ฝูงหมาป่าโลหิตทั้งสิบตัวไม่อาจทำต่อกรกับผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นสองได้เลย แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นสองทั่วไปก็ยังทำสิ่งใดไม่ถูก แต่ไม่ใช่กับเซี่ยงเส้าหยุน เขาใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงในการจัดการหมาป่าทั้งสิบตัว และได้สถิติใหม่ในการเอาชนะห้องที่สาม

เมื่อเซี่ยงเส้าหยุนก้าวเท้าออกจากห้องแห่งขีดจำกัด ผู้ดูแลเข้ามาใกล้และกล่าว “นี่เจ้าล้มเหลวงั้นรึ? แต่เจ้าทำได้ดีเกินกว่าจะถอนตัวนะ และนี่ก็ใกล้จะครบเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว เช่นนั้นจงฝึกฝนให้หนักเพื่อครั้งหน้าแล้วกัน เจ้าต้องทำเพียงแค่อยู่ให้ครบหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น จึงจะผ่านบททดสอบ”

“อะไรกัน? เพียงแค่อยู่ในนั้นหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะถอนตัวก็ผ่านบททดสอบแล้วหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนถามด้วยความตื่นตระหนก

“ใช่แล้ว พูดให้ถูกคือมีคนมากมายต้องมาตายเพราะท้าทายห้องที่สาม นับว่าโชคดีมากที่เจ้ายังมีชีวิต ไม่จำเป็นต้องรู้สึกแย่ที่ล้มเหลว มาได้อีกครั้งหากเจ้าแข็งแกร่งขึ้น ข้าเชื่อว่าเจ้าจะทำมันได้สำเร็จ!” ผู้ดูแลกล่าวปลอบใจ

“ช้าก่อน ถ้าหากข้าจัดการหมาป่าทั้งหมด ไม่นับว่าผ่านการทดสอบหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนถามอย่างหวาดระแวง

“แน่นอนว่าไม่” ผู้ดูแลตอบกลับอย่างไม่ลังเล หลังจากกล่าวได้เพียงครึ่งประโยค เขาก็เพิ่งจะคิดได้ว่าเซี่ยงเส้าหยุนกล่าวสิ่งใด เขาอุทานเสียงสูง “เดี๋ยว อะไรนะ? นี่เจ้าจัดการหมาป่าโลหิตหมดเลยรึ?”

“ท่านสามารถเข้าไปตรวจสอบดูได้ หากไม่ผ่านบททดสอบ คงจะเป็นเรื่องน่าหดหู่สำหรับข้า” เซี่ยงเส้าหยุนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

ผู้ดูแลพุ่งตัวเข้าไปในห้องก่อนที่เซี่ยงเส้าหยุนจะทันได้กล่าวจนจบ เมื่อมองดูหมาป่าที่นอนกองกับพื้นไปทั่วทั้งห้อง หัวใจของผู้ดูแลเต้นรุนแรง

“แบบนี้ถือว่าข้าผ่านไหม? หากข้าผ่านแล้วโปรดให้ข้าไปท้าทายห้องถัดไปด้วยเถิด” เซี่ยงเส้าหยุนถาม

“ใช่! แน่นอน! เยี่ยมยอดมาก!” ผู้ดูแลยืนยันสามครั้งติดต่อกัน ก่อนจะกล่าวเสริม “มันคงจะไม่ยุติธรรม หากไม่ให้เจ้าผ่านบททดสอบ”

หากไม่ใช่ข้อเท็จจริงที่ว่า เซี่ยงเส้าหยุนเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นแรกแล้วล่ะก็ เขาคงเริ่มสงสัยว่า เซี่ยงเส้าหยุนซ่อนความแข็งแกร่งของตนเองตลอดเวลา

“เยี่ยมไปเลย! ข้าจะไปท้าทายห้องถัดไป เพราะห้องนี้มันน่าเบื่อ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว ด้วยเหตุนี้เขาจึงก้าวไปยังห้องที่สี่

เมื่อมองตามหลังของเซี่ยงเส้าหยุนไป ผู้ดูแลไม่อาจหยุดอุทานได้เลย ‘เจ้าหนูนี่ช่างแปลกนัก!’ หลังจากหยุดเล็กน้อย เขาตัดสินใจ  ‘ไม่ นี่มันสำคัญอย่างมาก เราจะต้องแจ้งเรื่องนี้แก่เจ้าตำหนัก เจ้าหนูนี่ไม่เพียงแต่จะมีพรสวรรค์ที่น่าชื่นชมแล้ว เขายังมีศักยภาพที่น่าอัศจรรย์อีก อันที่จริงเขาดูน่ากลัวกว่ากงฉินหยินเสียอีก’

เช่นนั้น เขาจึงวิ่งออกไปด้านนอกพร้อมกับเรียก “คุณชาย!”

