SC บทที่ 46 แขกไม่ได้รับเชิญ

เมื่อชิงเฉิงกลับมายังทอมสันกอล์ฟหานบึงก็กลับมาถึงก่อนแล้วด้วยการปกป้องของฮาวเหลี่ยและฉางป่าจี้ หานบึงจะปลอดภัยอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นโจวเหวินหวุ่และเจ้าตองเฉินตายไปแล้ว เขาไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป คนอื่น ๆ ให้ความสําคัญกับอุตสาหกรรมของตระกูลหานและพวกเขาจะไม่เสี่ยงที่จะตั้งเป้าหมายที่ หานบึง

 

อย่างไรก็ตามมีรถบรรทุกขนาดใหญ่สองคันจอดอยู่ที่ทางเข้าของทอมสันกอล์ฟคนงานจํานวนมากเคลื่อนย้ายสิ่งต่าง ๆ จากวิลล่าซึ่งทําให้ซิงเฉิงค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น

 

ฉางป่าจี้และฮาวเหล่ยกําลังกํากับคนงาน แต่คนรับ ใช้ในบ้านพักนั้นหายไปหลังจากที่ทักทายกับพวกเขาฉินเชงถามด้วยความสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น”

” หานปิงกําลังจะขายบ้านของหานเกาผิงเพื่อจ่ายคืนหนี้ของบริษัทเธอบอกว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสําหรับเธอที่จะบ้านไปอยู่ที่เคหะฮัวหลุน 9 ไมล์ในอนาคตต่อจากนี้” ฮาวเหล่ยอธิบายอย่างง่ายๆ

ซิงเฉิงคิดเล็กน้อยก่อนที่จะเห็นด้วยสพหรับหานปิงที่มีบ้านมากมายมันก็ไร้ประโยชน์จริงๆไม่ต้องพูดถึงว่าเธออยู่คนเดียวอยู่แล้ว

“เข้าใจแล้ว” ซิงเฉิงพูดออกมาอย่างใช้ความคิด

ฉางป่าจี้เข้ามาและถามว่า “ทํางานวันแรกเป็ฯยังไงบ้างถ้าไม่สบายใจย้ายกลับไปซีอานก็ได้นะ ที่นั่นคงจะสบายใจมากกว่า”

“ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ต้องทํางานต่อไปนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นถ่อกลับไปซีอานในตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าอับอายไปตลอดชีวิตละนะ” ซิงเฉิงพูดอย่างมีอารมณ์ขัน

 

ฉางป่าจี้ตบฝุ่นบนร่างกายของเขาและออก ” หนุ่มๆสาวๆไฟแรงเนี่ยระวังจะตกม้าตายกับความเป็นจริงนะ”

 

“ถึงจะต้องเจอแต่เรื่องที่น่าเศร้า แต่ถ้าไม่ทําล่ะก็ฉันก็จะเสียใจภายหลังอยู่ดี” ฮาวเหลยพูดเสียงดังก้อง สนับสนุนคําพูดของซิงเฉิง

หานปิงผู้สวมรองเท้าแตะผูกผมและสวมผ้ากันเปื้อนวิ่งออกมาทันทีเธอดูเหมือนกับหญิงสาวธรรมดาๆที่เหนือกว่าเธอตะโกนไปที่ ฉางป่าจี้และฮาวเหล่ยอาหารเย็นเสร็จแล้ว”

 

แล้วเธอก็เห็นซิงเฉิงอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน “กลับมาพอดีเลยกําลังจะโทรไปชวนให้มากินข้าวเย็นพอดี”

 

ซิงเฉิงจ้องที่ฮาวเหล่ยและฉางป่าจี้ตะลึงและกล่าวว่า “ทําไมคิดว่าอาหารที่เธอทํามันจะกินได้เนี่ย?”

