SC บทที่ 39 อดีต

 

เจียเสียนปางกําพร้ามาตั้งแต่เด็ก เขาไม่มีพ่อไม่มีแม่และไม่มีพี่น้องเลย เขาเติบโตขึ้นมากินอาหารจากครอบครัวต่างๆ เมื่อเขาอายุแปดขวบเขาได้พบกับชายผู้ทําสิ่งที่น่าอับอาย เขาเป็นลูกบุญธรรมในฐานะลูกชายและเริ่มทําธุรกิจที่ผิดศีลธรรมเช่นการบุกรุกสุสานแล้วหาของมีค่ามาขาย เขาได้เรียนรู้ทักษะจริงมากมายหลังจากการตายของชายคนนั้นเขาได้สืบทอดอาชีพที่เรียกว่านี้อย่างเป็นทางการ แต่เจียเสียนปางเป็นคนฉลาด เขาตื่นตัวและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เขาพบทางลัดที่ทําให้ธุรกิจของเขาใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้นจนกระทั่งอายุ 35 ต้นๆ พวกเขาพบกับเรื่องใหญ่ที่ทุกคนจะได้รับความมั่งคั่งทันที ในที่สุดชายคนหนึ่งจากทีมหลักของเขาก็ไม่พอใจจึงฆ่าคนที่เหลืออีกสี่คนนอกเหนือจากเจียเสียนปาง

 

คนสองสามคนนี้เป็นเพื่อนเก่าที่ติดตามเขามาหลายปี เมื่อเจียเสียนปางมีอายุ 30 ปีเขาหยุดทําสิ่งนี้ด้วยตัวเอง เขาเป็นเพียงผู้รับผิดชอบในการติดต่อกับลูกค้าหรือเป็นตัวแทนจําหน่ายของที่ระลึกทางวัฒนธรรม โชคดีที่เจียเสียนปางที่หลบหนีจากการโจรกรรมพบคนที่ฆ่าคนเลว หลังจากพิธีฝังศพของคนแก่ห้าคนที่ติดตามเขามานานกว่าสิบปีเขาก็ล้างมือและหยุดทําธุรกิจ

 

อย่างไรก็ตามเจียเสียนปางเชื่อในเรื่องเวรกรรมและเขาไม่รู้ว่า จะทําอะไรได้อีกถ้าเขาหยุดทําธุรกิจนั้นสิ่งที่แย่กว่านั้นคือเขากลัวการแก้แค้น ดังนั้นเขาจึงไปเยี่ยมชมที่ราบและแม่น้ําที่มีชื่อเสียงหลายแห่งและใช้เงินเป็นจํานวนมากเพื่อมองหาคนระดับสูง ในที่สุด เขาก็พบกับปู่ของซิงเฉิงในเทือกเขาซงนานและเยี่ยมชมผู้นําคนเก่า ของวัดเหลากวนใต้คอยให้ทิศทางที่ชัดเจนแก่เขา

 

ตั้งแต่นั้นมาเจียเสียนปางมาถึงสามเหลี่ยมปากแม่น้ําแยงซีอาศัย สิ่งที่ดีและเงินทุนในมือของเขาและได้เป็นเพื่อนกับคนจํานวนมาก โชคดีที่เขาได้พบกับคนชั้นสูงหลายคน ตั้งแต่นั้นมาเขาก้าวหน้า อย่างรวดเร็วในอาชีพของเขา แต่เจียเสียนปางนั้นมีสําคัญน้อยมาก และในช่วงเวลาเกือบ 20 ปีนี้เขาได้สะสมความสัมพันธ์และคุณธรรมที่ดีมากมาย แต่เขาไม่เคยกล้าแต่งงานเลยมีบุตรด้วยกัน

 