ชั่วขณะที่เรียกเช่นนั้น ได้มีบุคคลหนึ่งปรากฏตัวขึ้นและตอบกลับ “ที่นี่!”

“รับเหรียญตรานี่ไป แล้วส่งมอบให้แก่เจ้าตำหนักทันที เมื่อท่านมาถึง” ผู้ดูแลออกคำสั่ง ชายผู้นั้นรับเหรียญไป ก่อนจะหายไปจากจุดที่เขายืน

ขณะเดียวดัน เซี่ยงเส้าหยุนมาถึงห้องที่สี่แล้ว เขาผลักประตูเข้าไปด้านในอย่างไร้ความลังเล ห้องที่สี่นั้นต่างจากห้องที่สาม เป็นห้องที่ไร้ซึ่งสัตว์อสูร ตรงกันข้าม ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยภาพลวงตา

ภายในห้องแห่งภาพลวงตานั้น มีปีศาจจากนรก และสัตว์ประหลาดอีกมากมายปรากฏตัวขึ้น ภาพลวงตานั้นเสมือนจริงมาก และมันจู่โจมผู้ท้าทายด้วยความหวาดกลัวในจิตใจ

เมื่อเซี่ยงเส้าหยุนก้าวเท้าเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นทำให้เขาตกใจมาก “นี่มันบ้าอะไรกัน! เหตุใดจึงมีสัตว์ประหลาดน่ากลัวมากมายเช่นนี้? พวกมันเป็นของจริงรึนี่?”

หวู่

เสียงน่ากลัวดังขึ้นในอากาศหลายครั้ง ผู้ที่ได้ยินจะต้องขนหัวลุกด้วยความกลัว เซี่ยงเส้าหยุนก็เช่นกัน เขาขนหัวลุกด้วยความกลัวต่อภาพเบื้องหน้า เขาหยิบดาบหมาป่าสีทองขึ้นและฟันสัตว์ประหลาดทันที ด้วยปฏิกิริยาโต้ตอบ

“ไปให้พ้นนะ!” เซี่ยงเส้าหยุนฟาดอย่างบ้าคลั่ง

ทว่า มันกลับไม่เป็นผลต่อสัตว์ประหลาดแม้สักนิด แม้ว่าจะถูกฟัน แต่พวกมันก็ยังคงตะครุบและกัดเด็กหนุ่มไม่ปล่อย

“อ๊ากกกก!”

สัตว์ประหลาดที่ดูน่าเหลือเชื่อนั้น แรงความรู้สึกเมื่อโดนกัดยังเป็นของจริง เซี่ยงเส้าหยุนเลือดออกจากบาดแผล ความเจ็บปวดเริ่มพวยพุ่งออกทำให้เขาเริ่มโวยวาย ก่อนจะเริ่มกวัดแกว่งดาบไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง และยังใช้พลังดวงดาวเพื่อทำลายสัตว์ประหลาดทั้งหมด

ช่างโชคร้ายที่การโจมตีนั้นไร้อย่างสิ้นเชิง เมื่อสัตว์ประหลาดถูกฟันเป็นชิ้นเนื้อ ชิ้นเนื้อเหล่านั้นก็กลับมารวมตัวเป็นสัตว์ประหลาดตัวใหม่ พวกมันฆ่าไม่ตาย เพียงแค่พริบตาเดียวเซี่ยงเส้าหยุนก็จมลงไปในกองสัตว์ประหลาดเสียแล้ว

“อ๊า!”

เด็กหนุ่มไม่เพียงแต่จะเจ็บปวดทางกายจากการกัดเท่านั้น แต่ยังเจ็บปวดไปถึงวิญญาณด้วย ความเจ็บปวดที่รุนแรงเกือบทำให้เขาหมดสติไป มีเพียงความรู้สึกทางกายเท่านั้นที่เขาสัมผัสได้ว่าโดนสัตว์ประหลาดขย้ำ  และทำให้วิญญาณถูกกลืนกินไปด้วย ควายตายสัมผัสได้เพียงแค่เอื้อม

“เราจะมาตายที่นี่งั้นหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนเฝ้าสงสัยด้วยสติสุดท้ายที่มี ท้ายที่สุดมีภาพการถูกทรยศในอดีตฉายขึ้นในจิตใจซ้ำไปซ้ำมา  และจมดิ่งสู่ความเศร้าโศกที่ปรากฏขึ้นในใจ  แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นพลังล้นออกมาจากใจ เขาตะโกน “เราจะตายก่อนจะทวงคืนที่สิ่งกลับมาอย่างนั้นหรือ? บ้าฉิบ!”

