ตอนที่ 30 ความเงียบสงบก่อนพายุ

 

ชิวอี้เหลินยืนเงียบ ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่เฉินซึ่งเพิ่ง

 

ติงต้าหมานที่อยู่ด้านข้างยกยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่พยายามปกปิดความเกลียดชังอีกต่อไป เขาคิดว่าสิ่งที่เฉินซังเหิงทําจะต้องถูกประธานชิวต่อว่าอย่างรุนแรงแน่นอน ตอนนี้เขาแทบจะรอดูหน้าตาที่น่าสังเวชของอีกฝ่ายตอนถูกไล่ออกไม่ไหวแล้ว

 

เฉินซังเหิง แกคิดว่าแกจะแย่งตําแหน่งผู้อํานวยการฝ่ายความมั่นคงภายในไปจากฉันได้งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!

 

ตอนนี้ติงต้าหมานดีใจรอแล้ว เขากําลังคิดถึงผลลัพธ์สุดท้ายของเรื่องนี้อยู่ในใจ ถ้าทั้งหมดเป็นไปตามที่เขาคิดคืนนี้เขาคงได้เลี้ยงฉลองใหญ่ให้กับตําแหน่งใหม่ของเขา

 

รปภ. หลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังเองก็ดูมีความสุขเช่นกันพวกเขาเองก็ไม่พอใจกับผู้อํานวยการฝ่ายความมั่นคงภายในคนนี้เหมือนกัน!

 

กล้าที่จะดูถูกนายน้อยหรวน แถมยังไม่ไว้หน้าผู้จัดการติงเฉินซังเหิงคนนี้มันสมควรตายแล้ว!

แต่ประโยคต่อไปของชิวอี้เหลินก็ทําให้ทุกคนต้องงงงวยไปในทันที

 

“คุณเฉิน คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ชิวอี้เหลินถามด้วยความเป็นห่วง

 

ซื้อ-! ทุกคนที่เห็นภาพนี้ตกตะลึง

 

ริมฝีปากของติงต้าหมานเปิดกว้าง เขาไม่สามารถทําความเข้าใจกับสิ่งที่เห็นได้จริงๆ

 

รปภ. หลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเองก็รู้สึกสับสนเช่นกัน สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?

 

ไม่ใช่แค่ประธานชิวจะไม่ตําหนิชายคนนั้น แต่เธอยังถามเขาอย่างเป็นห่วงอีกด้วย?!

 

ดวงตาของเฉินซ้งเหิงนิ่งสงบ เขาหยิบบุหรี่อีกมวนหนึ่งออกมาจากกล่องบุหรี่และจุดไฟ

 

“ไม่เป็นไร มันแค่น่ารําคาญเฉยๆ” เขาพูดเบาๆ

 

ชิวอี้เหลินโน้มตัวลงด้วยความเคารพและกล่าวขอโทษ “ต้องขอโทษด้วยค่ะที่พนักงานของเราไม่เข้าใจกฎ”

 

ฮือฮา ฮือฮา

 

การกระทําของชิวอี้เหลินครั้งนี้ทําให้รปภ. ทุกคนต้องตกใจอีกครั้ง!

 

กลุ่มรปภ. ทั้งหมดเบิกตากว้าง พวกเขาแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเห็น

 

นี่ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

 

ติงต้าหมานอ้าปากค้าง เขาตกตะลึงจนสมองว่างเปล่า

 

เฉินซังเหิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับบุหรี่ในปาก

 

เขาเดินไปตรงหน้าติงต้าหมาน ดวงตาของเขามองไปที่ติงต้าหมานอย่างมีความหมาย

 

“พวกคุณคิดว่าหรวนเหวินเหย่าจะช่วยพวกคุณได้อย่างงั้นเหรอ?” เฉินซ้งเหิงถามเบาๆ

ติงต้าหมานอ้าปากค้าง เขายืนแข็งราวกับหิน เหตุการณ์ในตอนนี้มันเหนือความคาดหมายของเขามากเกินไป

 

ทําไมประธานชิวถึงได้ไม่รู้สึกโกรธเมื่อรู้ว่านายน้อยหรวนถูกทําร้าย แถมเธอยังโน้มตัวลงขอโทษเฉินซังเหิงอีก!? 