ตอนนี้สําหรับเจียเสียนปางที่มีอายุมากกว่าครึ่งร้อยปีสิ่งที่ลําบากที่สุดคือธุรกิจครอบครัวของเขาเอง ใครสามารถสืบทอดมัน ใน ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาได้ฝึกฝนคนหนุ่มสาวจํานวนมาก แต่มีไม่ มากที่จะทําให้เขาพึงพอใจ พวกเขาฉลาดและลึกเกินไปหรือตื่นเกินไปหรือมีความสามารถจํากัดในระยะสั้นเขาไม่พบผู้สมัครที่น่าพอใจ สําหรับชิงเขาไม่เคยคิดถึงมันเลย ไม่ พูดถึงลักษณะของชิงเนื่องจากเขาเป็นคนสําคัญน้อย คนนอกของเขาจึงไม่เข้าใจเขา นอกจากนี้ผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่สามารถแบกภาระนี้ได้เลยแม้แต่น้อยเขาก็เพียง แต่หวังว่าชิงจะมีชีวิตที่สงบสุขอย่างซุงเฉิงที่หวังว่าหานปิงจะสนุกกับชีวิตของเธอในแบบของเธอ

 

ทําไม?

 

เมื่อพวกเขาเลือกวิธีนี้พวกเขาจะไม่ใช้ชีวิตที่สะดวกสบายและมีความสุข

 

ในตอนแรกเขายังคงคิดว่าหลังจากการแต่งงานของชิงถ้าแฟนหนุ่มของเธอเป็นคนดี เขาอาจพยายามฝึกฝนเขา แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน และเจียเสียนปางไม่เคยคิดที่จะบังคับเธอแล้ว เขาคิดว่าแฟนหนุ่มของชิงไม่ได้เป็นชายหนุ่มที่เขาต้องการแน่นอนดังนั้นเขาจึงเลิกความคิดนี้

 

ดังนั้นเจียเสียนปางจึงเลิกเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์และปล่อยให้เธอตัดสินใจเอาเอง เพราะการดื้อรั้นเกินไปจะไม่เกิดผล เขาเก็บความคิดนี้ไว้จนเขาจะเห็นซิงเฉิงเมื่อสองสามปีก่อน

 

เมื่อเจียเสียนปางเห็นซิงเฉิงตั้งแต่ครั้งแรกเขาอยู่ในลาน ใกล้กับวัด Louguantai บนเทือกเขาซงนานไม่มีกําแพงในลานบ้านมีเพียงอิฐและอิฐสองหลังเท่านั้น มีเพียงครอบครัวเดียวในบริเวณใกล้เคียง ในที่ห่างไกลมีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในหมู่บ้านลาน แห่งนี้เต็มไปด้วยดอกไม้พืชและผักรวมถึงต้นอาติโช้คที่พบมากที่สุดสองต้นในพื้นที่ชนบทของกวนจง

 

มันเป็นฤดูร้อนที่ร้อนระอุ ในยามพลบค่ำภายใต้ต้นไม้อาติโช้คชายชราคนหนึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้เลานจ์ถือพัดในมือของเขาหลับตาและฟังโอเปร่าปักกิ่ง เด็กอายุห้าหรือหกขวบกําลังถือกิ่งไม้อยู่ในมือ ของเขาเล่นท่วงท่าของดาบที่เรียกว่า “อัศวิน” ของหลี่ไปหลังจากอ่านบทกวีเขาพูดประโยค “สิบขั้นตอนในการฆ่าและอันตรธาน อีกหลายพันไมล์” แต่น่าเสียดายที่เขาล้มลงบนพื้นในตอนท้าย เขาลุกขึ้นและมองกลับไปที่ชายชราและพบว่าชายชราไม่เห็นมัน เขาตบดินและเล่นต่อไป นอกจากนี้ยังมีสุนัขในสวนจีนและไก่แก่หลายตัว

 

ฉากนี้กลมกลืนกันมาก เจียเสียนปางคิดว่านี่คือชีวิตที่เขาต้องการมากที่สุดเมื่อเขาแก่ตัวลง เขาไม่รู้ว่าเพราะเขาเหนื่อยหรือกระหายน้ำเขาเพิ่งเดินเข้าไปในสนามอย่างลึกลับ

 

สําหรับเรื่องต่อไปนี้ไม่จําเป็นต้องพูด มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นซิงเฉิง