เขากัดลิ้น เพื่อใช้ความเจ็บปวดดึงสติคืนมา เมื่อได้สติเขาเปิดใช้ตำราราชันพิชิตสวรรค์ทันที ก่อนจะกล่าว “การมีชีวิตคือความกังวล ความกังวลคือความทุกข์ หากไร้การเกิด ก็จะไม่มีการตาย ปราศจากความมืดมิด ก็ไร้ซึ่งแสงสว่าง ปราศจากสูง ก็ไม่มีต่ำ ชีวิตเกิดจากความว่างเปล่า ความว่างเปล่าสามารถกำเนิดบางสิ่ง และสิ่งนั้นสามารถย้อนกลับสู่ความว่างเปล่า อยู่ที่วิสัยทัศน์ของเราว่าจะมองโลกเช่นไร…”

สิ่งนี้คือพุทธ์มนต์ ซึ่งสามารถช่วยให้จิตใจสงบได้ หลังจากท่องซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มเข้าสู่สภาวะจิตใจ

เขาสัมผัสได้เหนือโลกโลกีย์ และสามารถมองไปที่โลกมนุษย์รวมไปถึงความกังวลทั้งหมด ในฐานะผู้สังเกตการณ์ มองผ่านสิ่งที่ปรากฏขึ้นของโลก ในขณะที่อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์พรากเขาไป สิ่งนี้ทำให้เขาได้ลิ้มรสสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับมนุษย์ นอกเหนือจากโลกีย์

สัตว์ประหลาดที่เกิดจากวิญญาณของเขาเริ่มถอยร่นไปโดยไม่รู้ตัว และความเจ็บปวดทางกายก็ได้มลายหายไป โลกกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น สัตว์ประหลาดทั้งหมดยังคงอยู่ กางกรงเล็บและแยกเขี้ยวใส่เขา

“พอได้แล้ว” เซี่ยงเส้าหยุนพึมพำอย่าไม่แยแส เกิดเป็นลำแสงเล็ก ๆ ยิงออกจากตา แสงทั้งสองนั้นทะลุผ่านสัตว์ประหลาดทั้งหมด ทำลายภาพลวงตาโดยรอบ

ในตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มได้เข้าใจถึงจุดประสงค์ของห้องนี้ มันต้องการทดสอบความมั่นคงของผู้ท้าทาย ด้วยความแข็งแกร่งและระดับยุทธ์ไม่มีบทบาทที่นี่ ผู้ที่ไร้ซึ่งจิตตานุภาเพียงพอจะติดอยู่ที่นี่ และแม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย แต่ก็จะตกอยู่ในความบ้าคลั่ง เมื่อเทียบกันแล้ว ห้องที่สี่นั้นน่ากลัวกว่าห้องที่สามมาก

“ห้องที่สี่ สำเร็จแล้ว ข้าขอมอบหยกหนึ่งดวงดาวเป็นรางวัล” ทันใดนั้นเสียงไร้อารมณ์ก็ดังขึ้น

เซี่ยงเส้าหยุนจดจ่อกับเสียงและมองเห็นแสงสว่าง สร้อยคอหยกสีเขียวปรากฏขึ้นบนแท่นตรงหน้า มันเป็นรางวาลที่มอบให้แก่ผู้ที่ผ่านการท้าทายจากห้องที่สี่

“ข้าไม่อาจรับสิ่งของเช่นนี้ได้จากสามห้องแรกแน่ แต่พวกเขามอบสิ่งนี่แก่เราเมื่อสำเร็จห้องที่สี่งั้นหรือ? เยี่ยมไปเลย!” เซี่ยงเส้าหยุนบ่นพึมพำอย่างเป็นสุข ก่อนจะหยิบหยกขึ้นมา เขาชั่งน้ำหนักหยกในมือและกล่าวอย่างผิดหวัง “หยกดวงดาวนี่มันไม่ไร้สาระไปหน่อยหรือ? อย่างมากที่สุด มันคงเป็นได้เพียงหยกดวงดาวคุณภาพต่ำเท่านั้นเอง”