ฮาเดสผู้สังหารพระเจ้า [st fr#B8%A&]

 

ตอนที่ 37 ไวน์แก้วสุดท้าย

 

เฉินซังเหิงนั่งจิบไวน์สุดหรูอยู่ที่โต๊ะอย่างสง่างาม

 

ภายใต้เท้า เขากําลังเหยียบย่ําเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ซึ่งกั่วหู

 

“อาหารหร้อมหรือยัง? ดื่มอย่างเดียวมันน่าเบื่อมากเกินไป” เฉินซึ่งเพิ่งถามออกมาเบาๆ พร้อมกับเขย่าแก้วของเขา

ทุกคน ”..”

 

ตอนนี้ทุกคนดูราวกับกําลังมองดูสัตว์ประหลาดพวกเขากําลังจ้องไปที่ชายผู้น่าสะพรึงกลัวคนนี้ด้วยความหวาดกลัว

 

เขาเป็นตัวอะไรกันแน่?

 

หลังจากเพิ่งผ่านเรื่องแบบนั้นมา ตอนนี้เขายังจะมีอารมณ์ที่จะกินและดื่มอีกงั้นเหรอ?

 

คนๆ นี้ไม่ใช่มนุษย์แล้ว แต่เป็นปีศาจ!ปีศาจผู้สง่างามในชุด

สูท!

วินาทีก่อน เขาเข่นฆ่าอย่างโหดเหี้ยมจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

วินาทีต่อมา เขากลับกลายเป็นสุภาพบุรุษที่สง่างามราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

 

ส่วนต่งคิ้วหูนั้น ในตอนนี้กําลังมีความรู้สึกที่ตรงกันข้ามกับชายในชุดสูทนี้แบบคนละขั้ว

 

เขากําลังนอนอยู่บนพื้น ตัวสั่นและพยายามที่จะหนีออกจากรองเท้าของชายในชุดสูท

 

แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว รองเท้าหนังที่อยู่บนใบหน้าของเขาก็หนักขึ้น!

 

“นอนลงไป อย่าขยับ!”

 

เฉินซังเหิงเหยียบหัวของต่งคิ้วหูจมลง ท่าทางของเขาทั้งไม่ แยแสและสง่างาม

 

นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว

 

คุณต่งหัวหน้าองค์กรต่งเหมินที่เลื่องลือ เขาที่เป็นที่รู้จักในกันฐานะนายใหญ่ขององค์กร ในตอนนี้ เขากลับถูกชายหนุ่มเหยียบย่ําและทําให้อับอาย!

 

“เฉินซึ่งเหิง ผมแนะนําให้คุณปล่อยผมไปตอนนี้ ไม่อย่างนั้น… วันนี้คุณจะไม่ได้เดินออกจากคฤหาสน์หลังนี้อย่างแน่

นอน”

 

ต่งคิ้วหูพยายามสงบสติอารมณ์และพยายามข่มขู่เฉินซังเหิงด้วยน้ําเสียงที่สั่นเทา

 

แต่เฉินซังเหิงนั้นกลับไม่สนใจเขาเลย เท่านั้นยังคงเหยียบหัวของเขาต่อไป เขานั่งจิบไวน์อย่างไม่แยแส

 

คําพูดที่คุกคามของต่งคิ้วหูนั้นเหมือนกับว่า มันไม่ได้เข้าไปในหูของชายหนุ่มเลย…

 

“อาหารพร้อมหรือยัง? ทําไมถึงช้าอย่างนี้? คนครัวของต่งเหมินไร้ฝีมือกันขนาดนี้เลยหรือไง?” เฉินซังเพิ่งกระตุ้นอย่างใจร้อนเล็กน้อย

 

ในเวลาเดียวกัน เขาก็จุดบุหรี่อย่างสบายๆ และพ่นควันบุหรีออกมาเบาๆ

 