 

จากนั้นเขาก็ไม่เคยดูชายชราอีกเลย ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการไป ชายชรากล่าวว่าไม่จําเป็นต้องกลับมาอีก เขาไม่สามารถเห็นพวกเขาได้อีกถ้าเขามา ดังนั้นเขาไม่เคยก้าวเข้าไปในเมืองเก่าและเขาก็ไม่ได้เห็นซิงเฉิงอีก

 

จนกระทั่งชิงเฉิงเดินทางไปเซี่ยงไฮ้เพื่อศึกษาที่มหาวิทยาลัย เมื่อเขามีเรื่องกับคนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยทําให้เกิดความวุ่นวายไปทั่ว นักเรียนทุกคนในหอพักของพวกเขาเกือบถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย ในเวลานั้นพวกเขาไม่รู้จักภูมิหลังที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของกันและกันหลังจากนั้นพวกเขาเป็นนักศึกษาวิทยาลัยพี่น้องหอพัก สิ่งที่พวกเขาสนใจคือความสัมพันธ์ไม่ได้ออกจากสังคม เมื่อตัดกับคนแปลกหน้าพวกเขาอาจสนใจภูมิหลังของผู้อื่นและอื่น

 

ในเวลานั้นเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว เกือบทุกคนใน Fudan รู้เกี่ยวกับมัน มีนักเรียนหลายคนถูกทําร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล หลังจากนั้นหอพักของซิงเฉิงนั้นก็เงียบสงบจริงๆแล้วมีคนสามคนเบื้องหลังแจ้งครอบครัวแล้ว ซิงเฉิงไม่มีทางในเวลานั้นเหตุการณ์นี้อาจทําให้อนาคตของหลายๆคนล่าช้า แล้วในตอนนั้นเขาก็พบเจียงเซียนบัง

 

เรื่องใหญ่ๆของคนทั่วไปไม่มีความหมายกับเจียเสียนปางแม้แต่น้อย เขาเพิ่งได้รับรู้ถึงเรื่องนี้และมันกําลังจะถูกตัดสิน ใครจะรู้ว่าเขายังไม่ออกโรงเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว หลังจากนั้นเจียเสียนปางก็อยากรู้อยากเห็นและถามว่าเกิดอะไรขึ้น มันกลับกลายเป็นว่ามีหอพักสามคนในหอพักและมีเพียงซิงเฉิงที่ไม่มีเรื่องปมหลังเลย

 

หลังจากเหตุการณ์นี้เจียเสียนปางและซิงเฉิงไปทานอาหารด้วยกันและบอกว่าเขาไม่ได้ช่วยภูมิหลังครอบครัวทั้งสามคน ในหอพักของเขาไม่ธรรมดาเลยและสิ่งนี้ถูกตัดสินลงด้วยตัวเอง

เดิมที่ฉินเฉิงคิดจริงๆว่าเป็นความช่วยเหลือของเจียเสียนปาง เขารู้เหตุผลแต่ในหอพักเขาก็ยังคงเหมือนเดิมและไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ ต่อมาเขาก็ค่อย ๆ รู้จักกับครอบครัวของคนสามที่ทําตัวเหมือนหมูที่จะกินเสือ

 

ต่อมาเจียเสียนปางก็ช่วยเรื่องต่างๆของซิงเฉิงเล็กๆน้อยๆ แต่พวกเขาก็ไม่มีนัยสําคัญ จุดตัดของทั้งสองยังคงน้อยมาก แต่จากเวลานั้นเขากังวลมากเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ทุกแง่มุมที่เขาโปรดปราน

 

แต่เขาไม่เคยคิดที่จะสะบัดชายหนุ่มเพราะเขารู้ว่ามีชายชราผู้น่าหวาดหวั่นหนุนหลังชายหนุ่ม

 

หลังจากนั้นซิงเฉิงก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและถึงแม้เขาจะไม่สามารถเข้าถึงมันได้ เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ นานกว่าสองปี เมื่อเดือนที่แล้วซิงเฉิงกลับไปที่เซี่ยงไฮ้อีกครั้งและเรียกเขาว่า