 

เพราะอะไร? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

 

ความเย็นชาในดวงตาของติงต้าหมานค่อยๆจางหายไปจู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างเชื่องช้า “นี่อาจจะเป็นการเข้าใจผิด”

 

“เข้าใจอะไรผิดงั้นเหรอ? เปล่านี่! ที่พูดมาทั้งหมดถูกต้องแล้ว”

 

เฉินซังเหิงค่อยๆพ่นแหวนควันออกมา ดวงตาของเขานิ่งสงบ ”เป็นผมเองแหละที่ตบเขา แถมผมยังตบหน้าเขาต่อหน้าชิวอี้เหลินอีกด้วย แม้แต่เธอยังไม่ว่าอะไรผมเลย แล้วคุณเป็นใคร?”

 

ติงต้าหมานหน้าชา ขาของเขาอ่อนแรง หยดเหงื่อเย็นไหลจากหน้าผากของเขา

 

สมองของเขาว่างเปล่า

 

นี่มันอะไรกัน… เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?!

 

รปภ. ที่อยู่รอบๆเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน พวกเขามองไปที่ประธานชิวอย่างเงียบๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ

 

แต่… ชิวอี้เหลินทําเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

ในตอนนี้ หัวใจของรปภ. ทุกคนเริ่มรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมา

พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเลือกข้างผิด

 

“เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินว่าคุณ.. จะหักแขนทั้งสองข้างของผมงั้นเหรอ?” เฉินซังเหิงพูดและจ้องมองไปที่ติงต้าหมาน

 

” ปะ ป่าวนี่ คุณน่าจะได้ยินผิดแล้วล่ะ ผมไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลยนะครับ” ติงต้าหมานส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ

 

“พี่น้อง! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกไปเลยใช่มั้ย!?” ติงต้าหมานหันหน้าไปถามกลุ่มรปภ. ที่อยู่ข้างหลังเขา

 

มุมปากของเฉินซังเหิงยกขึ้นเป็นเส้นโค้ง “โอ้งั้นเหรอ?”

 

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาวางไว้บนไหล่ซ้ายของติงต้าหมาน

 

ร่างกายของติงต้าหมานสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน กระบองสไลด์ที่อยู่ในมือซ้ายของเขาตกลงไปที่พื้น

 

“นี่ของใคร?! ใครอนุญาตให้เอาอาวุธเข้ามาแบบนี้ฉันเคย บอกพวกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าบริษัทของเราไม่อนุญาตให้ใช้ความรุนแรง ครั้งนี้ฉันจะยึดมันไว้ก่อน แต่ถ้าหากมีครั้งหน้าอีกก็อย่าหาว่าฉันไม่สุภาพนะ!” ติงต้าหมานตัดสินใจแสดงบทคนดีออกมา

 

” หึ!”

 

ใบหน้าของเฉินซังเหิงสงบ เขาจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่น 

 

ฟึ่บ!

 

บิดข้อมือ!

 

“โอ้ย!” ติงต้าหมานส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสังเวชมือ ซ้ายจนถึงไหล่ทั้งหมดของเขาถูกบิดจนหลุด!

 

ไหล่หลุด?!

 

ใบหน้าของติงต้าหมานซีด เขายังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ 

 

ทันใดนั้นมือของเฉินซังเหิงก็ย้ายมือมาที่ไหล่ขวาของเขา

 

ติงต้าหมานพยายามสะบัดมือของเฉินซ้งเพิ่งออกสุดแรง

 

”กร้อบ!” เสียงหักของข้อต่อดังออกมา!

 

ไหล่ขวาของติงต้าหมานถูกหัก แขนขวาของเขากลายเป็นปวกเปียกทันที!

 

“อ๊ากกกกก !” ติงต้าหมานร้องโหยหวนแล้วคุกเข่าลงกับพื้น

 

กลุ่มรปภ. ที่อยู่ข้างหลังเขาทุกคนตกใจจนหน้าซีด!

 

นี่มันอะไรกัน?!

 

เขากล้าหักแขนของผู้จัดการติงต่อหน้าประธานชิวเลยงั้นเหรอ?!

 

นี่มันกล้ามากเกินไปแล้ว!

 

หยิ่งผยองเกินไป!

 

เฉินซังเพิ่งมองอย่างเฉยเมย เขาดึงกระดาษทิชชูออกมาแล้วเช็ดมือ

 

จากนั้นก็หันหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้

 

ทั้งสํานักงานเงียบกริบ

 

เหลือเพียงเสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชของติงต้าหมาน….

