สายลมอ่อนโยนและเย็นสบายพลอยทำให้ลูเซียนที่ยืนอยู่บนระเบียงรู้สึกสดชื่นท่ามกลางแสงจันทร์

ในเวลานั้นลูเซียนตระหนักได้ว่าเขาช่างเป็นคนที่หยาบคายจริงๆ เพราะเขาเห็นว่ามีสาวสวยสองคนกำลังอิงแอบและจูบกันอยู่ตรงชานระเบียง สองสาวงามท่ามกลางแสงจันทร์ที่กำลังแสดงความรักต่อกันช่างงดงามราวกับภาพวาดอันยอดเยี่ยม

ใบหน้าของลูเซียนกระตุกเล็กน้อยแล้วก็แดงระเรือขึ้นนิดหน่อย เมื่อเขากำลังจะออกจากจุดที่ยืนอยู่ หนึ่งในสองคนนั้นก็หยุดเขาและถามว่า “ลูเซียน หน้าของเจ้าเป็นอะไร?” เสียงนาตาซานั่นเอง

ซิลเวียที่แก้มขึ้นสีแดงเล็กน้อยกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังนาตาซา นางกำลังหอบหายใจจากจูบที่รุนแรง

“กระหม่อมสบายดี… สบายดี” ลูเซียนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

“เจ้าคิดอะไรอยู่?” นาตาซาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและถามลูเซียน

“อืม… กระหม่อมคิดว่า… สิ่งที่กระหม่อมเพิ่งเห็นมันคงไม่ดีต่อสายตาของกระหม่อม” ลูเซียนกล่าวติดตลก

“อืม…” นาตาซาชี้ไปที่ตัวเองแล้วก็ชี้ไปที่ซิลเวีย “พวกข้าไม่งามหรอกหรือ?”

“แน่นอนว่าท่านทั้งคู่เป็นคนที่งดงามจริง ๆ” ลูเซียนไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เขากำลังหัวเราะเยาะตัวเอง “เอาง่ายๆ นะ สิ่งที่กระหม่อมเห็นมันทำร้ายจิตใจของกระหม่อม”

นาตาซาหัวเราะและยืดตัวขึ้นเล็กน้อย “ข้าชอบท่าทีของเจ้านะลูเซียน เจ้าน่าสนใจพอที่จะเป็นเพื่อนของข้า”

จากนั้นเธอก็พูดอะไรบางอย่างกับซิลเวียด้วยเสียงเบาๆ ซึ่งทำให้ซิลเวียหัวเราะคิกคัก

“ขอโทษนะ ข้าต้องการน้ำสักแก้ว” ซิลเวียพูดกับลูเซียนแล้วออกจากชานระเบียงไป

 หลังจากซิลเวียจากไป นาตาซาก็ขอให้ลูเซียนติดตามเธอกลับเข้าไปในงานเลี้ยง เมื่อพวกเขาอยู่บนลานเต้นรำนาตาซาก็หันกลับมาคำนับลูเซียนและยื่นมือขวาออกไป “ข้าขอเต้นรำกับเจ้าได้ไหม?”

ลูเซียนมองที่มือของเจ้าหญิงแล้วหยุดครู่หนึ่ง “ฝ่าบาท เกรงว่านี่ไม่ใช่การเชิญที่ถูกต้อง”

“อะไร?” นาตาซาดูประหลาดใจ จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางถอนมือข้างขวาของนางและยืนตัวตรงเพื่อรอคำเชิญของลูเซียน “ขอโทษนะข้าไม่ดีเอง ข้าลืมไปว่าเจ้าเป็นสุภาพบุรุษและข้าเป็นผู้หญิง ข้าชินเสียแล้ว… เจ้าก็รู้ว่าข้าหมายถึงอะไร”

ลูเซียนพยักหน้าและยิ้ม “ใช่ กระหม่อมรู้”

เมื่อนึกถึงท่าทางการเต้น ลูเซียนก็ยื่นมือขวาของเขาไปหาเจ้าหญิง “ท่านจะให้เกียรติเต้นรำกับกระหม่อมได้ไหมพะยะค่ะ”

“แน่นอนเจ้าเป็นที่ปรึกษาด้านดนตรีของข้านะ” นาตาซาวางมือบนฝ่ามือของลูเซียนและเดินตามไปยังกลางลานเต้นรำ

การเต้นรำระหว่างสุภาพบุรุษที่ดีและสุภาพสตรีที่งดงามน่าจะเป็นที่น่าพึงพอใจมาก แต่น่าเสียดายที่การเต้นรำของพวกเขาไม่เป็นเช่นนั้น

