในเวลานี้สาวงามในกระโปรงยาวชิงกลับเข้ามาแล้ว ซิงเฉิงได้ริเริ่มที่จะกล่าวว่า “คุณเก็บหญิงที่รักไว้ในรังรักคุณมีผู้หญิงที่ดีกี่คนที่ทําอันตราย ไม่กลัวว่าจะถูกลอบทําร้ายจนตายเหรอ”

 

ซึ่งเป็นผู้หญิงทั่วๆไป เช่นเดียวกับในเมืองน้ําเงี่ยนนานที่พลบค่ำ เด็กสาวเพื่อนบ้านที่เดินผ่านสะพานเล็กๆ เพียงลําพังดูอ่อนโยน และน่ารักทําให้ผู้คนรู้สึกอ่อนไหวและน่าสงสาร

 

หลังจากได้ยินคําพูดของซิงเฉิงใบหน้าของชิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีความสุข

 

“อย่าพูดถึงเรื่องไร้สาระชิงเป็นลูกสาวของเพื่อนเก่าของฉันหลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิต เธออาศัยอยู่กับฉันเหมือนลูกสาวนาย ต้องเรียกน้องชิง” เจียเสียนปางขมวดคิ้วและดุอีกฝ่าย

 

ซิงเฉิงค่อนข้างหงุดหงิดที่ตัวเองเป็นคนปากมาก เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า ”น้องชิง อย่าโกรธเลยนะ”

 

“ไม่เป็นไร” ชิงส่ายหัวอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับซิงเฉิงแล้วเธอก็พูดกับเจียงเซียนกังว่า “ลุงฉันไปสอนก่อนนะ”

 

เธอเป็นครูสอนดนตรีที่วิทยาลัยดนตรีเซี่ยงไฮ้ตอนบ่ายมีสองคลาสดังนั้นจึงถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว

 

“โอเคระวังตัวด้วยแล้วจะกลับมาทานอาหารเย็นไหม?” เจียเสียนปางมองตาของชิงด้วยความรักที่อ่อนโยนไม่มี 

ความหมายอื่นๆ เลย บางครั้งเขาก็ไม่ได้ผล แต่เขาให้ความสําคัญกับพี่น้องของเขามาก ลูกหลานของพวกเขาส่วนใหญ่ดูแลโดยเขา และทุกๆ ปีเขาจะใช้เวลาในการกวาดหลุมศพให้บรรพบุรุษด้วย

 

ซิงยิ้มและส่ายหัวของเธอ “ไม่ฉันจะไปบ้านเพื่อนตอนกลางคืน”

 

“โอเค จะกลับก็โทรให้รถไปรับแล้วกันนะ” เจียเสียนปางพูดเล็กน้อย

 

ชิงพยักหน้า จากนั้นเธอหยิบกระเป๋าของเธอและออกจากบ้าน

 

“ดูสิลูกสาวของเพื่อนฉันเป็นคนดีนะ อยากให้ฉันแนะนําเธอให้รู้จักกับนายไหม” หลังจากชิงจากไปเจียเสียนปางหัวเราะและพูดออกมา เขามองตาของซิงเฉิง เห็นได้ชัดว่าชิงเป็นที่น่าอัศจรรย์สําหรับซิงเฉิง

 

ซิงเฉิงประหลาดใจมาก “ อ๊ะคุณกําลังผลักลูกสาวของเพื่อ นคุณไปหากองไฟ ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ฉันจะจับคู่นางฟ้าแบบนี้ได้อย่างไร”

 

“นั่นก็จริง ฉันแค่ล้อเล่นนะ” เจียเสียนปางยักไหล่แล้วพูด

ซิงเฉิงตวาดออกไปตรงๆ”ไอ้แก่นี่!”

 

เจียเสียนปางหัวเราะอย่างมีความสุข ในความเป็นจริงเขารู้สึกว่า คนธรรมดาไม่สามารถจับคู่กับผู้หญิงอย่างชิงได้ เด็กผู้ชายที่เคยพบ ชิงไม่สามารถหยุดคิดถึงเธอได้ มีคนที่ต้องการจะขอแต่งงานกับพ่อของพวกเขาทั้งหมดมีภูมิหลังของครอบครัวที่มีฐานะ อย่างไรก็ตาม เจียเสียนปางไม่ยอมให้ชิงแต่งงานกับครอบครัวเช่นนี้ เขารู้ว่าชิงไม่น่าจะมีความสุขในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เพื่อบอกความจริงเขายังคงมีความเห็นของชิงที่สําคัญตราบใดที่เธอชอบแม้ว่าเธอจะตกหลุมรัก ขอทานเขาก็สามารถปล่อยให้ชายคนนั้นได้ตามที่เธอต้องการ

 

”บอกมาว่าทําไมคนที่อย่างคุณถึงได้มองหาผมในวันนี้ ผมจะไม่เชื่อเรื่องการขอบคุณผมหรอกนะ” เจียเสียนปางจุดบุหรี่ของเขา เมื่อซิงอยู่ที่นี่เขาไม่กล้าสูบบุหรี่ หญิงสาวมักจะตําหนิเขาในเรื่องนี้

 

ซิงเฉิงยิ้มและพูดว่า ” ผมแค่มาหาอะไรทําเฉยๆ”

” ฉันลืมแล้วว่ามาอีกครั้งสิ” เจียงเซียนบังก็แค่ยิ้มตอบ

 

ซิงเฉิงทวนคําเดิมอีกครั้ง “แค่มาหาอะไรทําเฉยๆ”

 

เจียเสียนปางคิดอย่างลึกซึ้ง แน่นอนเขารู้ว่าความหมายของซิงเฉิงนั้นคืออะไร เขาไม่เคยคิดว่าซิงเฉิงจะเห็นด้วย แต่เขาก็ยังถามอย่างจริงจังว่า “ครอบครัวหานไม่ดีรึไง?”

“ก็ดี แต่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่” ซิงเฉิงพูดอย่างจริงใจ

 

”เตรียมใจมาแล้วใช่ไหม ไม่เสียใจแน่นะ?”

 

“แน่นอน”

 

“ดีมาก”

 

“ดีมาก”