 

ชิวอี้เหลินยืนอยู่ตรงนั้น มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับไม่ได้เข้ามาห้ามหรือพูดอะไร ดูเหมือนว่าเธอจะยอมรับกับสิ่งที่เฉินซึ่งเหิงทําอย่างสมบูรณ์

 

“พวกคุณยืนทําอะไรอยู่ตรงนั้น?” เฉินซังเหิงเหลือบมองกลุ่มรปภ. และกล่าวอย่างไม่แยแส ” หรือว่าพวกคุณอยากโดนแบบเขา?”

 

ตึก ตึก ตึก! รปภ. ตัวสั่น พวกเขาถอยหลังออกไปหลายก้าว

 

” ทุกคนออกไป” ดวงตาที่สวยงามของชิวอี้เหลินหดลงจ้องมองไปที่กลุ่มรปภ. อย่างเย็นชา

 

หน้าของเหล่ารปภ. กลายเป็นน่าเกลียด พวกเขาพยายามหามติงต้าหมานที่กําลังร้องอย่างทรมานออกจากห้องไป

 

ไม่ไกลจากห้องสํานักงาน

 

หรวนเหวินเหย่ากุมใบหน้าที่บวมเป่งจ้องมองไปที่ฉากนี้อย่างดุร้าย “ติงต้าหมาน ไอ้ขยะ..”

 

“นายน้อยหรวน คุณจะยืนมองอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม? จะเข้ามาจิบชาในห้องผมก่อนไหมครับ?

 

เฉินซังเหิงนั่งบนเก้าอี้และกล่าวทักทายหรวนเหวินเหย่าที่อยู่ด้านนอกประตู

 

หรวนเหวินเหย่ากํามัดแน่น การแสดงออกของเขาทั้งน่ากลัวและเย็นชา

 

“เฉินซัง… ฝากไว้ก่อนเถอะ!” เขาจ้องไปที่เฉินช้งเหิงอย่างเคียดแค้นก่อนเดินจากไป

 

ลําพังแค่ตัวเขาคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนแซ่เฉินคนนี้ ตอนนี้เขาจึงทําได้เพียงแค่กลืนความเคียดแค้นและเดินจากไป

 

แต่หรวนเหวินเหย่าจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน!

 

ความอัปยศที่เขาได้รับในวันนี้ เขาจะต้องคืนมันกลับไปเป็นสองเท่า!

 

ในห้องสํานักงาน ชิวอี้เหลินมองไปที่เฉินซังเหิงด้วยดวงตาที่สวยงาม

 

สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่เธอจะควบคุมได้จริงๆ

 

เธอส่ายหัวเบาๆและถอนหายใจ จากนั้นก็เดินออกจากห้องทํางานไป..

 

ตอนเย็นหลังเลิกงาน ดวงอาทิตย์ตกย้อมท้องฟ้าทั้งหมดเป็นสีส้ม

 

Mercedes-Benz สีดําห้าคันจอดรออยู่ที่หน้าอาคารชิวฉี

 

ชิวอี้เหลินก้าวเดินออกจากอาคารพร้อมกับเฉินซ้งเหิง

 

เมื่อทั้งสองเข้าไปในรถ รถ Mercedes-Benz ทั้งห้าคันก็

ขับออกไปอย่างช้าๆ

 

เส้นทางที่ขับผ่านนั้นเป็นเส้นทางปลอดภัยที่ทีมบอดี้การ์ดได้เตรียมการไว้แล้ว เส้นทางนี้หลีกเลี่ยงความแออัดและความเสี่ยงที่เป็นไปได้ทั้งหมด

 

รถขับออกไปตามวงแหวนรอบนอก หลีกเลี่ยงการผ่านอาคารสูงเพื่อหลีกหนีการซุ่มโจมตีของสไนเปอร์

 

ระหว่างทางดูเงียบสงบมาก

 

นับตั้งแต่เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในงานศพของตระกูลหวงครั้งนั้น ตระกูลหวงทั้งหมดก็หายตัวไปอย่างปริศนา….

 

อย่างไรก็ตามยิ่งมีความวิตกกังวลในหัวใจของชิวอี้เหลินมากเท่าไหร่ เธอก็จะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น

 

เธอรู้ดีว่าตระกูลหวงนั้นไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ

ดูซีรีย์

เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างกระจกกันกระสุนมองไปที่บรรยากาศของถนนในตอนเย็น

เธอรู้สึกกังวลในใจอย่างอธิบายไม่ถูก…

 

นี่คือความเงียบสงบก่อนที่จะเกิดพายุงั้นเหรอ?