 

“ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ” ฮาวเหล่ยถามด้วยท่าทางสับสนพวกเขายังไม่ได้กินเลย จะไปรู้ได้ยังไง

ในห้องอาหารของบบ้านหานคนรับใช้เหล่านั้นถูกเลิกจ้างไปโดยหานบิงในวันนี้ท้ายที่สุดพวกเขาติดตามครอบครัวหานมานานหานวิ่งไม่ได้ทําให้พวกเขาผิดหวังและเงินชดเชยก็ดีมาก ดังนั้นตอนนี้มีเพียงซิงเฉิงและเพื่อนของเขาเท่านั้นที่ยังอยู่กับเธอ

 

บนโต๊ะอาหารมีหกจานและซุปหนึ่งถ้วย นี่เป็นผลลัพธ์ของหานปิงที่กลับมาทํางานเร็ว หน้าตามันก็ยังดูดีใช้ได้

“แน่ใจหรือว่ากินได้” ซิงเฉิงถามด้วยความระมัดระวัง

ฮาวเหล่ยยังพูดติดตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ” เธอไม่ได้คิดมากอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วล่ะนะ เราต่างก็พยายามเต็มที่เพื่อเธอแล้ว เพราะฉะนั้นเธอไม่มีเหตุผลที่จะทําอะไรแบบนั้นหรอก”

 

ฉางป่าจี้พูดด้วยใบหน้าเย็นชา “หานปิงบอกเราได้นะว่าเราทําอะไรผิดเพียงแค่บอกเราและเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้”

คนสามคนเปลี่ยนวิธีการใช้ลูกเล่นต่าง ๆ เพื่อหยอกล้อหานบังใบหน้าของหานวิ่งเปลี่ยนจากเต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นโกรธสุดๆในที่สุดเธอก็กระแทกโต๊ะแล้วพูดว่า “ แล้วจะกินไหมห้ะ?”

“กิน!!” ทั้งสามคนพูดในเวลาเดียวกัน

หานบังรู้สึกพอใจมาก เธอวางมือบนสะโพกแล้วพูดว่า “อย่าเปรี้ยวให้มากถ้าไม่อยากให้ฉันโกรธ”

 

คนสามคนมองหน้ากันไปมามีท่าทีว่าจะไปกับลมและน้ําเย็นและจะไม่กลับไปเมื่อพวกเขาลองทํา ในที่สุดพวกเขาก็สละชีวิตเพื่อลิ้มรสทักษะการทําอาหารของหานปิง

 

ทุกคนลิ้มลองอาหารจานเล็ก ๆ และในเวลาเดียวกันพวกเขาแสดงให้เห็นถึงท่าทางที่น่าทึ่ง หานปิงอยู่ข้างๆพวกเขาถามอย่างหงุดหงิดว่า “สรุปแล้วมันกินได้ไหม!”

 

“ได้ มันดีมาก” ซิงเฉิงเคี้ยวช้าๆแล้วตอบคําถามของเธอ

ฮาวเหล่ยชมเชย ”อร่อยมาก”

 

” พอพอดูได้ฉันกินได้” ฉางป่าจี้พูดอย่างไม่ตั้งใจ

ซิงเฉิงสงสัยว่า “เคยลองชิมแล้วหรือยัง?”

“เปล่า ยังไม่ได้เลยชิมเลย?” หานปิงถอดผ้ากันเปื้อนออกและส่ายหัวอย่างไร้เดียงสา

“ลองชิมสิ”

หานบึงนั่งลงและหยิบตะเกียบ เธอชิมอาหารทุกจานเล็กน้อยอาหารไม่น่าอัศจรรย์อย่างที่เธอจินตนาการ แต่มันก็ไม่ยากที่จะกิน มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นานเธอกลัวว่าคนเหล่านี้จะแสดงต่อเธอ

 

” ทําได้ดีเลย ฉันยังไม่คิดเลยว่าเธอจะทอาหารเป็นด้วย” ซึ่งเฉิงลิ้มรสอาหารอย่างมีความสุขหลังจากยุ่งมาทั้งวันเขาก็หิวจริงๆ

หานปิงพูดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ ”อย่าดูถูกมั่วชั่ว สมัมยฉันเรียนอยู่ที่อังกฤษฉันทําอาหารกินเองนะ นายไม่รู้หรอกว่าอาหา รอังกฤษมันเป็นยังไง”

“ฝึกฝนมากขึ้นในอนาคตและไม่ช้าก็เร็วเธอคงจะเก่งสุดๆเลยอย่างน้อยคุณจะไม่อดตาย” ซิงเฉิงหัวเราะแล้วพูด

 

หานปิงตอบอย่างไม่เห็นด้วย “ฉันทําไม่บ่อยหรอก ทําทุกวันมันเหมือนแม่แก่นี่ แถมฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นด้วย”

 