 

เมื่อเขารู้ว่าชายชราได้เสียชีวิตไปแล้วและซิงเฉิงจะอยู่ในเซี่ยงไฮ้ เขาก็ให้ซิงเฉิงมาหาเขา ประโยคนี้เป็นจริงบางส่วนเท็จบางส่วน และซิงเฉิงปฏิเสธโดยธรรมชาติ

 

ซิงเฉิงก็เข้ามามีส่วนร่วมในความวุ่นวายของตระกูลหาน จากข้อเท็จจริงในอดีตเจียงซีอานแบงผู้ไม่ต้องการรุกรานผู้อื่นและก่อให้เกิดปัญหาสามารถช่วยเขาได้ แต่เขาก็พบด้านที่สดใสกว่าของชายหนุ่มคนนี้

 

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าซิงเฉิงจะตามหาเขาในวันนี้และพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมา

 

ในขณะนี้หัวใจของเจียเสียนปางได้เบ่งบานแล้วแต่เขายังคงสงบ

 

เมื่อได้ยินคําพูดที่ไม่มั่นคงของซิงเฉิง เจียเสียนปางได้ตัดสินใจ แล้วเขาค่อยๆถามว่า “นายคิดอย่างไรที่มาหาฉัน แต่ฉันต้องคิดว่านายหมายถึงอะไรและฉันคิดว่านายไม่เต็มใจที่จะทําถ้าฉันปล่อยให้ นายเป็นรองประธาน”

 

” ผมยังเด็กเกินไป คุณบอกว่าจะให้ผมเป็นรองประธาน แต่ผมไม่มีความสามารถนั้น ผมต้องการที่จะเริ่มต้นจากตําแหน่งล่างสุดเป็นขั้นเป็นตอน” ซิงเฉิงพูดตามความจริงเขารู้ว่าเขาควรจะ ทําอะไร

 

เจียเสียนปางไตร่ตรองสักสองสามวินาทีโดยคิดว่าซิงเฉิงควรทําอะไร หลังจากคิดสักครู่เขาก็ตัดสินใจ “ไม่เป็นไร ถ้านายอยากเริ่มจากล่างสุด ฉันมีคลับส่วนตัวชื่อชางฉวนเหลาฉุย ซึ่งมักจะให้ความบันเทิงแก่ผู้สูงศักดิ์ หากนายสนใจคุณควรเริ่มต้นที่นั่น”

 

“ฉันจะไปทํางานเมื่อไหร่?” ซิงเฉิงไม่ต้องการที่จะเสียเวลามากกว่านี้ เขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา

 

เจียเสียนปางหัวเราะและพูดว่า ” เมื่อไหร่ก็ได้แค่ดูตารางงานของนาย ฉันจะแจ้งให้พวกเขาทราบ”

 

“อย่าเปิดเผยความสัมพันธ์ของผมกับคุณ ผมไม่ต้องการให้คนอื่นรู้” ซิงเฉิงพูดอย่างไม่ตั้งใจ นี่คือความจริงหลังจากทั้งหมดเขาจะไม่ปิดบัง

 

เจียงเซียนบังหยิบซิการ์หนึ่งมวณออกมาแล้วยิ้มให้ “ไม่ต้องบอกฉันในเรื่องที่น่ากังวลแบบนี้หรอก”

 

ในเวลานี้คนรับใช้ลงมาอย่างช้าๆ “มิสเตอร์เจียงอาหารกลางวันพร้อมคุณต้องการทานตอนนี้หรือไม่?”