ไม่กี่นาทีต่อมา เชฟของคฤหาสน์ก็เดินออกไปพร้อมกับอาหารที่ปรุงสดใหม่ด้วยมือที่สั่นเทา

 

นี่เป็นอาหารที่ถูกปรุงอย่างเร่งด่วน เพราะเชฟของที่นี่ไม่ เคยได้รับคําสั่งให้ทําอาหารนอกเหนือจากเวลาอาหารของคุณ

ต่ง

 

เดิมทีวันนี้มันจะเป็นการฆ่าอยู่ฝ่ายเดียวที่ต่งกั่วหูจัดไว้ให้เฉินซังเหิง

 

แต่ในตอนนี้ สถานการณ์มันกับกลับตาลปัตร

 

เฉินซังเหิงเพียงคนเดียวกวาดล้างคนทั้งหมด

 

และที่เย่อหยิ่งไปกว่านั้นคือ หลังจากที่เข่นฆ่าแล้วเขาก็ไม่คิดที่จะจากไป เขาเหยียบหัวเจ้านายแห่งต่งเหมินไว้ ที่พื้นและนั่งรออาหารอยู่ที่โต๊ะอย่างสงบ

 

ซุปโสมหอยเป๋าฮือ อุ้งเท้าหมี หอยนางรมผัดกระเทียม ล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย

 

ชุดอาหารสุดหรูหราถูกนําออกมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว

 

ตามคําสั่งของเฉินซังเหิง โต๊ะที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็มไปด้วยอาหารอร่อยๆ ในเวลาไม่นาน

 

เขาจิบไวน์แดงแล้วค่อยๆ เริ่มกิน

 

เขาใช้ตะเกียบช้าๆ ด้วยสัมผัสแห่งความสง่างาม

 

กลิ่นหอมที่มีเสน่ห์และสีที่น่ารับประทาน

 

เขาเพลิดเพลินกับอาหารอันโอชะของโลกอย่างสมบูรณ์

รอบๆ พวกสมาชิกของต่งเหมินทั้งหมดล้วนแต่แข็งที่อกลายเป็นหินไม่กล้าขยับ ทุกคนเบิกตากว้างมองฉากนี้ด้วยความตกใจ

 

ภาพที่ทุกๆ คนเห็นในตอนนี้แทบจะไม่มีคําใดจะสามารถใช้อธิบายมันได้!

 

หยิ่งเกินไป? กล้าเกินไป? ไร้ยางอายเกินไป?

 

ในห้องโถง ศพมากมายกองอยู่กับพื้น พื้นทั้งหมดเปื้อนไปด้วยเลือด

 

ที่โต๊ะอาหาร เขาชิมไวน์ชั้นดีและอาหารเลิศรสอย่างสง่างามโดยไม่สนสภาพโดยรอบ

 

คุณต่งที่นอนอยู่บนพื้นตัวสั่นไปทั้งตัว เขากําลังพูดพล่ามและพยายามเค้นคําขู่ออกมา

 

“เฉินซังเหิง จะทําอะไรก็ให้นึกถึงในอนาคตเสียบ้างวันนี้คุณหยามเกียรติผม… คุณจะต้องเสียใจทีหลัง”

 

เฉินซังเห่งจิบไวน์แดงและกดรองเท้าหนังของเขาลงเล็กน้อย

 

“อัก” ใบหน้าของต่งคิ้วหูถูกบดขยี้ลงกับพื้นอีกครั้ง

 

“เฉินซังเหิง ปล่อยฉัน! ไม่อย่างนั้น แกจะไม่มีทางได้ออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ 1” ต่งคิ้วหูคือกลุ่มคนที่ทรงพลัง เขาจะสามารถทนยอมรับความไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ได้อย่างไร? เขาต้านทานความเจ็บปวดที่ใบหน้าของเขาและคํารามออกมาด้วยน้ําเสียงที่ดุร้าย!