ซิงเฉิงพยายามที่จะบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่ามันเป็นกลอุบายดังนั้นเขาจึงหยุดทันที เขาพูดพร้อมกับดูว่า “ฉันโดนหลอกสินะ” “ ให้ตายเถอะ โดนหลอก อีกแล้วพวกคนเมืองนี่เล่ห์เหลี่ยมเยอะจริงๆฉันคงต้องกลับบ้านนอกซะแล้วล่ะ”

 

ซิงเฉิงกกับหานปิงแหย่กันไปมาและหัวเราะในที่สุดบรรยากาศก็ไม่เหมือนสมัยก่อนอีกต่อไป ฮันบิงคิดอย่างชัดเจนในครั้งนี้ อดีตผ่านไปแล้วและเส้นทางของเธอยังคงยาวมาก เธอจะมีชีวิตที่เรียบง่ายและมีความสุขก็ต่อเมื่อเธอยิ้มได้แบบนี้

ฮาวเหล่ยและฉางป่าจี้ต่างกินกันต่อโดยไม่พูดไม่จาพยายามทําตัวเองให้เป็นอากาศธาตุ

หลังอาหารเย็นฉางป่าจี้และฮาวเหล่ยก็ทําความสะอาด ซิงเฉิงและฮันปิงนั่งอยู่บนระเบียงบนชั้นสองเป่าลมและดื่มไวน์แดงรู้สึกสะดวกสบายมาก

“ แล้วงานใหม่ล่ะ?” หานปิงกระซิบเธอเคารพในตัวเลือกของ ซิงเฉิง แต่ก็อยากที่จะรู้ความเป็นไป

ซิงเฉิงตอบกลับไปตามตรง “มันไม่เลวเลยเริ่มจากตําแหน่งล่างๆเรียนรู้อย่างช้าๆค่อยๆก้าวขึ้นไปบนสุดทีละขั้น”

 

“คุณรู้หลายสิ่งดีกว่าฉัน ฉันคงไม่จําเป็นต้องพูดอะไรแล้วล่ะ”หานปิงพูดอย่างมีความหมาย สําหรับซิงเฉิงเธอเต็มไปด้วยความอ ยากรู้อยากเห็นเธอไม่เข้าใจว่าซิงเฉิงเป็นคนแบบไหน

 

หานปิงหัวเราะเบา ๆ ”นายเป็นหัวหน้าของบริษัทออกแบบนายสามารถสอนกฎการเอาชีวิตรอดในที่ทํางานหรือการเมืองในสํา นักงานถ้าฉันไม่สามารถทํางานในสถานการณ์นั้นฉันจะขอความช่ วยเหลือจากนาย”

“ไม่เป็นไรแล้วจะไม่ไปทํางานอีกต่อไปตั้งแต่วันนี้ฉันได้รับการเลี้ยงดูจากหานปิงไง” หานปิงพูดตามคําพูดของเขาเธอกลัวอะไร

ซิงเฉิงฝืนหัวเราะ “ล้อเล่นนะแค่ล้อเล่น”

 

“ฉันได้ยินจากฮาวเหลย ว่าเธอต้องการขายทรัพย์สินภายใต้ชื่อลุงหาน” ซิงเฉิงพูดอย่างจริงจัง

หานปิงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ “บริษัทเป็นหนี้จํานวนมากมันช่วยได้นิดหน่อยเจิ้งปิงช่วยฉันคํานวณมันหลังจากการปรับโครงสร้างองค์กรฉันยังคงสามารถรับหุ้นบางส่วนได้แม้จะหายากมันเป็นเรื่องใหญ่สําหรับคนธรรมดา ฉันยังมีบริษัทออกแบบไม่น่า จะมีปัญหา”

 

” ขายสวนถือเหมาริเวอร่าไปก็ได้นะ น่าจะได้ราคาดี” ซิงเฉิงพูด พร้อมเสียงหัวเราะ

หานปิงขมวดคิ้ว “แล้วนายจะอยู่ที่ไหน แถมที่นั่นฉันตั้งใจจะให้ ฮาวเหล่ยและพี่ฉางอยู่ที่นั่นด้วย”

 