“เจ้าเหยียบเท้าของข้า ลูเซียน!” นาตาซากล่าว

“ขอประทานอภัย ฝ่าบาท” ลูเซียนขอโทษ “ แต่ท่านรู้ไหมว่าทำไม ท่านกำลังเต้นรำในแบบของผู้ชาย”

“ข้า อืม…”

“ฝ่าบาททรงเหยียบเท้าของกระหม่อมอีกแล้ว”

“ขอโทษที แล้วทำไมเจ้าไม่เต้นแบบผู้หญิงล่ะ? นั่นจะช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดได้” นาตาซาแนะนำ

“ข้าอยากให้เจ้าก้าวตามข้า” ลูเซียนส่ายหัว

พวกเขาใช้เวลาชั้วครู่ในเต้นรำด้วยกัน จากนั้นนาตาซาก็ถามว่า “ลูเซียน ข้าขอให้เจ้าช่วยข้าหน่อยได้ไหม”

“อะไรหรือพะยะค่ะ?” ลูเซียนถาม

“อืม…” สีหน้าขลาดอายที่หาได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาตาซา “ซิลเวียชอบเพลงของเจ้ามากและนางต้องการให้ข้าเล่นเซเรเนดที่เป็นแนวความรักในวันเกิดของนางก่อนปีใหม่”

“มันเยี่ยมเลย” ลูเซียนยังไม่เข้าใจว่าวัตถุประสงค์ของนาตาซา

“แต่เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนชอบเสแสร้ง…” นาตาซากล่าวว่า “ข้าชอบดนตรีที่ดุเดือดและเร่าร้อน ไม่อ่อนหวานและอ่อนโยน ข้าทำไม่ได้”

“ดังนั้นฝ่าบาทอยากให้ข้าแต่งเพลงสำหรับท่านใช่หรือไม่” ลูเซียนถาม

“อืมม…” นาตาซาดูอึดอัดนิดหน่อยแต่ก็รีบตัดสินใจว่า “ใช่เจ้าช่วยข้าได้ไหม?”

“อืม… กระหม่อมไม่คิดว่าอัศวินที่ดีอย่างฝ่าบาทจะมาพบกับนักเขียนผีด้วยตัวเอง” ลูเซียนกระพริบตาในแบบตลก

“เจ้าไม่ใช่นักเขียนผีของข้า! ข้าแค่ไม่ต้องการให้ซิลเวียได้รับของขวัญที่ธรรมดาในวันเกิดของเธอ “นาตาซาพยายามที่จะให้เหตุผล “ข้าจะบอกซิลเวียว่าเป็นงานของเจ้า…”

“ไม่ต้องห่วงฝ่าบาท” ลูเซียนยิ้มกว้าง “กระหม่อมแค่ล้อเล่น ถ้ากระหม่อมสามารถช่วยท่านแก้ปัญหานั้นได้มันจะเป็นเกียรติอันสมควรที่กระหม่อมจะได้รับ”

นาตาซาพยักหน้า “เยี่ยมมาก ขอบใจลูเซียน อย่างน้อยข้าก็จะพยายามทำด้วยตนเองด้วยเช่นกันและงานของเจ้าจะเป็นแผนสำรองของข้า”

“ชื่อเซเรเนดเอาเป็น ‘แด่ซิลเวีย’ แล้วกัน” ลูเซียนหยุดสักครู่และดูกังวลเล็กน้อย “เนื่องจากกระหม่อมยังไม่มีประสบการณ์ความรักเลย กระหม่อมอาจต้องการความช่วยเหลือเพิ่มเติม”

“เช่น…?” นาตาซาโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย

“กระหม่อมสังเกตเห็นว่าท่านมีหนังสือมากมายให้ศึกษา” ลูเซียนมีความปรารถนาอย่างมากที่ได้ศึกษาหนังสือของนาตาซาและเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสอันล้ำค่านี้หลุดลอยไป “กระหม่อมสงสัยว่ากระหม่อมจะมีโอกาสได้อ่านหนังสือบ้างหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นนิยายรัก หรือหนังสือแนะนำประวัติศาสตร์วัฒนธรรมและประเพณีของประเทศอื่นๆ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจเพราะห้องสมุดของสมาคมมีแต่หนังสือดนตรีเท่านั้น”

“แน่นอน” นาตาซายิ้ม “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เนื่องจากหนังสือเก่าหลายเล่มถูกเขียนขึ้นในภาษาที่ใช้โดยอาณาจักรเวทมนตร์โบราณซิลวานาส ข้าสามารถขอให้นักวิชาการแปลพวกมันให้เจ้าได้”