 

“ฉันคุยเรื่องไร้สาระกับนายมากเกินไปแล้ว ตอนนี้ฉันหิวแล้วไป ทานอาหารกลางวันกับฉันไหม” เจียงเซียนบังวางซิการ์ลงมาดึงซิงเฉิงและพูดอย่างมีความสุข

” ดื่มอย่างเดียวก็พอ คุณมีชื่อเฟิง 375 ใช้ไหม” ซิงเฉิงม้วนริมฝีปากแล้วพูด เขารู้ว่าเจียงเซียนบังดื่มได้มาก เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย

 

เจียเสียนปางตกตะลึง “ฉันมีชื่อเฟิงบางตัวที่เป็นไวน์ชั้นดีที่ไม่สามารถหาซื้อได้ในตลาด แต่ซื้อเฟิง 375 ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”

 

“ไม่เป็นไรถ้าไม่เคยได้ยิน แต่อย่าลืมเก็บกล่องไว้สองสามกล่อง ในอนาคตฉันจะมาที่นี่เพื่อดื่มวันหลังก็แล้วกัน” ซิงเฉิงพูดอย่างไม่เห็นด้วย

 

” ทําไมพูดอย่างนั้นไอ้กร็วกนี่? จะกินข้าวกลางวันไหม?”

 

” แน่นอน”

 

ชายสองคนเดินไปที่ร้านอาหารพวกเขาดูไม่เหมือนผู้อาวุโสและคนรุ่นใหม่ แต่เป็นเพื่อนร่วมงานที่ชั่วร้ายซึ่งมาเจอกันมากกว่า

 

ตลอดช่วงบ่ายฉินเฉิงและเจียงซีอานแบงกําลังยุ่งอยู่กับคฤหาสน์เก่าเซี่ยงไฮ้แห่งนี้ เจียงซีอานบังมีโต๊ะที่เลือกไว้ในใจของเขา ซึ่งเฉิงที่ถูกชักชวนด้วยคําพูดต่าง ๆ ในที่สุดก็ดื่มไวน์ขาวหนึ่งปอนด์ครึ่ง เจียเสียนปางก็เช่นกัน

 

ท้ายที่สุดแล้วซิงเฉิงก็ตะโกนออกมาอย่างหยาบคาย ” แกมันพวกบูมเมอร์!ไร้ยางอายเพียงเพราะแกแก่แล้วและใช้มันเพื่อเป็นข้อได้เปรียบ ฉันมองแกผิดไปจริงๆ”

 

“พูดกับหัวหน้าแบบนี้หรือ เชื่อไหมว่าพรุ่งนี้นายจะถูกไล่ออก?” เจียเสียนปางไม่โกรธ เขาหัวเราะและพูดกับซิงเฉิงเขาไม่รู้ว่าทําไมเขาชอบเล่นกับคนหนุ่มสาวอยู่เสมอและเขาก็ไม่เต็มใจที่จะอยู่กับชายชราเหล่านั้นซึ่งทําให้เขารู้สึกเบื่อ

 

ซิงเฉิงตะโกน “ฉันยังไม่ได้ไปทํางาน”

 

พวกเขาเดินดื่มจากโต๊ะอาหารไปจนถึงห้องนั่งเล่น ในที่สุดพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาเมาหรือง่วงนอนจริงๆ ทั้งสองหลับไปทันที เจียงเซียนบังนอนอยู่บนโซฟาและซิงเฉิงกําลังนอนอยู่บนพรม

 

เมื่อคนใช้เห็นสิ่งนี้ก็ไม่ดีที่จะย้ายพวกเขากลับไปที่ห้อง ทําได้แค่คลุมด้วยผ้าห่มเท่านั้น เพราะกลัวว่าพวกเขาจะเป็นหวัด

 

เมื่อชิงกลับมาเป็นเวลาสิบโมงแล้ว เธอจะกลับมาก่อน 11.00 น. โดยจะไม่ปล่อยให้ลุงของเธอกังวล

 

อย่างไรก็ตามฉากนี้ในห้องนั่งเล่นทําให้เธอตกใจ หลังจากถามคนรับใช้เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

สําหรับลุง เธอรู้จักเขาดีมาก เธอรู้ว่าเขาไม่ค่อยเมา แต่วันนี้แปลกออกไป

 

การดื่มกับชายหนุ่มแบบนี้สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มคนนี้ ที่ทําให้ลุงของเขา ทําให้เขามีค่ามาก?