 

เฉินซึ่งเหิงหมุนไวน์แดงในแก้วเบาๆ ดวงตาของเขาเป็นประ

กาย

 

“จริงเหรอ?” จู่ๆ เขาก็ยกเท้าอีกข้างหนึ่งขึ้นแล้วกระทืบลงที่หัวเข่าของต่งคิ้วหู

ก๊อก!

 

เสียงหักดังคมชัด!

 

เข่าซ้ายของต่งคิ้วหูถูกเหยียบจนกระดูกสะบ้าหัวเข่าแตก!

 

“อ๊ากกกก..!” ต่งคิ้วหีร้องออกมาอย่างเจ็บปวด!

 

เขาผู้ที่มีอํานาจมากมาย! ในตอนนี้ เขากลับถูกเหยียบจนขาหักต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชานับไม่ถ้วน! ความหวาดกลัวแทรกเข้าไปในหัวใจของทุกคน!

 

ดวงตาของชายชุดดําที่อยู่รอบๆ ปรากฏความหวาดกลัวทุกๆ คนตัวสั่น… ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าก้าวออกมาข้างหน้า

 

ทุกๆ คนหวาดกลัวกับปีศาจที่อยู่ตรงหน้า!

 

“พวกแกเข้ามาจัดการมันเดี๋ยวนี้! ฆ่ามัน!” ใบหน้าของางกัวหูแสดงความเจ็บปวดที่ไม่รู้จบ ดวงตาของเขาแดงกํา!

 

อย่างที่ทุกคนคิด สมาชิกของต่งเหมินทุกๆคนที่อยู่รอบๆ

 

ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าก้าวออกมาข้างหน้า

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนกล้าอยู่ 2 คน!

 

ทันใดนั้น เฉินซ้งเหิงก็ยกมือขวาขึ้น!

 

หวีด! เปลือกหอยนางรมสองชิ้นพุ่งออกไป!

 

“ฉีกๆ!” ศัตรูทั้งสองถูกหอยนางรมที่แหลมคมพุ่งทะลุเข้าไปในลําคอทันที!

 

ร่างทั้งสองล้มลงกับพื้น เลือดไหลล้นทะลักออกมา

คนทั้งหมดเงียบ!

 

ทุกคนถอยหลังออกไปสองสามก้าวด้วยความสยดสยอง!

 

เปลือกหอยนางรมฆ่าคน?

 

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว!

 

เขาเป็นจอห์นวิค?!

ต่อหน้าเขา ดูเหมือนว่าทุกสิ่งจะสามารถเปลี่ยนเป็นอาวุธได้!

 

เฉินซังเห่งจิบไวน์แดงลาฟิตและมองลงไปที่ต่งคิ้วหูที่อยู่ใต้เท้าของเขา

 

“คุณคิดว่าผมจะออกจากที่นี่ไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ?”

 

ทันใดนั้น รองเท้าหนังที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาก็ยกขึ้นมันกระแทกลงอีกครั้งที่ขาขวาของต่งกั่วหู!

 

ก๊อก!

 

เสียงข้อต่อแตกอย่างรุนแรง!

 

“อ๊ากกกก..!” เข่าขวาของต่งคิ้วหูก็หักทันที!

 

ตอนนี้กระดูกของเขานั้นหักเกือบจะหมดทั้งตัวแล้ว!

 

เลือดไหลล้นออกมาอย่างบ้าคลั่ง

 

ฉากนี้มันสะเทือนใจเกินไป!

 

ภายในคฤหาสน์ สมาชิกของต่งเหมินเดินถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความสยองอีกครั้ง

 

หัวใจของทุกคนเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาด พวกเขาตกใจหนักมาก!

 

บ้า! นี่มันบ้าไปแล้ว!

 

หัวหน้าต่งเหมินผู้สง่างามของพวกเขา ถูกทําให้อับอายยังไม่พอ! นี่ยังต้องหักกระดูกของเขาทั้งหมดอีกเหรอ?

 

นี่มันเลือดเย็นเกินไป!