“มันเยี่ยมที่สุด” แม้ว่าลูเซียนจะดูสงบนิ่ง แต่ใจเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าหนึ่งในปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเขาจะสามารถแก้ไขได้ง่ายเช่นนี้ ด้วยการคัดลอกหนังสือจำนวนมากจากอาณาจักรเวทมนตร์โบราณซิลวานาส ทำให้ลูเซียนไม่เพียงแต่จะสามารถวางแผนการเดินทางในอนาคตของเขาในทวีปนี้ได้ดีขึ้น แต่ยังได้เรียนรู้ตัวอักษรซิลวานาสโบราณอีกด้วย

แม้ว่าหนังสือระดับสูงหลายเล่มจะยังคงถูกผนึกไว้ในห้องสมุดวิญญาณของลูเซียนแต่เขาก็มีความรู้มากกว่านักเวททั่วไปอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพลังจิตของเขาไม่เพียงพอ ลูเซียนก็ควรจะเป็นกลายเป็นนักเวทระดับหนึ่งคนแรก ซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับนักเวทคนอื่นๆ เนื่องจากพวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีความรู้เพียงพอที่จะวิเคราะห์เวทมนตร์ที่ซับซ้อน นั้นทำให้เขามีช่วงเวลาที่ยากลำบาก

“ลูเซียน เจ้าเหยียบเท้าข้าอีกแล้ว!” นาตาซาบ่น

เมื่อการเต้นรำจบลงนาตาซาก็ถามลูเซียนว่า “เร็วๆ นี้เจ้ามีแผนอย่างอื่นนอกเหนือจากการแต่งเพลงไหม? ข้าไม่อยากจะขัดแผนการของเจ้าหรอกนะ”

“อืม… ไม่ค่อยดีเลย แม้ว่าการเรียบเรียงเพลงมันจะช่วยให้กระหม่อมรู้สึกผ่อนคลาย แต่ที่จริงแล้วกระหม่อมกำลังคิดที่จะแต่งเพลงบรรเลงโซนาตาเพื่อแสดงถึงความเพียรพยายามและความศรัทธาอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับการสนับสนุนสนับสนุนจากลุงโจเอล และครอบครัวของเขาที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่” ลูเซียนตอบ สิ่งที่เขาต้องการทำตอนนี้คือการสร้างผลงานเพลงใหม่และจัดการแสดงของตัวเอง

“ข้ากำลังรอคอยสิ่งนั้นอยู่” นาตาซามองเขาอย่างจริงจัง “ข้ารู้ว่าเจ้าเก่งในเรื่องนี้ และข้าจะให้นักวิชาการแปลหนังสือให้เจ้าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”

หลังจากการเต้นรำ ลูเซียนได้พบกับไรน์ซึ่งกำลังถือแก้วไวน์ด้วยวิธีที่สง่างามมากเมื่อเขากำลังจะไปดื่มน้ำ

“ทำได้ดีมาก!” จากนั้นไรน์ก็กระซิบกับลูเซียนว่า “ข้าเกือบจะลืมบอกว่า ข้าได้ช่วยเจ้าจัดการชั้นใต้ดินแล้ว ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”

“ท่าน…” ลูเซียนประหลาดใจมาก เขาไม่เคยคิดว่าว่าไรน์จะรู้เกี่ยวกับเขามากนัก เขาดีใจที่เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับห้องทดลองใต้ดินอีกต่อไปซึ่งมันเป็นภาระในใจของเขามานาน เพราะเขาไม่สามารถหาโอกาสไปทำลายมันได้

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการขอบคุณ และข้ายินดีมาก” ไรน์กล่าวกับลูเซียนแล้วยิ้มว่า “ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเจ้า หวังว่าเจ้าจะเชื่อใจข้า”

“แต่ทำไม… ท่านไรน์” ลูเซียนถาม เพราะท้ายที่สุดแล้วสิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับไรน์เลย

“ไม่มีเหตุผลอะไร” แม่น้ำไรน์ยักไหล่ “บางทีข้าก็แค่อยากเห็นนักดนตรีที่ยิ่งใหญ่สร้างความก้าวหน้าได้โดยไม่ต้องกังวลกับเรื่องไร้สาระ”

จากนั้นไรน์ยื่นแก้วของเขาไปที่ลูเซียนด้วยรอยยิ้มที่มีความหมายและเดินจากไป

งานฉลองคืนนี้สมบูรณ์แบบ เพราะเซเรเนดของลูเซียน ดังนั้นเฟลิเซียจึงยกเว้นหนี้ที่ลูเซียนติดค้างเธอเพื่อแสดงความขอบคุณ

ด้วยราคาสิบธาเล เฟลิเซียได้ทำข้อตกลงกับลูเซียนเป็นที่เรียบร้อย!

……………………………………….