“ฉันจะเช่าบ้านใกล้กับที่ทํางาน ฉันจะถามพวกเขาว่าฉันอยู่กับพวกเขาหรือเปล่าฉันจะหาที่ๆอยู่ไม่ไกล เพื่อที่เราสามคนจะได้ดูแลซึ่งกันและกันถ้าคุณรู้สึกเสียใจกับสิ่งนั้น ให้ค่าแรงก็พอแล้วมากขึ้นฮ่าฮ่า “เขาพยายามไม่ให้หานปิงรู้สึกลําบากเพราะบ้านใน สวนชิมาโอะริเวอร์ไซด์มีมูลค่าอย่างน้อยก็ 10 ล้าน สําหรับหานปิงผู้ที่ขาดเงินในปัจจุบันมันไม่ใช่เงินจํานวนเล็กน้อย

 

หานปิงรู้สึกอายเล็กน้อยและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ซิงเฉิง ตะโกน”นั้นเป็นข้อตกลง”

 

หานบึงสามารถฟังสิ่งที่ซิงเฉิงวางแผนเท่านั้น เธอรู้ดีไม่ว่าจะเป็น ซิงเฉิงฮาวเหล่ยหรือพี่ฉางพวกเขาไม่ได้เป็นคนขี้เหนียวพวกเขาไม่สนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อยๆเหล่านี้

“มีข่าวในเทียนฉุยบ้างไหม?” ซิงเฉิงถามทันทีแม้ว่ากิจการของเทียนฉุยได้ผ่านไประยะหนึ่งแล้วหัวหน้าผู้ร้ายโจวเหวินหรูและเจ้าตองเฉิงก็ตายไปแล้วแต่หรู่เหลา เฉินเปยหมิงและลูกพี่ลูกน้องของหานบึงยังไม่มีความคืบหน้าใดๆซิงเฉิงมีความกังวลเกี่ยวกับเรื่อ งนี้ และซิงเฉิงชื่นชมผู้คนอย่างหรูเหลาและเฉินเปยหมิงอย่างแท้จริง พวกเขาทําหน้าที่อย่างสุดความสามารถโดยรู้ตัวดีว่าพวกเขากําลังเผชิญหน้ากับความตาย

หานปิงแค่คิดถึงมัน ก็ทําให้เธอขมวดคิ้ว “ฉันแค่อยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ตํารวจเทียนฉุยกล่าวว่าพวกเขาพบศพแล้ววันนี้และให้พวกเรารีบจัดการกับสิ่งที่ติดตามโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ ฉันตั้งใจจะกลับไปที่เทียนฉุยและพี่ฉางจะมากับฉัน นายไม่ต้อง ไปหรอก”

 

“เมื่อไหร่?” ซิงเฉิงถาม

 

หานปิงตอบ”วันมะรืนนี้ก็ วันศุกร์

 

“งั้นฉันจะลางานไปกับเธอ” ซิงเฉิงกล่าวโดยไม่ลังเล แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาเพิ่งไปทํางานจะมาลางานเลยก็คงจะดูไม่ดี แต่มีหลายสิ่งที่ต้องทําในฐานะผู้ชาย

หานปิงรู้ดีว่าเรื่องที่คนๆนี้ตัดดสินใจไปแล้ว คงไม่มีใครที่จะห้ามเขาได้จึงได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้น

 

ในตอนเย็นซิงเฉิง ฮาวเหล่ยและชางบาจิคุยกันเรื่องการเช่าบ้านพวกเขาไม่มีความคิดเห็นใด ๆ อย่างน้อยพวกเขาก็ยังคงต้องอยู่ในเซี่ยงไฮ้ดังนั้นพวกเขาจึงให้เรื่องการเช่าบ้านกับซิงเฉิงเพื่อตัดสินใจพวกเขาต้องการสถานที่อยู่อาศัย

เช้าวันรุ่งขึ้นซิงเฉิงรอจนกระทั่งหานบึงออกเดินทางจากนั้นค่อยออกเดินทางสู่ชางชานรัวซุย มันเป็นเพียง 8 โมงเช้าเขาจะมาถึงประมาณ 9 โมงและหลังจากทั้งหมดเวลาทํางานของฉางชานเหลาฉุยเริ่มที่ 10 โมง

อย่างไรก็ตามเมื่อซิงเฉิงเพิ่งจะเดินออกจากประตูของหมอสันกอล์ฟเขาก็ถูกหยุดโดยแขกที่ไม่ได้รับเชิญหลายคน