 

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ไม่มีใครเลยที่จะมีความกล้ามา กพอที่จะก้าวออกมาข้างหน้า!

 

ความน่ากลัวของชายหนุ่มในชุดสูทนี้ทําให้พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก

 

เฉินซึ่งเหิงค่อยๆ ยกแก้วและเขย่าไวน์เบาๆ

 

ลิ้มรสไวน์และสูบบุหรี่

 

ในเวลานี้เขาสง่างามราวกับนักปราชญ์วัยเยาว์

 

“คุณเฉิน ได้โปรด… ไว้ชีวิตของฉัน..!” คุณต่งไม่สามารถควบคุมความกลัวในหัวใจของเขาได้อีกต่อไป เขาคลานขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว! หนึ่งในชายผู้ยิ่งใหญ่ของเซี่ยงไฮ้ตอนนี้เขากําลังละทิ้งศักดิ์ศรีของเขาตัวเองทั้งหมด!

 

“คุณอยากมีชีวิตอยู่ต่องั้นเหรอ? การตาย ด้วยมือของผมมันก็ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งนะ!” เสียง ของเฉินซังเหิงนิ่งสงบ สายตาของเขาดูเหมือนกําลังมองไป ที่คนที่ได้ตายไปแล้ว

 

เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ชีวิตของมนุษย์ช่างน่าขมขืนและขยะแขยง ทําไมพวกเขาถึงยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะรักษามันเอาไว้อีก? การได้รับเกียรติให้ตายในเงื้อมมือของคนที่ ได้ชื่อว่าเทวทูตแห่งความตาย” นั้นยังไม่มากพออีกงั้นเหรอ?

 

ร่างกายของต่งคิ้วหูสั่นอย่างรุนแรง เขาโขกหัวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เขาโขกหัวอย่างบ้าคลั่งเพื่อขอความเมตตา

 

“ท่านครับ… ผมมันโง่เอง ผมมีตาแต่ไม่เห็นภูเขาทาร์ซาน!ได้โปรด… ได้โปรดปล่อยผมไป! ผมเป็นแค่มดตัวเล็กๆ ท่านอย่าฆ่าผมเลยนะครับ!”

 

เมื่อต้องเผชิญกับความตายที่น่ากลัว ต่งคิ้วหูคนนี้ถึงกับต้องยอมขอความเมตตาอย่างน่าเวทนา!

 

เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินซ้งเหิงก็ค่อยๆ ส่ายหัวและถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ในโลกใบนี้ จะมีคนสักกี่คนที่จะไม่กลัวความตาย?

 

เขายกแก้วขึ้นและดื่มไวน์ทั้งหมดในอีกเดียว

 

จากนั้นเขาก็เทไวน์แดงอีกแก้วแล้วยื่นให้กับต่งคิ้วหูที่อยู่

บนพื้น

 

” ดื่มสักหน่อยสิ มันสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้”

 

ด้วยความกลัว ต่งคิ้วหูยื่นมือออกมาจับแก้วไวน์อย่างสั่นเทาแล้วดื่มทั้งหมดในรวดเดียว

 

“ในเมื่อได้ดื่มแล้ว ก็ถึงเวลาของคุณแล้วล่ะ” เฉินซังเหิงยกรองเท้าหนังของเขาขึ้นช้าๆ แล้วเหยียบลงที่หัวของต่งคิ้วหู

 

ด้วยเท้าเพียงข้างเดียว เขาสามารถบดขยี้หัวของอีกฝ่ายจนตายได้

 

“ไม่… อย่า… ได้โปรด ไว้ชีวิตผมด้วย!” ตาของต่งกั่วหูเบิกกว้าง ร่างกายของเขาสันสะท้านจนไม่อาจควบคุมได้ ภายใต้เป้ากางเกงของเขามีของเหลวสีเหลืองที่มีกลิ่นฉุนไหลเอ่อออกมา